Πρωτάκια στο Δημοτικό: Συμβουλές για αγχωμένους γονείς

ΠΡΩΤΑΚΙΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ: ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΑΓΧΩΜΕΝΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΟΠΑΠΑ
Αν το παιδί σας πηγαίνει για πρώτη φορά στην πρώτη Δημοτικού όσο συγκινημένοι ή ανασφαλείς νιώθετε, είναι σημαντικό να μην μεταδώσετε τη νευρικότητά σας στο παιδί γιατί δεν ξέρει πώς να τη χειριστεί. Η ψυχολόγος Ειρήνη Γιαννόπαπα (M.Sc.in Special Education), διευθύντρια του Κέντρου Ειδικών Θεραπειών Ίσιδα, δίνει οδηγίες για να μειώσετε το άγχος σας και να εξελιχθεί η διαδικασία προσαρμογής στο νέο σχολικό περιβάλλον για τα πρωτάκια ομαλά.
Τι πρέπει να πουν ή να κάνουν οι γονείς όταν το παιδί τους ετοιμάζεται να πάει στην Α’ Δημοτικού;
Είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να επενδύσουν στην είσοδο του παιδιού στο Δημοτικό ως κάτι πολύ ευχάριστο και όχι σαν κάτι κοπιαστικό και αγχωτικό που θα προσθέσει στο παιδί φόρτο εργασίας. Να ενισχύσουν την εικόνα του σχολείου ως ευχάριστη και δημιουργική,να πουν ότι πρόκειται για έναν χώρο όπου θα κάνει νέους φίλους και θα διδαχτεί πολύ σπουδαία πράγματα που θα το βοηθήσουν να προχωρήσει στη ζωή του. Η Α’ δημοτικού έχει ένα σημαντικό βάρος για τη μάθηση, αλλά πρωτίστως είναι τάξη που έχει ως βασικό στόχο τα παιδιά να αγαπήσουν το σχολείο.
Για να βοηθήσουν τα παιδιά οι γονείς θα πρέπει να ωραιοποιήσουν την εικόνα του σχολείου;
Όχι ακριβώς. Χρειάζεται να τονίζουν τη δυσκολία που έχει το καινούργιο. ΔΕΝ πρέπει να παρουσιάζουμε στο παιδί ότι δεν είναι κάτι δύσκολο, γιατί δεν ισχύει. Σαφώς και η κάθε αλλαγή και μετάβαση είναι δύσκολη για τα παιδιά όπως και για τους ενήλικες. Γι΄αυτό χρειάζεται να αφήσουν το χώρο στο παιδί να εκφραστεί, να δείξει το φόβο του για το νέο, τη δυσκολία του. Το νέο πάντα μας ξεβολεύει, μας δυσκολεύει, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν είναι ωραίο!
Το παιδί πηγαίνοντας στο Δημοτικό θα πρέπει να μειώσει τις ώρες παιχνιδιού επειδή αυξάνονται οι δραστηριότητες και οι υποχρεώσεις του;
Είναι πολύ σημαντικό να μη μειωθούν οι ώρες παιχνιδιού. Δεν είναι απαραίτητο το παιδί να φορτώνεται με πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες.Οι γονείς θα πρέπει να έχουν στο μυαλό τους να αφήνουν για το παιδί ώρες ελεύθερου παιχνιδιού και παιχνίδι στην παιδική χαρά .
Τι πρέπει να αποφεύγουν οι γονείς;
Να μην παραπονιούνται ή να κατηγορούν τους δασκάλους μπροστά στο παιδί για το ότι οι σχολικές εργασίες είναι πολλές ή τα φυλλάδια αρκετά και πόσο κόπο απαιτεί το διάβασμα. Να μην απειλούν το παιδί ότι θα του κόψουν χρόνο από τον ελεύθερο χρόνο του επειδή πρέπει να διαβάσει. Είναι προτιμότερο να οργανώσουν το χρόνο μελέτης του παιδιού, αφήνοντάς το μόνο να μελετήσει και να επέμβουν μόνον όταν χρειαστούν βοήθεια. Να υπενθυμίσουμε ότι ο χρόνος μελέτης στην Α’ Δημοτικού δεν πρέπει να ξεπερνάει συνολικά τη μισή ώρα. Καλό είναι να να διαβάζουν και οι ίδιοι μπροστά στα παιδιά και να διηγούνται ιστορίες με ευχάριστες αναμνήσεις από τα σχολικά τους χρόνια στα παιδιά. Επίσης. να μην αγχώνονται για την επίδοση του παιδιού τους. Αυτό που κυρίως πρέπει να τους ενδιαφέρει και να ρωτούν τη δασκάλα είναι αν το παιδί προσαρμόστηκε στο νέο περιβάλλον, αν κάνει παρέα με άλλα παιδιά κι αν δείχνει ενδιαφέρον για τη μάθηση.
Ποια πρέπει να είναι η σχέση με τους δασκάλους;
Αφού οι γονείς θα έχουν φροντίσει να επισκεφτούν πριν το σχολείο και θα έχουν μιλήσει στο παιδί για τη νέα/το νέο του δασκάλα/δάσκαλο θα πρέπει να έχουν μια καλή επαφή με τον εκπαιδευτικό. Οι δάσκαλοι είναι σύμμαχοι των γονέων, να καλλιεργούν μια σχέση σεβασμού με το δάσκαλο/ δασκάλα ώστε και το ίδιο το παιδί να τον/την σέβεται.
Τι θα πρέπει να κάνουν οι γονείς μετά το σχολείο;
Να ρωτούν πάντα τα νέα του παιδιού από το σχολείο και να περιγράφουν και εκείνοι τη δική τους μέρα στη δουλειά. Το σχολείο, όπως και η εργασία, είναι μια υποχρέωση μη διαπραγματεύσιμη από την οποία όμως παράλληλα αντλούμε και ευχαρίστηση γιατί μας επιτρέπει να είμαστε δημιουργικοί.
Πώς θα καταλάβουν οι γονείς ότι το παιδί έχει δυσκολία στην προσαρμογή του στο σχολείο;
Οι γονείς χρειάζεται να παρακολουθούν τη συμπεριφορά του παιδιού, να είναι σε συνεννόηση με τον εκπαιδευτικό, όταν για παράδειγμα φαίνεται ότι το παιδί δε συμμετέχει στο μάθημα, δεν είναι χαρούμενο, εκφράζει δυσφορία για το σχολείο, ή δυσκολεύεται να κάνει φίλους. Στην αρχή πολλά παιδιά μπορεί να έχουν τέτοια προβλήματα, όμως, μέρα με τη μέρα, τα παιδιά δείχνουν πιο άνετα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, κάποια παιδιά μπορεί να παρουσιάσουν έντονο άγχος, εφιάλτες και δυσκολίες στον ύπνο, δυσφορία για ό,τι αφορά το σχολείο, επιθετικότητα ή και σωματικά συμπτώματα (κούραση, πόνοι, ζαλάδες). Εάν δουν ότι η κατάσταση αυτή συνεχίζεται με ένταση πέρα από τους πρώτους τρεις μήνες καλό θα ήταν να έρθουν σε επαφή με έναν ειδικό ψυχικής υγείας .
Εάν το παιδί παρουσιάζει μαθησιακές δυσκολίες τι πρέπει να κάνουν οι γονείς;
Η διάγνωση για μαθησιακές δυσκολίες δεν γίνεται παρά μόνο μετά το πέρας του πρώτου τριμήνου της Α Δημοτικού (δηλαδή κοντά στα Χριστούγεννα) και ποτέ νωρίτερα.Τώρα αν υπάρχουν κάποια δείγματα για μαθησιακές δυσκολίες ή διάσπαση προσοχής καλό είναι να μιλήσουν με τη δασκάλα, να παρατηρήσουν και οι ίδιοι το παιδί και να ζητήσουν μια διάγνωση από ένα έγκριτο κέντρο ειδικό θεραπειών.

Δημοσιογραφική επιμέλεια: Φίλια Μητρομάρα

Διαβάστε περισσότερα στο: www.isida.gr
Copyright 2019 Ίσιδα, Κέντρο Ειδικών Θεραπειών.

Στον Δάσκαλο

Στον ∆άσκαλο Του Κωστή Παλαµά

Σµίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές! 
Κι ότι σ’ απόµεινε ακόµη στη ζωή σου, 
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου! 
Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ! Κι αν λίγη δύναµη µεσ’ το κορµί σου µένει, 
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωµένη. 
Θέµελα βάλε τώρα πιο βαθειά, 
Ο πόλεµος να µη µπορεί να τα γκρεµίσει. Σκάψε βαθειά. Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησµονήσει; 
Θα θυµηθούνε κάποτε κι αυτοί 
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη, 
Υποµονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι …

Η νεαρή γαρίδα

Η νεαρή γαρίδα

                                             του Τζιάνι ΡοντάριΑποτέλεσμα εικόνας για γαριδα καρτουν

Μία νεαρή γαρίδα έκανε μία σκέψη: «Γιατί στην οικογένειά μου όλοι περπατούν ανάποδα; Εγώ θέλω να μάθω να περπατάω ίσια και μπροστά, όπως όλα τα άλλα ζώα και βάζω στοίχημα την ουρά μου πως θα τα καταφέρω». (περισσότερα…)

Η νεαρή γαρίδα

Η νεαρή γαρίδα

                                             του Τζιάνι ΡοντάριΑποτέλεσμα εικόνας για γαριδα καρτουν

Μία νεαρή γαρίδα έκανε μία σκέψη: «Γιατί στην οικογένειά μου όλοι περπατούν ανάποδα; Εγώ θέλω να μάθω να περπατάω ίσια και μπροστά, όπως όλα τα άλλα ζώα και βάζω στοίχημα την ουρά μου πως θα τα καταφέρω».

Άρχισε να εξασκείται στα κρυφά, ανάμεσα στις πέτρες του ρυακιού του χωριού της και τις πρώτες μέρες η προσπάθεια την κούραζε αφάνταστα. Χτυπούσε παντού, τσάκιζε το κέλυφός της και πατούσε το ένα της πόδι με το άλλο, αλλά σιγά-σιγά και με προσπάθεια τα πράγματα πήγαν καλύτερα, γιατί όλα μπορεί να τα μάθει κανείς αν θέλει.

Όταν ένιωσε ολότελα σίγουρη για τον εαυτό της, παρουσιάστηκε στην οικογένειά της και είπε:«Κοιτάξτε με προσεκτικά». Κι έτρεξε προς τα εμπρός με αξιοθαύμαστο τρόπο.

– Κόρη μου, έμπηξε τα κλάματα η μαμά της, σου έστριψε ολότελα; Σύνελθε μικρή μου, περπάτα όπως σου έμαθαν οι γονείς σου, περπάτα όπως τα αδέλφια σου που τόσο σε αγαπάνε.

Τα αδέλφια της όμως άλλο δεν έκαναν παρά να χαχανίζουν κοροϊδευτικά.

Ο πατέρας της στάθηκε και την κοίταξε αυστηρά για λίγο κι ύστερα είπε: «Αρκετά. Αν θέλεις να μείνεις μαζί μας, περπάτα όπως οι άλλες γαρίδες. Αν θες κάνε του κεφαλιού σου, το ρυάκι είναι μεγάλο φύγε και μην ξαναγυρίσεις ποτέ πια πίσω».

Η νεαρή γαρίδα αγαπούσε του γονείς της, αλλά ήταν σίγουρη ότι είχε δίκιο κι έτσι δε δίστασε στιγμή. Αγκάλιασε τη μητέρα της, χαιρέτησε τον πατέρα και τ’ αδέλφια της και έφυγε από το σπίτι.

Το πέρασμα της προκάλεσε αμέσως την έκπληξη μιας συντροφιάς βατράχων, που είχαν συγκεντρωθεί σας τις καλές κουμπάρες για να κουτσομπολέψουν λιγάκι γύρω από ένα φύλλο νούφαρου.

– Ανάποδα πάει ο κόσμος, είπε μία βατραχίνα, κοιτάξτε αυτή τη γαρίδα και πείτε μου αν έχω άδικο.

– Δεν υπάρχει πια σεβασμός είπε μία άλλη βατραχίνα.

Αλλά η νεαρή γαρίδα συνέχισε ίσια μπροστά, μην το ξεχνάμε αυτό, στο δρόμο της. Κάποια στιγμή άκουσε να τη φωνάζει μία γριά γαρίδα με μελαγχολικό ύφος, που καθόταν ολομόναχη δίπλα σε μία πέτρα.

– Καλημέρα, είπε η νεαρή γαρίδα.

Η γριά γαρίδα την περιεργάστηκε για πολύ κι ύστερα είπε:

– Τι νομίζεις πως κάνεις; Κι εγώ όταν ήμουν νέα, σκεφτόμουν να διδάξω στις γαρίδες να περπατούν ίσια και μπροστά και να τι κέρδισα: ζω ολομόναχη κι ο κόσμος θα προτιμούσε να καταπιεί τη γλώσσα του παρά να μου μιλήσει. Όσο προλαβαίνεις, δώσε βάση σ’ αυτά που σου λέω: παρ’ το απόφαση και κάνε όπως οι άλλοι. Μία μέρα θα με ευχαριστείς για τη συμβουλή που σου έδωσα.

Η νεαρή γαρίδα δεν ήξερε τι ν’ απαντήσει κι έμεινε σιωπηλή. Αλλά μέσα της σκέφτονταν: «Εγώ έχω δίκιο».

Κι αφού αποχαιρέτησε ευγενικά τη γριά γαρίδα, πήρε πάλι το δρόμο της.

Θα πάει μακριά; Θα κάνει την τύχη της; Θα ισιώσει όλα τα στραβά πράγματα αυτού του κόσμου; Εμείς δεν το ξέρουμε, γιατί ακόμη περπατάει με το θάρρος και την αποφασιστικότητα της πρώτης μέρας. Μπορούμε μονάχα να της ευχηθούμε από την καρδιά μας: «Καλό ταξίδι!»

Ο Αλυσοδεμένος Ελέφαντας

Ο Αλυσοδεμένος Ελέφαντας

ελέφαντας

του Χόρχε Μπουκάι

 

-ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!! Είπε λυπημένος ο Ντεμιάν.

– Είσαι σίγουρος; Τον ρώτησε χαμογελώντας ο Χόρχε.

-Ναι! Είμαι σίγουρος ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ! Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σταθώ μπροστά τους και να τους πω ότι αξίζω αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!!! Απάντησε δυνατά .

– Να σου πω μια ιστορία….; και χωρίς να περιμένει απάντηση ο Χόρχε ξεκίνησε να αφηγείται….
Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του…

Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μία αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Παρόλο που η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει τεράστια δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.

Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. « Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;» αναρωτιόμουν….

Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος δηλαδή τον είχαν εξημερώσει.

Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: “Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;”

Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα. Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα-ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ’ ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός. Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο, ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος, ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο… Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Γιατί κάποτε όταν ήταν πολύ μικρός είχε προσπαθήσει και δεν τα είχε καταφέρει.
Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του…………………………………………………
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του…

Όλοι είμαστε λίγο- πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου.

Ζούμε πιστεύοντας ότι “δεν μπορούμε” να κάνουμε ένα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν ήμαστε πιο μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα.

Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: “Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω.”

«Αυτό σου συμβαίνει και εσένα Ντεμιάν. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός παλιού Ντεμιάν, που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε κάποτε…πριν από πολύ καιρό……………………………….
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή…!

ΜΕ ΟΛΗ ΣΟΥ ΤΗΝ ΨΥΧΗ!!!»