Μπήκαμε στο πνεύμα του καρναβαλιού με τους “Τρεις λαλούν” που μας έπαιξαν στο κουκλοθέατρο τον “Αρλεκίνο” του Roberto Piumini.

Ο Αρλεκίνος γεννήθηκε μέσα σε ένα γιγάντιο αβγό και μάνα του ήταν η χαρά! Όταν ξεπρόβαλε δεν ήξερε τίποτα, ούτε καν πως τρώνε και το βασικότερο; Ήταν τσίτσιδος! Έπρεπε να ντυθεί! Κρύφτηκε λοιπόν σε μια βατομουριά γιατί πολύ φοβόταν και περίμενε. Ένας καρδινάλιος σκόνταψε πάνω στο απλωμένο πόδι του από απροσεξία και για να τον σώσει από την πτώση ο Αρλεκίνος προσπάθησε να τον κρατήσει με το χέρι του. Αποτέλεσμα να του σκίσει ένα κόκκινο τόσο δα υφασματάκι. Δεν έφτανε για τίποτα αλλά αυτό το μικρό κόκκινο ύφασμα του έδωσε μια ιδέα. Και κρυμμένος στη βατομουριά, κατάφερε να αποκτήσει ούτε ένα ούτε δύο αλλά είκοσι επτά κομμάτια ύφασμα, διαφορετικού χρώματος. Κάπως έτσι και με ραφτικά “έκπληξη” πραγματική έραψε την περιβόητη στολή του, φόρεσε ένα μαύρο καπέλο για να καλύψει το κεφάλι του που είχε ξεμείνει και κίνησε να βρει να φάει. Αλλά…τι μπορούσε να φάει; Δοκίμασε να φάει αέρα, το χέρι του, τα φύλλα της βατομουριάς αλλά όλα ήταν μια…απογοήτευση.

Αρχισε να μυρίζει φαγάκι δεξιά κι αριστερά αλλά όλες οι απόπειρές του κατέληγαν σε κουταλιές πάνω στα χέρια του. Στο τέλος, απογοητευμένος από τη ζωή, ζήτησε να τον πάρει ο Χάρος. Αλλά η μαύρη άμαξα που φάνηκε μπροστά του κι ήλπιζε να είναι ο Χάρος να τον πάρει, ήταν μια πραγματική αποκάλυψη. Και οι επιβάτες της θα σφραγίσουν οριστικά τη διάσημη σε όλο τον κόσμο ταυτότητά του.

Το παραμύθι του Roberto Piumini έχει πολύ χιούμορ και πραγματικά απολαυσαμε όχι μόνο την παρασταση αλλά και διάφορες δραστηριότητες.

Διάβασαμε κι εμείς τον αρλεκίνο της Ζωρς Σαρρή

Τι είναι όμως οι απόκριες;

Στο πνεύμα των ημερών λοιπόν φτιάξαμε τις δικές μας στολές .

Φτιάξαμε μάσκες…

Και χορέψαμε και φάγαμε στο αποκριάτικο πάρτυ.