Φέτος ήρθε και πάλι στο σχολείο μας η Αργυρώ, όπως συνηθίζει να έρχεται αρκετά χρόνια τώρα, για να γνωρίζει τα νέα παιδάκια που έρχονται στο σχολείο μας κάθε χρόνο…Ήρθε για να μας μάθει μέσα από δραστηριότητες,  τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με διαφόρων ειδών αναπηρίες.

Τα παιδάκια την αγαπούν τόσο πολύ, που πια την έχουν στην καρδιά τους και με ένα μαγικό τρόπο την βάζουν στο σχολείο, αφού στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πρόσβαση γι΄αυτήν και για όσα παιδάκια αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα.

Τα προβλήματα αυτά δεν λύνονται  μόνο με την καλή θέληση, ούτε  μόνο με την βοήθεια των φίλων μας. Χρειάζεται βούληση και πράξη από μέρους της πολιτείας και των πολιτών για κάθε μορφή αναπηρίας, ορατής και μη …Γιατί υπάρχουν και αναπηρίες που δεν είναι ορατές..

Με αφορμή τον παραπάνω προβληματισμό, την προσβασιμότητα  δηλαδή για τα ΑμεΑ, τα παιδιά αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν αυτοψία στα κτίρια όλης της αυλής και να καταγράψουν σε έναν χάρτη τα ευρήματα αυτής της αυτοψίας… Στην συνέχεια τα έστειλαν με μέιλ στον δήμαρχο, συνοδεύοντάς τα με φωτογραφικό υλικό και παρακαλώντας για άμεση ανταπόκριση στο αίτημά τους για παροχή πρόσβασης στους φίλους τους σε όλα τα κτίρια της αυλής.

“Αγαπητέ κύριε Δήμαρχε,
σας στέλνουμε αυτή την επιστολή για να σας ζητήσουμε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3/12), τη προσβασιμότητα
του σχολείου μας από όλους. Οι ράμπες στο σχολείο απαιτούν επιτακτική ανάγκη ώστε όλοι να μπορούμε να μετακινούμαστε στους διάφορους χώρους του σχολείου χωρίς εμπόδια.

Με εκτίμηση,
Τα παιδάκια και οι εκπαιδευτικοί του  2ου Τμήματος, του 1ου Νηπιαγωγείου Καλλονής”

Ίσως έτσι καταφέρουμε να είμαστε όλοι ίσοι κι ας είμαστε όλοι διαφορετικοί…

Προς το παρόν και μέχρι να κατασκευασθούν οι ράμπες, προχωρήσαμε όπως κάθε χρόνο σε μια από κοινού δράση με τους φίλους μας από το Ειδικό Νηπιαγωγείο Καλλονής, στο πλαίσιο των προγραμμάτων σύνδεσης, συμπερίληψης και συνεκπαίδευσης. Αποφασίσαμε να “ζωντανέψουμε” τους εξωτερικούς τοίχους της αίθουσας της οποίας μοιραζόμαστε τη χρήση της, “σπέρνοντας αγάπη, κι ας μη θερίσουμε, έτσι για να μοσχοβολήσει ο τόπος…”Συμμετείχε επίσης και το 2ο Νηπιαγωγείο.Αξίζει να σημειωθεί πως η μισή δαπάνη για τις μπογιές και τα υλικά καλύφθηκε προσωπικά από την  προϊσταμένη του Ειδικού Νηπιαγωγείου, Κατερίνα Βαμβουλή.Την ευχαριστούμε θερμά για αυτήν την προσφορά ,όπως επίσης τον κ. Μάριο Μάζαρη, συνάδελφο εκπαιδευτικό, για την ιδέα που επικοινώνησε για να ομορφήνουν όσα περισσότερα σχολεία γίνεται τους τοίχους τους, με έμπνευση τον στίχο του Σ.Ποταμίτη “Σπείρε αγάπη κι ας μην θερίσεις, έτσι για να μοσχοβολάει ο τόπος”.

Ιδού το αποτέλεσμα !

Θεωρούμε πως τον στόχο μας τον έχουμε πετύχει…Αυτό που μας στενοχωρεί όμως είναι πως αυτή η μεγάλη προσπάθεια δεν είναι ορατή από τον δρόμο λόγω των μεγάλων θάμνων της εισόδου και της αναλγησίας  των υπευθύνων να διευθετήσουν το θέμα …Ας  ελπίσουμε πως κατόπιν ώριμης σκέψης να πράξουν τα δέοντα…