Αγαπητοί συμμαθητές,
με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντισμού στις 5 Δεκεμβρίου, θα ήθελα να αναφερθώ στον Εθελοντισμό, η ύπαρξη του οποίου καθίσταται αναγκαία στις μέρες μας.
Δυστυχώς στη σημερινή τεχνοκρατούμενη κοινωνία με τους ξέφρενους αγχωτικούς ρυθμούς της ζωής μας, με την προσπάθειά μας για εκπλήρωση στόχων και κέρδους, έχουμε γίνει ατομιστές, σκληροί ανταγωνιστές, αδιάφοροι στα κοινά προβλήματα που υπάρχουν σήμερα και είμαστε και εμείς συνυπεύθυνοι γι’ αυτήν την κατάσταση. Ζούμε σε μια εποχή που εκλείπουν τα ιδανικά και ολισθαίνουν οι αξίες, επικρατεί ο μονομερής εξορθολογισμός και ο στυγνός ωφελιμισμός. Έτσι ο σημερινός άνθρωπος αδιαφορεί για το συνάνθρωπο και για το σύνολο. Ο ανθρωπισμός έχει αντικατασταθεί από την επιδίωξη του κέρδους, της δύναμης και της υπεροχής με κάθε μέσο. Ο σκληρός και αθέμιτος ανταγωνισμός τον έχει ωθήσει να μεταχειριστεί κάθε μέσο για να πετύχει τους στόχους του τόσο στην οικονομική όσο και στην κοινωνική ζωή, οδηγώντας τις σύγχρονες κοινωνίες στον «κανιβαλισμό». Ο ατομισμός ευθύνεται και για την ύπαρξη της κοινωνικής παθητικότητας, της αδράνειας και της αδιαφορίας για όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Όμως, για να μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι, τα τελευταία χρόνια ο άνθρωπος έχει παραμερίσει κάπως το «εγώ», εκδηλώνοντας την αλτρουιστική πλευρά της ανθρώπινης φύσης του. Έτσι, σε διεθνές επίπεδο έχουν συγκροτηθεί μη κυβερνητικές εθελοντικές οργανώσεις (Διεθνής Αμνηστία, ΟΗΕ, Γιατροί Χωρίς Σύνορα, UNICEF, Action aid), οι οποίες αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τους λαούς. Οι ακτιβιστές, υπέρμαχοι των ανθρωπιστικών αξιών για την επίλυση των κοινών προβλημάτων και άνθρωποι της λογικής ότι «αν δεν αλλάξουμε εμείς τον κόσμο ποιος θα το κάνει», με πορείες και με συγκεντρώσεις δεν διστάζουν να έρθουν αντιμέτωποι με την εξουσία και τις αστυνομικές αρχές.
Τα τελευταία χρόνια όμως το φαινόμενο του οργανωμένου εθελοντισμού και της συλλογικής δράσης τείνει να καταστεί μια σημαντική συνιστώσα και της ελληνικής κοινωνίας, της κοινωνίας των πολιτών ή πιο σωστά αποτελεί το πιο ορατό ίσως δείγμα ότι μια κοινωνία των πολιτών άξια του ονόματός της αρχίζει να οικοδομείται και στη χώρα μας. Έτσι, ένα αρκετά σημαντικό μέρος των ανθρώπων δραστηριοποιείται στην παροχή κοινωνικών υπηρεσιών σε δοκιμαζόμενα πρόσωπα: ασθενείς και άτομα τρίτης ηλικίας, άτομα με ειδικές ανάγκες ή εγκαταλελειμμένα παιδιά, αστέγους, ναρκομανείς, οικογένειες με δυσκολίες. Σημαντική ανάπτυξη παρουσιάζει και ο περιβαλλοντικός εθελοντισμός, ο οποίος ενσαρκώνεται στο τομέα προστασίας τους περιβάλλοντος (αναδάσωση, προστασία απειλούμενων ζώων, καθαρισμός ακτών).
Όμως δεν φτάνει αυτό. Νομίζω πως όλοι πρέπει να γίνουμε συνειδητοποιημένοι πολίτες και ειδικά εμείς οι νέοι που το μέλλον είναι μπροστά μας και διακατεχόμαστε από περισσότερη ανιδιοτέλεια και αλτρουισμό λόγω της ηλικίας μας. Συντονισμένη προσπάθεια επιπρόσθετα απαιτείται για την επίρρωση αυτού του σκοπού από το οικογενειακό περιβάλλον, το σχολείο, τα ΜΜΕ και τους πνευματικούς ανθρώπους. Να γίνουμε άνθρωποι που νοιάζονται για όσα συμβαίνουν γύρω τους, που αντιλαμβάνονται ότι αποτελούν μέρος αυτού του κόσμου, μέρος των προβλημάτων και γι’ αυτό μέρος της λύσης τους. Πρέπει να υιοθετήσουμε όλοι το εμείς, ο απέραντος κόσμος, εμείς, οι άνθρωποι, εσύ, εγώ, εμείς, δημιουργώντας ένα καλύτερο αύριο.
Χρύσα Χιλιώτη
Τμήμα Α6
1ο ΓΕΛ Ξάνθης
Σχολικό έτος 2012-2013
2 σχόλια
Καταρχάς χαίρομαι που αυτό το εξαιρετικό άρθρο της Χρύσας έχει ήδη γίνει αντικείμενο προβληματισμού. Τώρα, η δική μου απάντηση στο εύστοχο ερώτημά σου Κρίτωνα, είναι ότι το να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη, όπου κι αν βρίσκονται, είτε είναι δίπλα μας είτε σε κάποια άλλη γωνιά του πλανήτη, δε σημαίνει απαραιτήτως ότι θα στερηθούμε κάτι σημαντικό. Άλλωστε, η βοήθεια μπορεί κάλλιστα να έχει οποιαδήποτε μορφή και να μην είναι μόνο οικονομική. Βοηθώντας, λοιπόν, με οποιοδήποτε τρόπο αυτούς που έχουν ανάγκη, τα οφέλη που αποκομίζουμε είναι πολύ περισσότερα από αυτά που δίνουμε, με πρώτο και καλύτερο την ίδια τη χαρά της προσφοράς! Αν ακόμη και σήμερα, με τόσες διεθνείς εθελοντικές οργανώσεις, την αυτοθυσία των ανθρώπων της Εξωτερικής Ιεραποστολής και τους εκατοντάδες χιλιάδες ανώνυμους εθελοντές ανά τον κόσμο, εξακολουθούν να πεθαίνουν κάθε λεπτό 9 παιδιά από υποσιτισμό ή από απλές ασθένειες όπως π.χ. ελονοσία (ουσιαστικά για δύο ευρώ, όσο δηλαδή κοστίζει το εμβόλιο), σκέψου τι θα γινόταν αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί ή αν σκέφτονταν μόνο τον εαυτό τους. Αλλά μη πάμε μακριά. Οι οργανώσεις αυτές ήδη δραστηριοποιούνται έντονα και στην Ελλάδα της κρίσης, συνεπώς υπάρχουν κάποιοι που ήδη μας βοηθούν. Η εθελοντική προσφορά, λοιπόν, μας υπενθυμίζει το γεγονός ότι πάνω απ’ όλα είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Κατανοώ πλήρως την αγωνία σου για την πολιτικοοικονομική αστάθεια και για το ενδεχόμενο μιας χρεοκοπίας της χώρας. Προσωπικά, με προβληματίζει περισσότερο η «χρεοκοπία» των αξιών και ιδανικών μας, η οποία άλλωστε μας οδήγησε στο σημείο αυτό σήμερα, αφού την ώρα που κάποιοι θα έπρεπε να αγωνίζονται με πνεύμα θυσίας και αυταπάρνησης για το καλό και την ευημερία πρώτα των πολιτών και μετά των ίδιων (θυμήσου την πράξη του Χριστού που έπλυνε τα πόδια των μαθητών του, και δεν κάνω καθόλου «κήρυγμα»!), αυτοί προτίμησαν το δικό τους συμφέρον και πλουτισμό. Άλλωστε, η χώρα μας χρεοκόπησε και στο παρελθόν, όμως δε χάθηκε, αλλά πολύ γρήγορα και πάλι ορθοπόδησε. Επίτρεψέ μου και κάτι τελευταίο. Αντί για χρήματα και πράγματα, ας «καβατζάρουμε» αξίες και ιδανικά, αγάπη, αλληλεγγύη και ανθρωπιά! Είναι τα μόνα που θα μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε το σκόπελο της κρίσης, σε πείσμα κάποιων που παίζουν παιχνίδια εις βάρος μας, όπως πολύ σωστά ανέφερες!
Δεν είμαι αντίθετος με τον εθελοντισμό και πιστεύω πως ναι πρέπει ο καθένας να βοηθά με τον τρόπο του, όποιος, και αν είναι αυτός τον συνάνθρωπο μας. Αυτό είνα άλλωστε και το νόημα του Χριστιανισμού στον οποίο και σαν χώρα πιστεύουμε. Διάβασα το άρθρο και συμφωνώ μαζί σου σε όλα τα σημεία που αναφέρεις. Ωστόσο μου γεννάται ένα ερώτημα…ναι εμείς να βοηθήσουμε κάθε συνάθρωπο σε κάθε άκρη του πλανήτη να έχει μια καλύτερη ζωή…όμως στην εποχή που ζούμε σε μια εποχή πολιτικοοικονιμικής αβεβαιότητας και αστάθειας, όπου όλοι μιλούν για μια επικείμενη χρεκοπία εμάς τους Έλληνες σα λαό, σαν κράτος, σαν έθνος, όσο υπάρχουμε ακόμα, ποιος θα μας βοηθήσει? Καλά όλα αυτά να μαζεύουμε για αυτούς που έχουν ανάγκη αλλά δεν θα πρέπει κάποια στιγμή να εξασφαλίσουμε μια “καβάντζα”? Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτή η στιγμή δεν θα έρθει ποτέ, πράγμα που το ευχόμαστε όλοι, άλλοι ότι αυτή η στιγμή δεν είναι μακριά και κάποιοι οι οποίοι είναι τρομερά ασιόδοξοι πιστεύουν πως όλοι αυτοί οι Ευρωπαίοι εταίροι που ενδιαφέρονται για το καλό μας θα μας βοηθήσουν. Οι κύριοι και οι κυρίες αυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης νοιάζονται μόνο για τα συμφέροντα και τα χρήματα τα οποίο δεν επένδυσαν αλλά ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΗΣΑΝ στην οικονομική κατάρευση της Ελλάδας. Ας μην ανοίξουμε όμως αυτή τη συζήτηση. Μπορεί κάποιος να μου απαντήσει στο ερώτημα μου?
Χατζηκωνσταντίνου Κρίτων
Τμήμα Β6 1ο ΓΕΛ Ξάνθης
2012-2013