Τα  παιδιά από πολύ μικρή ηλικία ωριμάζουν και μαθαίνουν παίζοντας και   αλληλοεπιδρώντας με συνομηλίκους και ενήλικες, ελέγχοντας μέσα από το παιχνίδι  τις δυνατότητές τους, τις ιδέες τους,  δρώντας  δημιουργικά  και παίρνοντας πρωτοβουλίες. 

Σύμφωνα με τον παιδαγωγό Ζαν Πιαζέ (Jean Piaget), το παιχνίδι επεκτείνεται σε τρεις κατηγορίες. Αρχικά, με το παιχνίδι εξάσκησης, ύστερα, με το συμβολικό παιχνίδι και τελικά με το παιχνίδι κανόνων. Επιπρόσθετα, πιστεύει ότι ένα παιδί παίζοντας έχει τη δυνατότητα να λάβει νέες δυνατότητες, εκτιθέμενο σε νέες καταστάσεις, παρά να λογικευτεί ακολουθώντας τους κανόνες. 

Κατά τον Λεβ Βιγκότσκι (Lev Vygotsky), το παιχνίδι είναι η τέλεια φάση ανάπτυξης για το παιδί, αν και όχι την βασική μορφή δραστηριότητας. Τα παιδιά παίζοντας το παιχνίδι, παίρνουν καλό κίνητρο για να συνεχίσουν το παιχνίδι.

Αντίθετα, η Μαρία Μοντεσσόρι (Maria Montessori) θεωρεί ότι η χαρά του παιδιού αποκτάται όσο γίνεται η εργασία και όχι του παιχνιδιού. Βέβαια, πίστευε στην γνώμη πως τα παιδιά αυτής της ηλικιακής ομάδας αυτής έχουν ανάγκη το παιχνίδι, όμως, δεν δεχόταν μορφές παιχνιδιού που εμπεριείχαν τη φαντασία και την προσωποποίηση. Αυτό γινόταν γιατί θεωρούσε ότι δεν είναι κατάλληλες για την τάξη και ότι πρεσβεύουν την καθημερινή ζωή.

Όπως πιστεύει ο Φρίντριχ Φρέμπελ (Friedrich Fröbel) το παιδί λόγο του παιχνιδιού, εμφανίζει τα συναισθήματα του. Η πνευματική ανάπτυξη του ευνοείται από το παιχνίδι, συνδέοντας τον κόσμο των αισθήσεων με τον εσωτερικό του κόσμο, δίνοντας του κάθε φορά κίνητρο να μάθει καινούργια πράγματα, όπου μέσα τη διαδικασία αυτή, το παιδί φανερώνει τα επιτεύγματά του.

Nατάσα Μάγκου