Terra Computerata

Η περίφημη «δωρεάν Παιδεία» στη χώρα μας μεταφράζεται σε «δεν υπάρχει φράγκο». Γέλασα πάαααρα πολύ όταν είχα δει τον Καραμανλή να εγκαινιάζει το- και καλά!- πρότυπο σχολειό με τα λάπτοπ. Σε ποια χώρα ζούσε αυτός ο άνθρωπος, σε ποια ήπειρο, ποιον πλανήτη, ποιο ηλιακό σύστημα;

Εδώ υπάρχουν δημόσια σχολεία που τα ντουβάρια τους είναι σαν κεφαλογραβιέρα Ηπείρου. Υγρασία, εγκατάλειψη, διάλυση.

Αυτά δεν είναι σχολεία, είναι παραπήγματα. Και τι θα κάνεις τώρα εσύ;

Θα πας στην παράγκα του Καραγκιόζη να βάλεις το λάπτοπ; Δεν παίρνεις καλύτερα μια ταβανόβουρτσα και ένα πεντόκιλο μπογιά να σηκώσεις τα μανίκια;

Αλλο ακανθώδες: Οι σάκες των παιδιών!

Τα ταλαίπωρα πιτσιρικάκια φορτώνονται του Σίσυφου τον βράχο. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα καταλήγουν με σκολίωση. Ολοι εσείς που καταρτίζετε τη διδακτέα ύλη, έχετε πάρει τη σάκα του ΔΙΚΟΥ ΣΑΣ παιδιού να τη βάλετε στη ζυγαριά; Κι αν σας βγει λιγότερο από 28 κιλά, να μου τρυπήσετε τη μύτη!

Αλλο ακανθώδες: Τα βιβλία! Δεν γνωρίζω αν υπάρχει ακόμα εκείνο το «θεσπέσιο» βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού που έφαγε στη μάπα η γενιά του γιου μου! Αυτό που «κάλυπτε» χρονικά μια περίοδο από την Αλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 μέχρι ΚΑΙ την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Και μέσα σε δυο τρεις σελίδες «ξεπέταγε» τα 400 χρόνια «σκλαβιά και φυλακή»: Σούλι, Μεσολόγγι, Μανιάκι, Ιταλούς, Γερμανούς, Κατοχή, χούντα, μεταπολίτευση, όλα στο μπλέντερ της ισοπέδωσης.

Επιγραμματικά, τάκα τάκα κι όξω απ΄ την πόρτα. Αυτό δεν ήταν βιβλίο Ιστορίας, μενού σε φαστφουντάδικο ήταν!

Αλλο ακανθώδες: Η παπαγαλία! Απ΄ την εποχή μου μέχρι σήμερα, όποιος μαθητής δεν διαθέτει φωτογραφική μνήμη (που σημαίνει ότι αποτυπώνει το ένα λεπτό και τα ξεχνάει το επόμενο) την έβαψε! Ακόμα και τώρα, ακόμα και το 2010, η Παιδεία προσπερνάει την ουσία και εμμένει στην αποστήθιση.

Αλλο ακανθώδες: Τα ωράρια! Κάποτε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι Ελληνες είναι τα παιδιά! Το σύστημα είναι τόσο διάτρητο που αν δεν υπήρχε το δεκανίκι της παραπαιδείας κανένας μαθητής δεν θα την έβγαζε καθαρή.

Ξηλώνονται, λοιπόν, οι φουκαράδες οι γονείς στα ιδιαίτερα και στα φροντιστήρια. Και τρέχουν τα παιδιά με τη γλώσσα έξω. Τρέχουν έναν μαραθώνιο με συγκεκριμένη αφετηρία και αόριστο τερματισμό. Οποιος αντέξει, όσο αντέξει, αν αντέξει!

Αλλο ακανθώδες: Οι απουσίες! Να εξηγούμαστε, για να μην παρεξηγούμαστε. Ενα σχολείο οφείλει να ελέγχει τους κοπανατζήδες! Αλλο αυτό όμως κι άλλο να τη βγάζουμε γονείς και παιδιά 12 χρόνια με ένα μπακαλοτέφτερο στο χέρι, να υπολογίζουμε τις ώρες και να στέλνουμε τα παιδιά μας με πυρετό, σερνάμενα, ερείπια! Πόσο απαράδεκτο είναι αυτό; Σε ποια αντικοινωνική, ανεύθυνη συμπεριφορά μάς ωθεί το ίδιο το κράτος; Να βήχει το παιδί μας και να κολλάει όλη η υπόλοιπη τάξη;

Πολλά τα ακανθώδη, λίγος ο χώρος της τελευταίας σελίδας… Μια άλλη φορά θα μιλήσουμε για τη «φιλοσοφία του 19,5».

Για τα δικαιώματα που ΔΕΝ έχουν τα παιδιά που δεν είναι αριστούχοι… Αλλά παρ΄ όλα αυτά έχουν όνειρα, φιλοδοξίες, σχέδια για τη ζωή τους…

Θα μιλήσουμε για την έλλειψη επαγγελματικού προσανατολισμού, την έλλειψη ενημέρωσης πάνω σε θέματα που αφορούν σε ναρκωτικά, αλκοόλ, ουσίες κι όλα τα συναφή.

ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ… Θα φωνάξουμε… Γιατί, κυρίες και κύριοι, σας παραδίδουμε ό,τι πολυτιμότερο: τα παιδιά μας! Και δεν λέμε να τραβήξετε εσείς όλο το κουπί. Το σπίτι, η οικογένεια έχουν υποχρεώσεις. Ομως κάποτε πρέπει να συνεργαστούμε… Να συντονιστούμε… Κάποτε- να διακτινιστούμε στον ίδιο πλανήτη!

Γιατί μπορεί η λέξη «παιδεία» να είναι παράγωγο του ρήματος «παιδεύω», αλλά μάλλον κάποιοι έχουν μπερδέψει τις έννοιες… Αλλά μάλλον κάποιοι έχασαν το ετυμολογικό τους λεξικό.