Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας των συνδέσεων, των παλιών και των νέων…Γνωριζόμαστε και συνδεόμαστε για πρώτη , ή για μια ακόμη  φορά…Η σύνδεση είναι μαγική…Πόσα πράγματα γνωρίζουμε..από το αρχικό των ονομάτων μας, μέχρι τους κανόνες που θα μας εξασφαλίσουν μια ήρεμη πορεία γνώσης, μέσα στο νηπιαγωγείο. Μαθαίνουμε τον εαυτό μας μέσα από τον άλλον, μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας, μέσα από συγκρούσεις και ενώσεις..Ομάδες μικρές ,μεγάλες, γέλια ,κλάματα, άρνηση, αποδοχή και πολύ παιχνίδι…Και όλο αυτό συνεχίζεται μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς…

Και μετά έρχονται ο Οκτώβρης και ο Νοέμβρης, οι μήνες με τις γιορτές, τις παγκόσμιες μέρες και τις επετείους …

1 Οκτωβρίου, ημέρα τρίτης ηλικίας, του παππού και της γιαγιάς 

4 Οκτωβρίου, ημέρα των ζώων

13 Οκτωβρίου ,ημέρα αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών

28 Οκτωβρίου 1940

8 Νοεμβρίου 1912: Απελευθέρωση της πόλης της Μυτιλήνης, αρχή της απελευθέρωσης όλου του νησιού .

17 Νοέμβρίου 1973: Η εξέγερση του Πολυτεχνείου .

Τιμούμε και θα τιμούμε πάντα την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.Με διάφορους τρόπους…

Εξιστόρηση γεγονότων μέσα από φωτογραφικό υλικό

Ανάγνωση βιβλίων

Ζωγραφική

Ομαδικές και ατομικές κατασκευές.

Τραγούδια.

Το Πολυτεχνείο ζει και τα αιτήματά του είναι πιο επικαιρα από ποτέ..Είναι οι θεμελιώδεις αξίες μιας πολιτείας που βούλεται να λειτουργεί προς όφελος των πολιτών της:

Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία-Ειρήνη-Δικαιοσύνη-Δημοκρατία.

20 Νοεμβρίου: Ημέρα της Διακύρηξης των δικαιωμάτων του Παιδιού.

Τα δικαιώματα των παιδιών είναι οι ανάγκες τους…

Και χρέος των μεγάλων είναι να τις ικανοποιούν , άρα και να ασφαλίζουν τα δικαιώματα των μικρών…Όπως ακριβώς  γράφει ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος …

“Αναφυλλητό XXXVIII”(απόσπασμα)

Τα παιδιά θέλουν παπούτσια

τα παιδιά θέλουν ψωμί

θέλουνε και φάρμακα,

δούλεψε κ΄ συ.

Γέλα, κλαίγε κι όλο λέγε,

το παιδί: Ζωή

Τίποτ΄ άλλο. Ζωή

Ζύμωνε στη σκάφη

πρώτο σου ζυμάρι,

πρώτο σου ψωμί

πρώτο σου σταυρόψωμο

μια ψωμένια κούκλα

για το παιδί.

Ζύμωνε τη λάσπη,

πρώτη σου μυστριά

πρώτο πηλοφόρι

ένα καλυβάκι

μια μικρούλα αυλή

για το παιδί.

Ζύμωνε το χώμα

με το δάκρυ-δάκρυ

ζύμωνε τη λάσπη

φτιάξε ένα χωμάτινο πουλί

να πετάει τη νύχτα

και να κελαϊδεί

για το παιδί.

Τούτη είν’ η ζωή μας

τούτο το μεγάλο-

τίποτ’ άλλο.

Γέλα, κλάψε, πες

ό,τι θες.

Το παιδί: ζωή

Τίποτ΄άλλο!

Γιάννης Ρίτσος

Από τη συλλογή Υδρία (1957-1958)