Ο κόσμος της Σοφίας

Χτες σταμάτησα στο φανάρι…. κόκκινο….Μπροστά απο το αυτοκίνητο πέρασαν  δύο παιδιά ,δυο αγόρια κάπου εκεί γύρω στα 15, μια ηλικία πολύ γνώριμη και επίκαιρη  στις μέρες μας. Δυο παιδιά όπως είναι ακριβώς όλα τα παιδιά αυτής της ηλικίας. με την τσάντα κρεμασμένη στην πλάτη τους , με το φούτερ η τη ζακέτα με τη κουκούλα στο κεφάλι. Παιδιά που ποτέ δεν τους δώσαμε την προσοχή που τους άξιζε, ποτέ δεν τα υπολογίσαμε και που ξαφνικά μας ανάγκασαν να τα προσέξουμε και ίσως να τα θαυμάσουμε. Όταν είδα τα δυο παιδιά να περνούν μπροστά μου κοιτάζοντάς με φευγαλέα  ξαφνικά ένιωσα………ενοχές , πολλές ενοχές , αβάσταχτες ενοχές, σαν να ήμουν εγώ η μοναδική υπεύθυνη που παράτησαν τα βιβλία τους και βγήκαν στο δρόμο. Σαν να ήμουν εγώ εκείνη που σήκωσε το χέρι και σημάδεψε το άτυχο αγόρι……. Εχω ένα γιο που είναι 15 χρονών και τον λένε Αλεξανδρο……….Προσπάθησα να φέρω για μια στιγμή τον εαυτό μου στη θέση της μητέρας του……….Στάθηκε αδύνατον……Ήταν κάτι πολύ τεράστιο και τρομαχτικό για να το χωρέσει το μυαλόμου……..Θα μπορούσα να ξεσκίσω με τα δόντια μου ίσως τον άνθρωπο αυτό…….. Αλλά άραγε φταίει μόνος του η μήπως είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι ? Ψάχνω να βρω πόσο σωστοί σταθήκαμε πάνω σ  αυτά τα παιδιά.  Ψάχνω να βρω ποια ήταν αυτά που τους διδάξαμε, τι τους εμπνεύσαμε, με τι τους γαλουχήσαμε , ποιες ήταν οι προτεραιότητές μας απέναντί τους…….Είμαστε ένοχοι απέναντί τους για πολλούς λόγους. Για το αβέβαιο μέλλον που τους παραδίδουμε, για τα μεταλλαγμένα τρόφιμα που τους ταίζουμε , για το μολυσμένο αέρα που αναπνέουν και το νιτρικό νερό που πίνουν , για τα δάση που τους τα κάψαμε , για την μάχη της βαθμηθηρίας που τους επιβάλαμε , για τα πρότυπα πους τους περνάμε μέσα από τη ζωή μας, για το κυνήγι του εύκολου πλουτισμού που τους μάθαμε, για τη χαλάρωση των δεσμών και τη θυσία των αισθημάτων απέναντι στο κέρδος …….για ……για……..Μην ψαχνουμε λοιπόν άλλους από μας να ρίξουμε τις ευθύνες για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας αυτές τις μέρες τις πονηρές τις κρύες αυτές νύχτες……Εμείς οι γονείς……. εμείς οι δάσκαλοι……. εμείς οι πολιτικοί……..εμείς τα πρότυπα, όλοι εμείς είμαστε που κατεβαίνουμε τώρα στο δρόμο θυμωμένοι , εξοργισμένοι με διάθεση να τα κάψουμε όλα ,να τα ρημάξουμε όλα και να ξαναρχίσουμε να τα χτίζουμε από τη αρχή, με την ελπίδα ότι ίσως αυτή τη φορά τα καταφέρουμε λίγο καλύτερα και και φτιάξουμε λίγο καλύτερο τον κόσμο μας………..Θ επανέλθω……… γιατι δεν έχει έχει τέλος αυτή η παρτίδα……………..

Εδώ και πολύ καιρό έψαχνα τον τρόπο να αποκτήσω ένα blog.Και να το σχολικό

δίκτυο μου προσφέρει σήμερα αυτή την ευκαιρία να το κάνω τόσο απλά και γρήγορα.

Ευχαριστώ. Θυμάμαι τα ημερολόγια , τα λευκώματα που είχαμε στα μαθητικά και

εφηβικά μας χρόνια. Γεμάτα ερωτήσεις του τύπου « τί εστί……..» Όσοι είναι γύρω στα

40 something τα ξέρουν καλά -ουπς είπα και την ηλικία μου- . Λευκώματα που

γυρνούσαν από χέρι σε χέρι άλλοτε κρυφά κι άλλοτε φανερά -μη τα δει η μαμά- με

ψευδώνυμα που φανέρωναν το χαρακτήρα του καθενός. Μέσα απο τις απαντήσεις

στις κάθε λογής  «ανόητες» η όχι ερωτήσεις του, κάθε λεύκωμα προσέφερε την

ευκαιρία στον καθένα να πει τις προτιμήσεις του, τις αγάπες του, τα μικρά του

μυστικά. Και μετά ο/η «κτήτωρ» έπαιζε το ρόλο του εξομολογητή και αυτού που θα

διαφύλαγε τα καλά κρυμένα μυστικά των άλλων, ή θα τα έκανε βούκινο σε όλη τη 

σχολική κοινωνία. Μα πως τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα , τώρα? Απλά προσπαθώ

να καταλάβω πως φτάσαμε στο σημείο να επικοινωνούμε πια μεσα από τα κάθε

λογής  forum και chat rooms και blogs. Άρα η ιστορία δεν είναι καινούρια , απλά είναι

η εξέλιξη της επικοινωνίας σήμερα? Η εξελιγμένη μορφη των λευκωμάτων και των

ημερολογίων των εφηβικών μας χρόνων? ;Ίσως…… Αυτό που με κάνει απλά να 

αναρωτιέμαι είναι το γεγονός ότι γιατί ενώ τα παλιά μα ςημερολόγια τα

καταχωνιάζαμε σε χίλιες δυό τρύπες να μη τα βρει και τα διαβάσει κανείς ,

τώρα τα γράφουμε εδώ για να μπορούν να τα διαβάζουν όλοι? ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ

ΛΟΙΠΟΝ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ —–ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ  ΓΙΑΤΙ  ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ ΕΣΤΩ ΚΙ ΕΤΣΙ

ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΠΟ ΔΩ ΧΑΡΗΚΑ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΑ ΛΕΜΕ

ΣΥΧΝΑ………………..