Τα τελευταία χρόνια νέα είδη επιστημονικών εξειδικεύσεων άρχισαν να αναπτύσσονται. Θα λέγαμε ότι πρόκειται, για κλάδους γέφυρα, ανάμεσα σε δυο βασικές επιστήμες, παρά για νέες επιστήμες. Για παράδειγμα η δημιουργία της ειδικότητας της γεωαρχαιολογίας όπου ήταν το αποτέλεσμα της συνεργασίας ανάμεσα στην επιστήμη της γεωλογίας και της αρχαιολογίας. Η συνεργασία αυτή αφενός βοήθησε την ανάπτυξη και των δυο επιστημών αφετέρου έδωσε λύση σε πολλά πολλά σύγχρονα και παλαιά μυστήρια. 

Ένα από αυτά ήταν η μυστηριώδης «κατάρα των Φαραώ» που θανάτωνε κατά παράξενο τρόπο τους εισερχόμενους στο εσωτερικό μερικών πυραμίδων. Αποδείχθηκε όμως, χρησιμοποιώντας τις γνώσεις της γεωλογίας, ότι οι θάνατοι προέρχονταν από τους ραδιενεργούς γρανίτες που χρησιμοποίησαν αρκετά συχνά οι κατασκευαστές των πυραμίδων , κυρίως στους θαλάμους με τις μούμιες. 

Μια άλλη σημαντική επιτυχία της γεωαρχαιολογίας την είχαμε στην Κίνα . 

Πριν μερικά χρόνια στην περιοχή Λιαολίνγ της νότιας Κίνας, γεωργοί της περιοχής, ανοίγοντας ένα δρόμο συνάντησαν πετρώματα με χιλιάδες απολιθώματα. Η σπανιότητα και η καλή κατάσταση αυτών των απολιθωμάτων, κινητοποίησε την επιστημονική κοινότητα και τα ευρήματα που συνέχισαν να έρχονται στην επιφάνεια ήταν εντυπωσιακά .

Το πλέον χαρακτηριστικό είδος που έφερε στην επιφάνεια η γεωλογική σκαπάνη, ήταν ένα είδος πτερωτού δεινόσαυρου, o επονομαζόμενος Μικρόκραπτος , της οικογένειας των Αρχαιοπτερίγων , ηλικίας 120.000.000 ετών . Η ανεύρεση του συνέβαλε τα μέγιστα στην μελέτη της ιστορίας και της εξέλιξης της πτήσης των πουλιών. Παράλληλα η ομοιότητα του παραπάνω είδους, με τον ιπτάμενο δράκοντα της Κινέζικης μυθολογίας, έδωσε μια εξήγηση στην δημιουργία του μύθου των ιπτάμενων δράκων. Πράγματι, η πιθανή παλαιότερη ανεύρεση παρομοίων απολιθωμάτων κέντρισε την περιέργεια και την φαντασία αυτού του λαού, δημιουργώντας τον μύθο του ιπταμένου δράκου, που αργότερα ενσωματώθηκε σε κάθε εορταστική εκδήλωσή του. 

Αλλά και στην Ελλάδα η εφαρμογή της μεθοδολογίας και των συμπερασμάτων αυτής της επιστήμης μπορεί να μας δώσει απαντήσεις σε πολλά μέχρι σήμερα ερωτήματα . Ένα από αυτά είναι τι ήταν ο δράκος της Κω.

Πράγματι ο αρχαίος ιστορικός Φλάβιος Φιλόστρατος του δευτέρου αιώνα μ.Χ. αναφέρει στο έργο του Ηρωικός ΙΙ,5 « Στο νησί της Κω κατά την καλλιέργεια των αμπελιών το έδαφος ακούγονταν σαν να ήταν άδειο. Όταν δε το έσκαψαν, βρήκαν

12 πήχεις όν νεκρό, μέσα στο κρανίο του οποίου κατοικούσε δράκος.» 

Ας δούμε όμως τι είδους πληροφορίες μπορούμε να αντλήσουμε και τι εξήγηση να δώσουμε στην παραπάνω περιγραφή.

Κατ αρχάς σημαντική πληροφορία μπορεί να θεωρηθεί ότι στην Κω καλλιεργούνταν αμπέλια από τα παλιά χρόνια.

Τα ηφαιστειακά εδάφη είναι τα καταλληλότερα για την καλλιέργεια των αμπελιών και στην Κω τα συναντάμε κυρίως στον δήμο Ηρακλειδών στο δυτικό τμήμα του νησιού .

Στο ίδιο Δήμο επιπλέον έχουμε την παρουσία εκτός των άλλων ειδών και απολιθωμάτων ελεφάντων Βιλαφράνκειας περιόδου..

Το είδος του ελέφαντα που έζησε στην Κω είναι ο Ελέφας ο Μεσογειακός (Elephas meridionalis).

Πιθανόν οι κάτοικοι της παραπάνω περιοχής να ανεύρισκαν, σκάπτοντας, κεφαλές ελεφάντων και μην γνωρίζοντας που να τις αποδώσουν, θεωρούσαν ότι επρόκειτο για απομεινάρια γιγάντων η δράκων. Εξάλλου η γνώση δεν ήταν διαδεδομένη όπως σήμερα για να αναγνωρίζουν τα παλαιοντολογικά ευρήματα και ειδικά τα τεράστια κρανία του ελέφαντα, είδος που δεν ζούσε τον δεύτερο αιώνα στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου.

Την παραπάνω λογική εξήγηση μπορεί να δώσουμε και σε ένα άλλο ευρύτερο μύθο που ήταν διαδεδομένος στη Κω και αναφέρεται στο Τέρας της Μεροπίδος, όπου Μεροπίς το αρχαίο όνομα της Κω.

Υπάρχει και μια άλλη διάσταση αρκετά ενδιαφέρουσα, που συνδέει την ύπαρξη των απολιθωμάτων με τη Μυθολογία μας. Ο Εμπεδο¬κλής στον Ακράγαντα της νοτίου Ιταλίας ανέφερε ότι σε σπηλιές κοντά στη θάλασσα υπήρχαν οστά γιγάντων. Ο Βοκάκιος έγραψε ότι σε σπηλιές της Καλαβρίας βρήκε τα οστά του Κύκλωπα του Πολύφημου. Η Ιταλική Γεωλογική Εταιρεία, με¬τά από μακροχρόνιες έρευνες στις παραπάνω περιοχές, ανακάλυψε αρκε¬τό αριθμό κρανίων του Ελέφαντα του Μεσογειακού ( Elephas meridionalis). Το απολίθωμα του κρανίου αυτού αν του αφαι-ρέσουμε τους χαυλιόδοντες μοιάζει με γιγάντιο κρανίο μονόφθαλμου όντος . Κάπως έτσι λοιπόν πρέπει να δημιουργήθηκε ο μύθος του κύκλωπα του τεράστιου όντος της Οδύσσειας. Παρατηρούμε λοιπόν μια ευρύτερη σύνδεση ανάμεσα στην δημιουργία των μύθων που μιλάνε για δράκους, γίγαντες, τέρατα με τα απολιθώματα των μεγάλων θηλαστικών που βρίσκονται σχετικά εύκολα στις παραμεσόγειες κυρίως χώρες και όχι μόνο .Η ύπαρξη αυτών των απολιθωμάτων αποτέλεσε το έναυσμα, το κίνητρο η την δικαιολογία στην δημιουργία δεκάδων μύθων που μάγεψαν τα παιδικά μας χρόνια και έδιναν για χιλιάδες χρόνια μια διαφορετική πινελιά στην βαρετή καθημερινότητα.

(Πηγή: Άρθρο από τον κ. Ξενοφών Φανουρίου, Γεωλόγο, Ωκεανογράφο)