«Η Ιζαμπώ, ένα παιδί όπως κι εσύ.»
Η Ιζαμπώ γιορτάζει αυτή τη βδομάδα.
Φόρεσε τα καλά της και ήρθε στο σχολείο μας για να παίξει με τα παιδιά. Γέμισε η αίθουσα χαρές και γέλια.
Και τι δεν έπαιξαν όλοι μαζί: κρύφτηκαν, κολύμπησαν, πέταξαν, ζωγράφισαν, τραγούδησαν, χόρεψαν, έπαιξαν μουσικά όργανα, ταξίδεψαν στο διάστημα.
Ώσπου κάποια στιγμή, ακούστηκε μια φωνή: «Να παίξουμε κυνηγητό».
Τότε η Ιζαμπώ είπε: «Μα εγώ δεν μπορώ να τρέξω».
Σιωπή…
Αιφνιδιάστηκαν τα παιδιά. Την κοίταξαν με μάτια ορθάνοιχτα.
Αντιλήφθηκαν πως η νέα τους φίλη δεν μπορούσε να περπατήσει.
Την αμηχανία της στιγμής διέλυσε η προτροπή:
Ας παίξουμε «χαλασμένο τηλέφωνο»!
«Ναι!» φώναξε η Ιζαμπώ και ψιθύρισε μια λέξη στο αυτί του διπλανού της.
Στο τέλος του παιχνιδιού συγκινημένη είπε:
“Θέλω κι εγώ να παίζω , να χαίρομαι, να γελώ, να έχω φίλους!”
Και τότε όλοι αυθόρμητα σηκώθηκαν και την αγκάλιασαν.
Έτσι, «χάθηκε» μέσα στην πιο ζεστή αγκαλιά…
Μην ξεχάσετε να διαβάσετε και το παρακάτω υπέροχο κείμενο που βρίσκεται στα σχολικά μας βιβλία για τη σημερινή ημέρα: