Στη Σούρπη ο Ανδρούτσος παίρνει το μήνυμα πως στο Στεβενίκο έφτασε κιόλας η Μωραΐτικη βοήθεια που περίμενε. Πριν να φύγει για το Στεβενίκο να ανταμώσει τους μωραΐτες, θέλει πρώτα να δώσει κουράγιο στους κλεισμένους στο κάστρο της Λιβαδειάς. Έχει κοντά του τον Νικόλαο Καρφίτσα. Αυτόν στέλνει να φέρει στους κλεισμένους το χαρμόσυνο μήνυμα πως έφτασε ένα μέρος από την Μωραΐτικη βοήθεια με κεφαλή τον Ηλία Μαυρομιχάλη, τον Μπεϊζαντέ όπως τον λέγανε και τον Νικηταρά.
Με μιας χαρμόσυνες φωνές ακούστηκαν στους κλεισμένους. “Ο Μπεϊζαντες έφτασε στο Στεβενίκο! Ο Μπεϊζαντες στο Στεβενίκο!!!!!”. Πόσες ελπίδες βάσιζαν σ’ αυτόν.
Φτάνοντας στο Στεβενίκο ο Οδυσσέας παίρνει τους Μωραΐτες με αρχηγούς τον Μαυρομιχάλη και τον Νικηταρά και ξαναγυρίζει στη Σούρπη. Μαζί ήταν και ο Δημήτρης Κριεζής με Υδραίους. Σε λίγο φτάνει και το δεύτερο μέρος της Μωραΐτικης βοήθειας. Έτσι με όλους τους Έλληνες σε μια γενική επίθεση που θα έκανε ο Οδυσσέας στη Λιβαδειά ήταν σίγουρος πως θα κατάφερνε να λευτερώσει τους κλεισμένους Λειβαδίτες. Την άλλη μέρα έρχονται στο Στεβενίκο κι άλλοι Μωραΐτες. Τούτοι ήταν οι πιο πολλοί. Κεφαλή είχαν τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, τον Καπετανάκη, τον Δουζινα, τον Χατζηβασιλείου, τον Μερτικά και τον Γιώργο Κριεζή. Σύμφωνα με την παραγγελία που τους είχε αφήσει ο Ανδρούτσος κι ο Μπεϊζαντες θα πήγαιναν και τούτοι να τους ανταμώσουν στη Σούρπη που τους καρτερούσαν.
Ο Καποδίστριας μετά την άφιξη του στην Ελλάδα τον Γενάρη του 1828 προέβη στην οργάνωση του στρατού σε χιλιαρχίες. Ο Κυβερνήτης διόρισε στρατάρχη της Ανατολικής Στερεάς τον Δημήτριο Υψηλάντη, αρχηγό εφεδρείας τον Νικόλαο Στράτο, στρατοπεδάρχη τον Σπύρο Μήλιο και γενικούς υπασπιστές τους Γιάννη Λασσάνη και Ιωάννη Φιλήμων. Ο Δημήτριος Υψηλάντης εκστρατεύσας στην Ανατολική Στερεά απελευθέρωσε την πέριξ Θηβών περιοχή. Ταυτόχρονα απέστειλε τον χιλίαρχο Νικόλαο Στράτο και τον οπλαρχηγό Ρουκη με τις δυνάμεις τους και κατέλαβαν το εκ φύσεως οχυρό χωριό Στεβενίκο. Με την κατάληψη του οχυρού του Στεβενίκου εξεδιωχθησαν οι φρουρές των Τούρκων από όλη την επαρχία της Λιβαδειάς, των Σαλώνων και της Δωριδας.
Μετά από λίγο πέρασε στα χέρια των Ελλήνων και το Στεβενίκο μετά από σκληρή μάχη. 120 Τούρκοι και 30 προσκυνημένοι χριστιανοί με αρχηγό τον Γιαννάκη Ζελιαναιο οχυρωμένοι σε ένα διώροφο πύργο αντιστέκονταν με επιμονή στις επιθέσεις τις οποίες έκανε η πεντακοσιαρχια των Θηβαίων υπό την ηγεσία του Ιωάννη Κλίμακα ελπίζοντας οι οχυρωμένοι βοήθεια από την Λιβαδειά. Και πράγματι η αναμενόμενη βοήθεια φάνηκε στην πεδιάδα που ερχόταν από την Λιβαδειά. Χωρίς χρονοτριβή ο Υψηλάντης διέταξε την 4η χιλιαρχία του Δυοβουνιωτη και στο ιππικό να επιτεθούν εναντίον τους.
Έπειτα από λίγη ώρα τα Ελληνικά σώματα ανάγκασαν τις Τουρκικές ενισχύσεις να τραπούν σε άτακτη φυγή. Τέλος ο πύργος κυριεύτηκε με έφοδο και οι υπερασπιστές του 1ου ορόφου σφαγιάστηκαν όλοι ενώ του 2ου αιχμαλωτίστηκαν. Έπειτα κυριεύτηκε με έφοδο και το χωριό και σκοτώθηκαν 45 Τούρκοι ενώ οι υπόλοιποι αφού παραδόθηκαν στις αρχές και τους αφαιρέθηκαν τα όπλα, αφέθηκαν ελεύθεροι να πάνε στην πατρίδα τους. Ενώ ο Έλληνας οπλαρχηγός Ιωάννης Ζελιαναίος βλέποντας την παράλληλη επίθεση όλων των Ελληνικών δυνάμεων είχε παραδοθεί στον Υψηλάντη λίγο προηγουμένως.
Οι Τούρκοι ευχαριστήθηκαν πολύ για την καλοσύνη που έδειξαν οι Έλληνες και εξέφρασαν τις ευχαριστίες τους εγγράφως προς τον Αρχιστράτηγο Υψηλάντη. Η επιστολή των Τούρκων έχει ως εξής:
” Οι υπογεγραμμένοι 107 Τούρκοι δίνουμε υπόσχεση στον Πρίγκιπα να μην ξαναπιάσουμε όπλα εναντίον των Ελλήνων ούτε να πειράξουμε κανέναν ραγιά. Κι αν κανένας από εμάς πιαστεί να κάνει κάτι τέτοιο να μην τον συγχωρούν αλλά να τον θανατώσουν.”
Στο Στεβενίκο μετά την μάχη αυτή διαχείμασε η 5η χιλιαρχία υπό τον Κριεζωτη και στρατοπέδευσε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1829 ο Υψηλάντης πριν την μάχη της Πέτρας διότι στις 24 με 26 Αυγούστου του ίδιου χρόνου στέλνει γράμματα στην Κυβέρνηση του Καποδίστρια από το στρατόπεδο στο Στεβενίκο.
Προκειμένου λοιπόν να εορτασθεί η επέτειος της μάχης του Στεβενίκου (Αγίας Τριάδας), οι μαθητές μας παρέλασαν ως ελάχιστο φόρο τιμής στους ήρωες που βοήθησαν στη απελευθέρωση της Λιβαδειάς και της ευρύτερης περιοχής από τον Τουρκικό ζυγό.
