Είναι γεγονός ότι δε γνωρίζουμε ακριβώς πόσα περιστατικά κακοποίησης / παραμέλησης παιδιών εμφανίζονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα καθώς δεν υπάρχει επίσημο σύστημα εντοπισμού, συλλογής δεδομένων και καταγραφής. Σύμφωνα όμως με τις εκτιμήσεις τα περιστατικά υπολογίζονται σε μερικές χιλιάδες το χρόνο και αφορούν παιδιά όλων των ηλικιών. Η κακομεταχείριση παιδιών δεν αποτελεί λοιπόν, μόνο ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για τα παιδιά-θύματα, με πολύ δυσμενείς επιπτώσεις στο σύνολο της ψυχοσωματικής τους ανάπτυξης, αλλά και ένα μείζον κοινωνικό πρόβλημα.Αφού τα παιδιά αυτά δεν ήταν αρκετά τυχερά να έχουν ένα οικογενειακό πλαίσιο που θα τα προστατεύσει, χρειάζεται η κοινωνία να αντισταθμίσει αυτό το ρόλο.  Η πιο στενή επαφή των παιδιών με την κοινωνία είναι ο εκπαιδευτικός τους. Πολύ συχνά δε, ο εκπαιδευτικός είναι η πρώτη τους επαφή με κάποιον έξω από το οικογενειακό σύστημα  και σίγουρα είναι κάποιος που τον συναντούν κάθε εργάσιμη ημέρα της εβδομάδας, τον γνωρίζουν πολύ καλά και  τον εμπιστεύονται.

Ο εκπαιδευτικός, από την πλευρά του, έχει αναλάβει τον ρόλο να εκπαιδεύσει τα παιδιά και αυτό, ως γνωστόν, δεν περιλαμβάνει μόνο τη διδασκαλία της ύλης, αλλά και τη φροντίδα του εαυτού. Ακόμα και σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου η θεσμική υποχρέωση των εκπαιδευτικών σχετικά με τον εντοπισμό και την καταγγελία περιστατικών κακοποίησης/παραμέλησης μοιάζει να μην είναι τόσο ξεκάθαρη, οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί αντιλαμβάνονται ως ηθική τους υποχρέωση να προστατεύουν τα παιδιά και να προλαμβάνουν καταστάσεις που τα θέτουν σε κίνδυνο. Κατανοούν, άλλωστε, ότι ούτε η βασική διδασκαλία δεν μπορεί να επιτευχθεί εάν ένα παιδί δεν αισθάνεται καλά και δεν ζει σε ένα ασφαλές περιβάλλον.