ΣΠΥΡΟΣ ΜΗΛΙΝΗΣ

Ένα πολύ λειτουργικό και χρήσιμο λογισμικό γονικού ελέγχου είναι το K9, ελαφρύ και …δωρεάν. Συνιστάται ανεπιφύλακτα σε γονείς μαθητών της α’ γυμνασίου, που δεν έχουν ενεργοποιήσει το αντίστοιχο εγκατεστημένο (;) πρόγραμμα στα νέτμπουκ που διανεμήθηκαν φέτος. Σε κάποιους υπολογιστές το Microsoft parental control δε λειτουργεί, ενώ σε άλλους το σχετικό προγραμματάκι βρίσκεται …κάπου κρυμμένο. Αρχικά απαιτείται εγγραφή και στη συνέχεια αποστέλλεται από την εταιρεία η άδεια χρήσης. Το μόνο που χρειάζεται κατά την ενεργοποίηση είναι η επιλογή ενός μυστικού κωδικού εκ μέρους του γονέα (admin).

http://www1.k9webprotection.com/

…και τι δεν ήταν

Το Βήμα, 6 Δεκεμβρίου 2009

Κλειστά σχολεία, αλλά ανοιχτά φροντιστήρια

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

μετάφραση της ανάλυσης του Friedrich Huebler στο:  http://huebler.blogspot.com/2008/12/democracy.html

Η δημοκρατική διακυβέρνηση και το επίπεδο της εκπαίδευσης σε μια χώρα τείνουν να συσχετίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ο Seymour Lipset περιέγραψε αυτήν τη συνάφεια στο άρθρο του «Κοινωνικές προϋποθέσεις της δημοκρατίας: Οικονομική ανάπτυξη και πολιτική νομιμοποίηση».

‘Η εκπαίδευση διευρύνει προφανώς την άποψη κάποιου για τον κόσμο, τον καθιστά ικανό να αντιληφθεί την ανάγκη κανόνων ανεκτικότητας, τον συγκρατεί απ’ το να προσχωρεί σε ακραία δόγματα και αυξάνει την ικανότητά του να εκλέγει με ορθολογικά κριτήρια τους αντιπροσώπους του. Όσο υψηλότερο είναι το επίπεδο εκπαίδευσης κάποιου, τόσο πιθανότερο είναι να πιστεύει στις δημοκρατικές αξίες και να υποστηρίζει δημοκρατικές πρακτικές. Αν δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ένα «υψηλό» επίπεδο εκπαίδευσης είναι επαρκής συνθήκη για τη δημοκρατία, οι διαθέσιμες ενδείξεις υποδεικνύουν ότι προσεγγίζει το να είναι απαραίτητη.’ (Lipset 1959: 79-80)

Η συσχέτιση εκπαίδευσης και δημοκρατίας μπορεί να φανεί με δεδομένα που αφορούν το προσδόκιμο σχολικού βίου από το Ινστιτούτο Στατιστικής της UNESCO και το δείκτη δημοκρατικότητας από το Economist Intelligence Unit (EIU).

Ο δείκτης δημοκρατικότητας βασίζεται σε πέντε κατηγορίες: εκλογική διαδικασία και πλουραλισμός, λειτουργία της κυβέρνησης, πολιτική συμμετοχή, και πολιτική κουλτούρα. Η μεθοδολογία εξηγείται στην πλήρη έκθεση του EIU.  Ο EIU υπολόγισε το δείκτη δημοκρατικότητας σε 167 χώρες και περιοχές και τις κατέταξε σε τέσσερις κατηγορίες καθεστώτων, ανάλογα με το σκορ του δείκτη

1.       Ώριμες δημοκρατίες (σκορ 8-10): 30 χώρες

2.       Ατελείς δημοκρατίες (σκορ 6-7,9): 50 χώρες

3.       Υβριδικά καθεστώτα (σκορ 4-5,9): 36 χώρες

4.       Αυταρχικά καθεστώτα (σκορ κάτω από 4): 51 χώρες

Το προσδόκιμο σχολικού βίου, που προέρχεται από το UIS Data Centre, είναι ο συνολικός αριθμός σχολικών ετών που μπορεί να προσδοκά ότι θα περάσει ένα παιδί. Για 9 από τα 167 κράτη που κατατάσσονται από το EIU δεν υπήρχαν δεδομένα διαθέσιμα για το προσδόκιμο σχολικής ζωής: Βοσνία και Ερζεγοβίνη, Αϊτή, Βόρεια Κορέα, Μαυροβούνιο, Παπούα Νέα Γουινέα, Σαουδική Αραβία, Σιγκαπούρη, Ταϊβάν και Τουρκμενιστάν.

Οι τιμές για τα 158 κράτη στα οποία υπάρχουν δεδομένα καταγράφονται στην παρακάτω γραφική παράσταση. Το προσδόκιμο σχολικής ζωής τοποθετείται στον οριζόντιο άξονα και ο δείκτης δημοκρατικότητας του EIU στον κάθετο άξονα. Όλα τα κράτη συμβολίζονται με τον τριψήφιο κωδικό τους.

 Το γράφημα δείχνει ότι η αυξημένη προσδοκιμότητα σχολικής ζωής συναρτάται σε γενικές γραμμές με υψηλό δείκτη δημοκρατικότητας του EIU. Ο μέσος όρος σχολικού βίου είναι 16,1 έτη για τις ώριμες δημοκρατίες, 12,8 έτη για τις ατελείς δημοκρατίες, 9,8 έτη για τα υβριδικά καθεστώτα και 9,6 έτη για τα αυταρχικά καθεστώτα.

Το προσδόκιμο σχολικού βίου παρουσιάζει την ευρύτερη κατανομή μεταξύ των αυταρχικών καθεστώτων παρά στις άλλες τρεις κατηγορίες καθεστώτων. Δυο χώρες με αυταρχικό καθεστώς, η Κούβα (δείκτης δημοκρατικότητας 3,5, προσδόκιμο σχολικού βίου 16,1 έτη) και η Λιβύη (δείκτης δημοκρατικότητας 2, προσδόκιμο σχολικού βίου 16,5 έτη) ταυτίζονται με το μέσο όρο προσδόκιμου σχολικού βίου στις ώριμες δημοκρατίες ή και τον ξεπερνούν.

Σε αντίθεση, καμία ώριμη δημοκρατία, με εξαίρεση την Κόστα Ρίκα (δείκτης δημοκρατικότητας 8, προσδόκιμο σχολικού βίου 11,7 έτη), δεν έχει προσδόκιμο σχολικού βίου κάτω από τα 13,5 χρόνια. Αυτή η παρατήρηση στηρίζει το επιχείρημα του Lipset ότι το υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημοκρατία.

Πηγές:

• Lipset, Seymour Martin. 1959. Some social requisites of democracy: Economic development and political legitimacy. American Political Science Review 53 (1), March: 69-105.
• Economist Intelligence Unit. 2008. The Economist Intelligence Unit’s index of democracy 2008. October. (Download PDF, 536 KB)

Friedrich Huebler, 20 December 2008 (edited 21 December 2008),

Μαζί με τον ιό της γρίπης μεταδίδεται και φέτος ο «ιός» των καταλήψεων στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Για την ακρίβεια πρόκειται για ενδημικό «νόσημα», χρόνιο και φαινομενικά ανίατο. Δύσκολα βέβαια θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι στο χώρο της εκπαίδευσης δεν υπάρχουν προβλήματα, ελλείψεις, ανεπάρκειες. Η ευθύνη όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων είναι δεδομένη, το ερώτημα όμως τίθεται για άλλη μια φορά: προσφέρουν κάτι ουσιαστικό αυτές οι «αγωνιστικές» κινητοποιήσεις στην υπόθεση της Παιδείας;

Όσοι «παροικούμε την Ιερουσαλήμ» και υπηρετούμε αυτό το χώρο, γνωρίζουμε πολύ καλά περί τίνος πρόκειται αλλά και όσοι βρίσκονται λίγο πιο έξω το υποψιάζονται: οι έννοιες «αγωνιστικότητα», «πνεύμα και διάθεση διεκδίκησης», «κινητοποίηση», «μαζικότητα» παρουσιάζονται σε μια νόθα και διαστρεβλωμένη εκδοχή τους. Ο αντίλογος εδώ είναι: πώς θα πετύχεις τους στόχους σου αν δεν αγωνιστείς, αν δεν παλέψεις για τα αιτήματά σου, απαιτώντας να γίνουν σεβαστά; Συνθήματα όπως «τίποτε δε χαρίζεται όλα καταχτιώνται (sic)» έχουν περάσει δικαιωμένα στο συλλογικό υποσυνείδητο και νομιμοποιούν τις όποιες μορφές πάλης (;).

Η αλήθεια είναι ότι δυναμικές ενέργειες όπως καταλήψεις (χωρίς εισαγωγικά), εξεγέρσεις, στάσεις, οδοφράγματα, πράξεις δηλαδή «παράνομες» για την εκάστοτε εξουσία, έχουν συμβεί και δικαιωθεί στο παρελθόν, θα μπορούσε να πει κανείς ότι πολλές φορές γυρίζουν τον τροχό της ιστορίας. Μόνο που σ’ αυτές τις περιπτώσεις όσοι συμμετέχουν είναι αποφασισμένοι, συνειδητά και απελπισμένα, να αψηφήσουν τις όποιες συνέπειες υποστούν: ποινές, διώξεις, φυλακίσεις, εξορία ή και θάνατο. Τα παραδείγματα είναι γνωστά και οι μνήμες νωπές και από την πρόσφατη ιστορία μας. Με δυο λόγια: αγώνας χωρίς κόστος δε γίνεται.

Στην περίπτωση ωστόσο των «καταλήψεων» τι διακυβεύεται; Ποιο είναι το ρίσκο, ποιες οι συνέπειες; Κατά τη διάρκεια του διδακτικού ωραρίου παραμένει στο σχολείο ένας μικρός αριθμός μαθητών οι οποίοι στη συνέχεια αποχωρούν, για να τρέξουν και αυτοί στους σύγχρονους «ναούς» της «γνώσης», τα φροντιστήρια. Η ένσταση εδώ είναι: αφού διαφωνούν και συγκρούονται με το εκπαιδευτικό σύστημα συνολικά, μέρος του οποίου είναι και τα φροντιστήρια, δε θα έπρεπε, αν όχι να τα «καταλάβουν», τουλάχιστον να απέχουν μαζικά από αυτά;

Ίσως η αιτία να βρίσκεται όχι στο ότι εκεί πραγματικά «μαθαίνουν», όπως εύκολα και αβίαστα λέγεται, αλλά ακριβώς στο …αντίθετο: ακριβώς επειδή εκεί δύσκολα θα υποστήριζε κανείς ότι προσφέρεται Παιδεία με την πραγματική της έννοια, αλλά μια παρα-παιδεία: «πακέτα» γνώσης, συνταγές επιτυχίας, έτοιμες λύσεις, κλισέ και καλούπια, όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του εξεταστικού συστήματος, κατάλληλα να εξευμενίσουν τον εξεταστικό Μινώταυρο στον οποίο σπεύδουμε να θυσιάσουμε τα παιδιά μας.

Ας αναρωτηθούμε όμως, μήπως τελικά αυτό θέλει η κοινωνία μας; Τα παιδιά, οι μαθητές δε μπορεί παρά να είναι εικόνα της. Μήπως δεν ενδιαφέρεται για την πραγματική γνώση (την όποια γνώση), την ευρύτερη Παιδεία (την όποια Παιδεία) εξακολουθεί ή προσπαθεί, έστω, να προσφέρει και σήμερα το δημόσιο ελληνικό σχολείο; Ποιος γονιός επιθυμεί (και το αποδεικνύει στην πράξη) το παιδί του να ακολουθήσει την κλίση του, να αναπτύξει τις δεξιότητές του, να ανακαλύψει τη γνώση και το πώς να μαθαίνει, ανεξάρτητα από το «μονόδρομο» των Πανελληνίων εξετάσεων; Μπορεί να ακούγεται πολύ δυσάρεστο, μήπως όμως το μόνο που τελικά ενδιαφέρει είναι το «βόλεμα», η εξασφάλιση της θεσούλας, με το μικρότερο δυνατό κόπο και όχι η ανάπτυξη ελεύθερης και αυτόνομης προσωπικότητας με πνευματική και ηθική συγκρότηση; Μήπως μας χαρακτηρίζει «πτυχιοθηρία» και αδιαφορία για το ουσιαστικό γνωστικό αντίκρυσμα και υπόβαθρο αυτών των τίτλων; Πολλοί θα αναγνωρίσουμε σ’ αυτά το σκοτεινό πρόσωπο της κοινωνίας μας. Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Αυτοί που ευθύνονται για τις «καταλήψεις» λιγότερο είναι τα νέα παιδιά, οι μαθητές μας.

Το σημερινό σχολείο δεν είναι τέλειο, κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι τέλειο, άλλωστε πάντοτε πρέπει να εξελίσσεται και να αναπροσαρμόζεται. Το βέβαιο είναι ότι το κλειστό σχολείο δε διδάσκει τίποτε. Μια συζήτηση ωστόσο ανοιχτή, απροκατάληπτη για το περιεχόμενο και τους στόχους του σχολείου θα πρέπει να ανοίξει άμεσα, με αφετηρία την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και όχι το περίφημο… «εξεταστικό». Μια κοινωνική διαβούλευση που θέτει «τον δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων», μακριά από κομματικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις, με επίγνωση ότι αναφέρεται στο μέλλον όλων μας, είναι εθνική ανάγκη. Ας αναλογιστούμε το χρέος μας, η εκπαιδευτική κοινότητα, τα κόμματα , τα ΜΜΕ, οι συλλογικοί φορείς. Για τα «σημάδια που έμπηξε κάτου το ψέμα» στο ημιθανές σώμα της Παιδείας έχουμε όλοι ευθύνη.

(αναδημοσίευση επιστολής αναγνώστη από την “Καθημερινή” της 29ης Νοεμβρίου 2009) 

Διαμένω στην Αθήνα τους τελευταίους τέσσερις μήνες, προερχόμενος από το Λονδίνο στο οποίο ζούσα τα τελευταία πέντε χρόνια. Ειλικρινά, τέτοιο χάλι δεν το περίμενα. Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει. Ας πάρουμε για παράδειγμα την έννοια «ποιότητα ζωής». Τι εννοούμε όταν μιλάμε για «ποιότητα ζωής»; Μα τι άλλο από τη δημόσια ζωή. Και τι είναι η δημόσια ζωή; Μα, ανάμεσα στα άλλα, η καθημερινή ζωή στους δημόσιους χώρους. Για τι να πρωτομιλήσει κανείς; Η αισθητική των κτιρίων κατ’ αρχάς. Κανείς δεν έχει φροντίσει ώστε η αισθητική να έχει μια στοιχειώδη ομοιογένεια. Χτίζει ό,τι θέλει κανείς, όπως θέλει, όσο ψηλό ή όσο κοντό το θέλει. Η τάξη στους δρόμους. Για τι να πρωτομιλήσουμε. Για το γεγονός ότι ο νόμος που προβλέπει ότι «τα πεζοδρόμια είναι για χρήση των πεζών και απαγορεύεται η στάθμευση αυτοκινήτων σε αυτά» είναι ανενεργός; Τα αυτοκίνητα παρκάρουν στα πεζοδρόμια χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ρώτησα έναν αστυνομικό γιατί δεν έγραφε ένα αυτοκίνητο που είχε παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο μπροστά του. Οι απαντήσεις του είναι βγαλμένες από ταινία φαντασίας: α. αν μας πάρεις τηλέφωνο θα τον γράψουμε, αλλιώς όχι, β. αν είναι έτσι, θα πρέπει να γράφουμε δύο μέρες για να τους γράψουμε όλους που είναι παρκαρισμένοι παράνομα και γ. μα έχει χώρο για να περάσεις (και μου έδειξε τον χώρο του πεζοδρομίου που δεν ήταν κατειλημμένος από το αυτοκίνητο). Έφριξα. Αυτό δεν είναι αστυνομία, σκέφτηκα, αυτό είναι καταστροφή. Μπορεί κάποιος να σε ληστέψει και ο αστυνομικός να σε ρωτάει πόσα χρήματα σου πήραν για να δει αν αξίζει τον κόπο να παρέμβει. Στην Ελλάδα ο νόμος δεν αποτελεί προνόμιο, υποχρέωση και δικαίωμα του κάθε πολίτη. Ο νόμος αποτελεί ιδιοκτησία του αστυνομικού ο οποίος τον ερμηνεύει κατά το δοκούν, ανάλογα με τα κέφια, με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με την όρεξή του για δουλειά, με τις οδηγίες των ανωτέρων. Σήμερα γράφουμε εκείνες τις παραβάσεις και αύριο τις άλλες. Το Σάββατο τους αφήνουμε όλους. Αστυνομικοί περιδιαβάζουν σε περιπολίες, τρεις τρεις, έξι έξι: ψάχνουν τους παραβάτες. Εκείνους που παρκάρουν παράνομα δεν τους γράφουν. Ο νόμος δεν ισχύει προφανώς. Τουλάχιστον να τον καταργήσουν να μην τον σκεφτόμαστε. Οι πινακίδες στους δρόμους. Ο κάθε ένας μπορεί να αναρτήσει πινακίδες, σε οποιαδήποτε κολόνα, σε οποιοδήποτε σημείο, οσοδήποτε μεγάλες. Και όταν αυτό που διαφημίζεται παρέλθει, π.χ. μια συναυλία, δεν μπαίνει καν στον κόπο να το βγάλει από τη θέση του. Διαφημίσεις από τον Ιούλιο χάσκουν και μας πληροφορούν για το παρελθόν, ίσως για να μας θυμίζουν τι χάσαμε. Το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους. Τι φιάσκο κι αυτό. Σαν ανέκδοτο ακούγεται: «εφαρμογή νόμου στην Ελλάδα». Στο Λονδίνο βγαίνει έξω κανείς και αισθάνεται ότι το δημόσιο μπορεί να το απολαύσει: τον δρόμο, το πεζοδρόμιο, το πάρκο. Στην Ελλάδα η απόλαυση σταματάει στο σπίτι. Έξω από αυτό, ο καθένας βρίσκεται έρμαιο των ορέξεων των άλλων.

Βασίλης Σπυριδωνίδης

   Ο Βρετανός συγγραφέας σερ Κεν Ρόμπινσον, έδωσε το 2006 μια πολύ επίκαιρη διάλεξη για την ανάγκη επαναθεώρησης των στόχων της εκπαίδευσης και την ενίσχυση της δημιουργικότητας στο σχολείο.  Με τρόπο απολαυστικό και γνήσιο βρετανικό χιούμορ τάσσεται υπέρ ενός εκπαιδευτικού συστήματος που ευνοεί την καινοτομία, αλλάζει την ιεράρχηση των μαθημάτων και αναδεικνύει τις δημιουργικές δεξιότητες κάθε παιδιού. Ισχυρίζεται μάλιστα ότι η αξιολόγηση των γνωστικών αντικειμένων στα οποία σήμερα δίνεται έμφαση ανάγεται στην αρχή της …βιομηχανικής επανάστασης, ενώ τα σημερινά παιδιά θα ζήσουν σ’ ένα κόσμο στον οποίο επέρχονται ριζικές αλλαγές σε κρίσιμους τομείς της γνώσης και της τεχνολογίας κάθε πέντε χρόνια. Το βίντεο που ακολουθεί προέρχεται από την ιστοσελίδα www.ted.com και διαθέτει ελληνικούς υπότιτλους.

http://www.ted.com/talks/ken_robinson_says_schools_kill_creativity.html

Για πρώτη φορά φέτος ο αριθμός των υποψηφίων εκπαιδευτικών ξεπέρασε το στόχο της κυβέρνησης στη Βρετανία. Ενώ τα προηγούμενα χρόνια όσοι συμμετείχαν στα ειδικά σεμινάρια επιμόρφωσης ήταν λιγότεροι από τις ανάγκες, φέτος η αρμόδια υπηρεσία για την επιμόρφωση των νέων δασκάλων (TDA) αναγκάζεται να περικόψει τα οικονομικά κίνητρα σε ορισμένες ειδικότητες, ανταποκρινόμενη, όπως δήλωσε εκπρόσωπός της, στην «προσφορά και τη ζήτηση».

Η εξέλιξη αυτή αποδίδεται από τον επικεφαλής της υπηρεσίας επιμόρφωσης στις συντονισμένες ενέργειες που έγιναν τον προηγούμενο χρόνο εκ μέρους του TDA για την προσέλκυση νέων εκπαιδευτικών όσο και στην ύφεση που προκαλεί η οικονομική κρίση.  Είναι χαρακτηριστικό ότι τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε τέτοια έλλειψη μαθηματικών,  που, ακόμη κι αν κάθε πτυχιούχος αυτής της ειδικότητας επιθυμούσε να διδάξει, πάλι ο αριθμός δε θα ήταν επαρκής. Ας σημειωθεί ότι ο αρχικός μισθός ενός νέου δασκάλου στο Ηνωμένο Βασίλειο ανέρχεται στο ποσό των €23.440 ετησίως και στην περιοχή του Λονδίνου αγγίζει τα €29.000 ! Μάλιστα στη σχετική ιστοσελίδα, εκτός από τις οικονομικές απολαβές, τονίζονται και τα άλλα πλεονεκτήματα του επαγγέλματος του εκπαιδευτικού, όπως η δυνατότητα εξέλιξης ανάλογα με την απόδοση, η καλή σύνταξη, οι περισσότερες ημέρες διακοπών, ακόμη και η βοήθεια για την απόκτηση σπιτιού…

Την ίδια στιγμή, στις Ηνωμένες Πολιτείες, η εξέλιξη του ενδιαφέροντος για μια θέση στην εκπαίδευση είναι ανάλογη. Η μέχρι πρότινος έλλειψη δασκάλων έδωσε τη θέση της στην υπερπροσφορά πτυχιούχων και το γεγονός αυτό αποδίδεται και εκεί στην οικονομική ύφεση.  Κάποιοι μάλιστα επιδιώκουν μια δεύτερη καριέρα ως εκπαιδευτικοί, έχοντας χάσει τη δουλειά τους σε κάποιον άλλο τομέα, ενώ οι θέσεις δασκάλων περικόπτονται λόγω και πάλι της οικονομικής κρίσης. Δυο χρόνια πριν η συνταξιοδότηση των λεγόμενων μπέιμπι-μπούμερς δημιουργούσε τεράστια προβλήματα στη στελέχωση των σχολείων, ενώ τώρα, όπως δηλώνουν διοικητικοί αρμόδιοι, υπάρχει πληθώρα αξιόλογων αιτήσεων. Οι μόνες ειδικότητες που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν έλλειψη είναι αυτές των μαθηματικών και της ειδικής αγωγής.

http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/education/8370679.stm

http://www.tda.gov.uk/Recruit/becomingateacher/startingsalary.aspx

http://www.tda.gov.uk/Recruit/lifeasateacher/payandbenefits.aspx

http://www.usatoday.com/news/education/2009-11-13-teacher-glut_N.htm?obref=obinsite

Δεν πέρασαν παρά …τέσσερις μήνες, μια αιωνιότητα δηλαδή για τα ελληνικά δεδομένα, και τα μέτρα κατά του καπνίσματος αποδείχτηκαν πιο …πτητικά και από τα δαχτυλίδια του καπνού που σχηματίζουν ενίοτε οι “μερακλήδες” αρειμάνιοι του… συμπαθούς σπορ. Ήταν αρκετός λοιπόν ο “πανδαμάτωρ” χρόνος, συν μια αλλαγή κυβέρνησης, για να αποδειχθεί ότι σ’ αυτή τη χώρα δικαιώνεται απόλυτα η αρχή “κάθε θαύμα, τρεις μέρες”. Η εξέλιξη της σχετικής απαγόρευσης μάς δίνει ακόμη την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι, αν θέλουμε να μάθουμε πραγματικά ποιοι είμαστε, πρέπει να στραφούμε στους άλλους απ’ έξω, για να δούμε πώς μας βλέπουν. Ό,τι δηλαδή ισχύει και ατομικά για τον καθένα μας…

Τι εννοώ; Ας θυμηθούμε τις αντιδράσεις των διεθνών μέσων ενημέρωσης, και ιδιαίτερα του BBC, όταν ανακοινώθηκαν τα μέτρα περιορισμού και απαγόρευσης του καπνίσματος τον περασμένο Ιούλιο. Είχε σχολιάσει το έγκυρο βρετανικό κανάλι ότι στην Ελλάδα η παραβίαση των νόμων είναι κάτι σαν “εθνικό σπορ” και εξέφραζε την αμφιβολία του για την επιτυχία του εγχειρήματος. Πολλοί τότε εγχώριοι “ταγοί” της πολιτικής, κυρίως της κυβερνητικής παράταξης πού είχε εισηγηθεί τα μέτρα, είχαν “θιγεί” από το δημοσίευμα και είχαν κατακεραυνώσει τους συντάκτες του, βλέποντας, πιθανόν, πίσω από το δημοσίευμα άλλη μια απόπειρα “δυσφήμισης” της Ελλάδας. Μάλιστα εξέφραζαν την ελπίδα και την πεποίθηση ότι σύντομα ο …νομιμόφρων ελληνικός λαός θα διέψευδε τους συκοφάντες, αποδεχόμενος με ενθουσιασμό και εφαρμόζοντας πιστά τα αντικαπνιστικά μέτρα.

Τι συνέβη τελικά; Ας αναλογιστεί ο καθένας τις εμπειρίες του. Οι ασάφειες, η κακή οργάνωση αλλά και τα διάπλατα παράθυρα του νόμου δεν δικαιολογούν το ότι σχεδόν τίποτε δεν εφαρμόστηκε. Οι ξένοι “δυσφημιστές” δικαιώθηκαν. Η “δοκιμαστική”, αλλά ανώδυνη, περίοδος του καλοκαιριού πέρασε, το φθινόπωρο μπήκε για τα καλά, πάμε για χειμώνα, και οι …αναθυμιάσεις των θριαμβευτών καπνιστών εξακολουθούν να αναδύονται από τους απανταχού χώρους διασκέδασης και εργασίας. Μαζί με τον καπνό γίνεται στάχτη και η προσπάθεια εφαρμογής ενός νόμου που θα απέφερε πολύ περισσότερα στο κοινωνικό σύνολο από όσα θα “κόστιζε”. Το μόνο θετικό, το όλο εγχείρημα εφαρμογής του νόμου αποτέλεσε, για άλλη μια φορά, μια επώδυνη συμβολή στην αυτογνωσία μας.

Ποια μπορεί να είναι η διέξοδος σ’ αυτή την κακοδαιμονία της ανομίας; Ίσως δεν έχουμε μελετήσει και ερμηνεύσει όπως θα έπρεπε το ακροτελεύτιο άρθρο (120) του Ελληνικού Συντάγματος.  Πρόκειται για την πασίγνωστη κατά τα άλλα διάταξη που επικαλείται τον “πατριωτισμό” των Ελλήνων. Εκεί, αναφέρει, επαφίεται η τήρηση του Συντάγματος αλλά και κάθε νόμου, προσθέτω, που εκδόθηκε στο πλαίσιο αυτού του Συντάγματος. Λέγεται μάλιστα ότι αυτό που διαφοροποιεί τις ώριμες, δυτικού τύπου δημοκρατίες από αυτές που συναντώνται γεωγραφικά ανατολικότερα και νοτιότερα, είναι ακριβώς η παραπάνω αντίληψη της ευθύνης. Για εμάς, και όχι μόνο, όταν κάτι δεν πάει καλά, φταίνε οι κακοί νόμοι, τα συμφέροντα, οι πολιτικοί, ο καπιταλισμός, οι Αμερικανοί (αυτοί ειδικά, για όλα), οι Βρυξέλλες, η Αριστερά, η Δεξιά, η Τουρκοκρατία, πάντοτε κάποιοι “άλλοι”, ανάλογα με το θέμα και την ιδεολογικοπολιτική τοποθέτηση του καθενός. Αν δεν αναζητήσουμε σε εμάς τους ίδιους, στην ατομική και συλλογική μας ευθύνη την αιτία για όσα δεινά μάς συμβαίνουν, “ουκ έστι κακών παύλα” που λέει και ο Πλάτων στην Πολιτεία. Άλλωστε, χωρίς σωστή διάγνωση, η θεραπεία είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη…

Βασικές αρχές στα συναλλακτικά  ήθη του εμπορίου είναι η προσπάθεια του πελάτη να πετύχει την καλύτερη ποιότητα στην καλύτερη δυνατή τιμή, ενώ ο επιχειρηματίας από τη μεριά του έχει ως στόχο να μεγιστοποιήσει το θεμιτό κέρδος του. Τα παραπάνω είναι απολύτως εύλογα στο πλαίσιο λειτουργίας της αγοράς και δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις οικονομίας, για να τα καταλάβει κανείς.

Ας προσπαθήσουμε τώρα να εφαρμόσουμε αυτές τις αρχές στην περίπτωση που το ελληνικό κράτος (πελάτης) ζητά να προμηθευτεί από την αγορά των ηλεκτρονικών υπολογιστών μικρούς φορητούς Η/Υ για τις ανάγκες του προγράμματος «ψηφιακή τάξη» της Α’ Γυμνασίου.

Έχουμε τα εξής δεδομένα:

• Ο αριθμός των υπολογιστών εκτιμάται γύρω στις 126.000.
• Τα τεχνικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται από την ειδική γραμματεία ψηφιακού σχεδιασμού συναντώνται ευρέως σε μια πληθώρα μοντέλων, οπότε δε χρειάζεται ειδική παραγγελία. Εξαίρεση η διευρυμένη εγγύηση (3 χρόνια) η οποία ενδεχομένως επιβαρύνει τα προϊόντα.

Πώς θα έπρεπε να διαμορφωθεί η τιμή, δεδομένου α)του πολύ μεγάλου αριθμού παραγγελιών, β) του ελεύθερου ανταγωνισμού στην αγορά; Η προφανής απάντηση λέει ότι η τιμή θα έπρεπε να συμπιεστεί κάτω και από τις τρέχουσες τιμές των αντίστοιχων εμπορικών μοντέλων, παρά την επιβάρυνση λόγω της επιπλέον εγγύησης και τις εργατοώρες εγκατάστασης (δωρεάν) προγραμμάτων. Αντί αυτού τι έγινε; Οι τιμές έπιασαν «ταβάνι» στα 450€, ανεξαρτήτως της πραγματικής εμπορικής αξίας του μοντέλου!

Επειδή όμως η αγορά πάντοτε «εκδικείται», τουλάχιστον ο ανταγωνισμός λειτούργησε στο επίπεδο των «δώρων» που συνοδεύουν τα netbook, όπου βέβαια τη …μερίδα του λέοντος κατάφεραν και άρπαξαν οι μεγάλες αλυσίδες. Όσο για το δημόσιο ταμείο; Δε βαριέσαι,  το … «ντοβλέτι» πληρώνει, μήπως δικά μας είναι;

Ελλάς το μεγαλείο σου!…

(αναδημοσίευση από Το Βήμα της 31ης Μαΐου 2009, της Μάρνυς Παπαματθαίου)

Στα τέλη του περασμένου Μαρτίου μια καθηγήτρια σχολείου της Πετρούπολης παρακολουθεί με τους μαθητές της την επιτυχημένη θεατρική παράσταση του Τομ Στόπαρντ «Rock ΄n΄ roll» με θέμα τις σχέσεις τέχνης και εξουσίας στην Ευρώπη. Ενας από τους μαθητές, ο οποίος αποδεικνύεται στη συνέχεια ενεργό μέλος της ΚΝΕ, θεωρεί το έργο αντικομμουνιστικό και κατηγορεί την καθηγήτρια ως προπαγανδίστρια των «αντισταλινικών» θεατρικών παραστάσεων. Μέσα σε δύο μήνες η κυρία Αλεξάνδρα Καλέμη διαπιστώνει ότι αποτελεί το «τιμώμενο πρόσωπο» σε σειρά δημοσιευμάτων της εφημερίδας «Ριζοσπάστης», τα οποία την κατηγορούν για αυταρχισμό, ασέβεια προς τον παιδαγωγικό της ρόλο και συνειδητή «απόκρυψη
των επιτευγμάτων του σοσιαλισμού», ενώ αποκαλύπτουν την πολιτική της τοποθέτηση, χωρίς στην αρχή να αναφέρουν και το όνομά της. Στη συνέχεια μαθαίνει από συναδέλφους της ότι ο βουλευτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος κ. Ι. Πρωτούλης εισέβαλε συνοδεία δέκα ατόμων στο γραφείο του διευθυντή της στο σχολείο φωνάζοντας
«Είμαι βουλευτής και θα με ακούσετε, εγκάθετοι του ΠαΣοΚ» και χτυπώντας τα χέρια του στα έπιπλα. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω η καθηγήτρια βιώνει τον τρόμο του ανθρώπου που δεν θεωρεί απίθανο το να πέσει θύμα επίθεσης, καθώς παρακολουθεί τη μία μετά την άλλη πορείες και πικετοφορίες μελών του ΚΚΕ με συνθήματα εναντίον της. «Το Βήμα» αναζήτησε τον κ. Πρωτούλη αλλά δεν κατόρθωσε να μιλήσει μαζί του. Παρά το γεγονός ότι καθηγητές κατηγορούνται ως «πράσινοι εγκάθετοι», το ΠαΣοΚ δεν αναμειγνύεται στο θέμα. Η υπόθεση ωστόσο πυροδοτεί «πόλεμο» δημοσιευμάτων μεταξύ των εφημερίδων «Αυγή»- που εκφράζει τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και υποστήριξε άμεσα την καθηγήτρια – και «Ριζοσπάστης». Η εφημερίδα του ΚΚΕ μάλιστα σχολιάζει την εμπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα, γράφοντας ότι «τη σκυτάλη της άθλιας προβοκάτσιας εναντίον του ΚΚΕπήρε χθες η “Αυγή” από τους Παγκαλοκαρατζαφέρηδες, που ανακάλυψε δήθεν ιδεολογική τρομοκρατία στα σχολεία» . Ο Συνασπισμός εκδίδει επίσημη ανακοίνωση για το θέμα στην οποία αναφέρει ότι «το ΚΚΕ έχει εξαπολύσει το τελευταίο διάστημα μια επιχείρηση ιδεολογικής τρομοκράτησης εκπαιδευτικών» και καταγγέλλει ότι κομματικά στελέχη του κόμματος προσπαθούν να εμπλέξουν σε ρόλο καταδότη των δασκάλων τους τους ίδιους τους μαθητές.  Επίδοξος «δάσκαλος»
Επεισόδιο δεύτερο: Ο βουλευτής του ΛΑΟΣ κ. Ηλ. Πολατίδης εισβάλλει πριν από 15 ημέρες σε σχολείο της περιοχής Σερρών απαιτώντας να δει τους μαθητές και εκφράζοντας διαφωνίες επί του περιεχομένου της διδασκαλίας καθηγήτριας για τον φασισμό. Ζητεί μάλιστα να εξηγήσει ο ίδιος στους μαθητές την άποψή του για το θέμα. Το περιστατικό, αν και θα μπορούσε να εξαντληθεί σε μια κουβέντα μεταξύ του δυσαρεστημένου βουλευτή- ο οποίος εισέβαλε αναρμοδίως σε εκπαιδευτικό χώρο- και των εκπροσώπων του σχολείου, οδηγεί τελικά σε ένορκη διοικητική εξέταση σε βάρος της εκπαιδευτικού.Δεν πρόκειται για τα μόνα επεισόδια που τοποθετούν μέσα σε σχολεία τις πολιτικές αντιπαραθέσεις, τα οποία πυκνώνουν μάλιστα τις τελευταίες ημέρες εν όψει των ευρωεκλογών. Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σε τακτά χρονικά διαστήματα όλα τα στοιχεία των «αντικομμουνιστών» εκπαιδευτικών, τα οποία σχολιάζουν στη συνέχεια στελέχη του σε δημόσιες εμφανίσεις. Η εκπαιδευτική κοινότητα βοά από τις καταγγελίες για προσπάθεια από την πλευρά κομματικών μηχανισμών να επιβάλουν «λίστες» απαγορευμένων δραστηριοτήτων. Στα ελληνικά σχολεία εσχάτως η δημοκρατία αμφισβητείται και κυριαρχούν τα άκρα. Στα πολλά προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης έχουν προστεθεί τον τελευταίο καιρό και οι «αστυνόμοι» της σκέψης, οι οποίοι παραπέμπουν με τη συμπεριφορά τους σε πρακτικές ολοκληρωτικών καθεστώτων. Οι εκπαιδευτικοί, δίχως υποστήριξη από την Πολιτεία, αδυνατούν να αντιδράσουν στη βία των οργανωμένων καθοδηγητών των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος.▅ «Εχω αρρωστήσει»
«Εχω αρρωστήσει.Αισθάνομαι ιδεολογικά τρομοκρατημένη» λέει η κυρία Καλέμη μιλώντας στο «Βήμα». «Αν δεν ζήσεις τι πάει να πει σταλινισμός, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Αισθάνομαι ότι απειλούμαι και ομολογώ ότι συχνά φοβάμαι να κυκλοφορήσω. Δεν είναι δυνατόν κόμματα του Κοινοβουλίου να συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο, να τρομοκρατούν καθηγητές και να παρεμβαίνουν στην εκπαιδευτική διαδικασία». Την «επιδρομή» που έγινε στο σχολείο της Πετρούπολης περιγράφει στο «Βήμα» ο διευθυντής του κ. Πολυζώης Τζιας, εκπαιδευτικός με πολύχρονη υπηρεσία στην εκπαίδευση. Ο κ. Τζιας έδωσε στον μαθητή και στέλεχος της ΚΝΕ τριήμερη αποβολή για ασέβεια προς το πρόσωπό του. «Εκείνο που θέλω να αναφέρω πρώτα είναι ότι κανένας από τους εκπροσώπους αυτού του κόμματος δεν μας πήρε ποτέ τηλέφωνο, ούτε ενδιαφέρθηκε να μάθει τη δική μας άποψη για το θέμα» λέει ο κ. Τζιας στο «Βήμα». «Η καθηγήτρια του σχολείου μας δέχτηκε επίθεση με σειρά δημοσιευμάτων της εφημερίδας “Ριζοσπάστης” επειδή πήγε τους μαθητές της σε ένα θεατρικό έργο που η εφημερίδα θεώρησε αντισταλινικό.Ο μαθητής που αντέδρασε στην κίνησή τηςζήτησε να σχολιάσει στη διάρκεια του μαθήματός της το έργο,κατηγορώντας τη για λογοκρισία και αντικομμουνισμό» . Οπως αναφέρει ο κ. Τζιας, ο μαθητής ζήτησε επίμονα να μιλήσει στη διάρκεια του μαθήματος και όταν η κυρία Καλέμη τον κάλεσε να εκφράσει την άποψή του στο τέλος της διδακτικής ώρας εκείνος αδιαφόρησε και συνέχισε να φωνάζει μέσα στη σχολική αίθουσα. Τότε η καθηγήτρια χρησιμοποίησε τη φράση «είχαμε την Εκκλησία και τον ΛΑΟΣ, τώρα έχουμε και το ΚΚΕ», στην οποία ο μαθητής αντέδρασε βγαίνοντας από την αίθουσα του μαθήματος χωρίς να πάρει άδεια. Ενα τέταρτο μετά ωστόσο επέστρεψε στην αίθουσα και, όπως λέει ο κ. Τζιας, συ νέχισε να διακόπτει το μάθημα και να παρενοχλεί την καθηγήτρια. «Εκείνη τον κάλεσε να έρθει στο γραφείο μου και εγώ βγήκα έξω και του ζήτησα επίσης να έρθει για να συζητήσουμε» συνεχίζει. «Αρνήθηκε και μου είπε ότι δεν έρχεται. “Να μου εξηγήσετε τώρα τι με θέλετε”απάντησε φωνάζοντας. Τον κάλεσα ξανά και του ζήτησα να αφήσει τους μαθητές να κάνουν το μάθημά τους. Του είπα ότι αν συνεχίσει να αρνείται, θα τιμωρηθεί. Συνέχισε να φέρεται με αγένεια και να διακόπτει το μάθημα αρνούμενος να έρθει στο γραφείο μου. Είχα δύο κινήσεις να κάνω:ή να τον τραβήξω με τη βία έξω από την αίθουσαή να καλέσω τους γονείς του. Διάλεξα το δεύτερο. Κάλεσα τους γονείς του και τους ανακοίνωσα ότι ο μαθητής αποβάλλεται για τρεις ημέρες». ▅ «Κεριά και λιβάνια»…

Ο βουλευτής του ΚΚΕ κ. Γιάννης Πρωτούλης Το περιστατικό δεν τελειώνει εδώ. Την επομένη ο κ. Τζιας πληροφορείται ότι ο βουλευτής του ΚΚΕ κ. Πρωτούλης συνοδεία δέκα ατόμων τον αναζητεί στο γραφείο του. Εκείνη την ώρα στο γραφείο βρισκόταν μόνο ο υποδιευθυντής του σχολείου. «Μου είχαν πει ότι ο κ. Πρωτούλης θέλει να έρθει και να μιλήσει στους καθηγητές του σχολείου για τις ευρωεκλογές» λέει ο κ. Τζιας. «Δεν το αρνήθηκα,καθώς πρόκειται για χώρο εργασίας και έχει το δικαίωμα. Ο κ. Πρωτούλης όμως μπήκε στο γραφείο του υποδιευθυντή, τον ρώτησε πού είμαι και, όταν δεν πήρε συγκεκριμένη απάντηση,άρχισε να φωνάζει “κεριά και λιβάνια”, να δηλώνει ότι δεν πάει πουθενά αν δεν με δει και να χτυπάει το γραφείο με δύναμη. Χύθηκαν οι καφέδες πάνω στους υπολογιστές, έπεσαν τα πράγματα κάτω και στη συνέχεια πήγε στο γραφείο των καθηγητών και άρχισε να φωνάζει:“Εμένα θα με ακούσετε.Είμαι βουλευτής και θα με ακούσετε, εγκάθετοι του ΠαΣοΚ”…Ενας από τους καθηγητές αγρίεψε κι αυτός.“Τι συμπεριφορά είναι αυτή; ” του φώναξε. “Οι βουλευτές εκλέγονται για να υπηρετούν τον λαό”».«Τι μπορώ να πω;» συνεχίζει ο κ. Τζιας. «Είναι ανήκουστο να συμβαίνουν αυτά μέσα σε σχολεία και να τρομοκρατούνται έτσι εκπαιδευτικοί από τους εκπροσώπους κομμάτων, που είναι μάλιστα εκλεγμένοι στο Κοινοβούλιο. Σε όλα τα χρόνια που υπηρετώ την εκπαίδευσηδεν έχω δει ποτέ κάτι παρόμοιο». Μία ημέρα μετά το περιστατικό την απόφαση του κ. Τζια να αποβάλει τον μαθητή επικυρώνουν σε γενική τους συνέλευση 43 καθηγητές του σχολείου.▅ Κυνήγι μαγισσώνΗ κυρία Καλέμη από την πλευρά της αναφέρει ότι η εξέλιξη της ιστορίας την έχει σοκάρει. «Δεν είχα καταλάβει για πολύ καιρό ότι δημοσιεύονταν κείμενα εναντίον μου στον “Ριζοσπάστη”» δηλώνει. «Στις αρχές Μαΐου με ρώτησε χαριτολογώντας ένας συνάδελφος γιατί είμαι αντικομμουνίστρια και φυσικά δεν ήξερα τι να του απαντήσω» συνεχίζει. «Με τους μαθητές μου πηγαίνουμε συχνά σε θεατρικές παραστάσεις. Παλαιότερα, πριν δυσκολέψουν τα οικονομικά των γονιών τους, πηγαίναμε τουλάχιστον πέντε φορές τον χρόνο. Βλέπαμε αντιπροσωπευτικές παραστάσεις από όλους τους χώρους που είχαν σχέση και με τα μαθήματά μας. Είμαι 29 χρόνια στην εκπαίδευση και πραγματικά αντίστοιχο περιστατικό δεν έχω ξαναδεί.Βρέθηκα να με καταγγέλλει μια εφημερίδα με άθλιους χαρακτηρισμούς» διηγείται.« Οταν μου ζήτησε ο μαθητής την ώρα του μαθήματος να σχολιάσει την κίνησή μου και το περιεχόμενο της παράστασης, του απάντησα ότι πρόκειται για ένα ιδεολογικό θέμα το οποίο δεν ήταν της ώρας να συζητηθεί. Επέμενε και δεν με άφησε να κάνω το μάθημά μου.Από τη στιγμή που το θέμα έφτασε στη διεύθυνση του σχολείου και κλήθηκαν οι γονείς του, οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Την επόμενη Δευτέρα το πρωί μέλη της παράταξης του ΚΚΕ είχαν συγκεντρωθεί έξω από το σχολείο μας και αναγκάστηκα να μπω από την πίσω πόρτα για να φτάσω στο γραφείο των καθηγητών. Πορείες, πικετοφορίες. Φοβόμουν να κυκλοφορήσω. Δεν έχω υποστεί ξανά τέτοιαιδεολογική τρομοκρατία. Είναι απαράδεκτο το να προσπαθεί ένα κόμμα να τρομοκρατήσει έναν καθηγητή, να τον κάνει να φοβάται να μιλήσει. Είναι ντροπή. Αισθάνομαι σαν να αναβιώνει το κυνήγι μαγισσών του Μεσαίωνα». «Τα άλλα παιδιά μού ζήτησαν να φτιάξουν ένα κείμενο με το οποίο θα με υποστηρίζουν» καταλήγει η κυρία Καλέμη. «Ωστόσο εγώ τα απέτρεψα. Δεν θέλω, πρώτον, να απομονώσουν τον συμμαθητή τους και να αισθανθούν ότι εκπροσωπούν δύο ομάδες με αντικρουόμενα συμφέροντα και, δεύτερον, δεν θέλω να συνηθίζουν τη λογική της καταγγελίας και της διαπόμπευσης» .

Το χρονικό και τα δημοσιεύματα
Ηπερίπτωση της Πετρούπολης ήταν η αφορμή για ανταλλαγή πυρών μέσω δημοσιευμάτων μεταξύ των εφημερίδων «Αυγή» που εκφράζει τον ΣΥΡΙΖΑ και «Ριζοσπάστης» του ΚΚΕ, ενώ αναζωπύρωσε μια πολιτική διαμάχη με μεγάλη ιστορία. Στις 16 Απριλίου ο «Ριζοσπάστης» καταγγέλλει «κρούσματα αντικομμουνισμού στα σχολεία» και γράφει: «Φιλόλογος που πρόσκειται στον ΣΥΝ προπαγάνδισε την αντισοβιετική αντισταλινική θεατρική παράσταση “Rock ΄n΄ Roll”,μοιράζοντας μάλιστα διαφημιστικά φυλλάδια της παράστασης μέσα στο σχολείο και έκλεισε ραντεβού με τους μαθητές της Β΄ τάξης (εκτός σχολικού ωραρίου) να τη δουν».Στις 20 Απριλίου η «Αυγή» απαντάει με εκτενές κείμενο που φιλοξενείται στις σελίδες της κάτω από τον τίτλο «Ιερατείο λογοκρισίας ΛΑΟΣ και ΚΚΕ στα σχολεία». «Συμμόρφωση με την απόφαση του τελευταίου Συνεδρίου του, με την οποία ξαναμπαίνει στο εικονοστάσι των αγίων… ο πατερούλης Στάλιν, απαιτεί το ΚΚΕ από τους φιλολόγους των σχολείων» γράφει η «Αυγή». «Οποιος δεν συμμορφώνεται, παραδίδεται στην μήνιν των μαθητικών οργανώσεων του κόμματος που τον ξεμπροστιάζουν στον “Ριζοσπάστη” και στη συνέχεια τον διαπομπεύουν στην περιοχή του ως αντικομμουνιστή.Διότι,μετά το 18ο Συνέδριο, πας μη σταλινικός και μη μέλος του κόμματος είναι αντικομμουνιστής. Και έτσι το ΚΚΕ γίνεται διώκτης εκπαιδευτικών την ώρα που καταγγέλλει ότι… διώκεται» συνεχίζει η εφημερίδα.«Αθλια συκοφαντία από την εφημερίδα του ΣΥΝ… αναφορικά με την αντικομμουνιστική επίθεση στο 1ο Λύκειο Πετρούπολης και την αποβολή του μαθητή που θέλησε να απαντήσει» συνεχίζει ο «Ριζοσπάστης» στις 21 Απριλίου.«Τη σκυτάλη της άθλιας προβοκάτσιας εναντίον του ΚΚΕ πήρε χθες η “Αυγή” από τους Παγκαλοκαρατζαφέρηδες, που ανακάλυψε δήθεν “ιδεολογική τρομοκρατία από ΚΚΕ και ΛΑΟΣ στα σχολεία”» αναφέρουν οι συντάκτες του δημοσιεύματος. «Η “Αυγή” αναφέρεται στην παρέμβαση που έκανε το ΚΚΕ στο 1ο Λύκειο Πετρούπολης, ενάντια στον αυταρχισμό της καθηγήτριας Αλεξάνδρας Καλέμη απέναντι σε κνίτη μαθητή που δέχτηκε τριήμερη αποβολή επειδή θέλησε να πάρει τον λόγο και να πει τη γνώμη του μέσα στην τάξη.Ομως η εφημερίδα,σε ένα ρεσιτάλ διαστρέβλωσης της πραγματικότητας και συκοφαντίας, δεν λέει κουβέντα για την αποβολή και τον αυταρχισμό της καθηγήτριας,ενώ εμφανίζει το ΚΚΕ να ασκεί ιδεολογική τρομοκρατία στην καθηγήτρια!» σχολιάζει ο «Ριζοσπάστης».«Αυτό το δημοσίευμα θεώρησε “λογοκρισία” η καθηγήτρια, που με τη χθεσινή της στάση επιβεβαίωσε τον αντικομμουνισμό της» συνεχίζει η εφημερίδα. «Αν και θέλει να εμφανίζεται ως “προοδευτική”,κάνει φανερή με τη στάση της ποια είναι η δημοκρατικότητα που ευαγγελίζεται αυτή και ο πολιτικός της χώρος. Το παραπάνω ήταν μια προσφιλής μέθοδος με την οποία διάφοροι “εκπαιδευτικοί” στο παρελθόν απέβαλαν από τις σχολικές αίθουσες τα μέλη της ΚΝΕ και άλλους νέους αγωνιστές, όχι τόσο για να τρομοκρατήσουν και να συμμορφώσουν τους ίδιους- η ΚΝΕ στη 40χρονη ηρωική πορεία της απέδειξε ότι δεν τρομοκρατείται- αλλά με στόχο τους υπόλοιπους μαθητές»…

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΛΜΕ
Η ακαδημαϊκή ελευθερία είναι αδιαπραγμάτευτη
Οπως ήταν φυσικό, το θέμα απασχόλησε την τοπική συνδικαλιστική οργάνωση των καθηγητών (Ζ Δ ΕΛΜΕ Αθήνας). Για προεκλογική αξιοποίηση του θέματος κάνει λόγο ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ κ. Δ. Καλατζίδης που μίλησε στο «Βήμα». Ο κ. Καλατζίδης δηλώνει ότι η ακαδημαϊκή ελευθερία είναι αδιαπραγμάτευτη. «Η Γενική Συνέλευση της Ζ Δ ΕΛΜΕ Αθήνας καταδικάζει απερίφραστα το δημοσίευμα της εφημερίδας “Ριζοσπάστης” της 14.4.2009 σχετικά με τους “αντισταλινικούς” καθηγητές και την προσπάθεια φίμωσης και διαπόμπευσης συναδέλφων που εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους» αναφέρεται στην ανακοίνωση που εξέδωσαν οι καθηγητές. «Υπερασπίζεται ακόμη την αυτονομία του σχολείου και την προσωπική ελευθερία του κάθε συναδέλφου.Σε αυτά τα πλαίσια,η Γενική Συνέλευση καταδικάζει και τις σχετικές κινητοποιήσεις έξω από το 3ο Γυμνάσιο Ηλιούπολης, ως ενέργειες που διαταράσσουν την ηρεμία που απαιτείται για την ομαλή λειτουργία του σχολείου» καταλήγει η ανακοίνωση.Ανακοίνωση εξέδωσαν και οι Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις στην Ομοσπονδία των καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ). Στην ανακοίνωσή τους καταγγέλλουν τις απαράδεκτες πρακτικές λογοκρισίας και συκοφαντικών επιθέσεων της εφημερίδας «Ριζοσπάστης» εναντίον εκπαιδευτικών και συμβουλεύουν τους συντάκτες των δημοσιευμάτων να απαλλαγούν από το σύνδρομο της καταδίωξης που ευκαιριακά και κατά βούληση τους διακατέχει.

Σαφάρι… αντικομμουνιστών
Εξι εκπαιδευτικούς έχει καταγγείλει το τελευταίο χρονικό διάστημα ο «Ριζοσπάστης», χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της καταγγελίας, της συκοφάντησης και της αποκάλυψης προσωπικών δεδομένων, όπως τα πολιτικά τους φρονήματα. Ανάμεσα στα απαγορευμένα είδη μάλιστα η εφημερίδα προσθέτει και ντοκυμαντέρ του δημοσιογράφου Π.Τσίμα για τον Αρη Βελουχιώτη… Οπως αναφέρει σε δημοσίευμά του ο «Ριζοσπάστης», «σε μια σειρά σχολεία παρουσιάζεται με ένταση το φαινόμενο καθηγητές να προσπαθούν να μπολιάσουν τα μυαλά των παιδιών με αντικομμουνισμό» . «Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σπεύδουν να ενισχύσουν την επίθεση στις νεανικές συνειδήσεις διάφορα στελέχη και επιρροές του ΠαΣοΚ και του ΣΥΝ», αναφέρει η εφημερίδα. Και παραθέτει τα παρακάτω παραδείγματα: * 1o Λύκειο Πετρούπολης: «Φιλόλογος που πρόσκειται στον ΣΥΝ προπαγάνδισε την αντισοβιετική και αντισταλινική θεατρική παράσταση “Rock ΄n΄ Roll” μοιράζοντας μάλιστα διαφημιστικά φυλλάδια της παράστασης μέσα στο σχολείο και έκλεισε ραντεβού με τους μαθητές της Β Δ τάξης (εκτός σχολικού ωραρίου) να τη δουν» τονίζει η εφημερίδα. «Στο ίδιο σχολείο εκπαιδευτικός,συνδικαλιστής του ΠαΣοΚ,κατά καιρούς,και ιδιαίτερα εν όψει πανεργατικών απεργιών,παπαγαλίζει τις ατάκες του Πάγκαλου,λέει ότι το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ πάνε πάντα μόνα τους, είναι απαρχαιωμένο κόμμα,με συντηρητικές αντιλήψεις.Και οι δύο καθηγητές παραδίδουν στη συνέχεια “μαθήματα δημοκρατίας”» .* 3ο Λύκειο Πετρούπολης: «Καθηγητής απαγόρευσε σε μαθητή-μέλος της ΚΝΕ να διακινήσει τον “Οδηγητή”, λέγοντας ότι απαγορεύονται εφημερίδες και έντυπα μέσα στο σχολείο» αναφέρει ο εφημερίδα. «Το ίδιο βέβαια δεν ισχύει για τα αντικομμουνιστικά φυλλάδια, παντός τύπου, τις επιχειρήσεις, τους χορηγούς και τους προπαγανδιστές της Ευρωπαϊκής Ενωσης» αναφέρει το δημοσίευμα. * Επαγγελματικό Λύκειο Πετρούπολης: «Καθηγήτρια στο μάθημα των Οικονομικών, ενώ μιλούσε σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας του καπιταλισμού,αναφέρθηκε στα…“εγκλήματα του Στάλιν” και στην… “έλλειψη δημοκρατίας στη Σοβιετική Ενωση”» τονίζει ο Ριζοσπάστης.

* 4ο Λύκειο Πετρούπολης: «Φιλόλογος που πρόσκειται στον ΣΥΝ κάνει επανειλημμένα αντικομμουνιστικές επιθέσεις κατά τη διάρκεια του μαθήματος, μιλώντας περί “κόκκινου φασισμού”, “δολοφονίες του Στάλιν”, απαγορεύσεις στη Σοβιετική Ενωση που “ούτε να πεις ελεύθερα τη γνώμη σου δεν μπορούσες”» αναφέρεται στην εφημερίδα.

* 5ο Λύκειο Βύρωνα: «Την περασμένη Πέμπτη στο μάθημα Ιστορίας στη Γ Δ Λυκείου η καθηγήτρια, η οποία πρόσκειται στον ΣΥΝ,πρόβαλε το αντικομμουνιστικό ντοκυμαντέρ του Π. Τσίμαγια τον Αρη Βελουχιώτη,που ούτε λίγο ούτε πολύ αφήνει αιχμές ότι “τον έφαγε το ΚΚΕ”. Το σχόλιο της καθηγήτριας ήταν:“Βλέπετε τι κάνουν οι κακές παρέες”, εννοώντας το ΚΚΕ, ενώ κατά καιρούς μιλάει για “τα εγκλήματα του Στάλιν” και αναφέρεται στο “πόσο κολλημένο είναι το ΚΚΕ”, λέγοντας: “ Εχω περάσει από ΄κει και τα ξέρω”. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ένας φιλόλογος,που πρόσκειται στο ΠαΣοΚ» καταλήγει το ρεπορτάζ.

Με αφορμή την επίσκεψη της γ? τάξης του Γυμνασίου Αγριάς

Δύο ιδρύματα που λειτουργούν ως Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου και δίνουν την ευκαιρία καθημερινά σε εκατοντάδες μαθητές από όλη την επικράτεια να έρθουν σε άμεση επαφή με τη γνώση, με τη χρήση νέων τεχνολογιών και σύγχρονων διαδραστικών μεθόδων. Μπορούν για παράδειγμα  να γνωρίσουν όψεις της καθημερινότητας στην αρχαία Αγορά (ΙΜΕ) είτε να πραγματοποιήσουν ένα εικονικό ταξίδι στο σύμπαν (Πλανητάριο). Και αυτά βέβαια αποτελούν μικρό μέρος των δραστηριοτήτων των δύο ιδρυμάτων μαζί με περιοδικές εκθέσεις, αφιερώματα, ομιλίες, βιβλιοθήκες, εκδόσεις, ερευνητικό έργο, όπως μπορεί κανείς να πληροφορηθεί στις σχετικές ιστοσελίδες:

 http://www.fhw.gr/fhw/index.php?lg=1 και http://www.eugenfound.edu.gr/

Αξίζει ν’ αναφερθούν ακόμη οι δεκάδες θέσεις εργασίας που προσφέρονται, η άψογη συμπεριφορά του προσωπικού, το σύγχρονο και καθαρό περιβάλλον. Ας αποτελέσει η λειτουργία τους πρότυπο για την οργάνωση των Μουσείων μας και έναυσμα για μια άλλη αντίληψη στη χώρα μας για τη συμβολή του ιδιωτικού τομέα . Αυτοί οι χώροι αποδεικνύουν ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία, όταν ενθαρρυνθεί και λειτουργήσει στο πλαίσιο του δημόσιου-κοινωνικού συμφέροντος, μπορεί να επιτελέσει σπουδαίο πολιτιστικό και μορφωτικό ρόλο.

Σύμφωνα με το in.gr, παρουσιάστηκε χθές, Τετάρτη, το δεύτερο κοινό διδακτικό βιβλίο Ιστορίας των δύο χωρών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η περίοδος στην οποία αναφέρεται το βιβλίο είναι κατεξοχήν αυτή στην οποία τα δύο έθνη ήταν αντίπαλα και συγκρούστηκαν (1815-1945) . Το εκπληκτικό ακόμη είναι, σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα, ότι οι διαφορές απόψεων κατά τη συγγραφή ήταν ελάχιστες, πράγμα που καταδεικνύει την ωριμότητα των δύο λαών και των επιστημονικών τους κοινοτήτων να αναζητήσουν τα στοιχεία εκείνα που τους ενώνουν , παρά εκείνα που τους χωρίζουν.

Οι σκέψεις αυτές δεν μπορεί παρά να είναι μελαγχολικές, καθώς ο συνειρμός προς τα “καθ’ ημάς” μάλλον δεν προκαλεί αισιοδοξία. Πέρασε λιγότερο από ένας χρόνος, αφ’ ότου η συζήτηση σχετικά με το διδακτικό εγχειρίδιο Ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού (δικό μας, όχι…κοινό!) έγινε με όρους καφενειακής αντιπαράθεσης, εμπάθειας, πατριδοκαπηλίας και σίγουρα όχι επιστημονικούς. Ίσως η παραπάνω κοινή προσπάθεια των δύο άλλοτε θανάσιμων “εχθρών” έχει να μας διδάξει κάτι.

obj=new Object;obj.clockfile=”0031-black.swf”;obj.TimeZone=”Greece_Athens”;obj.width=130;obj.height=130;obj.wmode=”transparent”;showClock(obj);

    Ενότητα 1  Ενότητα 6  Ενότητα 10  Ενότητα 11 Ενότητα 14  Ενότητα 16  Ενότητα 42