Τα καλύτερα νέα σας τα αφήσαμε για το τέλος. Φέτος, λοιπόν, πήραμε μέρος σε έναν διαγωνισμό παραμυθιού. Ναι, καλά διαβάσατε. Στον 8ο Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Συγγραφής Παραμυθιού με θέμα: «Ένα ουράνιο τόξο στην αυλή μου». Σκεφτήκαμε πολύ, ζωγραφίσαμε πολύ, κουραστήκαμε αλλά τα καταφέραμε. Είμαστε και οι συγγραφείς και οι εικονογράφοι αυτού του παραμυθιού και σας το παρουσιάζουμε.. Ελπίζουμε να σας αρέσει!!
Ένα ουράνιο τόξο στην αυλή μου
Το ουράνιο τόξο που άλλαξε το σχήμα του
“Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό μέρος, στην αυλή του νηπιαγωγείου τα παιδιά έκαναν διάλειμμα με λιακάδα. Ξαφνικά ένα αεράκι ξεκίνησε να φυσάει, τα σύννεφα έκρυψαν τον ήλιο, ακούστηκαν μπουμπουνητά και ένα παιδί ένιωσε μια σταγόνα στο μέτωπό του. Άρχισε καταιγίδα με κεραυνούς και τα παιδιά μπήκαν γρήγορα μέσα να συνεχίσουν το μάθημά τους. Σε λίγη ώρα, η βροχή σταμάτησε, ο αέρας έδιωξε τα σύννεφα και βγήκε ο ήλιος.
-Θέλετε να ξαναβγούμε διάλειμμα;, ρώτησε η δασκάλα.
-ΝΑΙ!!!, φώναξαν τα παιδιά με χαρά.
Βγήκαν αμέσως και ξεκίνησαν το κυνηγητό. Μόλις σταμάτησαν το τρέξιμο, ένα παιδί φώναξε έκπληκτο.
-Ελάτε, ελάτε να δείτε!! Ένα ουράνιο τόξο, κι όλα έτρεξαν προς το μέρος του. Τα μάτια τους άνοιξαν διάπλατα και ακούστηκαν να λένε
-Ωχ!! Τι έπαθε το ουράνιο τόξο; Το ουράνιο τόξο είχε αλλάξει σχήμα. Αμέσως του μίλησαν.
-Ουράνιο τόξο τι έπαθες και δεν έχεις το σχήμα σου; Γιατί έγινες έτσι;
-Ο αέρας δεν με ήθελε και με φύσηξε μακριά να φύγω αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να με κάνει να αλλάξω σχήμα. Και με βλέπετε τώρα; Έχω σχήμα καρδιάς για να του δείξω την αγάπη μου.
Τα παιδιά προβληματίστηκαν. –Μα γιατί να θέλει να σε διώξει;, το ρώτησαν.
Το ουράνιο τόξο γυρίζει, λοιπόν, στον αέρα και τον ρωτάει.
-Αέρα μου, εγώ σε αγαπάω και θέλω να κάνουμε παρέα. Γιατί θέλεις να με διώξεις;.
-Ζηλεύω τα όμορφα χρώματά σου και για αυτό θέλω να φύγεις από εδώ. Δες με, εγώ είμαι άχρωμος, κανείς δεν με βλέπει, του αποκρίθηκε ο αέρας.
Τα παιδιά κοιτούσαν απορημένα.
-Μα τι θα κάνει το ουράνιο τόξο τώρα;, είπε η Νεφέλη.
Και το ουράνιο τόξο δεν ήξερε τι να πει και σκεφτόταν, σκεφτόταν, σκεφτόταν μέχρι που είπε στον αέρα.
-Αγαπημένε μου αέρα, όλοι είμαστε διαφορετικοί και δεν έχει σημασία, αν έχεις χρώματα ή όχι. Όλοι αγαπάμε όλους. Είσαι και εσύ απαραίτητος πάνω στη Γη, όπως όλοι μας.
Ο αέρας άκουγε το ουράνιο τόξο με προσοχή. Γύρισε και του είπε.
-Έχεις δίκιο ουράνιο τόξο, με συγχωρείς. Αυτό που έκανα δεν ήταν σωστό. Χρειαζόμαστε όλοι πάνω στη Γη είτε έχουμε πολλά χρώματα, είτε ένα, είτε κανένα.
Ο αέρας φύσηξε δυνατά και το ουράνιο τόξο έκανε μια βοοοοόλτα στον ουρανό και ξαναγύρισε στο δικό του σχήμα. Τα παιδιά που τόση ώρα παρακολουθούσαν τη συζήτηση, χάρηκαν πολύ. Από δω και πέρα το ουράνιο τόξο και ο αέρας αγαπιούνται και συχνά εμφανίζονται παρέα στον ουρανό.