Την Δευτέρα 6 Μαρτίου στις 13:30 μ.μ., οι εκπαιδευτικοί του σχολείου μας υποδέχτηκαν τους γονείς στην πρώτη επιμορφωτική συνάντηση με θέμα: “Πώς θέτουμε όρια στα παιδιά μας χωρίς να συγκρουστούμε μαζί τους”.

Η ενημέρωση πραγματοποιήθηκε στον χώρο του νηπιαγωγείου από ψυχολόγους του Δήμου Αχαρνών. Ήταν μια ιδιαίτερα εποικοδομητική συνάντηση με αναφορά πρακτικών συμβουλών που είναι χρήσιμες τόσο για γονείς όσο και για εκπαιδευτικούς στη διαχείριση των μικρών παιδιών.

Μάθαμε τι σημαίνει βάζω όρια στα παιδιά, γιατί χρειάζονται και πως μπορούμε να θέσουμε υγιή όρια με αγάπη και χωρίς να νιώθουμε ενοχές. Η οριοθέτηση είναι σαν ένα προστατευτικό δίχτυ ασφαλείας που μαθαίνει στα παιδιά πώς να συνυπάρχουν αρμονικά με τους γύρω τους, πώς να αντιλαμβάνονται και να σέβονται τον προσωπικό τους χώρο και τον χώρο των άλλων αλλά και πώς να εκφράζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους άμεσα και λειτουργικά.

Πώς όμως μπορώ να βάλω όρια στα παιδιά πρακτικά; Αρχικά χρειάζεται να λάβω υπόψιν μου κάποιες πολύ σημαντικές παραμέτρους όπως:

• Η κάθε ηλικία του παιδιού ανταποκρίνεται σε διαφορετικά στάδια ανάπτυξης οπότε τα όρια πρέπει να αντιστοιχούν στην εκάστοτε αναπτυξιακή βαθμίδα του παιδιού.
• Χρειάζεται να σκεφτόμαστε και την οπτική του παιδιού κάθε φορά που θέτουμε ένα όριο.
• Η συνέπεια είναι το κλειδί της επιτυχίας! 
• Όταν λέμε «όχι» σημαίνει «όχι». Αν κάθε φορά που λέμε «όχι» σε κάτι το παιδί αντιδράει ακόμα πιο έντονα για να κερδίσει το «ίσως» ή το «ναι» και εμείς υποκύπτουμε τότε το μήνυμα που δίνουμε στο παιδί είναι ότι το «όχι» μας είναι διαπραγματεύσιμο οπότε αν συνεχίσουν να αντιδρούν θα μας αλλάξουν στάση. 
• Αλλάζουμε τις αρνητικές φράσεις σε θετικές. Για παράδειγμα αντί να πούμε Αν αργήσεις να ντυθείς δε θα πάμε στις κούνιες λέμε Ας ντυθούμε πρώτα και μετά θα πάμε στις κούνιες. Στόχος μας είναι να παροτρύνουμε τα παιδιά όχι να τα κάνουμε να αισθανθούν απειλή η οποία το πιθανότερο είναι να φέρει άσχημα αποτελέσματα.
• Προσέχουμε τη γλώσσα του σώματός μας! Εκτός από τα λεκτικά μηνύματα που μεταφέρουμε στο παιδί στέλνουμε και πάρα πολλά μη λεκτικά μηνύματα τόσο με τη στάση του σώματός μας όσο και με τον τόνο της φωνής μας, τις εκφράσεις του προσώπου μας. Όταν μιλάμε στα παιδιά το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να έρθουμε στο δικό τους ύψος ώστε να έχουμε άμεση βλεμματική επαφή και να χρησιμοποιούμε έναν σταθερό τόνο στη φωνή μας. Όταν το παιδί φωνάζει και αρχίζουμε να φωνάζουμε και εμείς θα τα κάνουμε χειρότερα. 

Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από το Υπουργείο Παιδείας ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού

Το φαινόμενο του εκφοβισμού (“school bullying”) και της βίας (“school violence”) στον χώρο του σχολείου παρουσιάζει αυξανόμενες και πολυπαραμετρικές διαστάσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στον διεθνή χώρο, ιδιαίτερα κατά τα τελευταία χρόνια.

Οι μικροί μας μαθητές αναγνωρίζουν τις βίαιες συμπεριφορές και μίλησαν γι’ αυτές αποδοκιμάζοντάς οποιαδήποτε ενέργεια που μπορεί να προκαλέσει λύπη και πόνο στους φίλους τους!

Η βία στα σχολεία και ο ενδοσχολικός εκφοβισμός (school bullying) θεωρούνται πλέον κοινωνικό πρόβλημα

Στο σχολείο  μας εκείνη την ημέρα μιλήσαμε για τη βία μέσα από την προβολή εκπαιδευτικών βίντεο για τον σχολικό εκφοβισμό, την ανάγνωση βιβλίων που προάγουν την αξία της φιλίας και καλλιεργούν την ενσυναίσθηση και αντιληφθήκαμε  πόσο μπορούμε να  αποδυναμώσουμε τη βία με τη φιλία! 

Ο όρος “bullying” έχει αποδοθεί στα ελληνικά ως “σχολικός εκφοβισμός”

(Αρτινοπούλου, 2001)