Μια Σύγχρονη Παραλλαγή του Δημοτικού Τραγουδιού: Του γιοφυριού της Άρτας από τη Βιτανιώτη Βασιλική‎ ,μαθήτρια της Γ τάξης, σχολικό έτος 2012-2013

Σαράντα-πέντε μάστοροι και εξήντα μαθητάδες
ουρανοξύστη χτίζανε στη μέση της πλατείας∙
πάει η πλατεία χάνεται για τους πιτσιρικάδες
μα τίποτα δε σταματά τους άπληστους λεφτάδες.
Ολημερίς τον χτίζανε το βράδυ εγκρεμιζόταν∙
σε σκέψεις μέσα ο μάστορας έπεσε να πεθάνει
τι λάθος κάνουν τεχνικό και το έργο όλο φυράνει.
Αμέσως το i–pad άνοιξε και άρχισε να googlάρει
να βρει τη ρίζα του κακού, τι λάθος έχουν κάνει .
Ολημερίς καθότανε και έψαχνε με μανία
για του έργου την κακοτυχιά να έβρει την αιτία.
Στο twitter του ήρθε μήνυμα ,κακόβουλο είπαν όλοι,
με αποστολέα άγνωστο και λόγια βιτριόλι!
Κελάηδησε το μπλε πουλί με ανθρώπινη λαλίτσα:
«Κακό μεγάλο κάνατε ,το κέρδος να τηράτε
να κλέβετε από το λαό τη γη του να πατάτε.
Αν δεν το σταματήσετε το έργο θα στοιχειώσει
ανθρώπινο αίμα θα χυθεί και θα το ματαιώσει!»
Χίλιες φορές το έλαβε,  χίλιες φορές το σβήνει.
Στο τέλος απ’τα νεύρα του το σπάει , το ρημάζει∙
χίλια κομμάτια το ‘κανε μα η οργή του δεν κοπάζει.
Παρηγοριά του δίνανε τεχνίτες και μαστόροι:
«Πουλάκι ειν’ κι ας κελαηδεί πουλάκι είναι κι ας λέει.»

Σαν το ‘μαθε η γυναίκα του το πάθημα του αντρός της
Ξεκίνησε να τον εβρεί , να τον παρηγορήσει.
Μα εκείνος εν τω μεταξύ στο σπίτι είχε πάει
με ηρεμία να σκεφτεί, απόφαση να πάρει.
Σαν έφτασε η όμορφη στο ξακουστό το έργο
Φώναξε μια , φώναξε δυο τον άντρα της για να βρει
μήδε απάντηση έλαβε, μήδε εκείνον βρήκε.
Στη σκαλωσιά ανέβηκε κι όλο τον εφωνάζει
Στο νου δεν έβαλε κακό και πιο ψηλά ανεβαίνει
στην άκρη έσκυψε να δει το ταίρι της για να βρει
γλιστράει και πέφτει η άμοιρη στων θεμελιών τα βάθη!

 Τρέχει ο πρωτομάστορας, φωτιά στα πόδια βγάζει.
Το μήνυμα σκεπτόμενος μοιρολογάει και λέει:
«Αλίμονο στο μήνυμα δεν έδωσα μια βάση
σε δημοσιά  τολμήσαμε να στήσουμε γιορτάσι.»
Φτάνει ο πρωτομάστορας μα δεν την προλαβαίνει
στο άψυχο κορμάκι της όρκο μεγάλο παίρνει:
«Ορκίζομαι αγάπη μου , το έργο σταματάει
κήπος μεγάλος θα γενεί λουλούδια να ανθηράει.
Δέντρα να τον στολίζουνε πουλιά να κελαηδούνε
την ομορφιά σου να υμνούν και να την εκτιμούνε!»