Όποιος περνά το κατώφλι του σχολείου μας το καταλαβαίνει αμέσως:
οι τοίχοι εδώ δεν είναι απλώς τοίχοι.

Δεν βάφτηκαν για να φαίνονται καινούργιοι.
Δεν διακοσμήθηκαν για να εντυπωσιάσουν.
Ζωγραφίστηκαν για να μιλήσουν.

Να μιλήσουν στα παιδιά που περνούν καθημερινά από μπροστά τους, να τους θυμίσουν ότι το σχολείο δεν είναι μόνο θρανία και βιβλία, αλλά τόπος φαντασίας, μνήμης και χαράς. Να μιλήσουν στους επισκέπτες, για να καταλάβουν ότι εδώ κάτι συμβαίνει — κάτι ζωντανό.

Οι τοιχογραφίες του σχολείου μας γεννήθηκαν χωρίς χρηματοδότηση, χωρίς προγράμματα, χωρίς μελέτες. Γεννήθηκαν από προσωπικό χρόνο, από χρώματα που απλώθηκαν μετά το κουδούνι, από την ανάγκη να γίνει το σχολείο ένας χώρος που να αξίζει στα παιδιά που το γεμίζουν κάθε μέρα.

Κάθε διάδρομος αφηγείται μια ιστορία.
Κάθε αίθουσα ανοίγει ένα παράθυρο.
Η φύση, η θάλασσα, ο τόπος μας, η παράδοση, η παιδική κίνηση και το παιχνίδι ενώνονται σε εικόνες που δεν ζητούν εξηγήσεις. Αρκεί να σταθείς λίγο και να τις δεις.

Δίπλα σε αυτές, ένας μικρός χώρος με παραδοσιακά αντικείμενα και φορεσιές θυμίζει ότι η εκπαίδευση δεν είναι μόνο το επόμενο βήμα, αλλά και η σχέση με όσα προηγήθηκαν.

Το πιο σημαντικό, όμως, δεν είναι η αισθητική.
Είναι το μήνυμα που περνά σιωπηλά:

👉 ότι αυτό το σχολείο δεν περίμενε να του δοθούν όλα για να γίνει όμορφο.
👉 ότι έκανε ό,τι μπορούσε, με όσα είχε.
👉 ότι όταν υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται, ο χώρος αλλάζει — και μαζί του αλλάζουν και οι ζωές που περνούν από μέσα του.

Οι τοιχογραφίες αυτές δεν είναι το τέλος μιας διαδρομής.
Είναι η απόδειξη ότι η προσπάθεια αξίζει να συνεχιστεί.

Γιατί όταν ένα σχολείο φροντίζει πρώτα την ψυχή του,
είναι έτοιμο να αξιοποιήσει και κάθε ευκαιρία που θα του επιτρέψει να φροντίσει καλύτερα και τη γνώση.