Η νυφούλα η μυγδαλιά

έβαλε τα νυφικά της,

και μια γέρικη ελιά

καμαρώνει τα προικιά της.

Μυγδαλιά μου, μυγδαλιά,

άκουσε και με, να ζήσεις!

Γιατί βιάστηκες ν’ ανθίσεις;

Δε φοβάσαι το χιονιά;

Άκου μένα, που ‘χω χρόνια…

Μα η καλή μας μυγδαλιά

εστολίστηκε διπλά

με λουλούδια και με…χιόνια

Αλέξανδρος Κατακουζηνός