Παλιές ονομασίες

χωριών ν. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

 

Α

Αγ. Παρασκευή (Ασπροποτάμου) = Τζούρτζια

Αγναντιά = Οστροβός

Αγιόφυλλο = Βελεμίστι

Άγιος Δημήτριος (Καλ/κας) = Τσιούγκουρο

Αηδόνα = Αϊβάν

Αμπελοχώρι= Καρποχώρι( Μποροβίκο)

Αμάραντος = Βεντίστα

Ανθούσα = Λεπενίτσα

 

Β

Βασιλική =Βοϊβόδα

Βροντερό = Λαντς

 

Γ

Γάβρος = Γαύροβ

Γλυκομηλιά  = Περλιάγκο Κάτω                                        

 

Δ

Διάβα = Πρεβέντα

 

Ε

Ελάφι = Λουζέστι

 

Ζ

Ζηλευτή = Ζούλιανη

Η

 

Θ

Θεόπετρα = Κουβέλτσι

Θεοτόκος  = Φλιάκα Κερασιά

Ι

 

Κ

Καλλιρόη = Βελίτσαινα

Καλομοίρα = Γουδοβάστα

Κατάφυτο = Κότορη

Κλεινός = Κλεινοβός

Κρύα Βρύση = Βανακούλια

 

Λ

Λιλή = Βενέτη

Λυγαριά = Γουρζί

Μ

Ματονέρι = Κουκλέσι

 

Ν

 

Ξ

 

Ο

Οξύνεια = Μερίτσα

Ορθοβούνι = Τσουραναίοι

 

Π

Περιστέρα = Τσάσι

Πολυθέα = Δραγουβίστι

 

Ρ

 

Σ

Στεφάνι = Σκληνιάσα

Στουρναραίικα =Κούτσιανα (ή Κούτσαινα)

 

Τ

Τρυγόνα = Χλιτζιάδες

 

Υ

 

Φ

Φωτεινό = Τσ(ι)ούκα

Φιλύρα = Λεσιανά

 

Χ

Χρυσομηλιά  = Περλιάγκο Απάνω

Ψ

Ψήλωμα = Κριτσοτάδες

 

Ω

Ένα πανέμορφο παραμύθι

            Ακούραστος ο γερο-Πέτρος καθάριζε κρεμμύδια στην πανήγυρη της Παναγίας για την εσπερινή τράπεζα. Θα ’ρχονταν πατέρες και ψαλτάδες από την έρημο να στολίσουν την αγρυπνία.

            Και πως έκανε ο γερο-Πέτρος άμα ξεκινούσε τα μέγιστα ανοιξαντάρια του Κουκουζέλη και το «Θεοτόκε Παρθένε» του Μπερεκέτη! Κι όλο και σκούνταγε το Δανιήλ τον Εκκλησιαστικό να κουνήσει ακόμα πιο δυνατά το χορό και τον πολυέλαιο.

-Ώ Θεέ μου, και πώς θα ’ναι στον Παράδεισο, ακουγόταν η φωνή του γερο-καλόγερου.

Παρ’ ότι το στασίδι του ήτανε μπροστά στα γεροντικά, εκείνος με ευλογία του ηγουμένου στεκότανε σε κείνα των αρχαρίων, στο στασίδι που στάθηκε σαν πρωτοήρθε στο μοναστήρι. Ώρες μπροστά στην εκκλησία, όμοιο πυρφόρο Χερουβίμ που λάτρευε με σεβασμό το Θεό Του.

            -Και δε μου λες, παππού, τι είναι η Παναγία για τον κόσμο; ρώτησε ο πατήρ Υπάτιος τον Γέροντα. 

            Ο γερο-Πέτρος άφησε τα κρεμμύδια και το μαχαίρι μεμιάς και πήρε ύφος σοβαρό σαν να ’βγαζε λόγο επίσημο.

            -Εγώ, πατέρες, γράμματα δεν ξέρω να τα πω όμορφα και δουλεμένα. Μ’ αυτή η ιστορία είναι πέρα ως πέρα αληθινή. Σε μένα την είπαν ταπεινοί μοναχοί του Όρους που ποτέ δεν φιλιώθηκαν με το ψέμα.

                        Το λοιπόν, κάποτε στον Παράδεισο μπροστά στην όμορφη πόρτα του καθόταν ο Άγιος Πέτρος και καλοδεχόταν τα παιδιά του Θεού που είχαν κερδίσει τη Βασιλεία Του. Σαν νύχτωνε, ο Άγιος έκλεινε τα θυρόφυλλα και μετρούσε στα τεφτέρια του πόσοι είχαν μπει στον Παράδεισο. Ύστερα έβαζε τα ονόματά τους πλάι σε εκείνους που ήταν ήδη μέσα από καιρό και έβρισκε τον αριθμό.

            Το άλλο πρωί μετρούσε τους παραδεισένιους ανθρώπους και πήγαινε ν’ ανοίξει την πόρτα. Μα για καιρό έβλεπε τούτο το παράδοξο. Ενώ αποβραδίς είχε μετρήσει πως αυτοί που είχανε μπει στον Παράδεισο ήτανε δέκα, την άλλη μέρα μετρούσε άλλους τρεις παραπάνω.

            -Μα πως γίνεται αυτό; σκεφτόταν.

            Μια και δυο πηγαίνει στον αφέντη Χριστό και του λέει αυτό που τον απασχολεί.

            -Να φυλάξεις βάρδια, είπε ο Χριστός. Κι ο Άγιος έσκυψε ταπεινά το κεφάλι και γύρισε στο διακόνημά του.

            Το ίδιο βράδυ ο απόστολος του Θεού φύλαξε κατά την προσταγή του Χριστού και σαν ξημέρωσε είχε έτοιμη την απάντηση.

            -Λοιπόν; είπε ο Κύριος.

            -Το βράδυ… Κύριε… που κλείνει ο Παράδεισος, ανεβαίνει η Μάνα Σου στα τείχη και βάζει από ’κει τους ανθρώπους!

            Άμα τελείωσε τη διήγηση, ο γερο-Πέτρος έκανε το σταυρό του και μετά οι άλλοι μοναχοί.

            -Και είναι αλήθεια αυτή η ιστορία; Ρώτησε ένας προσκυνητής το γερο-Πέτρο.

            -Ήμαρτον, Θεέ μου! έκανε ο Γέροντας, ενοχλημένος από την «απιστία» του επισκέπτη.

Βοήθεια, αδέλφια! Χανόμαστε!!!

            Ένας παλιός πολιτικός των Η.Π.Α. (μου διαφεύγει τ’ όνομά του), είχε πει: «Είναι ευκολότερο να μάχεσαι για αρχές παρά να ζεις μ’ αυτές». Στην Ελλάδα του σήμερα αυτό είναι πια καθημερινή πρακτική. Και θα εξηγήσουμε το γιατί…

                                                                 *

            Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της νεοελληνικής κοινωνίας μας είναι η έλλειψη αξιοπιστίας. Από τους λόγους των πολιτικών μας ανδρών έως και τον τελευταίο μάστορα. Κανείς -ελάχιστες οι εξαιρέσεις- δεν τηρεί τις υποσχέσεις του. Ασυνεννοησία επικρατεί. Η ασυνέπεια είναι ο κανόνας. Η προσπάθεια για μια σωστή κοινωνική αλλαγή είναι λόγος κενός. Ζητείται εξάλλου ήθος και ευγένεια απ’ όλους αυτούς που κυβερνούν μέσω μιας «καρέκλας».

            Η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται ως επί το πλείστον από εκείνο το ανορθολογικό πνεύμα της κομπίνας και της συναλλαγής. Η τιμιότητα και η συνέπεια είναι «ελαττώματα» επικίνδυνα και μόνον για τους αγαθούς! Ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι δικαστές παίζουν ρόλο διακοσμητικό, όχι, βέβαια, γιατί το θέλουν, αλλά γιατί οι συνεχείς τροποποιήσεις του Νόμου δίνουν άπειρες ευκαιρίες ώστε να γλιτώσουν οι ένοχοι!

            Πολύ λίγοι πολίτες παίρνουν σοβαρά τους νόμους που θέσπισε η Πολιτεία, γιατί πιστεύουν ακράδαντα πως όλα «είναι ζήτημα παζαριού» και δεν αρκεί παρά ένας καλός δικηγόρος – ίσως γι’ αυτό ανθεί το συγκεκριμένο επάγγελμα. Επισημαίνουμε λοιπόν, πως η αξιοπιστία είναι εκείνο το στοιχείο που λείπει σ’ όλες τις κοινωνίες, που συνήθως ονομάζουμε «υποανάπτυκτες», και στις οποίες υπάγεται και η Ελλάδα.

            Μέσα σε μια τέτοια κοινωνία όπου οι «οδηγίες» δίνονται, συνήθως, από την τηλεόραση και σ’ έκτακτες περιπτώσεις κι από κάποιους πολιτικούς άνδρες, ο Έλληνας Δάσκαλος καλείται να διδάξει αξίες, να τις υπερασπίσει με τη ζωή του -τον τρόπο ζωής του, εννοούμε- και να κρατήσει όλα αυτά που έχουμε συνηθίσει να καλούμε «ήθη» και «έθιμα» της Ελληνικής κοινωνίας.

 Γιατί από όλους τους ανθρώπους της κοινωνίας μας, ο Δάσκαλος είναι τελικά εκείνος που καλείται να παίξει το ρόλο του δικηγόρου του διαβόλου!

Πώς είπατε; Δεν κατάλαβα! Γιατί ο Δάσκαλος; Ώστε όλοι οι άλλοι είναι ελεύθεροι  για οποιοδήποτε ανόμημα; Και πώς ο Δάσκαλος, με ποια μέσα, θα φτιάξει μια καλύτερη κοινωνία, έναν καλύτερο αυριανό πολίτη, όταν όλα είναι εναντίον του; Με ποια κίνητρα;

 

Ζητούνται άνθρωποι

με υψηλό αίσθημα ευθύνης

 

            Είναι αλήθεια ότι στην εποχή μας το αίσθημα της προσωπικής ευθύνης έχει υποστεί καθίζηση. Βλέπει κανείς, με λύπη του, σε μικρούς και μεγάλους, επίσημους και ανεπίσημους, στα λόγια και στα έργα τους, να επικρατεί η α ν ε υ θ υ ν ό τ η τ α και ο αμοραλισμός! Είναι κρίμα!

            Η ευθύνη είναι μία βασική λειτουργία της ανθρώπινης προσωπικότητας, συνδέεται δε άμεσα με την ελευθερία του ανθρώπου. Δε νοείται άνθρωπος χωρίς ευθύνη για τις πράξεις του, διότι δε νοείται άνθρωπος χωρίς ελευθερία. Και τανάπαλιν. Ήδη από την αρχή της δημιουργίας ο Θεός προσφέρει την δωρεά της ελευθέρας επιλογής στον άνθρωπο λέγοντας: «…έκλεξαι συ την ζωήν, ίνα ζήσεις».

            Εάν όμως ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέγει τις πράξεις του, κατά λογική συνέπεια είναι υπόλογος γι’ αυτές. Ευθύνη λοιπόν σημαίνει και υποχρέωση προς λογοδοσία. Γι’ αυτό άλλωστε και κρινόμεθα. Γι’ αυτό και ή επαινούμεθα ή τιμωρούμεθα… Αν αφαιρέσουμε την ελευθερία, αφαιρούμε και την ευθύνη… Το ζώον στερείται της ελευθερίας, καθοδηγούμενο μόνο από το τυφλό ένστικτο. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει καταλογισμός στις πράξεις του. Ούτε μετανοεί, ούτε τιμωρείται, ούτε φυσικά…επαινείται!

            Παρά ταύτα ο άνθρωπος πολλές φορές, διαπράττων  τα μη πρέποντα, προσποιείται τον ανεύθυνο, φοβούμενος ν’ αναλάβει τις συνέπειες των πράξεών του! Επαναλαμβάνει έτσι αυτό που έκαναν οι Πρωτόπλαστοι (Αδάμ & Εύα), μετά την παράβαση της εντολής του Θεού, αποσείοντας ο καθένας την προσωπική του ευθύνη

και φορτώνοντάς την στον άλλο. Εάν η υπευθυνότητα αποτελεί κριτήριο μιας ελεύθερης και ευαίσθητης προσωπικότητας, η ανευθυνότητα χαρακτηρίζει τους μικρούς, τους επιπόλαιους και δειλούς ανθρώπους, θυμίζει Πόντιο Πιλάτο. Το ν’ αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου, δείχνεις γενναιότητα και θάρρος και σε μεγάλο βαθμό ευαισθησία. Δείχνει φιλότιμο και λεβεντιά!

            Υπάρχει λοιπόν κατ’ αρχήν, η συλλογική, η κοινή ευθύνη. Όλοι είμαστε από κοινού υπεύθυνοι κατά ένα ποσοστό για το κακό που κυριαρχεί στον κόσμο!

            Μέσα στο λόγο του Θεού βλέπουμε ότι τιμωρούνται αντιπροσωπευτικά ολόκληρες χώρες και πόλεις (Σόδομα, Γόμορα, Νινευή κ.ά.). Στον δε κατακλυσμό του Νώε, η απόφαση του Θεού είναι αμετάκλητος.

            Εντύπωση προκαλεί η συνήθεια των κατοίκων μιας παλιάς πόλης, μετά από κάποιο έγκλημα, να βάζουν υποχρεωτικά όλοι τα χέρια τους επάνω στο θύμα, δείχνοντας ότι, κατά κάποιον τρόπο, όλοι τους ήταν ένοχοι! Υψηλό αίσθημα συλλογικής ευθύνης!

            Και σκέπτομαι: στις μέρες μας παρατηρούμε να έχει κατακλύσει τον κόσμο και τη χώρα μας ένα φοβερό «τσουνάμι» εγκληματικότητας, παρανομίας, αναρχίας και σκανδάλων πάσης φύσεως. Και αναζητούμε τους ενόχους, για να τους ρίξουμε το «λίθο του αναθέματος». Και δεν σκεπτόμαστε ότι όλοι είμαστε ένοχοι αναλογικά, γι’ αυτό μας το κατάντημα!

            Δυστυχώς υπάρχουν παντού και πάντοτε ‘‘υπευθυνοανεύθυνοι’’ οι οποίοι σπεύδουν να «νίψουν τας χείρας των ενώπιων πάντων…», προσποιούμενοι τους ‘‘ανευθυνοϋπεύθυνους’’!

            Ίσως όμως ένα ερώτημα να αιωρείται: «και τι μπορώ να κάνω εγώ για την εξάλειψη του κακού στον κόσμο»; Απαντούμε:

            O κάθε άνθρωπος ανακεφαλαιώνει στην ύπαρξή του όλη την ανθρώπινη οικογένεια, όπως το κάθε κύτταρο του οργανισμού μας αντιπροσωπεύει όλο τον οργανισμό. Ένας άγιος επί παραδείγματι, εκφράζει την υγεία όλης της ανθρώπινης φύσεως. Αντίθετα ένας αμαρτωλός φανερώνει την αρρώστια της. Έτσι, η ζωή του κάθε ανθρώπου, έχει μια τρομακτική δυναμική, θετική ή αρνητική, ικανή να επηρεάσει την μοίρα όλης της ανθρωπότητας. Ο καθένας μας οφείλει να γίνει αυτό για το οποίο του εδόθη εντολή να πραγματοποιήσει φιλότιμα. Έτσι βλέπουμε τον Κύριο, στην παραβολή των ταλάντων, να εξαίρει την φιλοτιμία των δύο δούλων ν’ αυξήσουν τα τάλαντά τους, να καταδικάζει δε την ανευθυνότητα του τρίτου που έλαβε το ένα. Επομένως υπάρχει και η ατομική ευθύνη μαζί με τη συλλογική.

            Η ευθύνη όμως αυτή επηρεάζεται στον κάθε άνθρωπο, αναλόγως και της θέσεως που κατέχει μέσα στη ζωή. Πράγματι! Άλλη είναι (και μεγαλύτερη θα έλεγα) η ευθύνη των γονέων, για την ανατροφή των παιδιών τους, και άλλη των διδασκάλων, που μορφώνουν και διαπλάθουν τα παιδιά, Άλλη η ευθύνη των αρχόντων, που κυβερνούν τους λαούς, και άλλη (ανωτέρα πολύ) των κληρικών, που σώζουν τις ψυχές τους. Ευθύνη έχει επίσης και ο επαγγελματίας, ο εργάτης, ο γεωργός και ο επιστήμονας, ο πλούσιος αλλά και ο φτωχός, για το κοινό καλό. Και όταν το καλό δεν προωθείται στις κοινωνίες, αλλά υπερισχύει το κακό, όλες αυτές οι ανωτέρω κατηγορίες ανθρώπων δεν είναι άμοιρες ευθύνης.

            Όλοι είμαστε υπεύθυνοι απέναντι πάντων. Και βάσει αυτής της ευθύνης θα κριθούμε!

            Το συμπέρασμα είναι ότι στην εποχή μας ζητούνται άνθρωποι σε όλα τα επίπεδα, με υψηλό αίσθημα της ευθύνης. Ο καθένας μας οφείλει να πάρει τη ζωή στα σοβαρά, αγωνιζόμενος ν’ ανταποκριθεί, κατά τον πληρέστερο τρόπο, στις προσωπικές, οικογενειακές, κοινωνικές και παγκόσμιες ευθύνες του. Η ευθύνη τον άνθρωπο από απλό άτομο τον κάνει πρόσωπο και από απλό πολίτη μιας χώρας τον κάνει οικουμενικό άνθρωπο. Του δημιουργεί ευαισθησία, ακρίβεια και συνέπεια στη ζωή. Ό,τι γίνεται με ευθύνη αποβαίνει τέλειο. Γι’ αυτό και επαινείται.

            Ένας γέροντας, θέλοντας να δοκιμάσει στην άσκηση τον υποτακτικό του, του έδωσε εντολή να κατεβεί στην πόλη, κρατώντας στα χέρια του ένα δοχείο γεμάτο πολύτιμο μύρο, χωρίς να χύσει στο δρόμο ούτε μια σταγόνα. Ο μοναχός, πράγματι, κατέβηκε στην πόλη και επέστρεψε, προσέχοντας να εκπληρώσει την εντολή. Όταν τον είδε ο Γέροντάς του, τον ρώτησε: τι καλό είδε στην πόλη και ποιόν συνάντησε. Ο υποτακτικός του απάντησε: «Γέροντα, ούτε είδα κανέναν, ούτε σήκωσα στιγμή τα μάτια μου να δω τι γίνεται γύρω μου, προσέχοντας να εκτελέσω την εντολή σου». Και ο Γέροντας τον επαίνεσε για το αίσθημα ευθύνης, το οποίο επέδειξε!

Λαμπρό υπόδειγμα για όλους μας!

                                                                                 

 

 

 

Τι είναι… πλούσιος;

 

Τι είναι πλούτος: Να έχεις λεφτά, να δείχνεις ότι έχεις λεφτά ή να ξοδεύεις λεφτά;

 Πόσο φτωχός είναι ένας σπάταλος, που ενώ έχει χρέος ας πούμε πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ, όμως ζει σε ασωτία και απολαβαίνει μια Ντόλτσε Βίτα (Dolce Vita 1) στα μέτρα του;

Πόσο πλούσιος είναι ένας μονάρχης, που ζει σπαρτιάτικα και τα πολύτιμα κοσμήματα του στέμματός του, τα οποία τον παρουσιάζουν στα εικονογραφημένα επίκαιρα σαν έναν από τους πλουσιότερους άντρες της γης, ούτε να τα πουλήσει θέλει ούτε όμως, κι αν ήθελε, θα μπορούσε να τα πουλήσει, χωρίς να ξεσηκώσει η πράξη του αυτή το λαό εναντίον του;

Πόσο πλούσιος ήταν ακόμα ένα πατρίκιος του 16^ου αιώνα, που ήταν αναγκασμένος να βγάλει χωρίς νάρκωση το δόντι του στον κουρέα ² της περιοχής του, αν τον παραβάλουμε μ’ έναν εξειδικευμένο σημερινό εργάτη, ο οποίος έχει αυτοκίνητο, ψυγείο και τηλεόραση;

                                                                                  *

Για να μπορέσει κάπως κανείς να συμφωνήσει σε μια έννοια πλούτου, θα πρέπει να περιοριστεί σε συγκρίσεις ανάμεσα σε συναδέλφους της εποχής του και να πει περίπου αυτά:

Πλούσιος είναι εκείνος που έχει περισσότερα λεφτά ή αγαθά από τους άλλους κατοίκους της περιοχής του. Αυτό όμως σημαίνει:

Όποιος θέλει να νιώθει πλούσιος, δεν πρέπει απλώς να έχει πολλά λεφτά ή περισσότερα από πριν, αλλά να έχει περισσότερα από το γείτονά του.

Πλούσιος, λοιπόν, είναι μια έννοια που ζει από την αντίθεση και συνεπώς το κράτος της ευημερίας του, μπορεί στη διαδρομή του μέσα στο χρόνο, να χάσει τη γοητεία που είχε κάποτε. Να κάνει πάλι κανείς όλους τους ανθρώπους πλούσιους θα ήταν το ίδιο δύσκολο, όπως αν ήθελε να κάνει όλους τους δρομείς που συμμετέχουν σ’ έναν αγώνα να τερματίσουν πρώτοι.

Μπλεγμένοι μέσα σ’ αυτές τις μπερδεμένες αναφορές του πλούτου, είμαστε επιπλέον και προκατειλημμένοι σ’ ό,τι αφορά τα υλικά κριτήρια.

Ένας ασθενής όμως βρίσκει πριν απ’ όλα πλούσιο, έναν υγιή. Κι ένας ναυαγός, τον άνθρωπο στη στεριά.

Στην έρημο, μπορεί ένα λίτρο νερό ν’ αξίζει περισσότερο από πενήντα κιλά χρυσού. Και σε περιόδους κρίσεων, ένα πλούσιο σε ιδέες κεφάλι περισσότερο απ’ ό,τι ένα εργοστάσιο που μέχρι χθες παρήγαγε προϊόντα αξίας εκατομμυρίων.

Κάτω από τις ίδιες υλικές συνθήκες, πλουσιότερος είναι αυτός που έχει τις λιγότερες ανάγκες. Και τον πλουσιότερο απ’ αυτούς όλους, θα μπορούσε κανείς να τον ονομάσει καλλιτέχνη της ζωής, γιατί αυτός μπορεί κι απολαμβάνει και τα μικρά πράγματα: ένα ζεστό κρεβάτι ή τον ήλιο του Διογένη.

Πλούσιος ακόμα μπορεί να είναι αυτός που ζει αρμονικά με τον εαυτό του όπως και το αντίθετο: να γίνει δηλαδή κανείς δημιουργικός μέσα σ’ έναν κόσμο που παραπαίει κάτω από το ασήκωτο βάρος της διχόνοιας και της δυστυχίας.

____________

¹  Dolce Vita: Είναι ο τίτλος μιας κινηματογραφικής ταινίας του Φεντερίκο Φελλίνι. Η ταινία περιγράφει τα άσκοπα, ανέμελα και ανέλπιδα σούρτα φέρτα στους δρόμους μιας λεγόμενης «καλής» παρέας, που ήταν αηδιασμένη κι από τον ίδιο τον εαυτό της.

^{2  Κουρέας από τη λέξη bader που σημαίνει: φύλακας σε δημόσια λουτρά ή και ιδιοκτήτης τέτοιων, που ήταν ταυτόχρονα κουρέας και είχε και στοιχειώδεις  γνώσεις ιατρικής. Aναλάβαινε και θεραπείες ασθενών.} 

 

 

 

---

 

 Η ανήθικη …μετάβαση

– Γιατρέ… θα μου επιτρέψεις… δεν είναι τίποτε σπουδαίο βέβαια… φτωχοί άνθρωποι είμαστε… αλλά σας ευχαριστώ!

Καθισμένος στο γραφείο του ο Κώστας, γιατρός χειρούργος στο επαρχιακό νοσοκομείο, κοίταζε τον άνθρωπο που στεκόταν μπροστά του. Ήταν ένας μεροκαματιάρης τσαγκάρης, που τον είχε εγχειρίσει πριν από μερικές μέρες. Μάσαγε τα λόγια του. Δεν έβρισκε τρόπο να πει αυτό που ήθελε. Το χέρι του ήταν ελαφρά απλωμένο. Κρατούσε ένα μικρό άσπρο φακελάκι. Έτρεμε λιγάκι και τα μάτια του είχαν μια θλίψη ανάκατη με ταραχή, παράκληση κι ευγνωμοσύνη.

Ο Κώστας ήταν το καμάρι του νοσοκομείου. Άριστος επιστήμονας και χαρακτήρας διαμάντι. Απλός, καλοσυνάτος με το προσωπικό και τους ασθενείς, είχε τον τρόπο να πλησιάζει τον καθένα και να τον κάνει φίλο του.

Παιδί του λαού κι ο ίδιος, φαινόταν πως δεν είχε κόψει τους δεσμούς με τη φύτρα του. Η οικογένειά του ήταν φτωχή. Ο πατέρας του, εργάτης, βασανίστηκε πολύ για να τα βγάλει πέρα. Πολεμιστής στην Αλβανία, αγωνιστής ύστερα στην εθνική αντίσταση, πάντα παρών στους αγώνες για τη Δημοκρατία, φυλακισμένος κι εξορισμένος για τα πιστεύω του, ο πατέρα του Κώστα, του είχε αφήσει ιερές παρακαταθήκες.

Πέθανε στις αρχές του ’70, αφού για άλλη μια φορά άκουσε να κλείνουν πίσω του βαριές αμπάρες.

            Τη χρονιά εκείνη ο Κώστας πέρασε στο πανεπιστήμιο. Μπήκε γρήγορα σε μια αντιδικτατορική οργάνωση και δούλεψε σκληρά για να πέσει η χούντα. Δοκίμασε το κολαστήριο της ΕΣΑ και βρέθηκε στο Πολυτεχνείο τη στιγμή της μεγάλης θυσίας. Πανηγύρισε μ’ άγρια χαρά τον ερχομό της Δημοκρατίας κι απ’ την πρώτη στιγμή οργανώθηκε στο χώρο που τον έκφραζε πολιτικά. Όταν αργότερα εγκαταστάθηκε στην πόλη που γεννήθηκε, εξελίχτηκε σε ηγετικό κομματικό στέλεχος.

            Ο Κώστας ασυνείδητα έκανε πάντα μια αστραπιαία αναδρομή στο παρελθόν, κάθε φορά που ένας ασθενής βρισκόταν όρθιος εκεί μπροστά του, χάνοντας… τα λόγια του, μ’ απλωμένο το χέρι, κρατώντας ένα μικρούλι λευκό φάκελο. Κάθε φορά όμως, αλίμονο, αυτό το παρελθόν φαινόταν ακόμα πιο μακρινό.

Ο Κώστας σηκώθηκε. Πέταξε ένα ξερό: «Μα δεν ήταν ανάγκη φίλε μου», πήρε το φακελάκι και χτυπώντας φιλικά στον ώμο τον άνθρωπο, τον ξεπροβόδισε. Γύρισε. Κοίταξε το ρολόι του. Έβγαλε την άσπρη μπλούζα και φόρεσε το σακάκι του. Τα χειρόγραφα ήταν στην εσωτερική του τσέπη! Έφυγε βιαστικός. Τον περίμεναν σε συγκέντρωση μελών του κόμματος, όπου θα έκανε πολιτική ανάλυση με θέμα:  Στρατηγική μετάβασης στο σοσιαλισμό.

ΤΟ ΘΗΡΙΟ…

…Κι εκεί που στο Β₁ παρακολουθούσαν με απόλυτη ησυχία την άσκηση…

…κι εκεί που άλλοι κοίταζαν τα τετράδιά τους κι άλλοι τον πίνακα…

…κι εκεί που ο μαθηματικός συγκέντρωνε όλες του τις δυνάμεις για να δείξει την πορεία…

…κι εκεί που όλοι μαζί συνεπαρμένοι απ’ τη λογική αλληλουχία προχωρούσαν προς τη λύση…

…κάτι συνέβη! Κάτι τρομακτικό!

Ο καθηγητής ξαφνικά άρχισε να χτυπιέται, να κουνάει απεγνωσμένα τα χέρια του, να τραβολογιέται.

            Κάτι του μπήκε μέσα απ’ το πουλόβερ και προσπαθούσε να το βγάλει. Μέλισσα; Σαρανταποδαρούσα; Σκορπιός; Σαν κάτι να τον τσιμπούσε, να τον δάγκωνε και προσπαθούσε ν’ απαλλαγεί.

            Το πουλόβερ ήταν κλειστό ως το λαιμό. Μέσα απ’ το πουλόβερ φορούσε πουκάμισο και έξω απ’ το πουλόβερ πέτσινο σακάκι.

            Έβαζε το χέρι του απ’ το λαιμό μέσα στο πουλόβερ… Τίποτε! Δεν το έφτανε. Το έβαζε από το κάτω μέρος του πουλόβερ προς το λαιμό. Τίποτε πάλι!

            Τα παιδιά κοκάλωσαν. Και πώς να βοηθήσουν; Κι αυτός ο ευλογημένος δεν έλεγε: «Αμάν, σώστε με!»

            Ευτυχώς κάποτε η προσπάθεια πέτυχε. Τσακώθηκε το θηρίο!

            Μαύρο, μικρό και κινητό! Με δονητή. Στην τσέπη του πουκάμισου που ήταν μέσα απ’ το πουλόβερ. Και το πουλόβερ μέσα απ’ το σακάκι!

-Ναι, είπε ο καθηγητής.

-Έλα, Γιάννη, ήρθε το πλυντήριο, είπε η γυναίκα του.

-Καλά, είπε ο καθηγητής. Και του ’ρθε να πετάξει έξω από το παράθυρο – ίσως τη γυναίκα του, ίσως το κινητό. Αλλά επειδή και τα δύο δεν ήταν για πέταμα, έκλεισε  «έξω» τη γυναίκα του και μέσα στην τσέπη του το κινητό.

            Κατά τ’ άλλα το μάθημα συνεχίστηκε ομαλότατα.                       

            Κι όταν στο σχόλασμα ανέβηκε στο λεωφορείο για να γυρίσει σπίτι του χαμογελούσε – μέσα του:

-Όχι… Δε γίνεται έτσι. Η τεχνολογία πρέπει να βρει ένα μικρό κινητό με δονητή που να μπαίνει στα δόντια. Εκεί πίσω, κοντά στο φρονιμίτη. Να βγαίνει εύκολα. Όχι αυτό το βάσανο! Αλλά… Αλλά… Όχου! είπε ο γυμναστής ότι ο διευθυντής του Λυκείου, του έδωσε το καινούριο πρόγραμμα, για να το φτιάξω. Και το ξέχασα.

Τώρα;

Έβγαλε χαμογελαστός το «θηρίο». Ποιο «θηρίο» δηλαδή; Σανίδα σωτηρίας ήταν.

Πήρε από το κινητό του το γυμναστή στο κινητό του για να τον εντοπίσει.

Και δεν μπορούσε ν’ ακούσει και καλά. Χτυπούσε κι άλλο κινητό μέσα στο λεωφορείο.

-Έλα, Νίκο. Γιάννης. Ξέχασα το πρόγραμμα. Είσαι κάπου κοντά να έρθω να το πάρω;

-Στο λεωφορείο είμαι. Εσύ;

-Κι εγώ στο λεωφορείο.

-Αμάν! πού κοντά; Το ’χεις μαζί σου το πρόγραμμα;

-Το ’χω! Κι έσπαζα το κεφάλι μου να βρω πώς θα σε βρω.

-Εντάξει. Λοιπόν! Το δικό μου πάει προς τη στάση «Αηδονάκια». Εσύ πού κοντά είσαι;

-Μμμ… Δεν ξέρω. Στάσου να ρωτήσω. (Με συγχωρείτε. Η στάση «Αηδονάκια» ποια είναι;

 -Η επόμενη! – Ευχαριστώ!). Λοιπόν, Γιάννη, κάπου κοντά είμαστε. Κατεβαίνω και κατεβαίνεις. Έγινε;

-Έγινε, Νίκο. Σ’ ευχαριστώ. Σε βάζω σε κόπο, αλλά με σώζεις.

            Πετάγεται ο κ. Γιάννης από τη θέση του και χτυπά το κουδούνι για στάση. Πετάγεται ο κ. Νίκος από τη δική του θέση…

-Έεεεε…, άρχισαν να φωνάζουν οι επιβάτες που είχαν παρακολουθήσει όλη τη συνομιλία…στο ίδιο λεωφορείο. Μη κατεβαίνετε. Εδώ είστε και οι δυο!

            Και τους βοήθησαν να έρθουν…σε οπτική επικοινωνία.

-Βρε το αφιλότιμο το θηρίο, μονολογούσε ο κ. Γιάννης. Δύο γκολ μου έβαλε σήμερα! Αλλά…αφού είναι δώρο της γυναίκας μου…,του τα συγχωρώ όλα! Για σήμερα τουλάχιστον…

                                                                                                                                                  

Το …κυνήγι της αλεπούς

Ζούμε περίοδο μεγάλης προσπάθειας για την οικολογική ευαισθητοποίηση καθώς όλο και περισσότεροι ειδικοί επιστήμονες διαπιστώνουν ότι, ο πλανήτης μας έχει όρια, κοντά στα οποία βρισκόμαστε ήδη σε αρκετές περιπτώσεις. Η διαχείριση του πόσιμου νερού, όπως επίσης η μόλυνση της ατμόσφαιρας, είναι ίσως τα πιο τρανταχτά παραδείγματα. Όμως, η αλόγιστη παρέμβαση του ανθρώπου στη φύση περιλαμβάνει και άλλους τομείς, όχι άμεσα αντιληπτούς. Η αντι-οικολογική συμπεριφορά διδάσκεται ακόμα και μέσω των παραμυθιών!

Στο γνωστό σ’ όλους μύθο της Κοκκινοσκουφίτσας πρωταγωνιστούν, εκτός από την ίδια, ο «κακός λύκος» και ο «καλός κυνηγός». Ο συμβολισμός είναι περισσότερος από εμφανής –ορισμένοι θα τον αποκαλούσαν κραυγαλέο. Ο λύκος είναι κακό ζώο που απειλεί τη ζωή μας και μηχανεύεται πολλούς τρόπους για να πετύχει το σκοπό του, ενώ ο κυνηγός είναι καλός γιατί μας απαλλάσσει απ’ το λύκο και τον κίνδυνο που αυτός αντιπροσωπεύει. Παροιμιώδης εξάλλου είναι η πονηριά της αλεπούς (προσέξτε μία λεπτομέρεια: η αλεπού είναι γένους θηλυκού, ο λύκος αρσενικού) που δρα με ύπουλο τρόπο.

Παραδοσιακά, λοιπόν, τα δασικά ζώα διακρίνονται σε «ωφέλιμα» και «επιβλαβή», στο πλαίσιο της ανθρωποκεντρικής αλλά και επιπόλαιης θεώρησης της φύσης. Μέχρι και σήμερα, η αλεπού και ο λύκος χαρακτηρίζονται επισήμως επιβλαβή! Το 1984 το Υπουργείο Γεωργίας έδινε αμοιβή για το σκότωμα αλεπούδων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξοντωθούν 56.000 αλεπούδες και να καταβληθούν 28 εκατ. δρχ. ως αμοιβές (500 δρχ. αξιολογήθηκε τότε η κάθε αλεπού).

Η αλεπού όμως τρώει στο δάσος, κατ’ ελάχιστο, 5 ποντικούς ημερησίως, δηλαδή περίπου 1.800 ποντικούς ετησίως. Αν υποθέσουμε ότι οι μισοί είναι θηλυκοί και θα γεννούσαν μέσα στο χρόνο 5 ποντίκια (πολύ μετριοπαθής υπολογισμός) προκύπτει ότι μια αλεπού εξαφανίζει τουλάχιστον 6.300 ποντικούς ετησίως. Επομένως οι 56.000 αλεπούδες θα μπορούσαν, διατηρώντας τις ισορροπίες της φύσης, να εξαφανίσουν έναν πληθυσμό 350 εκατομμυρίων ποντικών!!! Οι ποντικοί κατασκευάζουν στοές στο έδαφος του δάσους βελτιώνοντας τον αερισμό του αλλά, παράλληλα, καταστρέφουν νεαρά φυτά τρώγοντας τις ρίζες τους. Το τελικό ισοζύγιο είναι αρνητικό για το δάσος. Τ’ αποτελέσματα τόσο στα δάση όσο και στις αγροτικές καλλιέργειες από την εξόντωση των αλεπούδων και την συνεπαγόμενη ραγδαία αύξηση του αριθμού των θηραμάτων τους, όπως οι ποντικοί, είναι γνωστά σε όλους όσοι ασχολούνται με τις καλλιέργειες. Το κυνήγι της αλεπούς μετατράπηκε σε εφιάλτη από τα τρωκτικά. Ρωτήστε τους αγρότες…

 

Το παγόνι [< αρχ. (ο) ταώς] και ο γερανός

 

            Ένα παγόνι, μ’ ολάνοιχτη την πολύχρωμη και λουσάτη, σαν βεντάλια, πελώρια ουρά του, κορόιδευε ένα γερανό, ένα πουλί που τίποτα εντυπωσιακό δεν παρουσίαζε στο φτωχό φτέρωμά του.

            -Εγώ, έλεγε το παγόνι, είμαι ντυμένο στο χρυσάφι και σε βασιλική πορφύρα. Εσύ, καημενούλη μου, στα φτερά σου δεν έχεις την παραμικρή ομορφιά. Ένα κάτι, τέλος πάντων.

            -Εγώ όμως, απάντησε ο γερανός, κελαηδώ ψηλά, κοντά στ’ άστρα και το πέταγμά μου είναι στα ουράνια ύψη. Ενώ εσύ, σαν στολισμένος κόκορας, περπατάς εδώ χάμω, στης γης το χώμα, μαζί με τις κότες.

                                                                      *

            Ο μύθος θέλει να πει πως είναι προτιμότερο να ζεις ντυμένος απλά  και να καλλιεργείς εσωτερικά και ψυχικά χαρίσματα, που σου έχει χαρίσει ο Θεός, παρά να καμαρώνεις για μερικά εξωτερικά, σωματικά πλεονεκτήματα, που μόνο εντυπώσεις και την κενοδοξία σου τροφοδοτούν.

                                                                       *

            Αυτό το βλέπουμε και σήμερα, άνθρωποι να κοκορεύονται και να καμαρώνουν για τα όμορφα ρούχα που φορούν, για την ομορφιά τους, το ανάστημά τους, τα πλούτη τους, ενώ δε φροντίζουν, ή και περιφρονούν εκείνους που δεν έχουν ανάλογα εξωτερικά χαρίσματα.

                                                                                       

 

ΤΟ ΠΙΟ ΦΤΗΝΟ ΕΙΔΟΣ ….!

                    

            Σκεφτήκατε, φίλοι μου, ποιο είναι το πιο φτηνό είδος στη σημερινή πανάκριβη εποχή μας;

            Την παραπάνω ερώτηση, μου την έκανε μία μεσήλικη γειτόνισσά μου. Είναι από εκείνες τις γυναίκες, που πολλές φορές με τις ερωτήσεις της, με έφερε σε δύσκολη θέση.

            Έτσι και ένα πρωινό όπως συναντηθήκαμε, μου είπε: «Θέλω να μου πεις ποιο είναι το πιο φτηνό είδος σήμερα». Θέλοντας να την πειράξω, απάντησα. «Το μαύρο χαβιάρι».

            Γέλασε και μου είπε. «Αυτό είναι και είναι ακριβό. Εγώ σε ρώτησα να μου πεις για το πιο φτηνό είδος».

            Εδώ τα έχασα, γιατί κατάλαβα ότι κάπου αλλού το πήγαινε.

            Δε θυμάμαι … πιο είναι το πιο φτηνό, αφού κάθε μέρα όλα τα είδη ανεβαίνουν.

            Μα εγώ δε σου ζήτησα πολλά είδη, μου είπε.

Ένα και μόνο που το ξέρεις, γιατί και συ κι εγώ ανήκουμε σ’ αυτό το φτηνό είδος.

            Δηλαδή ; τη ρώτησα.

            Ναι, αυτό είναι, όπως το κατάλαβες.

            Ο άνθρωπος είναι το πιο φτηνό είδος στις μέρες μας. Μου απάντησε κι έφυγε τρέχοντας για το φούρνο.

            Καθώς ξεμάκραινε σκέφτηκα την παράξενη ερώτησή της. Και μέσα μου έδωσα την απάντηση. Ναι, έχει δίκιο η κυρα-Ρήνα. Ο άνθρωπος, το ανθρώπινο σώμα και η ανθρώπινη σάρκα είναι τα πιο φτηνά είδη στις μέρες μας.

            Και όπως σκεφτόμουν, διαπίστωσα ότι είχε πολύ δίκιο. Γιατί τούτες τις μέρες, το ανθρώπινο σώμα είναι όντως το πιο φτηνό απ’ όλα τα είδη της αγοράς. Βέβαια δεν πουλιέται στα καταστήματα. Χάνεται και σφάζεται ελεύθερα στους δρόμους, στ’ αεροπλάνα, στους δρόμους κάθε πολιτισμένης πολιτείας.

            Μάλιστα! Και στην πατρίδα μας έγινε φτηνό είδος ο άνθρωπος. Ο πατέρας με το παραμικρό φονεύει το γιο. Ο αδελφός για ασήμαντη αφορμή τον αδερφό. Ο σύζυγος τη σύζυγο. Ο πεθερός τη νύφη και οι διάφοροι τρομοκράτες τους αστυνομικούς. Να γιατί είχε δίκιο η γειτόνισσά μου όταν ρωτούσε για το πιο φτηνό είδος.

            Αν ανοίξουμε τις εφημερίδες θα διαβάσουμε κάθε μέρα και ένα σκοτωμό. Δε μιλώ για τους βιολογικούς και φυσικούς θανάτους. Αναφέρομαι στους «απότομους-ξαφνικούς» χαμούς των συνανθρώπών μας. Σ’ αυτούς, δε συμπεριλαμβάνονται οι νεκροί της ασφάλτου. Αυτοί είναι έξω από το λογαριασμό. Αν προσθέσουμε και τους χαμένους των τροχαίων ατυχημάτων, τότε σίγουρα η καλή μου γειτόνισσα παραείχε δίκιο στα λεγόμενά της!

            Αλήθεια! Τι κρίμα. Το πλάσμα του Θεού ο άνθρωπος, που πλάστηκε «κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση Εκείνου», να έχει καταντήσει έτσι στον κόσμο. Το πιο φτηνό είδος. Έγινε πιο φτηνός κι από τα ζώα. Γιατί ορισμένα ζωντανά προστατεύονται από την ανθρώπινη νομοθεσία. Για να μην εκλείψουν από τη γη.

            Τον άνθρωπο όμως ποιος τον προστατεύει;

            Υποτίθεται, ότι ως λογικό ον που είναι, μπορεί να αυτοπροστατευτεί. Από ποιόν όμως;  Από τον συνάνθρωπό του που έγινε πιο αιμοβόρος και από το πιο αιμοβόρο θηρίο; Από τον άνθρωπο που όταν τυφλώνεται από το μίσος και το φανατισμό δεν ξέρει τι κάνει; Από τον άνθρωπο που ξέχασε τελείως τη λέξη ΑΓΑΠΗ;

            Έτσι ο σημερινός άνθρωπος παρά την προηγμένη τεχνολογία και τεχνογνωσία, έγινε το πιο απροστάτευτο πλάσμα του πλανήτη μας.

            Οι διαφορές μεταξύ ανθρώπων, λύνονται με όπλα! Οι διαφορές ανάμεσα στις ιδεολογίες, απόψεις κλπ. λύνονται (επίσης) με τα όπλα! Και έτσι στην περίπτωση του ανθρώπου, ισχύει η παροιμία του λαού μας:

«όταν τσακώνονται οι ελέφαντες στη ζούγκλα, την πληρώνει το γρασίδι» ή «όταν μαλώνουν στο βάλτο τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια».

 Βάτραχος απροστάτευτος κατάντησε ο άνθρωπος. Τις διαφορές ανάμεσα στους λαούς της Γης, τις πληρώνουν οι αθώοι. Και το τραγελαφικό είναι ότι οι πολλοί υποκύπτουν στη βία των ολίγων. Στις μέρες μας δεν περνάει η δύναμη. Δύναμη είναι το θράσος και τα όπλα. Ο καθείς που θέλει να «περάσουν»… οι θέσεις του και οι αντιθέσεις του, αυτοονομάζεται αναρχικός ή ό,τι άλλο του κατέβει και από κει και πέρα κάνει ό,τι θέλει. Άλλοι πάλι, λένε ότι αγωνίζονται για τα δίκια των λαών. Αρπάζουν ένα πιστόλι και μπαίνοντας σε οποιοδήποτε αεροπλάνο, κάνουν πειρατεία. Απειλούν να σκοτώσουν. Και έτσι αναγκάζεται η δύναμη να υποταχθεί στις απαιτήσεις μερικών. Γιατί η δύναμη φοβάται τις ανθρώπινες ζωές.

            Όσο και να μας φαίνεται αστείο, η ανθρώπινη ζωή είναι το πιο φτηνό είδος. Κανένας δεν την υπολογίζει. Ούτε και ο ίδιος ο άνθρωπος. Γιατί αν τη λογάριαζε θα την προστάτευε και μόνος του. Αν ο νέος που κάνει χρήση ναρκωτικών υπολόγιζε την αξία της ζωής του, θα σταματούσε. Αν ο νέος που καβαλάει τη μηχανή του λογάριαζε την ύπαρξή του, θα την προστάτευε πρώτα. Αν ο κάθε οδηγός αυτοκινήτου υπολόγιζε την πολυτιμότητα της υπόστασής του δε θα έτρεχε ξέφρενα προς το θάνατο. Όλοι όμως αδιαφορούν για την ανθρώπινη ζωή και γι’ αυτό κατάντησε να είναι το πιο ευτελές είδος στην πανάκριβη εποχή μας.

            Και όλα αυτά γιατί χάσαμε την πίστη μας.

            Την πίστη μας αφήσαμε και μαζί μ’ αυτή χάσαμε και την αξία της ζωής…!