Γράφει ο Αλέσιο Ντέλια, μαθητής του Α1

Κατά την προϊστορική εποχή τα άτομα με ειδικές ανάγκες βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση και αντιμετωπίζονταν με αδιαφορία και εγκατάλειψη. Οι άνθρωποι τότε εξασφάλιζαν την τροφή τους από το κυνήγι. Τα άτομα με αναπηρία ήταν ανήμπορα να συνεισφέρουν και για το λόγο αυτό η βρεφοκτονία των ατόμων με αναπηρία ήταν μια αποδεκτή πρακτική και το προσδόκιμο ζωής τους δεν ξεπερνούσε τα δυο έτη.

Ωστόσο κατά την 4η χιλιετία π.Χ. προοδευτικά η στάση αυτή αλλάζει. Η αλλαγή συντελείται στο βασίλειο των Σουμερίων ενώ όπως προκύπτει από ανασκαφικά ανθρωπολογικά δεδομένα και στην Αίγυπτο  είχε αρχίσει να εγκαταλείπεται η τακτική της θανάτωσης των ανάπηρων βρεφών.

Κατά την εποχή της Ελληνικής Αρχαιότητας η στάση των ανθρώπων απέναντι στα άτομα με αναπηρία αποτελεί ζήτημα της Πολιτείας. Αναφέρεται ότι η Αθηναϊκή Πολιτεία τον 5ο αι. π.Χ. είχε θεσπίσει επίδομα για όσους  ανάπηρους πολίτες είχαν εισόδημα μικρότερο από 3 μνες, προκειμένου αυτοί να αποφύγουν την επαιτεία. Για να δοθεί το επίδομα αυτό ωστόσο προηγούνταν μια εξέταση από τη Βουλή των Πεντακοσίων. Παλιότερα οι νόμοι του Σόλωνα προέβλεπαν τη θανάτωση των αναπήρων νεογνών όμως η αθηναϊκή κοινωνία αποδοκίμαζε αυτή την στάση. Στη Σπάρτη, όπως φημολογείται, τα ανάπηρα βρέφη κατακρημνίζονταν στον Καιάδα.

Στην Αθηναϊκή πολιτεία υπήρχε η αντίληψη ότι οι τυφλοί διέθεταν το χάρισμα της μαντικής και για το λόγο αυτό ήταν αξιοσέβαστα πρόσωπα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο μάντης Τειρεσίας ο οποίος εμφανίζεται στην Οδύσσεια. Κατά την αρχαιότητα επίσης κάποιοι τυφλοί διακρίθηκαν και για το ποιητικό τους έργο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Όμηρος.

Τον 18ο αιώνα ο Γάλλος φιλόσοφος Ντιντερό μελετώντας το έργο το τυφλού πανεπιστημιακού μαθηματικού Νίκολας Σόντερσον έκανε τη διαπίστωση ότι η ικανότητα να βλέπεις δεν συνδέεται με την ικανότητα να κατανοείς να δημιουργείς και να σκέφτεσαι. Κατ’  αυτόν τον τρόπο ο Ντιντερό ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε τις δυνατότητες των τυφλών ατόμων και το γεγονός ότι τα άτομα με οπτική αναπηρία μπορούν να ανταποκρίνονται σε τομείς στους οποίους φαίνεται να δραστηριοποιούνται μόνο βλέποντες.

Σημαντική ώθηση στη συμμετοχή των τυφλών στις κοινωνικές δραστηριότητες έπαιξε η ίδρυση του πρώτου σχολείου για τυφλούς μαθητές στο Παρίσι το 1784.

Στη σημερινή εποχή η παρουσία των τυφλών ατόμων στην κοινωνία είναι περισσότερο εμφανής και σε πολλές περιπτώσεις οι μη βλέποντες αντιμετωπίζονται επί ίσοις όροις με τους βλέποντες συμπολίτες τους.

Πλέον τα άτομα με οπτική αναπηρία είναι σε θέση να παρακολουθήσουν όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και παράλληλα να λάβουν εξειδικευμένη εκπαίδευση και να αποκτήσουν τις κατάλληλες δεξιότητες, ώστε η ποιότητα της ζωής τους να μην υστερεί σε τίποτε σε σχέση με αυτή των βλεπόντων πολιτών.

Τα άτομα με οπτική αναπηρία έχουν γίνει περισσότερο συμμετοχικά στις κοινωνικές δραστηριότητες με παρουσία στην Πολιτική, στην Τέχνη, στην Ακαδημαϊκή Εκπαίδευση, σε τομείς απασχόλησης στον Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα. Το γεγονός αυτό συμβάλλει στην εξοικείωση των βλεπόντων με τις ιδιαιτερότητες των τυφλών ατόμων, στην άρση της άποψης ότι η αναπηρία είναι «ταμπού» και στην προσέγγιση των δυο αυτών κοινωνικών ομάδων των βλεπόντων και των ατόμων με οπτική αναπηρία.

Ωστόσο η παλιά αντίληψη η οποία υπονοεί  ότι τυφλός ίσον ανήμπορος εξακολουθεί να υπάρχει σε κάποιο βαθμό στην ελληνική κοινωνία. Έτσι αναπτύσσεται μια συμπεριφορά αναπηριοποίησης γεγονός που δεν ενισχύει τον σκοπό της εκπαίδευσης των τυφλών ο οποίος είναι η ανεξαρτητοποίηση στον τρόπο ζωής.