Το σύνδρομο της καρέκλας!..

            Στην Ελλάδα, ύστερα από τον ερχομό του Ιωάννη Καποδίστρια και ως σήμερα, εξακολουθεί να υπάρχει και να λειτουργεί το σύνδρομο της καρέκλας. Δηλαδή η, με κάθε τρόπο, εξασφάλιση μίας θέσης η οποία να παρέχει προϋποθέσεις εξουσίας, μικρής ή μεγάλης.

            Για χάρη της καρέκλας – εξού και η έκφραση “καρεκλοκένταυροι” – δίνονται ομηρικές μάχες. Για χάρη της καρέκλας και της όποιας εξουσίας θυσιάζεται, όπως είναι γνωστό, αυτό που περικλείει η έννοια αξιοκρατία, μια έννοια μόνιμα κακοποιημένη και πολλές φορές ύποπτη! Στην Ελλάδα του 2010 αξιοκρατία σημαίνει να ’χεις “μέσο”, να ελίσσεσαι, να ξέρεις όσο γίνεται λιγότερα αλλά, συγχρόνως, να ’χεις όσο γίνεται καλύτερες “δημόσιες σχέσεις”.

            Το ευγενέστερο ίσως ιδανικό του Έλληνα των τελευταίων 150 χρόνων είναι η κατάκτηση μιας καρέκλας στο Δημόσιο που του εξασφαλίζει τρία πολύτιμα αγαθά: την άσκηση εξουσίας πάνω σε μια ομάδα κοινωνική, την ισοβιότητα την υπηρεσιακή και συνακόλουθα την οικονομική εξασφάλιση και, βέβαια, τη δυνατότητα να δημιουργήσει μια δική του ομάδα εξάρτησης, μια ομάδα ανθρώπων που θα “εξυπηρετήσει”, εξυπηρετώντας έτσι και τη δική του αναρρίχηση σε ψηλότερα σκαλοπάτια.

            Το περίεργο είναι πως το σύνδρομο αυτό έχει ποτίσει ως το κόκαλο όχι μόνο αυτούς που δεν έχουν τυπικά και ουσιαστικά προσόντα και άρα είναι φυσικό να επιδιώκουν την καρέκλα. Έχει καθυποτάξει επίσης κι όσους έχουν προσόντα, σπουδές στο εξωτερικό, δυνατότητες βιολογικές και πνευματικές για να επικρατήσουν.

            Γενικά, η διοίκηση, που έκφρασή της είναι η καρέκλα σε οποιαδήποτε κλίμακα ιεραρχίας, είναι ένας τρόπος αποτελεσματικός για να διαφθείρει συνειδήσεις και να δημιουργήσει επικίνδυνους πολίτες. Πολίτες οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι την εξουσία της καρέκλας, κάνουν κακό έως ότου έρθει κάποιος να τους αντικαταστήσει. Και, συνήθως, αυτός ο κάποιος είναι πιο επικίνδυνος από τον προηγούμενο, γιατί τις περισσότερες φορές – ως προερχόμενος από άλλο χώρο – έχει το στοιχείο της εμπάθειας και του ρεβανσισμού.

            Και λοιπόν; Δεν υπάρχει λύση; Η άποψή μας είναι πως η λύση θα προέλθει από δύο κατευθύνσεις: την παροχή κατάλληλης παιδείας στα νέα παιδιά και την αλλαγή νοοτροπίας της όποιας κρατικής εξουσίας. Όμως, πέρα από τις όποιες δικές μας θέσεις, προέχει ο προβληματισμός. Κι αυτό το σκοπό εξυπηρετεί αυτή η παρέμβαση.  

Το χρήμα αγοράζει

Κρεβάτι, αλλά όχι ύπνο.

Βιβλία, αλλά όχι μυαλό.

Γιατρικά, αλλά όχι υγεία.

Διασκέδαση, αλλά όχι ευτυχία.

Θρησκεία, αλλά όχι αρετή.

Διαβατήριο για παντού εκτός από την ευτυχία.

ΣΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ

(Ακροστιχίδα αφιερωμένη στους δασκάλους όλων των βαθμίδων).

Σ τους ώμους δάσκαλε κρατάς πνευματικό φορτίο,

Τ ης πολιτείας χάρισμα για σένα σ’ όλο το βίο.

Ο ρθός οδήγα κι άφοβος μεσ’ στης ζωής τη ζάλη.

Δ ιάβαινε, δίκιο ορίζοντας . Τι κι αν δεν νιώθουν οι άλλοι;

Α γωνιστή στην αρετή , τη γνώση , στο σχολείο,

Σ τέριωσε αγάπη στην καρδιά, στο χέρι το βιβλίο.

Κ ι όταν η γη και τα μαλλιά σκεπάζονται από χιόνια,

Ά νοιξη πάντα στην ψυχή , εσύ να έχεις για τ’ αηδόνια.

Λ αμπαδηφόρε της γενιάς , φωτίζεις κάθε χώρα.

Ο αγνός κόσμος των παιδιών σε καρτερεί . ΠΡΟΧΩΡΑ.

Υπουργείο ποιας Παιδείας;

            Μετά την κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης διαγράφτηκε και ο όρος «εθνική» από την ονομασία του Υπουργείου Παιδείας. Είναι γνωστό ότι από τα πρώτα Υπουργεία που ιδρύθηκαν, μετά τη σύσταση του ελληνικού κράτους, υπήρξε το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας. Ποια η ιστορία της ονομασίας του συγκεκριμένου Υπουργείου; Μια σύντομη ιστορική αναδρομή στις ονομασίες του, θα μας οδηγήσει σε ασφαλέστερα συμπεράσματα.

            Η Α΄ Εθνοσυνέλευση (Επίδαυρος-1822) εξέλεξε 8 υπουργούς, από τους οποίους ο 7^ος       ήταν, ο της θρησκείας. Το 1827, με το Πολιτικό Σύνταγμα της Ελλάδος, ψηφίστηκε (στην Τροιζήνα) ως 6^η η Γραμματεία «επί του Δικαίου και της Παιδείας». Επί Καποδίστρια ορίστηκαν 6 Υπουργεία, εκ των οποίων το 5^ο το «της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως και των Εκκλησιαστικών πραγμάτων». Επί Όθωνα θεσπίστηκε η διχοτόμηση στο «Υπουργείο Εκκλησιαστικών» και στο «Υπουργείο της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως». Μετά από λίγους μήνες όμως συγχωνεύθηκαν στο «των Εκκλησιαστικών και της Παιδείας». Το 1926, μετονομάζεται σε Υπουργείο «Θρησκευμάτων και Παιδείας» μέχρι το 1937, οπότε προστίθεται και ο προσδιορισμός «εθνικής» (Παιδείας). Το 1951, ονομάζεται Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και του δίδεται η 7^η σειρά, κατά τάξη.

Παρατηρεί λοιπόν κάποιος ότι, ενώ οι υπόδουλοι ραγιάδες αγωνίστηκαν «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», μετά την απελευθέρωση το νεοελληνικό μας κράτος βαθμιαία αποστασιοποιείται από την κιβωτό του Γένους, την Εκκλησία μας, εκφράζοντας την αχαριστία του προς τα κελεύσματα των εξ Εσπερίας φωτιστών…

Από το 2009 (Οκτώβριο) μετονομάζεται σε «Υπουργείο Παιδείας, δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων», για να υλοποιηθεί μία ακόμη μεταρρύθμιση στην πλάτη της πολυώδυνης παιδείας μας.

            Γιατί άραγε; Μπορεί χωρίς καμία δημοκρατική συζήτηση και χωρίς κανένα βάσανο και αιτιολόγηση να μετονομάζεται ένα Υπουργείο; Δεν έπρεπε οι προθέσεις αυτές να γνωστοποιηθούν στο λαό, πριν προσέλθει στις κάλπες; Επιπλέον, η προσθήκη του εμπρόσθετου «δια βίου Μάθησης» δεν εννοείται και δεν συμπεριλαμβάνεται στη λέξη «Παιδείας»; Τι το καινό προσφέρει στο «γηράσκω αεί διδασκόμενος»; Παραγκωνισμένος διατηρείται και ο προσδιορισμός «Θρησκευμάτων», κάτω από τον οποίο στεγάζονται και φιλοξενούνται όλες οι θρησκείες. Από τη ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ για την αλλαγή του ονόματος τηρήθηκε ιχθυοπρεπής σιωπή, σύνηθες άλλωστε φαινόμενο για ζητήματα βαρύνουσας σημασίας από τους καθ’ ύλην αρμόδιους φορείς.

            Γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με το άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματός μας: «Η Παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Τότε, γιατί απαλείφθηκε ο χαρακτηρισμός «Εθνικής» (Παιδείας); Η παράλειψη αυτή, δε συνιστά πράξη αντισυνταγματική; Δεν αντίκειται τόσο στο γράμμα όσο και στο πνεύμα του Συντάγματος;

            Χρέος ασφαλώς όλων των εκπαιδευτικών είναι να σέβονται τις πολιτισμικές διαφορές των μαθητών, όπως συνέβαινε πάντα. Όμως ο ρόλος της εθνικής παιδείας είναι να μεταδώσει στη νέα γενιά τη γλώσσα μας, τη  μακραίωνη και ένδοξη ιστορία,, την ελληνορθόδοξη παράδοση της πατρίδας μας, και γενικά ό,τι συνιστά την εθνική μας ταυτότητα και ιδιοπροσωπία, με σκοπό να καλλιεργήσει στους νέους εθνική συνείδηση. Έτσι το έργο και η αποστολή του αληθινού και ευσυνείδητου δασκάλου σφραγίζει την εθνική Παιδεία και προσδιορίζεται ως λειτούργημα..

            Επίσης χάρη στον εθνικό χαρακτήρα της παιδείας μας, το αρμόδιο Υπουργείο υπερβαίνοντας  τα όρια του κράτους, αποστέλλει σχολικά βιβλία στις χώρες της διασποράς, όπου παρεπιδημούν Έλληνες. Αλήθεια, ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις, αν από την Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου παραλειπόταν ο προσδιορισμός «Εθνική»; Και μήπως πρόκειται να παραλειφθεί ο προσδιορισμός και από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας; Χωρίς εθνική Παιδεία, όμως, πώς είναι δυνατόν να σταθεί, να τροφοδοτηθεί και να εμπνευστεί η εθνική άμυνα; Υπάρχει ωστόσο το «Εθνικό Συμβούλιο» του κυβερνώντος κόμματος. Γιατί οι άλλοι λαοί συνεχίζουν να χρησιμοποιούν το χαρακτηρισμό για το αντίστοιχο Υπουργείο; Στη Γαλλία, για παράδειγμα, ονομάζεται Ministere de L’ Education nationale (Εθνικής). Μήπως η Γαλλία είναι λιγότερο πολυπολιτισμική από μας;

            Η νέα ονομασία του Υπουργείου, χωρίς κανένα προσδιορισμό, παραπέμπει σε παιδεία ανεθνική ή ουδετεροεθνή. Δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες στην πατρίδα μας μιας πραγματικής «εθνοκτονίας». Ποικιλοτρόπως διατυμπανίσθηκε ότι το «εθνικό κράτος», όπως είναι γνωστό από τον 19^ο αιώνα, δε μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τα προβλήματα κα τις αναγκαιότητες της νέας «πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Υποστηρίχθηκε επίσης ότι η ιδέα του έθνους, όπως και η εθνική ιστορία, είναι «κατασκευές» της αστικής τάξης του 19^ου αι. και πρέπει ν’ αντικατασταθούν και να συμμορφωθούν σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σημερινής πραγματικότητας. Πρακτική εφαρμογή αυτών των θέσεων, αποτελούν τα καινούρια σχολικά βιβλία, τα πλήρως εναρμονισμένα με τις αρχές της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης πραγμάτων. Μεγάλοι σταθμοί και σπουδαίες ιστορικές μορφές της εθνικής μας ιστορίας απαξιώνονται και υποβαθμίζονται, ενώ αντίθετα προβάλλονται και υπερτονίζονται θέματα ήσσονος σημασίας και αινιγματικής ιδεολογίας.

            Παρωχημένος, λοιπόν, αναχρονιστικός ο όρος εθνική, αφού «ξεπεράστηκε» (προσπαθούν να μας το επιβάλλουν) και η έννοια του έθνους!

Αν όμως ξεχάσουμε τον εαυτό μας, σύντομα θα μας ξεχάσει και ο κόσμος. Ποιες άραγε συλλογικότητες θα μπορέσουν ν’ αντικαταστήσουν τους αρχαιότερους και ευρύτερους όρους, ώστε να συνεγείρουν και τον απόδημο ελληνισμό και παράλληλα να δίνουν όραμα και πνοή στις λεηλατημένες ψυχές των παιδιών, που παραπαίουν ανερμάτιστα, δίχως ιδανικά;

 Τι άλλο τεκταίνεται εις βάρος του «προδομένου και ευκολόπιστου λαού» μας; Πάντως προς το παρόν, συζητείται η αποκαθήλωση των εικόνων από τις σχολικές αίθουσες, καθώς και η παραμονή ή όχι της διδασκαλίας της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας στο Γυμνάσιο.

            Ελπίζουμε στην αφύπνιση των συνειδήσεων.       

Υπουργείο ποιας Παιδείας;

            Μετά την κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης διαγράφτηκε και ο όρος «εθνική» από την ονομασία του Υπουργείου Παιδείας. Είναι γνωστό ότι από τα πρώτα Υπουργεία που ιδρύθηκαν, μετά τη σύσταση του ελληνικού κράτους, υπήρξε το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας. Ποια η ιστορία της ονομασίας του συγκεκριμένου Υπουργείου; Μια σύντομη ιστορική αναδρομή στις ονομασίες του, θα μας οδηγήσει σε ασφαλέστερα συμπεράσματα.

            Η Α΄ Εθνοσυνέλευση (Επίδαυρος-1822) εξέλεξε 8 υπουργούς, από τους οποίους ο 7^ος       ήταν, ο της θρησκείας. Το 1827, με το Πολιτικό Σύνταγμα της Ελλάδος, ψηφίστηκε (στην Τροιζήνα) ως 6^η η Γραμματεία «επί του Δικαίου και της Παιδείας». Επί Καποδίστρια ορίστηκαν 6 Υπουργεία, εκ των οποίων το 5^ο το «της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως και των Εκκλησιαστικών πραγμάτων». Επί Όθωνα θεσπίστηκε η διχοτόμηση στο «Υπουργείο Εκκλησιαστικών» και στο «Υπουργείο της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως». Μετά από λίγους μήνες όμως συγχωνεύθηκαν στο «των Εκκλησιαστικών και της Παιδείας». Το 1926, μετονομάζεται σε Υπουργείο «Θρησκευμάτων και Παιδείας» μέχρι το 1937, οπότε προστίθεται και ο προσδιορισμός «εθνικής» (Παιδείας). Το 1951, ονομάζεται Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και του δίδεται η 7^η σειρά, κατά τάξη.

Παρατηρεί λοιπόν κάποιος ότι, ενώ οι υπόδουλοι ραγιάδες αγωνίστηκαν «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», μετά την απελευθέρωση το νεοελληνικό μας κράτος βαθμιαία αποστασιοποιείται από την κιβωτό του Γένους, την Εκκλησία μας, εκφράζοντας την αχαριστία του προς τα κελεύσματα των εξ Εσπερίας φωτιστών…

Από το 2009 (Οκτώβριο) μετονομάζεται σε «Υπουργείο Παιδείας, δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων», για να υλοποιηθεί μία ακόμη μεταρρύθμιση στην πλάτη της πολυώδυνης παιδείας μας.

            Γιατί άραγε; Μπορεί χωρίς καμία δημοκρατική συζήτηση και χωρίς κανένα βάσανο και αιτιολόγηση να μετονομάζεται ένα Υπουργείο; Δεν έπρεπε οι προθέσεις αυτές να γνωστοποιηθούν στο λαό, πριν προσέλθει στις κάλπες; Επιπλέον, η προσθήκη του εμπρόσθετου «δια βίου Μάθησης» δεν εννοείται και δεν συμπεριλαμβάνεται στη λέξη «Παιδείας»; Τι το καινό προσφέρει στο «γηράσκω αεί διδασκόμενος»; Παραγκωνισμένος διατηρείται και ο προσδιορισμός «Θρησκευμάτων», κάτω από τον οποίο στεγάζονται και φιλοξενούνται όλες οι θρησκείες. Από τη ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ για την αλλαγή του ονόματος τηρήθηκε ιχθυοπρεπής σιωπή, σύνηθες άλλωστε φαινόμενο για ζητήματα βαρύνουσας σημασίας από τους καθ’ ύλην αρμόδιους φορείς.

            Γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με το άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματός μας: «Η Παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Τότε, γιατί απαλείφθηκε ο χαρακτηρισμός «Εθνικής» (Παιδείας); Η παράλειψη αυτή, δε συνιστά πράξη αντισυνταγματική; Δεν αντίκειται τόσο στο γράμμα όσο και στο πνεύμα του Συντάγματος;

            Χρέος ασφαλώς όλων των εκπαιδευτικών είναι να σέβονται τις πολιτισμικές διαφορές των μαθητών, όπως συνέβαινε πάντα. Όμως ο ρόλος της εθνικής παιδείας είναι να μεταδώσει στη νέα γενιά τη γλώσσα μας, τη  μακραίωνη και ένδοξη ιστορία,, την ελληνορθόδοξη παράδοση της πατρίδας μας, και γενικά ό,τι συνιστά την εθνική μας ταυτότητα και ιδιοπροσωπία, με σκοπό να καλλιεργήσει στους νέους εθνική συνείδηση. Έτσι το έργο και η αποστολή του αληθινού και ευσυνείδητου δασκάλου σφραγίζει την εθνική Παιδεία και προσδιορίζεται ως λειτούργημα..

            Επίσης χάρη στον εθνικό χαρακτήρα της παιδείας μας, το αρμόδιο Υπουργείο υπερβαίνοντας  τα όρια του κράτους, αποστέλλει σχολικά βιβλία στις χώρες της διασποράς, όπου παρεπιδημούν Έλληνες. Αλήθεια, ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις, αν από την Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου παραλειπόταν ο προσδιορισμός «Εθνική»; Και μήπως πρόκειται να παραλειφθεί ο προσδιορισμός και από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας; Χωρίς εθνική Παιδεία, όμως, πώς είναι δυνατόν να σταθεί, να τροφοδοτηθεί και να εμπνευστεί η εθνική άμυνα; Υπάρχει ωστόσο το «Εθνικό Συμβούλιο» του κυβερνώντος κόμματος. Γιατί οι άλλοι λαοί συνεχίζουν να χρησιμοποιούν το χαρακτηρισμό για το αντίστοιχο Υπουργείο; Στη Γαλλία, για παράδειγμα, ονομάζεται Ministere de L’ Education nationale (Εθνικής). Μήπως η Γαλλία είναι λιγότερο πολυπολιτισμική από μας;

            Η νέα ονομασία του Υπουργείου, χωρίς κανένα προσδιορισμό, παραπέμπει σε παιδεία ανεθνική ή ουδετεροεθνή. Δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες στην πατρίδα μας μιας πραγματικής «εθνοκτονίας». Ποικιλοτρόπως διατυμπανίσθηκε ότι το «εθνικό κράτος», όπως είναι γνωστό από τον 19^ο αιώνα, δε μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τα προβλήματα κα τις αναγκαιότητες της νέας «πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Υποστηρίχθηκε επίσης ότι η ιδέα του έθνους, όπως και η εθνική ιστορία, είναι «κατασκευές» της αστικής τάξης του 19^ου αι. και πρέπει ν’ αντικατασταθούν και να συμμορφωθούν σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σημερινής πραγματικότητας. Πρακτική εφαρμογή αυτών των θέσεων, αποτελούν τα καινούρια σχολικά βιβλία, τα πλήρως εναρμονισμένα με τις αρχές της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης πραγμάτων. Μεγάλοι σταθμοί και σπουδαίες ιστορικές μορφές της εθνικής μας ιστορίας απαξιώνονται και υποβαθμίζονται, ενώ αντίθετα προβάλλονται και υπερτονίζονται θέματα ήσσονος σημασίας και αινιγματικής ιδεολογίας.

            Παρωχημένος, λοιπόν, αναχρονιστικός ο όρος εθνική, αφού «ξεπεράστηκε» (προσπαθούν να μας το επιβάλλουν) και η έννοια του έθνους!

Αν όμως ξεχάσουμε τον εαυτό μας, σύντομα θα μας ξεχάσει και ο κόσμος. Ποιες άραγε συλλογικότητες θα μπορέσουν ν’ αντικαταστήσουν τους αρχαιότερους και ευρύτερους όρους, ώστε να συνεγείρουν και τον απόδημο ελληνισμό και παράλληλα να δίνουν όραμα και πνοή στις λεηλατημένες ψυχές των παιδιών, που παραπαίουν ανερμάτιστα, δίχως ιδανικά;

 Τι άλλο τεκταίνεται εις βάρος του «προδομένου και ευκολόπιστου λαού» μας; Πάντως προς το παρόν, συζητείται η αποκαθήλωση των εικόνων από τις σχολικές αίθουσες, καθώς και η παραμονή ή όχι της διδασκαλίας της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας στο Γυμνάσιο.

            Ελπίζουμε στην αφύπνιση των συνειδήσεων.

Φτωχοί και ελεύθεροι ή

χρεωμένοι κι υπόδουλοι;

            Πολλά έχουν αλλάξει στα 1.650 χρόνια που πέρασαν από τότε που εκφωνήθηκε η πιο κάτω ομιλία. Ο τοκισμός νομιμοποιήθηκε και οι συναλλαγές με τις τράπεζες έγιναν μέρος της καθημερινής μας ζωής. Η λήψη δανείου αποτελεί σήμερα για πολλές οικογένειες τον μόνο τρόπο απόκτησης κατοικίας και πολλές επιχειρήσεις στηρίζονται στα δάνεια για την επέκταση των αναπτυξιακών τους δραστηριοτήτων. Όμως, σε πολλές άλλες περιπτώσεις η υπερδανειοδότηση και τα καταναλωτικά δάνεια έχουν δημιουργήσει έντονα προβλήματα και μεγάλα οικογενειακά δράματα (υπερχρεωμένα νοικοκυριά).

Οι συμβουλές του Μεγάλου Βασιλείου είναι ως εκ τούτου ιδιαίτερα χρήσιμες. Αυτό όμως που κάνει τα λόγια του τραγικά επίκαιρα είναι η οικονομική περιπέτεια που περνά το έθνος μας σήμερα. Επί χρόνια δανειζόμαστε υπέρμετρα σαν χώρα και ξοδεύαμε αλόγιστα. Τώρα φθάσαμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και κινδυνεύουμε να πέσουμε στα νύχια των παντός είδους διεθνών ‘‘τοκογλυφικών’’ οργανισμών και καιροσκόπων.

Διδάσκει λοιπόν ο Μ. Βασίλειος στην Ομιλία του ‘‘εις μέρος του 14^ου Ψαλμού και κατά των τοκιζόντων’’: (τ’ ακόλουθα είναι επιλεγμένα σ’ ελεύθερη απόδοση)¹.

Ο δανειστής

…Ο φιλάργυρος ενώ βλέπει κάποιον να λυγίζει από την ανάγκη και να τον ικετεύει γονατιστός… δεν τον ελεεί αμέσως, (…) αλλά στέκεται άκαμπτος και αμείλικτος. Δεν υποχωρεί στις δεήσεις, δεν συγκινείται από τα δάκρυα. Επιμένει (…) ότι πράγματι βρίσκεται σε παντελή έλλειψη χρημάτων (…) και βεβαιώνει με όρκους το ψέμα του, αποκτώντας σαν κακό παρεμπόρευμα της κακίας και την επιορκία. Όταν όμως εκείνος που ζητεί το δάνειο αναφερθεί σε τόκους, και μιλήσει για υποθήκες, τότε, αφού κατεβάσει τα φρύδια του και κρυφο-χαμογελάσει, θυμάται κάποια πατρική φιλία, και τον αποκαλεί γνώριμο και φίλο, και λέει: ‘‘Θα δούμε, εάν έχω κάπου φυλαγμένα χρήματα. Υπάρχει κάποια παρακαταθήκη ενός φίλου, που μου την παρέδωσε να την τοκίσω. Αλλ’ εκείνος δεν όρισε βαρείς τόκους. Εγώ θα τους ελαττώσω, και θα σου τα δώσω με χαμηλότερο τόκο’’.

            Τέτοια πλάθοντας, και με τέτοια λόγια θωπεύοντας και δελεάζοντας τον ταλαίπωρο, προσδένοντάς τον με γραμμάτια μαζί με τη φτώχεια του που τον κατατυραννάει, αφαιρώντας επί πλέον και την ελευθερία του ανδρός, φεύγει…

Ο δανειολήπτης, 

αφού πήρε το δάνειο, την μεν πρώτη ημέρα είναι λαμπρός και χαρούμενος… Το τραπέζι είναι γεμάτο, τα ρούχα πολυτελέστερα… αμέτρητοι κόλακες και κηφήνες τον περιστοιχίζουν. Καθώς όμως τα χρήματα φεύγουν σιγά-σιγά  και ο χρόνος προχωρώντας αυξάνει τους τόκους, τότε οι νύχτες δεν του φέρνουν ανάπαυση, η μέρα δεν είναι λαμπρή, ο ήλιος δεν είναι ευχάριστος. Μισεί τις ημέρες, διότι τον πλησιάζουν στην προθεσμία, φοβάται τους μήνες, διότι είναι πατέρες των τόκων. Και, όταν κοιμάται, βλέπει στον ύπνο του τον δανειστή να στέκεται επάνω στο κεφάλι του σαν κακό όνειρο, όταν είναι ξύπνιος, έγνοια και φροντίδα του είναι ο τόκος…

Συμβουλή  

‘‘Πίνε ύδατα από τα δικά σου αγγεία’’ (Παροιμ. 5, 15)… Μη χτυπάς ξένες πόρτες, διότι ‘‘είναι στενό το ξένο πηγάδι’’ (Παρ. 23, 27). Είναι καλύτερα να παρηγορεί κανείς την ανάγκη του λίγο-λίγο με διάφορες επινοήσεις, παρά αφού υψωθεί μεμιάς με τα ξένα, ύστερα ν’ απογυμνωθεί απ’ όλα τα υπάρχοντά του (…). Το δάνειο είναι αρχή ψεύδους, αφορμή αχαριστίας, αγνωμοσύνης, επιορκίας (…). Εάν ο δανειστής είναι φίλος, μη ζημιώσεις τη φιλία σας, εάν είναι εχθρός, μη γίνεις υποχείριος του εχθρού.

Αυτός που δανείζεται

γίνεται δούλος του δανειστή 

…Τώρα είσαι φτωχός μεν, αλλά ελεύθερος. Με το να δανεισθείς, ούτε θα πλουτίσεις και η ελευθερία σου θ’ αφαιρεθεί. Διότι, αυτός που δανείσθηκε γίνεται δούλος του δανειστή (…). Τα σκυλιά όταν παίρνουν την τροφή εξημερώνονται, ο δανειστής λαμβάνοντας μέρος των δανεικών ερεθίζεται περισσότερο. Δεν σταματά να γαβγίζει, αλλά ζητεί ακόμη περισσότερο. Εάν ορκίζεσαι, δεν σε πιστεύει, εξετάζει βαθύτερα, περιεργάζεται τις συναλλαγές σου. Εάν πας να βγεις από το δωμάτιο, σε τραβά πάλι μέσα. Εάν κρυφτείς στο σπίτι σου, στέκεται απ’ έξω και σου κτυπά την πόρτα. Σε καταντροπιάζει μπροστά στη σύζυγό σου, σε βρίζει μπροστά στους φίλους σου, σε πιέζει στις αγορές, είναι κακό συναπάντημα στην εορτή. Σου κάνει το βίο αβίωτο.

‘‘Αλλά είναι μεγάλη ανάγκη’’, λέγει

            Ποιο είναι το όφελος, αν ξεπεράσεις τη σημερινή μέρα; Διότι πάλι θα έρθει η φτώχεια σαν καλός δρομέας (Παρ. 24, 23), και η ίδια ανάγκη θα παρουσιασθεί με προσθήκη. Διότι το δάνειο (…) παρέχει μικρή αναβολή της αμηχανίας σου.

            Ας υποφέρουμε σήμερα τις δυσκολίες της στερήσεως, και μη τις φορτώνουμε στην αυριανή μέρα. Αν δε δανεισθείς, θα είσαι το ίδιο φτωχός και σήμερα και στο μέλλον. Αν δανεισθείς, θα βασανίζεσαι σκληρότερα, διότι ο τόκος θα σου αυξήσει περισσότερο τη φτώχεια. Και τώρα μεν κανείς δε σε κατηγορεί που είσαι πτωχός, διότι το κακό είναι αθέλητο. Εάν γίνεις υπεύθυνος για τόκους, δεν υπάρχει κανείς που δε θα σε κατηγορήσει για την απερισκεψία σου (…). Είναι νηπίου νου να μη φροντίζει για τον εαυτό του από εκείνα που διαθέτει τώρα, αλλά να εμπιστεύεται σε αβέβαιες ελπίδες και να τολμά μία φανερή και αναντίρρητη βλάβη…

Η ξεγνοιασιά της έντιμης φτώχειας

…Σ’ ένα πράγμα διαφέρουμε οι φτωχοί από τους πλούσιους: στην ξεγνοιασιά. Τους κοροϊδεύουμε, όταν αγρυπνούν, ενώ οι ίδιοι κοιμόμαστε, και ενώ αυτοί συμπλέκονται πάντοτε και μεριμνούν και φροντίζουν, εμείς είμαστε αμέριμνοι και ήσυχοι. Εκείνος λοιπόν που χρωστάει, και πτωχός είναι και πολλές φροντίδες έχει. Άυπνος είναι τη νύκτα, άυπνος την ημέρα, σκεπτικός πάντοτε. Εάν χτυπήσεις την πόρτα, κρύβεται κάτω από το κρεβάτι. Μπήκε κάποιος ξαφνικά μέσα; Η καρδιά του χτύπησε δυνατά. Γαβγίζει ο σκύλος; περιλούεται από τον ιδρώτα, και καταλαμβάνεται από αγωνία, και εξετάζει με προσοχή από πού να φύγει. Όταν πλησιάζει η προθεσμία, σκέφτεται τι ψέμα να πει, ποια δικαιολογία να πλάσει, για ν’ αποφύγει το δανειστή…

‘‘Πώς λοιπόν θα ζήσω;’’, λέγει.        

Έχεις χέρια, έχεις τέχνη. (…) Πολλές επινοήσεις υπάρχουν στη ζωή, πολλές ευκαιρίες (…). Το μυρμήγκι μπορεί να τρέφεται χωρίς να ζητιανεύει, μήτε να δανείζεται, και η μέλισσα τα υπόλοιπα από την δική της τροφή τα χαρίζει στη βασίλισσα. Συ, το εφευρετικό ζώο, ο άνθρωπος, μια απ’ όλες τις τέχνες δε θα βρεις για να ζήσεις; Αν και βλέπουμε να καταφεύγουν στο δάνειο όχι αυτοί που στερούνται των αναγκαίων, αλλά εκείνοι που επιδίδονται σε άσωτες δαπάνες και ανωφελείς πολυτέλειες (σ.σ. βλέπε τα σημερινά καταναλωτικά δάνεια!)…

Ώ, πόσους κατέστρεψαν τα ξένα χρήματα!    

Πόσοι, αφού πλούτισαν σαν σε όνειρο, απήλαυσαν υπερβολικά τη δυστυχία! Αλλά λέγει, ότι πολλοί πλούτισαν από τα δάνεια (…). Συ όμως αυτούς που πλούτισαν βλέπεις, τους δε κρεμασμένους δεν μετράς (…). Εγώ είδα ελεεινό θέαμα, παιδιά να σύρονται (…) προς εξόφληση των πατρικών χρεών. Δεν έχεις χρήματα για ν’ αφήσεις στα παιδιά σου; Μην αφαιρείς την ευγένειά τους. Τούτο το ένα διατήρησε σ’ αυτά, δηλαδή το κτήμα της ελευθερίας, την παρακαταθήκη που παρέλαβες από τους γονείς σου. Κανείς δεν κλήθηκε στα δικαστήρια για τη φτώχεια του πατέρα του, χρέος όμως πατρικό οδηγεί στη φυλακή. Μην αφήσεις γραμμάτιο, που σαν κατάρα πατρική φθάνει μέχρι τα παιδιά και τα εγγόνια…²                

————

1.Πηγές για την απόδοση του κειμένου στην καθομιλουμένη: έκδοση ‘‘Μ. Βασιλείου Έργα 5’’, Ομιλία Γ΄ σ. 74, Πατ. Εκδόσεις ‘‘Γρηγόριος ο Παλαμάς’’ καθώς και μετάφραση της ομιλίας στον ιστοχώρο Alopsis.

2.Τι παρακαταθήκη αφήνει άραγε η σημερινή Ελλάδα στα παιδιά και τα εγγόνια της;

Το παγόνι [< αρχ. (ο) ταώς] και ο γερανός

            Ένα παγόνι, μ’ ολάνοιχτη την πολύχρωμη και λουσάτη, σαν βεντάλια, πελώρια ουρά του, κορόιδευε ένα γερανό, ένα πουλί που τίποτα εντυπωσιακό δεν παρουσίαζε στο φτωχό φτέρωμά του.

            -Εγώ, έλεγε το παγόνι, είμαι ντυμένο στο χρυσάφι και σε βασιλική πορφύρα. Εσύ, καημενούλη μου, στα φτερά σου δεν έχεις την παραμικρή ομορφιά. Ένα κάτι, τέλος πάντων.

            -Εγώ όμως, απάντησε ο γερανός, κελαηδώ ψηλά, κοντά στ’ άστρα και το πέταγμά μου είναι στα ουράνια ύψη. Ενώ εσύ, σαν στολισμένος κόκορας, περπατάς εδώ χάμω, στης γης το χώμα, μαζί με τις κότες.

                                                                      *

            Ο μύθος θέλει να πει πως είναι προτιμότερο να ζεις ντυμένος απλά  και να καλλιεργείς εσωτερικά και ψυχικά χαρίσματα, που σου έχει χαρίσει ο Θεός, παρά να καμαρώνεις για μερικά εξωτερικά, σωματικά πλεονεκτήματα, που μόνο εντυπώσεις και την κενοδοξία σου τροφοδοτούν.

                                                                       *

            Αυτό το βλέπουμε και σήμερα, άνθρωποι να κοκορεύονται και να καμαρώνουν για τα όμορφα ρούχα που φορούν, για την ομορφιά τους, το ανάστημά τους, τα πλούτη τους, ενώ δε φροντίζουν, ή και περιφρονούν εκείνους που δεν έχουν ανάλογα εξωτερικά χαρίσματα.

ΤΕΛΙΚΑ, Ο ΘΕΟΣ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ;

Είναι αλήθεια ότι ο Θεός δημιούργησε όλα όσα υπάρχουν; Το κακό υπάρχει; Άρα, δημιούργησε ο Θεός το Κακό;

Κάποτε, σ’ ένα γνωστό Πανεπιστήμιο, ένας από τους Καθηγητές, προκάλεσε τους φοιτητές του μ’ αυτή την ερώτηση: «Δημιούργησε πράγματι ο Θεός όλα όσα υπάρχουν;»

Ένας γενναίος φοιτητής απάντησε: «Μάλιστα, τα δημιούργησε.»

«Ο Θεός δημιούργησε τα πάντα;» ξαναρώτησε ο καθηγητής.

«Μάλιστα κύριε, είναι βέβαιο ότι τα δημιούργησε,» απάντησε ο φοιτητής.

Τότε, ο καθηγητής, είπε και πάλι:

«Αν ο Θεός δημιούργησε τα πάντα, τότε ο Θεός δημιούργησε το Κακό. Κι αφού το Κακό υπάρχει, και σύμφωνα με την αρχή ότι τα έργα μας προσδιορίζουν το ποιοι είμαστε, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο Θεός είναι κακός.»

Ο φοιτητής σώπασε, μην έχοντας τι ν’ απαντήσει στην υποθετική συλλογιστική του καθηγητή… Κι εκείνος, καυχήθηκε στους φοιτητές του ότι, γι’ άλλη μία φορά, είχε καταφέρει ν’ αποδείξει πώς η Χριστιανική πίστη ήταν ένας μύθος.

Ένας άλλος φοιτητής σήκωσε το χέρι του και είπε: «Μπορώ να σας ρωτήσω κάτι, κύριε καθηγητά;»

«Φυσικά,» απάντησε ο καθηγητής.

Ο φοιτητής σηκώθηκε όρθιος και ρώτησε: «Κύριε καθηγητά, το κρύο υπάρχει;»

«Τι είδους ερώτηση είναι αυτή; Φυσικά και υπάρχει! Δεν έχεις νοιώσει ποτέ σου να κρυώνεις;»

Κι οι άλλοι φοιτητές άρχισαν να κρυφογελούν με την ερώτηση του νεαρού. Εκείνος όμως απάντησε:

«Στην πραγματικότητα, κύριε, το κρύο δεν υφίσταται. Σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής, αυτό που εμείς θεωρούμε κρύο, στην πραγματικότητα είναι η απουσία της ζέστης. Κάθε ον και κάθε αντικείμενο, μπορούν να μελετηθούν μόνο εφ’ όσον έχουν ή ελκύουν ενέργεια. Το απόλυτο μηδέν (-460F) είναι η απόλυτη απουσία της θερμότητας. Κάθε μορφή ύλης σ’ αυτήν τη θερμοκρασία γίνεται αδρανής και ανίκανη για οποιαδήποτε αντίδραση. Το κρύο δεν υπάρχει. Εμείς επινοήσαμε αυτή τη λέξη για να περιγράψουμε το πώς αισθανόμαστε όταν δεν έχουμε ζέστη…»

Κι ο φοιτητής συνέχισε: «Κύριε καθηγητά, υπάρχει το σκοτάδι;»

«Φυσικά και υπάρχει,» αποκρίθηκε ο καθηγητής.

Τότε ο φοιτητής είπε: «Και πάλι κάνετε λάθος, κύριε, ούτε και το σκοτάδι υπάρχει. Στην πραγματικότητα, το σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός. Το φως μπορούμε να το μελετήσουμε, όχι όμως και το σκοτάδι. Στην πραγματικότητα, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το πρίσμα του Νεύτωνα για ν’ αναλύσουμε το άσπρο φως σε πολλά χρώματα και να εξετάσουμε το μήκος κύματος του κάθε χρώματος, Αλλά δεν μπορούμε να μετρήσουμε το σκοτάδι. Μια απλή ακτίνα φωτός μπορεί να παρεισφρήσει σ’ έναν ολόκληρο σκοτεινό κόσμο και να τον φωτίσει. Πώς μπορείς να διαπιστώσεις πόσο σκοτεινό είναι ένα συγκεκριμένο διάστημα; Μόνον αν μετρήσεις την ποσότητα του φωτός που υπάρχει σ’ αυτό, έτσι δεν είναι; Ο όρος λοιπόν σκοτάδι, είναι ένας όρος που χρησιμοποιείτε από τους ανθρώπους προκειμένου να περιγράψουν τι συμβαίνει όταν λείπει το φως».

Και τελικά, ο φοιτητής ρώτησε τον καθηγητή του:

«Κύριε, υπάρχει το Κακό;»

Κάπως αβέβαιος, τώρα, ο καθηγητής απάντησε:

«Όπως προείπα, φυσικά και υπάρχει. Το βλέπουμε καθημερινά, στα παραδείγματα της απανθρωπιάς που δείχνει ο άνθρωπος για τον άλλον άνθρωπο. Το βλέπουμε στην αύξηση της εγκληματικότητας και της βίας που υπάρχει σ’ όλον τον κόσμο. Όλα αυτά είναι αποδείξεις της ύπαρξης του Κακού.

Σ’ αυτό, ο φοιτητής απάντησε:

«Το κακό δεν υπάρχει, κύριε, ή, τουλάχιστον, δεν είναι αυθύπαρκτο. Το Κακό είναι απλά η απουσία του Θεού. Είναι ένας όρος, όπως το σκοτάδι και το κρύο, που δημιουργήθηκε από τους ανθρώπους προκειμένου να περιγράψουν την απουσία του Θεού. Ο Θεός δεν δημιούργησε το Κακό. Το Κακό είναι το αποτέλεσμα που δηλώνει την έλλειψη την απουσία της αγάπης του Θεού από την καρδιά του ανθρώπου. Είναι όπως το κρύο που έρχεται όταν λείπει η θερμότητα, ή το σκοτάδι που έρχεται όταν λείπει το φως.»

Ο καθηγητής κάθισε κάτω.

Το όνομα του φοιτητή: Άλμπερτ Άινστάιν.

Η ιστορία είναι αληθινή.

Χρήστος Α. Πίσσας.

Αυτός ναι, αυτός ήταν αγώνας!..

Έψαχνα ένα συνάδελφο στην πλατεία των Τρικάλων. Αναζητώντας τον, μπήκα σ’ ένα καφενείο, στο οποίο συχνάζει. Ερεύνησα το χώρο, δεν τον βρήκα. Κάθισα σε μία γωνιά και παρήγγειλα τον καφέ μου. Άθελά μου άκουγα από το διπλανό τραπέζι να κουβεντιάζονται θέματα Παιδείας. Συζητούσαν οι παραπλεύρως

καθήμενοι συνδαιτυμόνες μου, λίγο δυνατά. Είχε περάσει περίπου ένα δεκάλεπτο. Τα θέματα διαδέχονταν το ένα το άλλο… Οι δύο κύριοι (σ.σ.: οι φυσιογνωμίες των, ως δάσκαλοι, μου ήταν γνωστές) άρχισαν τώρα να αναπολούν τα παλιά… Ξαφνικά έφτασε στο αυτί μου, η λέξη απεργία. Στο μακρινό 1963. Κι ερεθίστηκα…

Ευθύς, χωρίς να το καλοσκεφτώ γύρισα την καρέκλα μου προς τη μεριά τους. Τους καλησπέρισα ζητώντας τους συγγνώμη που είχα διακόψει, και είχα ‘‘εισβάλλει’’ απροσκάλεστος στη συντροφιά τους. Τους συστήθηκα. Ο μεγαλύτερος σε ηλικία, ο κ. Αλέκος γνώριζε τον πατέρα μου και φυσικά ήξερε κατιτί για μένα. Με την παρότρυνσή του, και χωρίς να το καταλάβω, είχα γίνει μέλος της παρέας.

Παραθέτω ακολούθως, τα όσα άκουσα, από πρώτο χέρι που λένε και στο χωριό μου. Ο κύριος Αλέκος Π. θυμάται και διηγείται στον νεότερό του Δημήτρη Κ. τα γεγονότα που συνέβησαν στην 20ήμερη απεργία του 1963 (19-1-’63 έως 7-2-’63):

*

«Το μεγαλείο της απεργίας εκείνης, το ’ζησα σ’ όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Νεότατος και γω τότε, δεν είχα κλείσει ούτε τρία (3) χρόνια υπηρεσίας, κι όμως όχι μόνο συμμετείχα ολόψυχα, αλλά πρωτοστατούσα κιόλας στον περίγυρό μου. Αναπολώ τις στιγμές εκείνες, τις τόσο συγκινητικές, αισθάνομαι υπερηφάνεια  για τον εαυτό μου, αλλά προπαντός για τον κλάδο, που σαν ένας άνθρωπος αγωνίστηκε για μια καλύτερη παιδεία, για ένα καλύτερο μέλλον.

Δεν υπήρχαν κόμματα και χρώματα στον Κλάδο τότε. Κανένας δε σκέφτηκε να σαμποτάρει τον αγώνα. Σ’ όποια παράταξη και αν ανήκε ο καθένας, έβαζε πάνω απ’ όλα το συμφέρον του δασκάλου, και της Παιδείας γενικότερα, και αγωνιζόταν χωρίς συμβιβασμούς.

Γι’ αυτό και ο αγώνας κράτησε είκοσι (20) μέρες, παρά τις απειλές και τις παροτρύνσεις, και θα κρατούσε ακόμα όσο θα χρειαζόταν, αν δεν ερχόταν η πολιτική επιστράτευση να τον διακόψει…

Θυμάμαι, μάλιστα, πως στο διάστημα αυτό, της απεργίας, έριξε και ένα δυνατό χιόνι και μας απέκλεισε στα χωριά, μας έκοψε κάθε επαφή με τον κόσμο, υποφέραμε ακόμα και από πείνα, μα εμείς εκεί…Δε δειλιάσαμε ούτε στιγμή!..

Προσωπικά θυμάμαι και το εξής: Στο χωριό που υπηρετούσα –κάποιο ορεινό της Μεσσηνίας- μονοθέσιο, δεν υπήρχε, βεβαίως, αστυνομία. Στο κεφαλοχώρι όμως πιο κάτω, υπήρχε Σταθμός. Τις πρώτες μέρες της απεργίας ξεκινούσε ο αστυνόμος ή κάποιος χωροφύλακας μ’ ένα μηχανάκι και ερχόταν, δήθεν, για να μάθει τι γίνεται, για να δώσει αναφορά στους παραπάνω, αλλά με την πρόθεση, βεβαίως, και τη σκέψη πως θα μπορούσε να με επηρεάσει να διακόψω και να εργαστώ. Μου ’λεγε μάλιστα πως πολλοί συνάδελφοι ‘‘έσπασαν’’ την απεργία και δουλεύουν, εγώ τι θα κάνω; Μου έλεγε, βέβαια, ψέματα. Αλλά εγώ του απαντούσα ότι απεργώ!..

Όταν μας έκλεισαν τα χιόνια, ο αστυνόμος, μ’ έπαιρνε κάθε πρωί τηλέφωνο στο καφενείο, γιατί τότε δε υπήρχαν τηλέφωνα ιδιωτικά, και γω απαντούσα στερεότυπα:

Α π ε ρ γ ώ…

Είχα αγανακτήσει που κάθε πρωί με ξυπνούσε ο καφετζής για να πάω στο τηλέφωνο, που ευτυχώς ήταν κοντά, και μια μέρα λέω στον αστυνόμο: Άκουσε, κύριε αστυνόμε, σε παρακαλώ να μη με ξυπνήσεις άλλη φορά πρωί-πρωί, γιατί εγώ δεν πρόκειται να εργαστώ ό,τι και να γίνει. Έστω και αν δουλέψουν όλοι. Εμένα θα με ενοχλήσεις άμα η Ομοσπονδία λύσει την απεργία…

Από τότε δε με ξαναενόχλησε θυμάμαι, παρά μόνο την ημέρα που μου έφερε το χαρτί της πολιτικής επιστράτευσης να υπογράψω. Τόση ήταν η αγανάκτησή μου και η πίκρα, που ο αγώνας τελείωσε κατ’ αυτόν τον τρόπο, που ούτε στην επιστράτευση δεν πίστευα! Ήθελα ν’ ακούσω πως λύθηκε η απεργία αλλιώς το ’χα πάρει απόφαση να μην πάω Σχολείο…

Το πρωί το είπε το ραδιόφωνο πως η απεργία –ύστερα από την πολιτική επιστράτευση- λύνεται. Και αποφάσισα να τη…λύσω και γω. Αλλά από το μεσημέρι και ύστερα… Δε μπορούσα να το χωνέψω πως νικηθήκαμε!.. Πού είναι τέτοιες μέρες!..

Όμως εδώ θα ήθελα ν’ αναφέρω και κάτι άλλο: Την αμέριστη συμπαράσταση και την με κάθε τρόπο συμμετοχή του κόσμου, γονιών, καταστηματαρχών, συλλόγων, κ.λπ. που βοήθησαν τον αγώνα, προσφέροντας χρήματα και λοιπά χρειαζούμενα για τους συναδέλφους που είχαν ανάγκη (προπαντός οικογενειάρχες) για να μη λύσουν την απεργία! Μπορείτε να το πιστέψετε αυτό; Κι όμως έγινε. Είχανε, φαίνεται, πιστέψει κι αυτοί για το δίκιο του αγώνα μας!..».

*Υ.Γ.: Ευχαριστώ θερμά τον κ. Αλέκο, για τη θέση που μου πρόσφερε…

Γιατί με συγκίνησε βαθύτατα.

Γιατί μου ξαναθύμισε ότι για κάτι που πιστεύεις πρέπει και να θυσιάζεσαι!