Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός γεννήθηκε στις 8 Απριλίου του 1798 στη Ζάκυνθο, ως εξώγαμο τέκνο του κόντε Νικόλαου Σολωμού και της υπηρέτριάς του Αγγελικής Νίκλη.

Σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και το 1808 έφυγε για σπουδές στην Ιταλία, με τη συνοδεία του ιταλού δασκάλου του Ρώσση. Επτά χρόνια αργότερα πήρε το απολυτήριο από το Λύκειο της Κρεμόνας και γράφτηκε στο πανεπιστήμιο της Πάβιας, απ’ όπου πήρε το πτυχίο της Νομικής. Παράλληλα με τις σπουδές στη νομική, για την οποία ουδέποτε ενδιαφέρθηκε, άρχισε να γράφει στίχους στην ιταλική γλώσσα, ενώ ήρθε σε επαφή με διαπρεπείς φιλοσόφους, φιλολόγους και αξιόλογους εκπροσώπους της λογοτεχνικής κίνησης της εποχής.

Το 1818 επέστρεψε στη Ζάκυνθο, όπου παρέμεινε για δέκα χρόνια. Εκεί άρχισε να γράφει τα πρώτα του αξιόλογα στιχουργήματα στα ελληνικά. Το πρώτο εκτενές ελληνικό ποίημά του και πλέον γνωστό είναι ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», απόσπασμα του οποίου καθιερώθηκε ως Εθνικός μας Ύμνος. Λίγο αργότερα, συνέθεσε το λυρικό ποίημα «Εις τον θάνατο του Λορδ Μπάυρον» και ακολούθησαν «Η καταστροφή των Ψαρών», «Η Φαρμακωμένη», «Ο Λάμπρος», «Εις Μοναχήν», «Ο Κρητικός», «Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι», «Ο Πορφύρας».

Στα τέλη του 1828 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κέρκυρα, συνεχίζοντας την ενασχόλησή του με την ποίηση σχεδόν απομονωμένος. Δεν έκανε ούτε ένα ταξίδι στην ελευθερωμένη Ελλάδα, γιατί, όπως υποστηρίζεται, «δεν εσυνηθούσε να θεατρίζει στο εθνικό του φρόνημα αλλά μες το άγιο βήμα της ψυχής».

Στις 3 Φεβρουαρίου του 1849 παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος, διότι «με την ποίηση του διέγειρε τα αισθήματα του λαού στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία».

Πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου του 1857 στην Κέρκυρα, ύστερα από αλλεπάλληλες εγκεφαλικές συμφορήσεις. Τα οστά του μεταφέρθηκαν το 1865 στη Ζάκυνθο και τοποθετήθηκαν αρχικώς σ’ ένα μικρό μαυσωλείο στον τάφο του Κάλβου.

Ανθή   Ψωμά   Γ’5

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΗΜΕΡΑ

• Έλλειψη ελεύθερου χρόνου. Τα παιδιά σήμερα νιώθουν  «πνιγμένα» λόγω των σχολικών τους υποχρεώσεων και αλλά και εξαιτίας των εξωσχολικών τους δραστηριοτήτων. Αισθάνονται ότι δεν επαρκεί ο διαθέσιμος χρόνος για το παιχνίδι και τη διασκέδαση που είναι απαραίτητα σε αυτήν την ηλικία. Επίσης δε βλέπουν τους φίλους τους όσο θα ήθελαν, γιατί κανείς δεν έχει χρόνο για κάτι τέτοιο.
• Άγχος. Οι αυξημένες υποχρεώσεις τους, οι απαιτήσεις της εποχής, αλλά και των γονέων τους , οι εξετάσεις που για πολλά χρόνια και επανειλημμένα έχουν να αντιμετωπίσουν αναγκάζουν τα παιδιά να βιώνουν πρόωρα αγχωτικές καταστάσεις που ήταν άγνωστες σε παλαιότερες εποχές.
• Έλλειψη επικοινωνίας με τους γονείς. Οι γονείς έχοντας ως γνώμονα το «καλό» των παιδιών τους τα πιέζουν υπέρμετρα να αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια για το μέλλον. Έτσι δημιουργούνται εντάσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Παραλείπουν όμως συχνά να συζητήσουν με τα παιδιά τους, ώστε και τις δικές τους απόψεις να τις καταστήσουν κατανοητές από τα παιδιά τους αλλά και, το σημαντικότερο, να ακούσουν και να συζητήσουν τις απόψεις και τις επιθυμίες των παιδιών. Άλλωστε είναι και οι ίδιοι πολύ πιεσμένοι από τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του ρόλου τους ως γονείς, ώστε άθελα τους ξεχνούν ότι αυτό που κυρίως χρειάζονται τα παιδιά τους είναι αυτοί οι ίδιοι, η φυσική τους παρουσία , η συζήτηση και η κατανόηση.
• Οικονομικά προβλήματα. Στις μέρες μας ολοένα και περισσότερες οικογένειες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Αυτό έχει αντίκτυπο και στην καθημερινότητα των παιδιών, όχι μόνο γιατί στερούνται πλέον πολλά υλικά αγαθά στα οποία είχαν συνηθίσει αλλά επίσης γιατί παρακολουθούν το άγχος που βιώνουν οι γονείς τους, την ταλαιπωρία τους, γεγονός που τα θλίβει σε μεγάλο βαθμό, καθώς νιώθουν ότι δεν μπορούν να τους βοηθήσουν. Νιώθουν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει για την οικογένειά τους και ότι δε θα μπορέσουν να πραγματοποιήσουν πολλά από τα όνειρά τους, καθώς είναι αδύνατη η οικονομική στήριξη των γονιών τους.
• Ενδοοικογενειακή βία. Ακόμη και στις μέρες μας πολλά παιδιά ταλαιπωρούνται, γιατί τα ίδια ή κάποιο άλλο μέλος της οικογένειάς τους αντιμετωπίζουν τη βία μέσα στην οικογένεια.
• Ρατσισμός. Πολλά παιδιά αισθάνονται άσχημα, γιατί τα ειρωνεύονται για το χρώμα τους, την καταγωγή τους, το βάρος τους, το ύψος τους και για ότι άλλο μπορεί  κάποιος να φανταστεί… Άλλωστε, όταν κάποιος είναι κακόβουλος, εύκολα βρίσκει τρόπους να πικράνει κάποιο παιδί.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ

• Κατανόηση από τους μεγάλους. Οι γονείς οφείλουν να σεβαστούν την ανάγκη του παιδιού για ελεύθερο χρόνο. Οι καθηγητές να κατανοήσουν ότι το μάθημά τους δεν είναι το μοναδικό και να εξορθολογίσουν τις απαιτήσεις τους.
• Περισσότερη επικοινωνία με τους γονείς. Η οικογένεια πρέπει να βρίσκει χρόνο, ώστε να περνά χρόνο μαζί και τα παιδιά να αισθάνονται τη σιγουριά που έχουν ανάγκη ότι οι γονείς τους είναι δίπλα τους και τους στηρίζουν. Ο διάλογος είναι ο καλύτερος τρόπος για να λύνονται τα προβλήματα και να λειτουργεί σωστά η οικογένεια Όταν η οικογένεια είναι ενωμένη μπορεί να αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία οικονομική ή άλλη… Προσφέρει αυτοπεποίθηση στο παιδί για να μπορεί αυτό να αντιμετωπίσει όποιον κακόβουλο έχει ως στόχο να το μειώσει ή να το πικράνει.
• Περιορισμός των εξωσχολικών δραστηριοτήτων. Τα παιδιά είναι αυτά που πρέπει να διαλέξουν τη δραστηριότητα που τα ενδιαφέρει, τα χαλαρώνει και τα ψυχαγωγεί. Άλλωστε σε αυτό αποσκοπούν και αυτές οι δραστηριότητες.

Εργασία των μαθητών τουΒ4

Ρατσισμός

Του Κωνσταντίνου Ν. Δεμερτζίδη Γ’1

Το φαινόμενο του ρατσισμού, στις μέρες μας, είναι ένα συνηθισμένο κοινωνικό πρόβλημα. Ρατσισμός σημαίνει καχυποψία και περιφρόνηση σε βάρος ατόμων με διαφορετικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά (φυλή, χρώμα δέρματος, γλώσσα, θρησκεία κ.λπ.) με την ιδέα πως τα αντίστοιχα δικά μας είναι ανώτερα.

Δυστυχώς, ο ρατσισμός μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Οι δύο κύριες είναι ο φυλετικός και ο κοινωνικός ρατσισμός. Στο φυλετικό ρατσισμό γίνεται διάκριση με βάση του χρώμα του δέρματος ή την εθνικότητα, ενώ στον κοινωνικό με βάση την επαγγελματική θέση, το μορφωτικό επίπεδο ή την οικονομική θέση. Άλλες μορφές που μπορεί να πάρει ο ρατσισμός είναι ο θρησκευτικός, εκείνος σε βάρος των γυναικών κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο ρατσισμός έχει τραγικές συνέπιες τόσο στο άτομο όσο και στην κοινωνία. Με τον κοινωνικό αποκλεισμό ατόμων με διαφορετικά χαρακτηριστικά παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επιπλέον, ο ρατσισμός μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στη βία, με εξεγέρσεις κοινωνικών ομάδων.

Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που οδηγούν στο φαινόμενο του ρατσισμού; Γνωρίζουμε πως ήδη από το 18ο – 19ο αιώνα ορισμένοι ιστορικοί και επιστήμονες υποστήριξαν πως οι λαοί της Αφρικής, της Ν. Αμερικής, της Αυστραλίας ήταν «κατώτεροι». Τέτοιες αντιλήψεις υπάρχουν ακόμα και σήμερα και οδηγούν σε φαινόμενα ρατσισμού. Ένα ακόμα αίτιο που σχετίζεται άμεσα με το φαινόμενο του ρατσισμού είναι η λανθασμένη εκπαίδευση που λαμβάνουν τα παιδιά από το σχολείο ή από τους γονείς τους σχετικά με το ρατσισμό, ή μάλλον ακόμα καλύτερα, η έλλειψη γνώσεων των παιδιών για το ρατσισμό. Αν τα παιδιά δεν γνωρίζουν για το ρατσισμό και τις συνέπιές του, τότε είναι πολύ πιθανό να γίνουν ρατσιστές. Τέλος, το κύριο αίτιο που οδηγεί στην εκδήλωση ρατσιστικών φαινόμενων είναι η ξενοφοβία, που δημιουργείται εξαιτίας προκαταλήψεων απέναντι σε άτομα διαφορετικών κοινωνικών ομάδων με διαφορετικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Η πολιτεία απομονώνει τα άτομα αυτά με την ιδέα πως βλάπτουν το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.

Κάθε πρόβλημα, όμως, έχει λύση. Αρκεί βέβαια να υπάρχει θέληση. Ο μοναδικός, ίσως, τρόπος αντιμετώπισης του ρατσισμού είναι η μόρφωση, η γνώση και η ενημέρωση των ανθρώπων σχετικά με το ρατσισμό, που θα τους κάνει να καταλάβουν πως οι ρατσιστικές αντιλήψεις είναι αβάσιμες επιστημονικά και η ισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους είναι δεδομένη. Με σεβασμό στη διαφορετικότητα, ο κόσμος θα γίνει πολύ καλύτερος, πιο δίκαιος και πιο δημοκρατικός.