amy's blog

Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με τον “αυτόχειρα της κοινωνίας”.

https://video.sch.gr/asset/detail/n2HULNUfFRVXgigKhFeQFWWG/QSWXjFJQjZBWSVXbUXP8QUrq

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ learningapps.org

IASC Interim Briefing Note on COVID-19 Outbreak Readiness and Response Operations – MHPSS (Greek)

Η ΣΥΛΛΟΓΗ

Ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, Τέντρος Αντανομ Γκεμπρεγεσούς, υπογράμμισε σε συνέντευξη Τύπου την Τετάρτη, ότι η χρήση της λέξης “πανδημία” για τον COVID-19, δεν αλλάζει τον κίνδυνο που οι επιστήμονες θεωρούν ότι αποτελεί ο ιός.

Όμως με δεδομένη την εξάπλωση του ιού στην Ευρώπη και παγκοσμίως σε 114 χώρες, η διευκρίνιση αυτή δεν φαίνεται να καθησυχάζει τον κόσμο.

Αναφερόμενος στην ετυμολογία της λέξης πανδημία(pandemic) και την ελληνική της προέλευση, o εκτελεστικός διευθυντής των Εκτάκτων Προγραμμάτων Υγείας του ΠΟΥ, Μάικλ Ράιαν, μιλώντας σε δημοσιογράφους, τόνισε ότι η πανδημία αναφέρεται σε περιπτώσεις που θεωρείται ότι είναι πιθανόν να επηρεαστεί ολόκληρος ο πληθυσμός της Γης και πιθανόν, ένα μέρος αυτού να ασθενήσει.

Σύμφωνα με το λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής, ο ορισμός της «πανδημίας»: «επιδημία που εξαπλώνεται σε όλη την έκταση μιας χώρας ή περιοχής, που προσβάλλει το σύνολο του πληθυσμού της».

Οι πανδημίες προκύπτουν από τις επιδημίες, που είναι ξεσπάσματα ασθενειών περιορισμένα σε συγκεκριμένες περιοχές του πλανήτη. Αντιθέτως, οι πανδημίες εξαπλώνονται σε πολλές χώρες.

«Η πανδημία δεν είναι μία λέξη που χρησιμοποιούμε ελαφρά τη καρδία», δήλωσε την Τετάρτη ο Γκεμπρεγεσούς. «Είναι μία λέξη που, αν χρησιμοποιηθεί λάνθασμένα, μπορεί να προκαλέσει αδικαιολόγητο φόβο, ή την αδικαιολόγητη αποδοχή ότι η μάχη έχει τελειώσει, οδηγώντας έτσι σε μη αναγκαίους θανάτους».

Το σπήλαιο Φράγχθι βρίσκεται απέναντι από τον κόλπο της Κοιλάδας και είναι ένα μνημείο παγκόσμιας ακτινοβολίας το οποίο αξίζει να επισκεφτείτε και να μάθετε περισσότερα για τον προϊστορικό άνθρωπο και τις συνθήκες ζωής του.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Η μουσική στην ζωή των Ελλήνων

Ο Αριστείδης  Κοϊντιλιανός είχε αναφέρει στο σύγγραμμα του «Περί μουσικής» ότι «Ούκουν ένεστι πράξις εν ανθρώποις ήτις άνευ μουσικής τελείται…» δηλαδή ότι «Δεν υπάρχει στη ζωή του ανθρώπου γεγονός που τελείται χωρίς μουσική…». Στην καθημερινή ζωή των αρχαίων ελλήνων από το πιο απλό μέχρι το πιο σημαντικό γεγονός εμπλουτιζόταν με των γαλήνιο και όμορφο ρυθμό της μουσικής. Οι ύμνοι , οι γιορτές, οι τιμές , τα πανηγύρια , οι πόλεμοι, ακόμα και τα πιο χειρωνακτικά επαγγέλματα ξεκινούσαν και τελείωναν με τη μουσική ή το τραγούδι.

Αίτια ύπαρξης της μουσικής

Κατά τον Θεόφραστο, η ύπαρξη της μουσικής οφείλεται  σε τρεις αιτίες: Στη λύπη, στην ευχαρίστηση και στον ενθουσιασμό . Η μουσική στους ανθρώπους δρούσε πολύ διαφορετικά από οποιοδήποτε άλλο είδος τέχνης στο κόσμο. Είχε την ικανότητα να μετατρέπει τα συναισθήματα και το χαρακτήρα του ανθρώπου , άλλες φορές αρνητικά και άλλες φορές θετικά. Η μουσική μπορούσε να δώσει χαρά , δύναμη και ελπίδα στους ανθρώπους μέχρι και στης πιο δύσκολες στιγμές του (πχ. πόλεμο, κακουχίες κλπ. ) , έκανε τα βαριά επαγγέλματα να μην  φαίνονται δύσκολα και κοπιαστικά. Τέλος, έδινε ζωντάνια στην καθημερινότητα του ανθρώπου σε οποιαδήποτε κατάσταση και αν βρισκόταν, σε άλλους προκαλούσε χαρά, καθώς τους έκανε να αναπολούν ωραίες στιγμές και γεγονότα , σε άλλους λύπη, καθώς τους θύμιζε θλιβερά γεγονότα  , άλλους  τους ευχαριστούσε η μελωδία της, σε άλλους έφερνε ενθουσιασμό και άλλοι καταλαμβάνονται από θεία ορμή και έμπνευση.

Λυρική ποίηση

Η μουσική ενώθηκε με την ποίηση, καθώς  η ποίηση από μόνη της δεν είχε το αναμενόμενο ευχάριστο αποτέλεσμα. Είναι αλήθεια πως η ποίηση ακούγεται ευχάριστα εξαιτίας των εύηχων λέξεων που χρησιμοποιεί, αλλά η μελωδία και ο ρυθμός της δεν προκαλούν πάθος. Ενώ η μουσική υποστηρίζοντας τα λόγια που απαγγέλλονται συγκινεί και διαπαιδαγωγεί τον άνθρωπο, ολοκληρώνοντας έτσι την αισθητική ευχαρίστηση. Με την ένωση της μουσικής και της ποίησης οι άνθρωποι κατορθώνουν  να κάνουν  αθάνατη  τη φήμη κάποιων δημιουργών και ηρώων. Η Λυρική ποίηση των αρχαίων Ελλήνων είχε ως πηγή τον Ελληνικό βίο. Κύριο γνώρισμα της ήταν η συνοδεία μουσικής, φωνητικής ή οργανικής. Η μουσική ήταν εκείνη που συνόδευε το έπος, την ελεγεία και τους ιάμβους. Στην αρχή ήταν αρκετή η απλή ραψωδία.

Λυρική ποίηση και χορός

Στη Λυρική ποίηση η έκφραση του συναισθήματος εκδηλώνεται όχι μόνο εξαιτίας της φωνητικής και οργανικής μουσικής αλλά και εξαιτίας των κινήσεων του σώματος, δηλαδή του χορού. Γι αυτό το λόγο υπήρξαν από την αρχή στενά συνδεδεμένες οι τρεις τέχνες: Ποίηση – Μουσική – Χορός. Στην αρχαία Ελλάδα τέχνες αυτές  γεννήθηκαν, αναπτύχθηκαν και εξελίχθηκαν σε ένα βαθμό ανώτατης ακρίβειας και τελειότητας και σμίγοντας αρμονικά μεταξύ τους δημιούργησαν το αριστούργημα του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, τον κυκλικό χορό στην αρχαία τραγωδία, ο οποίος σαν μια υπέροχη και επιβλητική πομπή στρέφεται γύρω από το ναό της ζωής.

Ύμνοι και παιάνες

Ο πολιτισμός των αρχαίων Ελλήνων ήταν πολιτισμός της δημιουργίας. Η οργιαστική παραφροσύνη της μυθικής εποχής και οι λατρευτικές τελετές, που συνοδεύονταν με ρυθμικές κινήσεις του σώματος, αποτέλεσαν το στέρεο έδαφος όπου πάνω του αναπτύχθηκαν οι υψηλές τέχνες, ο λόγος και η ωδή. Έτσι από τους ολολυγμούς, τους ολοφυρμούς και τις άναρθρες κραυγές, φτάνουμε στις προσευχές, για να καταλήξουμε στους ύμνους και στους παιάνες.

Μουσική και η σχέση της με τους θεούς

Κατά την αρχαιότητα οι Έλληνες πιστεύανε ότι μουσική ξεκίνησε από τους θεούς και προσφέρθηκε ως θείο δώρο σε αυτούς , για αυτό και όταν έγραφαν νέα τραγούδια, ύμνους, παιάνες κλπ., θεωρούσαν ότι οι θεοί κατέβαιναν από των Όλυμπο  και τους έδιναν  έμπνευση. Οι Έλληνες θεωρούσαν ότι Ο Αρκάς θεός Ερμής, έφτιαξε στο όρος Κυλλήνη την λύρα του Απόλλωνα, από όστρακο χελώνας. Μα και ο ιδιότυπος Θεός του Ελληνικού πανθέου, ο Πάνας, Αρκάς ήταν. Γιος του Ερμή και της Νύμφης Δρυόπης, είχε αποκρουστική όψη. Πόδια τράγου, μυτερά αυτιά, δυο κέρατα στο κεφάλι και πρόσωπο που καλυπτόταν από πυκνή γενειάδα. Η Δρυόπη μόλις τον είδε γεννώντας  τον, τρόμαξε και τράπηκε σε φυγή εγκαταλείποντας το παιδί της. Ο Ερμής τότε τον λυπήθηκε, τον πήρε στην αγκαλιά του και τον έφερε στην κατοικία των θεών, στον Όλυμπο. Οι θεοί μόλις τον είδαν άρχισαν να γελούν γοητευμένοι από τη μορφή του. Περισσότερο απ’ όλους ο θεός του κεφιού, ο Διόνυσος, που με χαρά δέχτηκε να έρθει στη συντροφιά του και τον ονόμασε «Πάνα», επειδή οι πάντες ευχαριστήθηκαν, όταν τον είδαν. Πολλοί λέγανε  ότι ο Πάνας περιφερόταν στη φύση, στα βουνά της Αρκαδίας, το Μαίναλο, το Λύκαιο, στον ποταμό Λάδωνα και το Αφροδίσιο όρος. Τριγυρνούσε ανάμεσα στα βράχια, στα βουνά και στα ποτάμια σκορπώντας τις μελωδίες του αυλού του. Μάλιστα φέρεται να είναι αυτός που επινόησε τη σύριγγα, δηλαδή τον αυλό . Ο Πάνας αγαπούσε το τραγούδι, το χορό και το γλέντι και επιδιδόταν σε αυτά, με συντροφιά τις Νύμφες, το Διόνυσο και τους Πανίσκους. Στην πραγματικότητα, όμως, συμβολίζει την μετεξέλιξη του ανθρώπου από την πρωτόγονη και ζωώδη κατάσταση στην κοινωνικοποιημένη ζωή.

Μουσική στα όρια του μύθου με την ιστορία

Πέρα από τους μύθους υπάρχει και η πραγματικότητα που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε συναντηθεί με την μουσική. Έτσι,  στα όρια του μύθου με την ιστορία εμφανίζεται ο Τέρπανδρος, Πατέρας της Ελληνικής μουσικής. Αυτός διακρίνοντας τους μουσικούς τρόπους έγραψε τους ομώνυμους μουσικούς Νόμους, που δεν είναι παρά χαρακτηριστικές μελωδίες, αντιπροσωπευτικοί τύποι διαφόρων ειδών συγκίνησης. Στους νόμους αυτούς η μουσική επανέρχεται σε όλες τις στροφές του ποιητικού έργου, όπως ακριβώς συμβαίνει στα δημοτικά τραγούδια όλης της χώρας όλες τις εποχές μέχρι και σήμερα. Και τα δημοτικά μας τραγούδια δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ευρύτατη και ευφυέστατη ανάπτυξη και εξέλιξη των αρχαιότατων δημωδών ασμάτων. Οι αρχαίοι Έλληνες, συνηθισμένοι στις ραψωδίες, εξεπλάγησαν και θαμπώθηκαν σαν άκουσαν τα τραγούδια που ήρθαν από τη Φρυγία από τον αυλητή Όλυμπο. Τις φρικιαστικές ελεγείες από έρωτα και αγανάκτηση του Αρχίλοχου. Και τις μαγευτικές μελωδίες της Σαπφούς. Ακόμα και ο Σόλων σαν άκουσε τον «ύμνο της Αφροδίτης» της Σαπφούς αναφώνησε λέγοντας πως: «δεν ήθελε να πεθάνει πριν ακούσει τον ύμνο αυτό».

 Μουσική και μόρφωση

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη η μουσική ανήκε όχι μόνο στη γενική μόρφωση και την καλή αγωγή των νέων αλλά συνέβαλε και στη διατήρηση μιας υγιούς πολιτείας. Στην Αρκαδία, λέει ο ιστορικός Πολύβιος ο Μεγαλόπολης, οι πρώτοι νομοθέτες των Αρκάδων θεώρησαν απαραίτητο στοιχείο της διαπαιδαγώγησης των νέων τη μουσική μόρφωση. Έτσι η  μουσική διδασκόταν συστηματικά από τη νηπιακή έως την ανδρική ηλικία και θεωρείτο «όνειδος» το να μην είναι ικανός κανείς να τραγουδήσει . Οι Αρκάδες φημίζονταν μεταξύ των αρχαίων Ελλήνων για τη φιλανθρωπία, τη φιλοξενία, την ευσέβεια προς τους θεούς και γενικά για την αρετή τους, καθώς δεν είχαν  παραλείψει τη μουσική τους διαπαιδαγώγηση.