Εορτασμός για την επέτειο του Πολυτεχνείου
«Οι νέοι… που τους έλεγαν αλήτες»
Σαράντα εννέα χρόνια πέρασαν από την ηρωική εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, το Νοέμβριο του 1973, ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς που είχε επιβάλλει στη χώρα μας η Χούντα των Συνταγματαρχών από την 21 Απριλίου του 1967.
Σαράντα εννέα χρόνια από τις τέσσερις εκείνες ημέρες που συγκλόνησαν την Ελλάδα και έγιναν το πρότυπο κάθε ειρηνικού και ασυμβίβαστου αγώνα της νεολαίας για τα μεγάλα ιδανικά, τη δημοκρατία, την ειρήνη, την κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, τα ανθρώπινα δικαιωμάτα, την Παιδεία, το σεβασμό του περιβάλλοντος. Ένα πρότυπο που περικλύεται τόσο εύγλωττα στο σύνθημα των αγωνιζόμενων φοιτητών, των αγωνιζόμενων Ελλήνων: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»!
Σ΄αυτόν τον αγώνα των φοιτητών εστιάσαμε και φέτος στο σχολείο μας, όχι μέσα από διδακτισμούς και στείρα ιστορική αφήγηση, αλλά με ζωντανό και βιωματικό τρόπο. Έτσι που τα παιδιά μας να νιώσουν πώς άοπλοι και μικροί επαναστάτες όρθωσαν το ανάστημά τους μπροστά στον τρόμο του άρματος που δεν σταματούσε, φώναξαν δυνατά για να ξεφύγουν από τον ασφυκτικό κλοιό της «Χούντας» , μάτωσαν και θυσιάστηκαν για να γράψουν στον τοίχο της ιστορίας αυτό το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Με την καθοδήγηση της φιλολόγου μας, κας Σαράφη Μαρίας, μεσα από πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό, την ευαίσθητη και παραστατική αφήγηση του χρονικού των ημερών, την αισθαντική απαγγελία των ποιημάτων, αλλά και την υποβλητική ατμόσφαιρα που μας χάρισε η χορωδία μας υπό την επίβλεψη της καθηγήτριας μουσικής, κυρίας Κοσμίδου Βασιλικής και τη βοήθεια του φιλολόγου, κου Αναγνωστόπουλου Θεόδωρου ανασυνθέσαμε τα ιστορικά γεγονότα και καταφέραμε να θυμηθούμε τι κατάφεραν μέσα σε τέσσερις μέρες αυτοί οι νέοι, «που τους έλεγαν αλήτες» και το άφησαν παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές.
Κι αν όλα αυτά τα ζήσαμε ξανά μέσα σε λίγην ώρα, αυτό που μας έμεινε το αφήσαμε για το τέλος. Το δικό μας, το σημερινό «Πολυτεχνείο» ποιο θα είναι;
Με πόσο νόημα και ένταση μας τραγούδησαν οι μαθητές και οι μαθήτριες μας ότι γυρίζουν τις πλάτες τους στο μέλλον που φτιάχνουμε όπως θέλουμε εμείς οι μεγάλοι! Δεν θέλουν να γίνουν συνένοχοι στο «φόνο»! Ασφυκτυούν μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο αδικίες, πολέμους, βία, πείνα, κενό και ισοπέδωση. Μας δήλωσαν εμφατικά ότι το μέλλον τους ανήκει και θα το φτιάξουν καλύτερο, όπως οι ίδιοι θέλουν! Κι αυτό είναι το πραγματικό νόημα της επετείου.
