Το ιστολόγιο του Γ3

ΓΛΥΚΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
1841: δημιουργείται το «Γλυκισματοποιείον»
Το 1841, όταν τα σύνορα της Ελλάδας έφταναν μέχρι την Άρτα και το Βόλο, γεννήθηκε στην καρδιά της «νεαρής» ακόμα πρωτεύουσας Αθήνας των μερικών δεκάδων χιλιάδων κατοίκων, ένα κατάστημα που θα άλλαζε τις συνήθειες όλων. Όσο η υψηλή κοινωνία της πόλης αναζητούσε την ευρωπαϊκή αστικοποίησή της, η οικογένεια Παυλίδη με το «Γλυκισματοποιείον» κατόρθωσε μέσα σε λίγες δεκαετίες να γίνει σημείο αναφοράς ακόμη και των ξένων εκλεκτών προσκεκλημένων της χώρας. Το «Γλυκισματοποιείον» του Σπυρίδωνα Παυλίδη, στη γωνία Αιόλου και Βύσσης, ανοίγει τις πόρτες του και προσφέρει την απόλαυση των γλυκών της εποχής (μπακλαβά, λουκούμια, κουφέτα). Εκεί θα γεννηθεί δέκα περίπου χρόνια μετά η πιο αγαπημένη απόλαυση όλων μας, η σοκολάτα.

1842 – 1852: Το Ταξίδι στη Σοκολάτα

Τη δεκαετία που θα μεσολαβήσει από το άνοιγμα του Γλυκισματοποιείου μέχρι και τη γένεση της πρώτης ελληνικής Σοκολάτας γεννιούνται διάφορα ερωτήματα για το πως ένα απλός τυπογράφος μετονομάζεται στον πρώτο Έλληνα σοκολατοποιό.

Ο Σπυρίδων Παυλίδης ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα με πάθος για καινοτομίες και για νέες ιδέες. ‘Ετσι, όχι και τόσο πρόθυμος να εξαντλήσει τη ζωή του μεταξύ μελάνης και λουκουμιών, στα 25 του χρόνια αποφασίζει να φύγει για την Ευρώπη, πιστεύοντας πως τα ταξίδια σε γεμίζουν εμπειρίες και γνώση. Σε ένα ταξίδι που θα κρατήσει 10 ολόκληρα χρόνια, θα επισκεφθεί το Παρίσι, τη Βιέννη, το Λονδίνο και τη Νάπολη, ανάμεσα σε πολλές ακόμα πόλεις της γηραιάς Ηπείρου, θα γνωρίσει από κοντά την τέχνη της “Σοκολάτας” και θα γυρίσει πίσω με εμπειρίες και έμπνευση για να προσφέρει στην Αθηναϊκή κοινωνία και, βέβαια, στην ιστορία της χώρας το πιο λαχταριστό γλύκισμα. Στον Σπυρίδωνα Παυλίδη, στο ταξίδι του στη Νεάπολη της Ιταλίας και σε ένα μύλο καφέ χρωστάμε, σήμερα, την πιο αγαπημένη μας σοκολάτα που μας δένει με την Ιστορία της Ελλάδας.

1852 – 1863 δημιουργείται η Πρώτη Σοκολάτα στην Ελλάδα

Η πρώτη ελληνική σοκολάτα παρασκευάζεται στο εργαστήριο του “Γλυκισματοποιείου” ως ρόφημα. Κάνει εντύπωση το πώς κατάφερε ένας πρώην τυπογράφος και μετέπειτα πατέρας της ελληνικής σοκολάτας να βρει και να εισάγει κακάο σε μια εποχή που η Ελλάδα αγνοούσε πλήρως τη συγκεκριμένη πρώτη ύλη. Μέσα στα επόμενα χρόνια ο δημιουργός της Σπυρίδων Παυλίδης εισάγει στην Ελλάδα από το Παρίσι το πρώτο χειροκίνητο μηχάνημα για την παρασκευή σοκολάτας και το 1861, για πρώτη φορά, η ιστορική και αγαπημένη μέχρι σήμερα σοκολάτα “Υγείας” διατίθεται από το κατάστημα. Μάλιστα κερδίζει αμέσως και το χάλκινο βραβείο στην Πανελλήνια Έκθεση Γεωργικών και Βιομηχανικών Προϊόντων, που θεσμοθέτησε τότε ο Ε. Ζάππας.

1865: Χρυσές διακρίσεις

Ο δρόμος των διακρίσεων έχει ανοίξει. Η Σοκολάτα Υγείας κερδίζει το πρώτο χρυσό μετάλλιο στην πρώτη παγκόσμια έκθεση σοκολάτας στο Παρίσι. Τη διεθνή αυτή επιβράβευση θα ακολουθήσουν ακόμα 18. Τη συσκευασία, τελικά, ντύνουν και γεμίζουν 19 μετάλλια που λαμβάνει η σοκολάτα από τους μεγαλύτερους διαγωνισμούς της εποχής στις σημαντικότερες πόλεις της Ευρώπης.

1871 – 1876: Η γραμμή παραγωγής ξεκινά στο εργοστάσιο

Το 1871 ανανεώνεται το Γλυκισματοποιείο και εισάγεται στην Ελλάδα από τον Σπυρίδωνα Παυλίδη το πρώτο ατμοκίνητο μηχάνημα παρασκευής σοκολάτας. Ένα τεχνολογικό θαύμα της εποχής, το οποίο θα αλλάξει όλη τη λογική της παρασκευής της Υγείας και θα καθορίσει μια νέα εποχή στη βιομηχανία της χώρας

Ο απόγονος του Σπυρίδωνα Παυλίδη, Δημήτρης Παυλίδης, περιγράφει: «Το γεγονός εθεωρήθη ως μέγα και ο αθηναϊκός λαός συνωστιζόταν σε ατέλειωτες ουρές μπροστά στο εργαστήριο για να θαυμάσει ή να… τρομάξει με την ατμομηχανή».

Το 1876 είναι χρονιά–σταθμός. Η σοκαλατοποιία Παυλίδη στεγάζεται και ξεκινάει τη λειτουργία της στο εργοστάσιο της οδού Πειραιώς, στο οποίο βρίσκεται μέχρι και σήμερα.

Το Γενεαλογικό Δέντρο στον 19ο αιώνα

Η ιστορία της οικογένειας Παυλίδη ξεκινάει με τον Αλέξη Παυλή, που πήρε το προσωνύμιο “Μπαρουξής“, επειδή την ημέρα ασχολιόταν με τα πολεμοφόδια των Τούρκων και κατά τη διάρκεια της νύχτας προετοίμαζε, με θαυμαστή επιδεξιότητα, τα πυρομαχικά που θα χρησιμοποιούσαν οι Αθηναίοι λίγο αργότερα για την Ελληνική Επανάσταση.
.1852: Ο Σπυρίδωνας Παυλίδης είναι ο “εφευρέτης” της πιο Ιστορικής Σοκολάτας και ο Ιδρυτής της πρώτης Σοκολατοβιομηχανίας στην Ελλάδα

.1878: Ο Δημήτριος Παυλίδης διαδέχεται τον Σπυρίδωνα

.1895: Ο Αλέξανδρος Παυλίδης διαδέχεται τον Δημήτριο

.1920-1924: H εταιρεία και το εργοστάσιο μεγαλώνουν

Ο Δημήτριος Παυλίδης ανακαινίζει και εκσυγχρονίζει τη σοκολατοβιομηχανία Παυλίδη, της οδού Πειραιώς, αναδεικνύοντας το εργοστάσιο σε πρότυπη βιομηχανική μονάδα της εποχής. Ο πρόωρος θάνατος του Αλ. Παυλίδη σε ηλικία 54 ετών, ο οποίος υπήρξε σημαντική φυσιογνωμία του επιχειρηματικού κόσμου της εποχής, θεωρήθηκε σοβαρή απώλεια για την επιχείρηση.

Φωτεινή Πολιτάκου

Πηγή

Οι Δελφοί ήταν αρχαία ελληνική πόλη στην οποία λειτούργησε το σημαντικότερο μαντείο του αρχαιοελληνικού κόσμου. Η πόλη αναφέρεται από τους ομηρικούς χρόνους με την ονομασία Πυθώ. Στην αρχή των ιστορικών χρόνων ήταν μία από τις πόλεις της αρχαίας Φωκίδας, αλλά σταδιακά ο ρόλος της πόλης ενισχύθηκε και εξελίχθηκε σε πανελλήνιο κέντρο και ιερή πόλη των αρχαίων Ελλήνων. Αποτέλεσε επίσης κέντρο της Δελφικής Αμφικτυονίας. Οι Δελφοί διατήρησαν τη σημαντική τους θέση μέχρι τα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ., οπότε δόθηκε οριστικό τέλος στη λειτουργία του μαντείου με διάταγμα του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α΄. Τους επόμενους αιώνες η πόλη παρήκμασε και εγκαταλείφθηκε οριστικά την περίοδο των σλαβικών επιδρομών.

Σύμφωνα με την παράδοση, στην περιοχή των Δελφών υπήρχε ιερό αφιερωμένο στη γυναικεία θεότητα της Γαίας και φύλακάς του είχε τοποθετηθεί ο φοβερός δράκοντας Πύθων. Σύμφωνα με τοπικούς μύθους κύριος του ιερού έγινε ο Απόλλωνας όταν σκότωσε τον Πύθωνα. Στη συνέχεια ο θεός μεταμορφωμένος σε δελφίνι μετέφερε στην περιοχή Κρήτες, οι οποίοι ίδρυσαν το ιερό του. Ο μύθος αυτός σχετικά με την κυριαρχία του Απόλλωνα επιβίωσε σε εορταστικές αναπαραστάσεις στις τοπικές γιορτές, όπως τα Σεπτήρια, τα Δελφίνια, τα Θαργήλια, τα Θεοφάνεια, και τα Πύθια^[1]

Τα παλαιότερα ευρήματα στην περιοχή των Δελφών έχουν εντοπιστεί στο Κωρύκειο Άντρο και χρονολογούνται στη νεολιθική εποχή (4000 π.Χ.) Από το 4.000 π.Χ. μέχρι τα Μυκηναϊκά χρόνια (1550 π.Χ.) δεν υπάρχουν ευρήματα, γεγονός που δείχνει ότι η περιοχή πιθανόν έμεινε ακατοίκητη στο διάστημα αυτό. Στο ξεκίνημα της Μυκηναϊκής περιόδου εγκαταστάθηκαν στο χώρο των Δελφών Αχαιοί προερχόμενοι από τη Θεσσαλία και ίδρυσαν οργανωμένη πόλη.^[2]. Από την πόλη αυτή έχουν βρεθεί κατάλοιπα μυκηναϊκού οικισμού και νεκροταφείου. Πιστεύεται πως αντιστοιχεί στην πόλη που αναφέρεται στον κατάλογο των Νεών της Ιλιάδας, με το όνομα Πυθώ. Η Πυθώ ήταν μία από τις εννέα Φωκικές πόλεις που συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο, στο πλευρό των υπολοίπων Αχαιών.^[3]

Με το τέλος της Μυκηναϊκής περιόδου η πόλη εγκαταλείφθηκε, όπως και πολλά ακόμα Μυκηναϊκά κέντρα της ηπειρωτικής Ελλάδας. Για τους επόμενους τέσσερις αιώνες δεν παρατηρήθηκε καμία σημαντική εγκατάσταση στην περιοχή. Τα ευρήματα από την περιοχή παρέμειναν ελάχιστα και πολύ αποσπασματικά μέχρι τον 8ο αι. π.Χ., οπότε και επικράτησε οριστικά η λατρεία του Απόλλωνα και άρχισε η ανάπτυξη του ιερού και του μαντείου. Προς το τέλος του 7ου αι. π.Χ. οικοδομήθηκαν οι πρώτοι λίθινοι ναοί, αφιερωμένοι ο ένας στον Απόλλωνα και ο άλλος στην Αθηνά, που λατρευόταν επίσημα, με την επωνυμία «Προναία» ή «Προνοία» και είχε δικό της τέμενος. Σύμφωνα με αρχαίες μαρτυρίες και αρχαιολογικά ευρήματα, στους Δελφούς λατρεύονταν ακόμη η Άρτεμη, ο Ποσειδώνας, ο Διόνυσος, ο Ερμής, ο Ζευς Πολιεύς, η Υγιεία και η Ειλείθυια.^[1]

Για περισσότερες πληροφορίες μπείτε εδώ

Η Ακρόπολη Αθηνών είναι βραχώδης λόφος ύψους 156 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και 70 μ. περίπου από το επίπεδο της πόλης της Αθήνας. Η κορυφή του έχει σχήμα τραπεζοειδές μήκους 300 μ. και μέγιστου πλάτους 150 μ. Ο λόφος είναι απρόσιτος απ’ όλες τις πλευρές εκτός της δυτικής, όπου και βρίσκεται η οχυρή είσοδος, η διακοσμημένη με τα λαμπρά Προπύλαια. Διαπιστώθηκε ότι ο λόφος ήταν κατοικημένος από την 3η χιλιετία π.Χ.. Εκεί υπήρχε συνοικισμός καθώς επρόκειτο για φυσικό οχυρό, με πρόσβαση μόνο από τη δυτική πλευρά, ενώ η επάνω επιφάνεια του λόφου ήταν αρκετά πλατιά ώστε να μπορεί να κατοικηθεί, στις δε πλαγιές υπήρχαν υδάτινες πηγές. Ο Θουκυδίδης μάλιστα γράφει ότι «ἡ Ἀκρόπολις ἡ νῦν οὖσα πόλις ῆν» (2.15.3)[1]. Το μέγαρο του τοπικού άρχοντα βρισκόταν στη θέση όπου πολλούς αιώνες αργότερα χτίστηκε το Ερέχθειο. Συν τω χρόνω ο άρχοντας του συνοικισμού της Ακρόπολης απέκτησε μεγάλη δύναμη και κάποια στιγμή ένωσε υπό την εξουσία του με ειρηνικό τρόπο ολόκληρη την Αττική με εξαίρεση την Ελευσίνα. Η παράδοση λέει ότι ο άρχοντας που ένωσε τους συνοικισμούς της Αττικής ήταν ο Θησέας. Το γεγονός αυτό τοποθετείται στο δεύτερο ήμισυ της δεύτερης προ Χριστού χιλιετίας. Ο κίνδυνος εχθρικών επιδρομών ανάγκασε τον ηγεμόνα αυτό να οχυρώσει την Ακρόπολη με ένα τείχος από μεγάλες πέτρες, το γνωστό αργότερα ως Κυκλώπειο

ΠΗΓΗ

Ο Ναός του Ηφαίστου (αποκαλούμενος και Θησείο) είναι ένας από τους πλέον διατηρημένους αρχαίους ναούς του ελληνικού χώρου. Ήταν αφιερωμένος στο θεό Ήφαιστο και στην Εργάνη Αθηνά. Βρίσκεται στην περιοχή του Θησείου, που πήρε το όνομά του λόγω της παλιάς, σήμερα αναθεωρημένης απόδοσης του ναού στο Θησέα. Ο ναός του Ηφαίστου είναι προσβάσιμος για το κοινό, καθώς αποτελεί τμήμα του αρχαιολογικού χώρου της Αρχαίας Αγοράς.

Ο Ναός αυτός είναι χτισμένος πάνω στο λόφο του Αγοραίου Κολωνού, στο δυτικό μέρος της Αρχαίας Αγοράς, κατά διεύθυνση Ανατολή – Δύση με είσοδο από την Ανατολή. Είναι δωρικού ρυθμού, περίπτερος, εξάστυλος ναός, κτισμένος ίσως από τον αρχιτέκτονα Ικτίνο από πεντελικό μάρμαρο. Έχει 13 κίονες σε κάθε πλευρά μήκους και 6 (συναριθμούμενοι) κατά πλάτος. Ο σηκός του χωρίζεται σε πρόναο, κυρίως ναό και οπισθόδομο.

Ο ναός είχε σχεδιαστεί και πιθανότατα άρχισε να χτίζεται ήδη από το 450 π.Χ., σίγουρα πριν από τον Παρθενώνα. Η σύλληψή του ανήκει στη γενιά των Μαραθωνομάχων και του Κίμωνα και όχι στο οικοδομικό πρόγραμμα του Περικλή. Στα χρόνια που ακολουθούν σημειώνονται αλλαγές στο σχεδιασμό, γύρω στο 445 π.Χ., είναι όμως σε προχωρημένο στάδιο το έργο, αφού τότε ολοκληρώνονται οι μετόπες με τους άθλους του Ηρακλή και τα γλυπτά του ανατολικού αετώματος. Μεταξύ 445-440 π.Χ. φιλοτεχνείται η δυτική ζωφόρος. Ανάμεσα στο 435 και το 430 π.Χ. χρονολογούνται η ανατολική ζωφόρος, το δυτικό αέτωμα και η διαμόρφωση του εσωτερικού με περαιτέρω αλλαγές στο αρχικό σχέδιο. Το 421 π.Χ. τοποθετούνται η σίμη, τα ακρωτήρια και το λατρευτικό σύμπλεγμα του Ηφαίστου και της Αθηνάς, οπότε πρέπει να ολοκληρώνεται και η στέγη του ναού. Τα επίσημα εγκαίνια έγιναν το 416/5 π.Χ. Ο πιθανότερος λόγος που διάρκεσαν τόσο πολύ οι εργασίες στο ναό του Ηφαίστου είναι ότι με το οικοδομικό πρόγραμμα του Περικλή δόθηκε προτεραιότητα στον Παρθενώνα, από το 447 π.Χ., και στο ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, από το 444 π.Χ.

Για περισσότερες πληροφορίες πηγαίνετε εδώ.

● Ο Θωμάς Φανουράκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1915.

● Ο πατέρας του τον προόριζε συνεχιστή της οικογενειακής παράδοσης στην τέχνη της χρυσοχοΐας και ονειρευότανε να τον στείλει για σπουδές στο Παρίσι. Γι ‘ αυτόν τον λόγο, τον παρότρυνε να μάθει πολύ καλά την γαλλική γλώσσα. Αυτή η γνώση θα τον βοηθήσει αργότερα, να γνωρίσει και να αγαπήσει την ευρωπαϊκή κουλτούρα και φιλολογία αλλά το όνειρο του πατέρα του θα παραμείνει απραγματοποίητο.

● Η θέα ενός ζωγράφου μπροστά στο καβαλέτο του, που τυχαία είδε σε ηλικία επτά χρόνων, μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο, θα αλλάξει και θα καθορίσει τη ζωή του.

● Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, κοντά στον Ουμπέρτο Αργυρό και πήρε το δίπλωμά του το l940. Γνώρισε και δέθηκε στενά με ζωγράφους της γενιάς του, με τους οποίους κράτησε την επαφή όλα τα μετέπειτα χρόνια, αν και ζούσε στο Ηράκλειο.

● Στην γενέθλια πόλη που “μακριά της δεν ένοιωθε καλά”. Στους φίλους, που έκπληκτοι το ρωτούσαν γι ‘ αυτή του την επιλογή, απαντούσε συχνά: ” ‘Ένας μικροκαμωμένος άνθρωπος χρειάζεται μια πόλη που να είναι στα μέτρα του”.

●Eπέλεξε να ζήσει και να δράσει στον γενέθλιο τόπο του, στο Hράκλειο, αφιερωμένος απόλυτα στο ζωγραφικό όραμα που τον κατακυρίευε. Συγχρόνως ένοιωθε απόλυτη καχυποψία για το «κλεινόν άστυ», τις ίντριγκες και τα παιχνίδια εξουσίας του, καχυποψία που το αθηναιοκεντρικό κράτος του επέστρεφε με τόκο και επιτόκιο. Αποτέλεσμα αυτού του σιωπηλού, ακήρυχτου πλην σοβούντος πολέμου ήταν ο Φανουράκης να έχει  καταχωρηθεί σε κιτάπια και συνειδήσεις ως ένας «τοπικός άγιος» κι ένας ελάσσων καλλιτέχνης περιορισμένου ενδιαφέροντος

●Η σιωπή στη δουλειά του Φανουράκη είναι η εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση κατανόησης. Γι ‘ αυτό και θα αισθάνεται άβολα ο κάθε κριτικός ιστορικός που καταπιάνεται με το έργο του. Γνωστού μάλιστα όντος του απαξιωτικού τρόπου με τον οποίο ο ίδιος μιλούσε και για τους κριτικούς και για την εξουσία τους.

●Εντυπωσιακός ειναι επίσης και ο αυτοσαρκασμός του Φανουράκη. Ο Φανουράκης υπήρξε αμείλικτος προς τους άλλους γιατί ήταν πρωτίστως αμείλικτος προς τον εαυτό του. ‘Έτσι στον προσωπικό, κλειστό κόσμο του καλλιτέχνη συνυπάρχουν την ίδια στιγμή η αγάπη προς τη γυναίκα που συμβολίζει τη ζωή, η έννοια του χρέους συνώνυμη προς την αξιοπρέπεια, ο σεβασμός για την Τέχνη και την απόλυτη της δύναμη.

Σ’ αυτή την πόλη έζησε μέχρι τον θάνατό του τον Δεκέμβριο
του 1993.

Ένας σωστός κωδικός ασφαλείας πρέπει να περιέχει όλα τα παρακάτω

• πεζούς λατινικούς χαρακτήρες,

• κεφαλαίους λατινικούς χαρακτήρες

• αριθμούς

• σύμβολα @ # $ % . ^ &

Επίσης, πρέπει να είναι τουλάχιστον 12 χαρακτήρες σε μέγεθος.

Μία μέθοδος για τη δημιουργία καλών κωδικών είναι η εξής:

Επιλέγουμε μία πρόταση που μας αντιπροσωπεύει, και παίρνουμε τα αρχικά, ως συνδυασμό κεφαλαίων και πεζών. Προσθέτουμε έναν σχετικό αριθμό

πχ I am a happy girl + είμαι 13 ετών–> IaahGirl13

My favorite book is to kaplani ths vitrinas + το διάβασα το 2016 –> MfbiKaplani16

In 2016 I went to Trikala –> I2016IwtTrikala

Στην συνέχεια προσθέτουμε 2 ή περισσότερα σύμβολα, ίδια ή διαφορετικά μεταξύ τους:

IaahGirl#13#

MfbiKaplani$16$

I!2016!IwtTrikala

Για να μην έχουμε τον ίδιο κωδικό σε διαφορετικές υπηρεσίες, από κάθε υπηρεσία επιλέγουμε τα αρχικά γράμματα (αν πρόκειται για σύνθετη λέξη, π.χ. F, B για το FaceBook) ή το πρώτο γράμμα αν είναι μια λέξη (Τ για Twitter, Y για Yahoo, Η για Hotmail, G για Google) ή τα αρχικά αν είναι αρκτικόλεξο (π.χ. s, c, h αν είναι sch) και τα συνδέουμε με το πρώτο κομμάτι.

Έτσι, από το κομμάτι IaahGirl#13# έχουμε τους εξής κωδικούς:

για το Facebook: IaahGirl#13#FB

Για το Google: IaahGirl#13#G

Για το sch: IaahGirl#13#sch

και πάει λέγοντας.

Με αυτόν το τρόπο έχουμε δημιουργήσει τρεις διαφορετικούς, δύσκολους κωδικούς, αλλά εύκολους για να τους θυμόμαστε, για τις υπηρεσίες που χρησιμοποιούμε.

Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ.