Στους τελεταίους μήνες η ζωή μας αλλάζει προς το χειρότερο. Ένας από τους λόγους που οι πολιτικοί μας προβάλουν ώς αιτία είναι ότι η Ελλάδα έχει συσωρεύσει υψηλό δημόσιο χρέος και αυτό πρέπει να μειωθεί. Αλλιώς θα χρεωκοπήσουμε. Επειδή είμαι μια απλή καθηγήτρια Γερμανικών δεν είχα ιδέα για τι πράγμα μιλάνε. Στο στενό μου κύκλο δεν έχω Οικονομολόγους ή ανθρώπους που να είχαν έστω και κάποια ελάχιστη επαφή με σπουδές  οικονομικών. Έτσι αποφάσισα πριν μερικούς μήνες στον λιγοστό μου ελεύθερο χρόνο να ψάξω σε έγκυρες πηγές  για  τί είδους  “ζώο” είναι αυτο Δημόσιο Χρέος  που απαιτεί τέτοιες ανθρωποθυσίες.

Για να μην σας κουράζω, η έρευνα στα σχολικά βιβλία, και σε βιβλία  οικονομικών που είχα πρόσβαση στην σχολική και δημοτική βιβλιοθήκη ήταν αποκαρδιωτική. Πουθενά δεν βρήκα κάτι για το Δημόσιο Χρέος. Φαίνεται ότι οι φοιτητές Oικονομικών δεν διδάσκονται τίποτα σχετικό και αν κρίνω από τις εμφανίσεις των καθηγητών Οικονομικών στα ΜΜΕ δικαίως…  Έτσι λοιπόν, αρκέστηκα στο να γκούγλισω το δημόσιο χρέος στο ιντερνέτ και να μελετήσω μερικά απο άρθρα που έφερε ο γκούγλης. Και για να μην τα πολυλογώ κατάλαβα τα εξής απλα:

Το Δημόσιο Χρέος όπως συνήθως κάθε χρέος έχει 3 μέρη: τους διεθνείς και εγχώριους Δανειστές/Επενδυτές, το Κράτος και τους Φορλογούμενους που το εγγυούνται.

Για το Κράτος και τους Φορολογούμενους το Δημόσιο Χρέος είναι χρέος, ενώ απ’ την άλλη μεριά, για τους Δανειστές/Επενδυτές, ως Ομολογία, είναι περουσιακό στοιχείο που τους αποφέρει εισόδημα όπως οποιοδήποτε άλλο χρεόγραφο στο χαρτοφυλάκιό τους πχ μετοχές ιδιωτικών ή κρατικών εταιρειών.

Μάλιστα,  τουλάχιστον μέχρι το 2008, το Δημόσιο Χρέος ως περουσιακό στοιχείο στο χαρτοφυλάκιο των Δανειστών/Επενδυτών αποτιμόταν από τους διεθνείς ελεγχτικούς οίκους χρηματοπιστωτικής αξιολόγησης ως επένδυση μηδενικού ρίσκου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ενώ οι Δανειστές/Επενδυτές υποτίθεται  “βγάζουν” χρήματα από το συρτάρι τους και τα δίνουν στο Κράτος,  το Κράτος τους δίνει μια Ομολογία, δηλαδή μια υπόσχεση αποπληρωμής που την εγγυόνται οι Φορολογούμενοι,  την οποία “βάζουν” στο συρτάρι τους και ακριβώς λόγω της αξιολόγησης ως “απόλυτα” αξιόπιστη επένδυση αυτή η Ομολογία υπέχει θέση χρήματος.

Από αυτή την κίνηση των επενδυτών, δηλαδή να βγάλουν τα χρήματα (με την μορφή χαρτονομισμάτων) από το συρτάρι τους και να τα ξαναβάλουν σ’ αυτό την ίδια στιγμή (ως Ομολογίες), οι Δανειστές/Επενδυτές εξασφαλίζουν ένα καθαρό αφορολόγητο εισόδημα, το λεγόμενο κουπόνι.  Το ύψος αυτού του εισοδήματος εξαρτάται από το επιτόκιο. Καθήκον των φορολογούμενων είναι να εξυπηρετεί αυτό το Χρέος δηλαδή να καταβάλει αυτό εισόδημα στους Δανειστές/Επενδυτές, ως ένα μέρος από τους φόρους που πληρώνουν στο Κράτος.

Το σπουδαιότερο είναι ότι το Δημόσιο Χρέος ΠΟΤΕ δεν εξοφλείται!!!  Κανένα Κράτος, τα τελευταία 200 χρόνια που υπάρχουν κράτη,  δεν έχει εξοφλήσει το Δημόσιο Χρέος στους Δανειστές/Επενδυτές. Αλλά την πιό επίκαιρη, διεισδυτική ματιά και την πιό οξυδερκή, διαφωτιστική ανάλυση την βρίσκουμε  στον πρώτο τόμο του Κεφάλαιου του Μαρξ που γράφτηκε 150 περίπου χρόνια νωρίτερα και που από ότι φαίνεται αγνοούν οι σημερινοί Οικονομολόγοι:

Το δημόσιο χρέος, δηλαδή το ξεπούλημα του κράτους – αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος – βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους (…).
Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo (πιστεύω) του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.

Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν σε μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα.

Ασχετα όμως κι από την τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργείται μ’ αυτόν τον τρόπο και τον αυτοσχέδιο πλούτο των χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του μεσίτη ανάμεσα στην κυβέρνηση και στο έθνος – καθώς και των φοροενοικιαστών, των εμπόρων, των ιδιωτών εργοστασιαρχών, που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου τους προσφέρει την υπηρεσία ενός κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό – το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία.

(….)

Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, που οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεολυτικές κλπ. πληρωμές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν’ αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα, χωρίς να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως απαιτούν αυξημένους φόρους.

Από την άλλη μεριά, η αύξηση των φόρων, που προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγκάζει την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση καινούργιων εκτάκτων εξόδων να καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Ετσι, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα, – που άξονάς του είναι οι φόροι στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμά τους), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης. Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή (…).

Ο μεγάλος ρόλος, που το δημόσιο χρέος και το αντίστοιχό του φορολογικό σύστημα παίζουν στην κεφαλαιοποίηση του πλούτου και στην απαλλοτρίωση των μαζών, ώθησε πλήθος συγγραφείς, όπως τον Κόμπετ, τον Ντάμπλνταιη και άλλους, να κάνουν το λάθος ν’ αναζητούν σ’ αυτό τη βασική αιτία της αθλιότητας των συγχρόνων λαών».

Προς τις Ελληνίδες και τους Έλληνες βουλευτές
Προς τις Ελληνίδες και τους Έλληνες πολίτες

1. Τα κείμενα που κατατέθηκαν στη Βουλή δεν είναι νόμιμο να εγκριθούν. Το κοινοβούλιο δικαιούται και δύναται να κυρώσει διεθνείς συμφωνίες μόνο εφόσον είναι τα κείμενα των συμβάσεων και φέρουν τις υπογραφές των μερών. Χωρίς παραπομπές σε άγνωστα επί μέρους επιπρόσθετα κείμενα και χωρίς τον εφαρμοστέο νόμο παρόντα.

2. Το δημόσιο χρέος ανέρχεται πλέον στα 169%. Πρόκειται για το σήμα της αποτυχίας του Μνημονίου 1. Σήμερα η χώρα καλείται μέσα από ένα καταιγισμό ψεμάτων, μονόπλευρης πληροφόρησης και εκφοβισμού να συναινέσει στην ψήφιση του Μνημονίου 2, του PSI και της νέας δανειακής σύμβασης. Τα ισχυρά συμφέροντα τραπεζιτών, διαπλοκής, τοκογλυφίας, παραοικονομίας, οι πολιτικές δυνάμεις που κατέστρεψαν τη χώρα, όλοι αυτοί παριστάνουν σήμερα τους σωτήρες. Τους σωτήρες των συμφερόντων των λίγων που τα εμφανίζουν ως «εθνικά αναγκαία».

3. Με το PSI, το νέο Μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση η Ελλάδα οδηγείται και άλλο στο περιθώριο του παγκόσμιου γίγνεσθαι. Υποβαθμίζεται με τρόπο πρωτοφανή η θέση της στην Ευρώπη. Αυξάνει ο βαθμός εξάρτησής της από ξένα κέντρα ελέγχου και διοίκησης. Η χώρα βρίσκεται σε μια συνεχή πορεία υπονόμευσης της κυριαρχίας της. Οι υπό «έγκριση» συμφωνίες εμπεριέχουν πολλαπλές προβλέψεις υπονόμευσης της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας. Εκχώρηση δικαιωμάτων σε ξένες δυνάμεις. Παραίτηση του Κοινοβουλίου από τα κυρίαρχα δικαιώματά του και με την πρόβλεψη ότι οι διαφορές με τους δανειστές θα υπόκεινται στο αγγλικό δίκαιο και θα εξετάζονται από τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου. Η πρωτοφανή αποδοχή από την ελληνική κυβέρνηση προβλέψεων αντιμετώπισης «απάτης» που διαπράττει η Ελλάδα αποτελεί ιστορικών διαστάσεων προσβολή προς του έλληνες πολίτες. Η δέσμευση για παροχή όλων των στοιχείων που θα απαιτούν οι τροικανοί καθώς και η παράδοση του δικαιώματος να ελέγχουν το σύνολο των πεπραγμένων της Ελλάδος.

4. Η πολιτική του πρώτου μνημονίου οδήγησε την Ελλάδα σε μέγιστη ύφεση. Αυτή είναι η κύρια αιτία που το ποσοστό χρέους έχει μεγαλώσει τόσο. Είναι η αιτία της αποδιοργάνωσης της κοινωνίας, των παραγωγικών ιστών. Το μνημόνιο 2 προωθεί με ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα αυτή την πολιτική. Όπως και στα δύο τελευταία χρόνια η πολιτική του Μνημονίου και αποκλειστικής εξυπηρέτησης των τοκογλύφων έχει αποσυνδεθεί από την ανάπτυξη.

5. Θεμελιακή αιτία της Κρίσης ήταν και είναι η άνιση κατανομή εισοδήματος. Στο νέο Μνημόνιο, παντού και για όλους που δεν ανήκουν στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, προβλέπονται άγριες περικοπές. Προωθούνται μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού: αύξηση της ανεργίας, απολύσεις, μείωση μισθών και συντάξεων. Κατάργηση κεκτημένων των εργαζομένων και δικαιωμάτων που κατοχυρώνονται με διεθνείς συμβάσεις και αποφάσεις. Ταυτόχρονα με όλους τους τρόπους στηρίζονται και δικαιολογούνται μέτρα υπέρ των τραπεζών και κύρια υπέρ των τραπεζιτών.

6. Ευρωπαϊκές Συνθήκες, Σύνταγμα και νόμοι, ηθικοί κανόνες και αξίες παραβιάζονται συνεχώς και συστηματικά. Όπως και στο πρώτο μνημόνιο, έτσι και στο δεύτερο προβλέπονται πολλαπλές μορφές και διαδικασίες παραβίασης και παράκαμψης δημοκρατικών κεκτημένων. Για άλλη μια φορά σε κομβικά ζητήματα προβλέπεται η παράκαμψη του Κοινοβουλίου. Προγραμματίζεται εκ νέου η παραβίαση του Συντάγματος και η ανάθεση στον υπουργό των οικονομικών να υπογράφει με αντισυνταγματικές διαδικασίες τις τριμηνιαίες συμφωνίες καθώς και την κατάπτυστη συμφωνία που ετοιμάζεται με τις τράπεζες.

7. Ιδιαίτερα ανήθικη και κατάπτυστη είναι η οργανωμένη επίθεση, προς όφελος μερίδων της εργοδοσίας και κατά παραγγελία της, ενάντια στα συλλογικά και ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες των εργαζομένων μισθωτών, αλλά και ελεύθερων επαγγελματιών. Το μνημόνιο 2 προβλέπει ακόμα και παρεμβάσεις επεμβάσεις στην εκπαίδευση και στη δικαιοσύνη. Ενώ υποτιμώνται συνολικά τα δικαιώματα του πολίτη. Ο αυταρχισμός είναι στην ημερήσια διάταξη.

8. Στα κείμενα του Μνημονίου, προβλέπονται αυξήσεις τιμών σε δημόσια αγαθά. Αντίθετα, στα πλαίσια της άγριας καταλήστευσης του λαού, δεν προβλέπονται μέτρα κατά των καρτέλ, τα μονοπώλια και ολιγοπώλια, μέτρα επιβολής μείωσης των τιμών. Στην Ελλάδα, με αυτές τις πολιτικές, συνδυάζονται ύφεση, πτώση λαϊκού εισοδήματος, αύξηση των τιμών.

9. Και στο μνημόνιο 2 προβλέπεται το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, παραίτηση από δικαιώματα συμψηφισμού με τα χρέη που έχουν σε εμάς οι δανειστές, εμπράγματες εγγυήσεις, παραίτηση από μέσα άμυνας έναντι των δανειστών. Ανά τρεις μήνες πρόσθετα μέτρα.

10. Η πτώχευση, η παραίτηση από το άσυλο, καθώς και ο αφοπλισμός της χώρας είναι η στρατηγική παράδοσης στους ξένους. Η προγραμματισμένη παράδοση των πόρων της χώρας και της δημόσιας περιουσίας, όπως προβλέπει το Μνημόνιο και η συμφωνία για το PSI.

11. Αυτή η συμφωνία, αυτή η κυβέρνηση, τα κυβερνητικά κόμματα, στο όνομα της χρεοκοπίας της Ελλάδας, όπως εκβιαστικά την προβλέπουν οι ξένοι, οδηγούν την Ελλάδα σε ολοκαύτωμα. Σε αυτό είναι συνυπεύθυνος και ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας με βάση το νόμο 3847. Οι πολιτικές δυνάμεις που κυβερνούν δημιούργησαν το 2007-9 το πρόβλημα. Το μετέτρεψαν το 2009-2011 σε καταστροφή. Μας οδηγούν στο ολοκαύτωμα. Οδηγούν την Ελλάδα σε πραγματική καταστροφή, καταστραμμένη οικονομικά και κοινωνικά, χωρίς επενδύσεις, χωρίς δημόσια περιουσία, όπως προβλέπει το Μνημόνιο 2, θα είναι ισοπεδωμένη και δεν θα μπορέσει να σηκώσει το ανάστημά της. Αυτό θέλουν, αυτό επιδιώκουν. Πρέπει να τους εμποδίσουμε, να αντισταθούμε. Η καταστροφή δεν έρχεται εξαιτίας εκλογών, όπως υποκριτικά υποστηρίζει όλο το κόμμα του μνημονίου, αλλά ήδη έχει έρθει, ακριβώς γιατί δεν έγιναν εκλογές.

12. Το συμπέρασμα είναι ένα και μοναδικό το πρόβλημα είναι πριν από όλα πολιτική. Για αυτό ψηφίζουμε όχι. Λέμε Ναι στην αντίσταση. Όλοι στο Σύνταγμα. Απαιτούμε και επιβάλουμε εκλογές. Προωθούμε την δημοκρατική ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος, της οικονομίας, της κοινωνίας με μια νέα ενεργητική εξωτερική πολιτική.

Διατηρούμε τα δικαιώματά μας ως χώρα και ως πολίτες. Διατελούμε με τη ρητή επιφύλαξη όλων των δικαιωμάτων μας όπως έχουν αυτά θεμελιωθεί από το Ελληνικό Σύνταγμα και το πρωτογενές Ευρωπαϊκό Ενωσιακό Δίκαιο να προσφύγουμε σε δικαστική προστασία ενώπιον παντός αρμόδιου δικαιοδοτικού οργάνου.

πηγή praxis

Τους τελευταίους μήνες και ιδιαίτερα την τελευταία εβδομάδα ακούμε τον πρωθυπουργό της χώρας – που κατά γενική ομολογία είναι ένας καταρτισμένος τεχνοκράτης οικονομολόγος αλλά και τους αρχηγούς των κομμάτων που τον στηρίζουν,  πολλούς δημοσιογράφους, καθηγητές πανεπιστημίου και άλλους δημοσιολόγους  με βαρύτιμους τίτλους να λένε τόσο χονδροειδή ψέματα ότι δηλαδή σε την περίπτωση της απόρριψης του μνημονίου 2:
α) θα βρεθούμε εκτός ευρώ
β)θα υπάρχει άμεση αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων
γ)θα καταστραφεί η ελληνική οικονομία

Κατ’ αρχάς λένε πράγματι ψέματα; Όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν έστω ως ενδεχόμενο; Δεν θα οδηγηθούμε αναγκαστικά σε στάση πληρωμών;

Πράγματι θα οδηγηθούμε αναγκαστικά σε στάση πληρωμών, όμως η στάση πληρωμών θα είναι προς τους δανειστές Δεν αφορά αναγκαστικά το εσωτερικό της χώρας. Αν δούμε  την εκτέλεση του προϋπολογισμού του 2011 στο site του υπουργίου Οικονομικών θα διαπιστώσουμε ότι τα έσοδα υπερεπαρκούν για την πληρωμή μισθών και συντάξεων. Δεν επαρκούν και για την καταβολή ταυτόχρονα τοκοχρεολυσίων. Μα μας λένε ότι έχουμε πρωτογενή ελλείμματα. Τα πρωτογενή ελλείμματα όμως καλύφθηκαν στο συντριπτικό τους μέρος από έκδοση εντόκων γραμματίων δηλαδή από εσωτερικό δανεισμό. Ελάχιστα χρήματα από το πρώτο μνημόνιο πήγαν για την κάλυψη του πρωτογενούς ελλείμματος. Εξάλλου όπως μπορείτε να δείτε τα δάνεια που προβλέπονται στο Μνημόνιο 2 θα πάνε μόνο για να εξοφλήσουν μέρος των προηγούμενων ομολογιακών δανείων και στην στήριξη των τραπεζιτών.

Μπορούν οι ευρωπαίοι εταίροι μας να θυμώσουν τόσο πολύ μαζί μας ώστε να μας αναγκάσουν να βγούμε από το ευρώ; Οι ευρωπαίοι εταίροι μας είναι ήδη πολύ θυμωμένοι και μερικοί θα ήθελαν πολύ να μας δουν έξω. Εδώ δεν θα εξηγήσω τι ζημιά θα προκαλούσε στους ίδιους η τυχόν εξοδό μας από το ευρώ. Θεσμικά δεν μπορούνε γιατί δεν το προβλέπουν οι ευρωπαικές συνθήκες. Εξωθεσμικά αδυνατούν, πχ να περικόψει η ΕΚΤ την παροχή ρευστότητας στις ελληνικές Τράπεζες χωρίς αντίστοιχη περικοπή προς τις Τράπεζες των άλλων κρατών της ευρωζώνης. Άλλωστε όλες οι ευρωπαϊκές Τράπεζες είναι χρεοκοπημένες ήδη από το 2008. Κρατούνται στην ζωή επειδή είναι διασωληνωμένες με την ρευστότητα που τους δίνει η ΕΚΤ. Αυτά μόνο, για να μη μιλήσουμε για τα προβλήματα που θα δημιουργούνταν από το TARGET2 – το διατραπεζικό σύστημα διασάφησης της ευρωζώνης.

Μα δεν θα υπάρχουν προβλήματα στις εισαγωγές πετρελαίου, φαρμάκων, τροφίμων και πρώτων υλών; Μπορούμε να συνεχίζουμε να εισάγουμε απρόσκοπτα όλα τα παραπάνω σε περίπτωση που η κυβέρνηση προβεί σε στάση πληρωμών; Απρόσκοπτα δεν εισάγουμε εδώ και 2 χρόνια. Οι ελληνικές εταιρείες ήδη σε πολλές περιπτώσεις αναγκάζονται να προκαταβάλλουν όλο το ποσό στους ξένους προμηθευτές τους. Οι ελληνικές εταιρίες αντιμετωπίζονται από τους προμηθευτές τους με καψυποψία λόγω της μεγάλης ύφεσης της ελληνικής οικονομίας για την οποία κατα κοινή ομολογία ευθύνεται το πρώτο μνημόνιο. Τα πράγματα δεν θα χειροτερέψουν γιατί η στάση πληρωμών δεν θα είναι προς τους προμηθευτές αλλά προς τους ομολογιούχους πιστωτές της χώρας.  Το αντίθετο, σε περίπτωση στάσης πληρωμών θα εξοικονομηθούν πόροι από τα Τοκοχρεολύσια που θα μπορούσαν να πέσουν, όπως λένε, στην πραγματική οικονομία – να ξοφλήσει δηλαδή το ελληνικό δημόσιο μέρος των 6.5 δισ που οφείλει στους προμηθευτές του. Πραγματική καταστροφή της οικονομίας θα έχουμε με το μνημόνιο 2 που θα στραγγαλίσει την ρευστότητα επιβάλοντας επιπλέον, απίστευτη επιβάρυνση στην φορολογία των εργαζομένων.

Είναι καλό όμως να είναι κανείς μπαταχτζής; Δεν είναι εθνική ταπείνωση να αθετήσει η ελληνική κυβέρνηση τις πληρωμές προς τους δανειστές της; Δεν θα βγούμε οριστικά έξω από τις αγορές; Οι δανειστές μας έχουν μέχρι τώρα αρκετά κέρδη από το ελλληνικό κράτος. Μια αθέτηση πληρωμών θα τους προκαλέσει χασούρα. Όμως οι δανειστές είναι “μεγάλα παιδιά” και γνωρίζουν ότι οι επενδύσεις τους ενέχουν ρίσκο που μερικές φορές  το αναλαμβάνουν – όταν δεν το μετακυλούν σε ανυποψίαστους φορολογούμενους ή άλλους. Όταν ξαναπαρουσιαστούν ευκαιρίες για αυτούς  να καταγράψουν κέρδη από το ελληνικό δημόσιο τότε με χαρά θα ξαναδανείσουν. Να θυμίσουμε ότι ήδη βρισκόμαστε 2 χρόνια εκτός αγορών. Εξάλλου και στο μνημόνιο 2 προβλέπεται μερική αθέτηση πληρωμών και διαγραφή μέρους του ομολογιακού χρέος.  Εθνική ταπείνωση είναι να υποβάλεις τον λαό σε πρωτοφανή λιτότητα -μέχρι σημείου διάρρηξης του κοινωνικού ιστού-  για να εξοικονομήσεις πόρους για τους δανειστές

Το μνημόνιο 2 δεν είναι έστω μια προσωρινή λύση, μέχρι η ευρωζώνη δηλαδή η Γερμανία να αποφασίσει μια συνολική αντιμετώπιση της κρίσης χρέους; Όχι, δεν είναι λύση είναι μάλλον πρόβλημα. Σύμφωνα με εκθέσεις του ΔΝΤ ή χώρα θα χρειαστεί σε 3 μήνες επέκτασή του μνημονίου  αλλιώς θα υπάρχει κίνδυνος παλι στάσης πληρωμών. Και τότε θα είναι ακόμα πιο επιβαρυμένη η κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας και όλα τα ομολογιακά δάνεια θα έχουν μετατραπεί σε θεσμικά που θα είναι πολύ δύσκολο να κουρευτούν.

Άρα γιατί επιμένουν τόσοι πολλοί και καλοί για την ψήφιση του μνημονίου 2; Γιατί κινδυνολογούν και εκφοβίζουν τον κόσμο για μέτρα που είναι καταστροφικά για τη ελληνικη κοινωνία στο σύνολό της; Είναι μήπως ανέντιμοι και ανήθικοι; Δεν είναι πατριώτες;

Να ξεκινήσω με το τελευταίο. “Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των καθαρμάτων” , όπως έλεγε ο αγγλος συγγραφέας  Samuel Johnson. Ο πατριωτισμος δεν μπορεί να είναι σοβαρό επιχείρημα που να εξηγεί πολιτικά κίνητρα. Το ίδιο ισχύει, υποστηρίζω, και για ηθικές κρίσεις σε καθαρά πολιτικές θέσεις.  Άλλωστε οι υποστηρικτές του μνημονίου είναι κατά τεκμήριο καθόλα έντιμοι άνθρωποι με κάποιους από αυτούς να μονοπωλούν τον δημόσιο βίο για δεκαετίες.

Η εξήγηση πρέπει να είναι πολιτική. Πράγματι, οι πολιτικοί βλέπουν το μνημόνιο και την κρίση γενικότερα, ως ευκαιρία.  Αυτό δεν το έκρυψαν από την αρχή. Ευκαιρία για να περάσουν μέτρα που τα ονειρεύονταν και που σε κανονικές συνθήκες δεν θα το κατάφερναν ποτέ. Για αυτό επιστρατεύουν το δόγμα του Σοκ. Για να παραλύσουν την αντίδραση του κόσμου. Το μνημόνιο 2, δεσμεύει τις κυβερνήσεις για πολιτικές που εγγυούνται τέτοια είδους μέτρα, πολύ περισσότερο από το μνημόνιο 1, και μάλιστα για πολλά χρόνια. Η κρίση είναι βαθιά και διακυβεύεται η υπόσταση των τραπεζιτών, των επιχειρηματιών ως τέτοιοι. Στον αντίποδα βέβαια, με αυτή την πολιτική διακυβεύεται  η υπόσταση  των υπολοίπων ως ανθρώπινα όντα.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΥ & ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ

Συμφώνησαν οι αρχηγοί των κομμάτων της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ στη σφαγή των εργατικών δικαιωμάτων, στην επιβολή της πιο βάρβαρης εργασιακής ζούγκλας, για να ανοίξει γρήγορα ο δρόμος γρήγορα για τη σύναψη του δεύτερου υπερμνημόνιου που θα περιλαμβάνει το ευρωσύμφωνο και τη νέα δανειακή σύμβαση και για προχωρήσει το περιβόητο PSI, δηλαδή η ληστεία των εισφορών των εργαζόμενων και η διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων.

Παρά τους δραματικούς τόνους και τους θεατρινισμούς τους, η αλήθεια είναι μία: ΤΑ ΔΙΝΟΥΝ ΟΛΑ, για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των δανειστών, των τραπεζιτών και του ΣΕΒ, βυθίζοντας ακόμα περισσότερο στην εξαθλίωση και τη φτώχεια τους εργαζομένους. Μαχόμενοι(!) συμφωνούν στο προσύμφωνο του νέου μνημονίου που δρομολογεί μια νέα κοινωνική καταστροφή:

Τη μείωση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, του επιδόματος ανεργίας και την κατάργηση επί της ουσίας των κλαδικών συμβάσεων. Την περικοπή των συντάξεων. Άμεσες και μαζικές απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Νέες μειώσεις μισθών για τους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ. Δραστική μείωση των κονδυλίων για υγειονομικές και κοινωνικές παροχές. Συμφωνήθηκε ακόμα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, για λογαριασμό των μεγαλομετόχων και των τραπεζιτών.

Αυτές οι εξελίξεις αφορούν όλη την Ευρώπη, καθώς στο έδαφος της περιβόητης «οικονομικής διακυβέρνησης» της ΕΕ, προωθείται ένα δεύτερο Μάαστριχτ αφάνταστα πιο αντιλαϊκό από το πρώτο. Πρωτοφανής επιτήρηση, αυτόματες σαρωτικές περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες. Με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο που προωθείται για τις αρχές Μάρτη, οι τράπεζες, οι πολυεθνικές και η ΕΕ θα αποφασίζουν για τα πάντα, οι επιταγές τους γίνονται Σύνταγμα, τα συμφέροντα του κεφαλαίου θα γίνουν απόλυτος νόμος για τους λαούς της Ευρώπης.

Με απίστευτο κυνισμό ΕΕ – ΔΝΤ και το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ στήνουν για μια ακόμη φορά σκηνικό ωμού εκβιασμού: Αποδοχή των νέων μέτρων ή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία! Το δίλημμα είναι πλαστό: ζητούν και αποδοχή των νέων μέτρων και η χρεοκοπία είναι βέβαιη. Εκβιάζουν και επιτίθενται, αλλά φοβούνται κιόλας ότι η λαϊκή οργή θα γίνει ποτάμι αγώνα και θα τους πνίξει.

Επενδύουν στο φόβο για να παγώσουν τις αντιδράσεις των εργαζομένων, να καθηλώσουν τις αντιστάσεις του κόσμου της δουλειάς που βρίσκεται ήδη στο χείλος του γκρεμού και καταλαβαίνει περισσότερο από ποτέ πως το πραγματικό δίλημμα είναι: Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ. Μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα το εργατικό κίνημα δεν έχει άλλο δρόμο.

Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις ενώθηκαν για να εφαρμόσουν αυτή την πολιτική. Το ΠΑΣΟΚ μας έβαλε στο Μνημόνιο και στο καθεστώς επικυριαρχίας της Τρόικα. Η ΝΔ που δήλωνε «εχθρός» του Μνημονίου τώρα ετοιμάζεται υπογράψει το νέο Μνημόνιο, ενώ το ΛΑΟΣ λειτουργεί σαν «λαγός» των πιο αντιλαϊκών πολιτικών. Απέναντι στο δικό τους ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ, πρέπει να οικοδομήσουμε το δικό μας αντίπαλο δέος. Το δικό μας μέτωπο ρήξης και ανατροπής των εργαζόμενων. Βασική προϋπόθεση είναι η αλληλεγγύη, η συμπόρευση και η κοινή δράση των αγωνιζόμενων κλάδων και όλων όσων θέλουν να παλέψουν για την ανατροπή της επίθεσης. Η απεργία που έγινε στις 7/2 έδειξε για ακόμα μια φορά τις αγωνιστικές διαθέσεις. Όμως αυτή η ιστορική επίθεση δεν ανατρέπεται με 24ωρες τουφεκιές, αλλά με  αποφασιστικό αγώνα διαρκείας και άμεση απεργιακή κλιμάκωση για να τους διώξουμε.

Κατεβαίνουμε στους δρόμους και δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν. Οργανώνουμε τον αγώνα μας με συνδικάτα στα χέρια των εργαζομένων, που θα συντονίζονται αγωνιστικά κόντρα στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό των πλειοψηφιών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, με συνελεύσεις, απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά. Απέναντι στους εκβιασμούς τους απαντάμε με λαϊκό ξεσηκωμό. Μόνο ο αγωνιζόμενος λαός μπορεί να ανατρέψει το μαύρο μέτωπο συγκυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ και να διεκδικήσει μια ζωή αξιοβίωτη και τον πλούτο που του ανήκει.

KAMIA ANOXH – KAMIA ANAMONH.
Η ΑΥΤΟΙ Η ΕΜΕΙΣ!

Καλούμε Κυριακή 12/2 στο Σύνταγμα στις 6.00, και στις πλατείες σε όλη την Ελλάδα καλούμε τα συνδικάτα, τις λαϊκές συνελεύσεις, τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τη νεολαία, όλο το λαό σε μια μεγάλη συγκέντρωση

Καλούμε τα συνδικάτα, όλους τους αγωνιζόμενους χώρους σε συντονισμό των κινητοποιήσεων με νέα 48ωρη απεργία άμεσα και για κλιμάκωση με απεργιακούς αγώνες και κάθε μέσο για να τους διώξουμε

Αποτρόπαιο θάνατο βρήκε εργάτης, πατέρας ενός ανήλικου παιδιού, τα ξημερώματα της Τρίτης στο εργοστάσιο «ΕΛΒΑΛ ΚΟΛΟΥΡ» (βαφές αλουμινίου) κυνηγώντας το μεροκάματο. Το εργοστάσιο ανήκει στον όμιλο «ΕΛΒΑΛ» που είναι μέλος του ομίλου «Βιοχάλκο», ο οποίος περιλαμβάνει 80 περίπου εταιρείες και «παράλληλα έχει στην ιδιοκτησία του ορισμένα αστικά ακίνητα στην Αθήνα και σημαντικές εκτάσεις γης, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας», όπως αναφέρει και ο ίδιος ο όμιλος στην ιστοσελίδα του.

Όπως καταγγέλλουν με κοινή τους ανακοίνωση η Γραμματεία Θήβας του ΠΑΜΕ και το Συνδικάτο Μετάλλου Βοιωτίας, είναι «το δεύτερο θανατηφόρο τα τελευταία χρόνια στο χώρο αυτό» και αναφέρει ότι ο εργάτης «πολτοποιήθηκε, σύμφωνα με πληροφορίες, από τα ράουλα επεξεργασίας αλουμινίου. Με βάση τις πληροφορίες, η εργοδοσία πίεζε τους εργάτες για την ολοένα εντατικοποίηση της παραγωγής. Αν έβγαιναν πολλά σκάρτα κομμάτια ή αν δεν πιάνονταν στόχοι παραγωγής, δεν τους κατέβαλλε ένα ορισμένο “πριμ”. Ο εργάτης στην προσπάθειά του να καθαρίσει τα φύλλα αλουμινίου με τη μηχανή σε λειτουργία τραβήχτηκε από τα ράουλα επεξεργασίας και πολτοποιήθηκε».
Το θανατηφόρο ατύχημα έγινε γνωστό την ώρα που γινόταν η απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στη Θήβα, η οποία μετά την απεργιακή πορεία μεταφέρθηκε έξω από το εργοστάσιο όπου μοιράστηκε ανακοίνωση που έγραψε συνάδελφος του νεκρού εργάτη.
Το κείμενο αυτό, που είχε τον τίτλο «Ποιος σκότωσε τον Αντρέα» (σ.σ. το μικρό όνομα του νεκρού εργάτη), το παραθέτουμε όπως είναι:

«Οταν ήρθα σε αυτό το εργοστάσιο να δουλέψω μου μίλησαν για την επικινδυνότητα. Μου τόνισαν ότι πρέπει να εργάζομαι αργά και προσεκτικά. Μου έδωσαν και ενημερωτικό φυλλάδιο γι’ αυτό.

ΔΕΝ ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΓΙΑΤΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟ ΦΟΒΟ.

Μετά με ξεγέλασαν και το κομμάτι το ψωμί, μου το σέρβιραν σε χρυσό πιάτο (υπερωρίες και πριμ), μόνο που συνάδελφοι ξέχασα, όπως όλοι μας άλλωστε, ότι το πιάτο ήταν ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ.
Σήμερα τα ξημερώματα έχασα τη ζωή μου. Τα ράουλα άρπαξαν το χέρι μου, το κεφάλι μου διαλύθηκε στα δύο, τα μάτια μου σκορπίστηκαν στη μηχανή μαζί με το αίμα μου.
Ετσι παραμορφωμένο θα με στείλουν στη μάνα και στη γυναίκα μου.

ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΤΕ ΒΑΡΔΙΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ. ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΕΑ; ΤΟ ΡΑΟΥΛΟ;

Το ράουλο ή οι διευθυντάδες που κάθε λίγο και λιγάκι μας συγκεντρώνουν σαν τα αρνιά και μας πιέζουν για ταχύτητα;
Το ράουλο ή οι απειλές τους προς γνώση και συμμόρφωση γιατί έξω περιμένουν 1 εκατομμύριο άνεργοι να πάρουν ανά πάσα στιγμή τη θέση μας;
Το ράουλο ή τα φθηνά υλικά και οι κακές συνθήκες που δημιουργούν πρόβλημα στο αλουμίνιο και για όλα φταίνε οι εργάτες;
Το ράουλο ή ότι αυτό το μήνα εκτός από τους φόρους, την ακρίβεια, η εταιρεία με τιμώρησε κόβοντας λεφτά από το μισθό μου γιατί το αλουμίνιο είχε επάνω μπιμπίκια όπως λέμε;
Για να καθαρίσω ένα μπιμπίκι από το αλουμίνιο, δεν σταμάτησα την μηχανή όπως έπρεπε, δεν ήθελα να χάσω και τον άλλο μήνα το ΠΡΙΜ, έτσι, τόσο απλά, έχασα τη ζωή μου.

ΣΗΜΕΡΑ ΗΤΑΝ Η ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ, ΑΥΡΙΟ;»