Ήταν Σεπτέμβρης,  όταν ο τότε 6χρονος μαθητής μας βρέθηκε να κάθεται σε ένα από τα θρανία της αίθουσας διδασκαλίας, σιωπηλός, με τα μάτια του ορθάνοιχτα, αλλά χωρίς καμία δυνατότητα επικοινωνίας. Εκείνη την εποχή, κανείς στο σχολείο, ούτε καν ο ίδιος, δε γνώριζε τη νοηματική γλώσσα, παρά μόνο η δασκάλα παράλληλης στήριξής του η κ. Μαριαλένα, που με τα δικά της «κόλπα» και χειρονομίες προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί του.

Λίγους μήνες αργότερα, τα τότε «πρωτάκια» του  δημοτικού μας  είχαν μάθει τις βασικές χειρονομίες της νοηματικής γλώσσας για να μπορούν να επικοινωνούν με τον συμμαθητή τους. Πλέον, λίγα χρόνια αργότερα, ολόκληρο το σχολείο έχει αγκαλιάσει την πρόκληση να μάθει μια “νέα” γλώσσα, σε τέτοιο βαθμό που τα παιδιά με τη σειρά τους διδάσκουν τη γλώσσα στους γονείς τους στο σπίτι. Έτσι, κάθε πρωί, μετά την προσευχή, που όλες οι τάξεις του σχολείου είναι μαζεμένες στο προαύλιο, παιδιά και δάσκαλοι μιλάμε τη νοηματική, με την κ. Μαριαλένα  να μας μαθαίνει συνεχώς νέες λέξεις εμπλουτίζοντας το λεξιλόγιό μας!