Σεπτέμβρης ήρθε ξανά, το σχολείο αρχινά και μια έκπληξη περίμενε τα παιδιά.
Η Πέπα το γουρουνάκι ήρθε στο σχολείο μας για να γνωρίσει καινούριους φίλους…
…αλλά και να μας θυμίσει πως πρέπει να φοράμε σωστά τη μάσκα μας, για να είμαστε ασφαλείς.
Συστηθήκαμε λοιπόν, παίζοντας με μία μπάλα – καρπούζι που μας θύμισε για λίγο το καλοκαιράκι.
Μιλήσαμε για τις προτιμήσεις μας στα χρώματα, στο φαγητό, στο παιχνίδι, στο αγαπημένο μας βιβλίο… παίζοντας τον τροχό της τύχης.
Παίξαμε πολύ μέσα στην τάξη…
… αλλά και έξω στην αυλή.
Ζωγραφίσαμε τα προσωπάκια μας.
Είμαστε μεγάλη ομάδα και δώσαμε την πρώτη μας υπόσχεση.
Στο σχολειό μας τα ματάκια μας κοιτούν, τα αυτάκια μας ακούν, στοματάκια ηρεμία.
Ένα πράσινο καπέλο εμφανίστηκε και θέλησε να μας μάθει να μιλάμε ευγενικά.
-Γεια σου. τι κάνεις
-Καλά, ευχαριστώ
-Θέλεις να παίξουμε;
-Ναι!
και το κυνηγητό ξεκινά
Στο τέλος κουράστηκε το πράσινο καπέλο και πήγε και κάθισε πάνω στο κεφαλάκι του παιδιού που επέλεξαν τα υπόλοιπα παιδιά για τη σωστή συμπεριφορά του.
Αφηγηθήκαμε μία όμορφη ιστορία: “Το Αγαθοχώρι”, όπου όλοι οι άνθρωποι σ’ αυτό το χωριό είναι γελαστοί και ευτυχισμένοι και στη ματιά τους και στα χείλη έχουν γλύκα από σταφύλι. Μας άρεσε πολύ και τη δραματοποιήσαμε.
Όλα τα καλά είχε αυτό το χωριό. Το μόνο που δεν γνώριζαν οι άνθρωποι ήταν το σταφύλι. Μέχρι που ο παππούς πήγε στο διπλανό χωριό κι εκεί είδε τα σταφύλια και γύρισε στο χωριό του με μια ρίζα από κλήμα. Τη φύτεψε, περιποιήθηκε το κλήμα κι αυτό μεγάλωσε κι έγινε κληματαριά. Και να που ήρθε ο καιρός να κόψει το πρώτο τσαμπί σταφύλι.
Όμως δεν το τρώει μόνος του.
Καλεί τους χωριανούς στην αυλή του σπιτιού του και μοιράζει τις ρόγες.
Κι ύστερα στίβει τις ρόγες, κλείνει τον μούστο στο βαρέλι …
και όταν γίνεται το κρασάκι, βάζει λίγο στο ποτηράκι… αλλά θυμάται και πάλι τους χωριανούς του,
τους καλεί, μοιράζει το κρασί και όλοι μαζί πίνουν στην υγειά τους.
Έτσι κι εμείς που γίναμε φίλοι καλοί, θα είμαστε πάντα γελαστοί και ευτυχισμένοι και θα δίνει ο ένας στον άλλο ΘΑΡΡΟΣ –ΑΓΑΠΗ– ΧΑΡΑ
Μια μεγάλη καρδιά 