Πόσο χρόνο να αφιερώσει κανείς για ένα ταξίδι προς τα πίσω, σε
μέρες δοξασμένες; Πόσα και ποια στιγμιότυπα να χρησιμοποιήσει για να
ανεβάσει τις ψυχές των θεατών και ταυτόχρονα να γεννήσει
περισυλλογή, τιμή και μνήμη;
Ήταν μια γλυκόπικρη αναδρομή στο ένδοξο παρελθόν, στο έπος
του 1940. Ήταν ένα ταξίδι χαρμολύπης. Προσπαθήσαμε να επιλέξουμε
δρώμενα που να δονούν τη δική μας ψυχή, για να ελπίσουμε ότι θα
συγκινήσουν και τις ψυχές των συμμετεχόντων και των προσκεκλημένων
μας.
Τα ποιήματα, οι αφηγήσεις, τα θεατρικά, οι χοροί, τα βίντεο, τα
τραγούδια ήταν βοηθητικά σ’ αυτή μας την προσπάθεια. Οι αντιδράσεις
και τα σχόλια ήταν το «θερμόμετρο» που μας χαροποίησε, καθώς
διαπιστώσαμε πως η γιορτή μας βρήκε απήχηση, μας ταξίδεψε και
δίδαξε.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ αυτά τα σπάνια παιδιά και σ’ αυτούς
τους υπέροχους γονείς! Υπάρχει ελπίδα! Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε
όσους βοήθησαν με οποιονδήποτε τρόπο! Και ένα ραντεβού σε μια άλλη
εκδήλωση του Σχολείου μας που παραμένει, όπως πάντα, ανοιχτό στην
τοπική κοινωνία, διδάσκει αλλά και διδάσκεται.
Συγχαρητήρια στα παιδιά μας και…

Χρόνια Πολλά, Ελλάδα μας!