Το θεατρικό παιχνίδι και η δραματοποίηση όπως αναφέρουν ο Ζαφειριάδης & Δαρβούβης (2010) προτείνονται ως εναλλακτικές μέθοδοι διδασκαλίας με βιωματική μορφή για πολλά μαθήματα, από το ΑΠΣ και ΔΕΠΣ, καθώς προσφέρονται και για ομαδική εργασία των μαθητών. Η παιδαγωγική ωφελιμότητα του θεάτρου θεωρείται

αναμφισβήτητη από τις επιστήμες της Παιδαγωγικής, της Ψυχανάλυσης και τ «το θέατρο, ως ισχυρό μέσο

εσωτερίκευσης του πραγματικού, ως «πρόβα ζωής», ως παιχνίδι ρόλων, που οι σχέσεις

του ορίζονται και διασφαλίζονται μέσα από σκηνικές συμβάσεις, ως αρχαίο μέσο

«κάθαρσης», είναι μια τέχνη που από τη φύση της είναι συλλογική και προσφέρει στον

άνθρωπο αναρίθμητες ευκαιρίες συμφιλίωσης των προσωπικών και κοινωνικών

αξιών ». Η διδασκαλία των θεατρικών κειμένων αξιοποιεί σε μεγάλο βαθμό τη χρήση

δραματικών μεθόδων, η οποία είναι ιδιαίτερα σημαντική, αφού οδηγεί τους μαθητές

στο να μοιραστούν κοινές εμπειρίες, σκέψεις και συναισθήματα με κοινό άξονα το

θέατρο. Σύμφωνα με τον Κουρετζή, όπως αναφέρεται στο Αποστολίδου &

Χοντολίδου (1999:370), η διαδικασία αυτή διευκολύνει τους μαθητές να

επικοινωνήσουν με τον κόσμο των κειμένων, να βιώσουν το περιεχόμενό τους μέσα

από δραστηριότητες που αναφέρονται σε αυτό και να καλλιεργήσουν έτσι την

προφορική και γραπτή τους έκφραση. Με τον όρο δραματοποίηση δεν εννοείται η παράσταση ενός θεατρικού ή λογοτεχνικού έργου αλλά μια διαδικασία όπου οι

μαθητές χρησιμοποιούν τεχνικές του θεάτρου (ρόλος, κίνηση, χώρος) και του

δράματος (διάλογος, δράση, πλοκή, συγκρούσεις) για τη μεταγραφή ενός κειμένου,

με σκοπό την μεταφορά του στην σκηνή της τάξης ή του σχολείου. Ως βιωματική μέθοδος διδασκαλίας, οι μαθητές ενθαρρύνονται να συμμετέχουν ενεργά στη μάθηση

ανατρέποντας την παραδοσιακή οργάνωση του διδακτικού έργου.

Το θεατρικό παιχνίδι αποτελεί έτσι, μια διαδικασία κοινωνικής αλληλεπίδρασης, αφού κάθε

μαθητής που συμμετέχει σε αυτό, πράττει, κινείται, επηρεάζεται από τις πράξεις και

από τη συμπεριφορά των συμμαθητών του. Μέσα από τον αυτοσχεδιασμό και τις

ομαδικές δραστηριότητες η σκέψη ξεφεύγει από συγκεκριμένα πλαίσια, κινείται σε

συμβολικά επίπεδα και η συμπερι φορά γίνεται πιο ευέλικτη και ευπροσάρμοστη σε κοινωνικές καταστάσεις. Ακόμα, πέρα από το Αναλυτικό Πρόγραμμα της γενικής εκπαίδευσης, η

δραματοποίηση και το παιχνίδι ρόλων προτείνονται ως ενδεικτικές δραστηριότητες

και στα σχέδια διδασκαλίας και στο υποσ τηρικτικό υλικό για μαθητές με μαθησιακές

δυσκολίες, σύνδρομο Down ή αυτισμό. Θεωρούνται ακόμα από τις πιο

αποτελεσματικές μεθόδους, για τη διδασκαλία μαθητών με προβλήματα

συμπεριφοράς, προκειμένου να οργανώσουν την καθημερινή τους συμπεριφορά και

να βελτιώσουν τις επικοινωνιακές τους δεξιότητες.