Μια μέρα περνούσα έξω από ένα σχολείο. -Ποιανού είναι αυτό το παιδί;… ρώτησα, βλέποντας ένα μικρό έξω να παίζει. -Δικό μου…είπε ο γονιός με ένα τρυφερό χαμόγελο. Δικό μου για να το κρατήσω για λίγο, να του πλένω τα χέρια του και να χτενίζω τα μαλλιά του, να του λέω τι να φοράει, να το προετοιμάσω ώστε να γίνει καλός άνθρωπος και κάθε μέρα καλά πράγματα να κάνει!! -Ποιανού είναι αυτό το παιδί;…ξαναρώτησα καθώς άνοιξε η πόρτα και κάποιος μπήκε. -Δικό μου…είπε η δασκάλα με το ίδιο τρυφερό χαμόγελο. Δικό μου για να το κρατήσω για λίγο, να του μάθω πώς να είναι ήρεμο και ευγενικό, να το εκπαιδεύσω και να καθοδηγήσω το μικρό του μυαλουδάκι, να το βοηθήσω να μάθει να ζει με κάθε κανόνα και να πάρει τα καλύτερα από το σχολείο!!!! -Ποιανού είναι αυτό το παιδί;…,ρώτησα ακόμη μια φορά καθώς το μικρό μπήκε από την πόρτα του σχολείου. -Δικό μας είπαν οι γονείς και η δασκάλα καθώς χαμογελούσαν… Δικό μας για να το αγαπάμε και να το εκπαιδεύσουμε μαζί…δική μας ευλογημένη Αποστολή για πάντα!!!