Η παιδική εργασία στη βιομηχανική επανάσταση

Στις παρακάτω πηγές θα βρείτε πληροφορίες για τις συνθήκες εργασίας των παιδιών κατά τη βιομηχανική επανάσταση

1.

Οι φτωχοί των μεγάλων πόλεων ζούσαν την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης κάτω από πραγματικά άθλιες συνθήκες. Η ραγδαία ανάπτυξη τω ν πόλεων υποχρέωνε τους ανθρώπους να στριμώχνονται πολλοί μαζί σε φτηνά καταλύματα, κελάρια και αυλές. Οργανωμένα δίκτυα νερού και αποχέτευσης δεν υπήρχαν με αποτέλεσμα οι θάνατοι, ιδίως των παιδιών, να αποτελούν συνηθισμένο φαινόμενο. Το 1842 η μέση προσδόκιμη ηλικία ενός παιδιού εργατικής οικογένειας στο Μάντσεστερ της Αγγλίας ήταν τα 17 χρόνια. Μεγάλες επιδημίες χολέρας, όπως αυτές των ετών 1831-1833 και 1847-1848, ήλθαν να τονίσουν την ανάγκη λήψης μέτρων από το κράτος. Δεν είναι σύμπτωση το γεγονός ότι αμέσως μετά την επιδημία χολέρας των ετών 1847048 το βρετανικό κράτος θέσπισε τον πρώτο νόμο περί δημόσιας υγείας.

  1. S. Bertein & P. Milza, Ιστορία της Ευρώπης, Αλεξάνδρεια Αθήνα

τόμος 2 σ. 90-91, 193-94

2.

  • Μαρτυρία εργάτριας σε εργοστάσιο υφαντουργίας στο Νότιγχαμ της Μ. Βρετανίας

«Εργάζομαι στο εργοστάσιο του κυρίου Ουίλσον. Νομίζω πως το μικρότερο παιδί είναι γύρω στα επτά. Τολμώ να πω ότι υπάρχουν είκοσι παιδιά κάτω από εννιά ετών. Πηγαίνουμε στο εργοστάσιο στις 5.30 το πρωί και γυρνάμε στο σπίτι στις 7.00 το βράδυ. Δεν σταματάμε ποτέ για να φάμε, εκτός από το βραδινό. Ο Κρουκς είναι ο επιστάτης στην αίθουσα που δουλεύω. Δεν με χτυπάει. Χτυπάει όμως τα μικρά παιδιά όταν δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Έχω δει παιδιά να κοιμούνται στο πάτωμα.  Όταν τα πιάνουν να κοιμούνται, τα χτυπούν με λουρί. Τα παιδιά είναι πάντα πολύ κουρασμένα το βράδυ. Ξέρω να διαβάζω λίγο, όχι όμως και να γράφω. Πήγαινα στο σχολείο πριν αρχίσω να δουλεύω στο εργοστάσιο. Είμαι δεκαέξι χρονών»

3.

  • Μαρτυρία εργάτριας σε ορυχείο της νότιας Ουαλίας

«Έχω τρία παιδιά που δουλεύουν στο εργοστάσιο του κ. Ουίλσον. Το ένα είναι 11, και τα άλλα 13 και 14 χρονών. Δουλεύουν κανονικές ώρες εκεί. Δεν έχουμε παράπονο. Αν μικρύνουν το ωράριο, δεν ξέρουμε τι θα κάνουν οι φτωχοί άνθρωποι. Πρέπει να δουλεύουμε σκληρά για να ζήσουμε. Ο άντρας μου ήταν το περασμένο καλοκαίρι άρρωστος για έξι βδομάδες. Βάλαμε ως ενέχυρο όλα μας τα πράγματα για να ζήσουμε. Δεν έχουμε ξεπληρώσει ακόμη όλο το ποσό. Δεν παραπονούμαστε για τίποτα άλλο, παρά μόνο για τα χαμηλά μεροκάματα. Δεν παραπονούμαι που χτυπούν τα παιδιά μου. Προτιμώ να τα χτυπούν, παρά να βάζουν πρόστιμο» (κυρία Σμιθ)

4.

  • Μαρτυρία μιας εξάχρονης εργάτριας σε ορυχείο

«Είμαι κάτω (ενν. στη στοά) για έξι βδομάδες και κάνω 10-14 δρομολόγια τη μέρα. Κουβαλάω έναν ξύλινο κάδο γεμάτο με κάρβουνο. Δουλεύω με την αδερφή μου και τη μητέρα μου. Είναι νύχτα όταν πηγαίνουμε»

Tο πρώτο δάνειo του 1821

δανεια

Από το News 247 ένα άρθρο για το πρώτο δάνειο του 1821

“Από τις 800.000 λίρες αφαιρέθηκαν όλα αυτά μαζί με τα τοκοχρεωλύσια δύο ετών και τελικά μετρήθηκαν στην Ελλάδα στο όνομα του Λάζαρου Κουντουριώτη, του Λόρδου Βύρωνα και του Αγγλου Στάνχοπ 302.585 λίρες! Για την εξασφάλιση του αρχικού κεφαλαίου των 800.000 λιρών μπήκαν υποθήκη τα εθνικά κτήματα, οι αλυκές και τα έσοδα των τελωνείων, δηλαδή οι μόνοι πραγματικοί πόροι της χώρας για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια και μετά την επανάσταση”. Κοντολογίς στην Ελλάδα το 1824 δεν έφτασε ούτε το 50% του ονομαστικού ποσού, μάλιστα σε μία χρονική περίοδο κατά την οποία η Επανάσταση αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα στις πολεμικές επιχειρήσεις και είχε μεγάλη ανάγκη τα χρήματα. Ο Ιμπράιμ Πασάς και η στρατιών των Αιγυπτίων είχαν φέρει τις ελληνικές δυνάμεις σε πολύ δύσκολη θέση.

Πριν καν εισπραχθεί λοιπόν το πρώτο δάνειο από το Σίτι, αρχίζει η συζήτηση για το δεύτερο. Οπως μας πληροφορεί ο Σίμος Μποζίκης “είχε ήδη παρθεί η απόφαση για δημιουργία στόλου από ατμοκίνητα πλοία έτσι ώστε να υπάρχει η δυνατότητα εκστρατείας προς το βορρά”. Η συμφωνία για δάνειο, και πάλι από το Σίτι του Λονδίνου, αποτελεί γεγονός τον Φεβρουάριο του 1825. Ο Τάσος Βουρνά στο βιβλίο του αναφέρει ότι “από το ονομαστικό ποσό των 2.000.000 λιρών του δανείου σύμφωνα με τον πίνακα του Κ. Παπαρρηγόπουλου έφθασαν στην Ελλάδα 1.110.000 λίρες. Από το τελευταίο ποσό αφαιρέθηκαν 200.000 λίρες για πληρωμή δύο ετών τόκων στους Αγγλους τραπεζίτες προς 5%, 20.000 λίρες για τοκοχρεωλύσια ενός χρόνου προς 1%, 68.800 λίρες για μεσιτικά κλπ που μείωσαν ακόμη περισσότερο το ποσό”.

Σε ότι αφορά την παραγγελία των τριών ατμοκίνητων πλοίων αυτή έγινε στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τη σύμβαση που είχε συναφθεί (επίσης Φεβρουάριος του 1825) τα πλοία έπρεπε να παραδοθούν τον Αύγουστο του ίδιου έτους. Τελικά παραδόθηκε μόνο το ένα (“Καρτερία”) ένα χρόνο μετά την ορισμένη από τη σύμβαση ημερομηνία παράδοσης. Οι Ελληνες επαναστατημένοι πλήρωσαν 123000 λίρες για τρία πλοία και τελικά παρέλαβαν μόνο το ένα και αυτό με ιδιαίτερη καθυστέρηση. Τα χρήματα, κοινώς, “φαγώθηκαν”.

Παρόλα αυτά, σύμφωνα με τον Σίμο Μποζίκη, “είναι λάθος να ισχυριζόμαστε ότι τα χρήματα των δανείων δεν κατέληξαν στην επαναστατική προσπάθεια. Δεν είναι όμως ποτέ αρκετά, δεν φτάνουν γιατί εκτός των άλλων οι ανάγκες που προκύπτουν είναι τεράστιες. Από εκεί και πέρα η επαναστατημένη Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει και την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που αρχίζει μόλις δύο μήνες μετά τη συμφωνία σύναψης του δεύτερου δανείου από το Σίτι”.

 

 

 

Η βιομηχανική επανάσταση

Αφού διαβάσετε την ενότητα 12 του βιβλίου σας, να συμπληρώσετε το φυλλάδιο εργασίας

Φυλλάδιο ενότητας 12

 

Επιλέξτε 2 από τις παρακάτω εικόνες και γράψτε από μία παράγραφο για τη σχέση τους με τη βιομηχανική επανάσταση

Η μοναξιά των κοινωνικών δικτύων

δικτυα

Οι περισσότεροι νέοι σήμερα έχουν δημιουργήσει λογαριασμό και χρησιμοποιούν το facebook ή άλλα κοινωνικά δίκτυα για να συνδέονται και να συνομιλούν με τους φίλους τους. Κι όμως σύμφωνα με έρευνα του βρετανικού Ινστοτούτου Ψυχικής Υγείας οι νέοι ηλικίας μεταξύ 18-24 ετών νιώθουν 2 φορές περισσότερη μοναξιά από τους ανθρώπους άνω των 55 ετών. Φαίνεται ότι η καλλιέργεια της διαδικτυακής επικοινωνίας δεν έχει τα ίδια συναισθηματικά οφέλη με τη φυσική επαφή με φίλους, γνωστούς ή συγγενείς.

Οι συντάκτες της έρευνας δεν σπεύδουν να δαιμονοποιήσουν το Ιnternet, μιας και οι διαδικτυακοί φίλοι που αποκτά κανείς μπορούν κάλλιστα να αποκτήσουν «σάρκα και οστά» αν η ψηφιακή φιλία αποτελέσει απλώς το έναυσμα μιας πραγματικής. Τονίζουν ότι το Διαδίκτυο και οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν έναν πολύ καλό τρόπο για να παραμείνει κανείς σε επαφή με συγγενείς ή φίλους που, για παράδειγμα, μένουν πολύ μακριά για να τους συναντήσει κανείς διά ζώσης. Από την άλλη πλευρά όμως ομολογούν ότι «αν και το Διαδίκτυο δεν αποτελεί την πηγή της μοναξιάς,σίγουρα επιδεινώνει το πρόβλημα».