Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, ακούω φίλους, γνωστούς, άγνωστους, στις προσωπικές συζητήσεις, στις παρέες, στα διάφορα κέντρα, με κάθε αφορμή να λένε: «Θέλω έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που ζούμε. Δεν μπορώ άλλο να ζω σ’ αυτόν που υπάρχει σήμερα».
Ωραία, ρε παιδιά. Κι εγώ θέλω έναν κόσμο καλύτερο. Θέλω έναν κόσμο ανθρώπινο. Έναν κόσμο που ο άλλος (ο όποιος άλλος) θα είναι φίλος και όχι αντίπαλος. Έναν κόσμο όπου το ενδιαφέρον των ανθρώπων θα είναι στο τι θα δώσουν και όχι στο τι θα πάρουν. Έναν κόσμο όπου όλοι μαζί θα νοιαζόμαστε για το γείτονα, τη γειτονιά μας, για την πόλη και τη χώρα μας. Έναν κόσμο που η αξίαΟΛΩΝ μας θα εκτιμάται όχι από τα πόσα έχεις, αλλά από το ποιος είσαι, όπου θα είναι σεβαστή η διαφορετικότητα, τα ταλέντα και τα όνειρα του καθενός.
Πολύ ωραία… Και πώς θα υπάρξει αυτός ο κόσμος; Μήπως θα πρέπει να κάτσουμε όλοι μας ήσυχα και να περιμένουμε κάποιο θαύμα; Μήπως θα πρέπει να υπάρξει κάποιο τέλειο πολιτικό σύστημα που όταν βρεθεί και εφαρμοστεί τότε όλα θα γίνουν υπέροχα κι ο κόσμος καλύτερος; Μήπως οφείλουμε να περιμένουμε να βρεθεί κάποια εμπνευσμένη πολιτική προσωπικότητα, που θα μας πάρει από το χέρι και θα μας οδηγήσει σε έναν καλύτερο κόσμο; Αυτός ο κόσμος που αναζητούμε είμαστε εμείς!!!
Για να το καταλάβουμε, ας κάνουμε στον εαυτό μας κάποιες άλλες ερωτήσεις. Όταν εγώ δεν κάνω αυτά που λέω, τότε με ποιο δικαίωμα περιμένω και απαιτώ οι άλλοι να κάνουν αυτά που λένε; Όταν συμπεριφέρομαι χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς αξίες, χωρίς όνειρα και απλά με νοιάζει να δείξω στους άλλους ότι πέτυχα και ότι αξίζω, ο κακός κόσμος φταίει; Όταν βρίσκω δικαιολογίες για να μένω στο θυμό, το παράπονο ή την αδράνεια και δεν μπορώ να καταλάβω ότι έτσι, η όποια πιθανή μου επιτυχία θα είναι πρόσκαιρη, γιατί έχει στηριχθεί στο βαθύτερο πιστεύω μου ότι δεν είμαι αρκετά καλός, δυνατός, άξιος, ώστε να γίνω ο πραγματικός δημιουργός, όταν θα έρθει η στιγμή της κατακρήμνισης ποιος θα φταίει; Ο κακός ο κόσμος; Η ατυχία μου; Ή οι αδυναμίες μου;
Με άλλα λόγια, ο «καλύτερος κόσμος» που όλοι αναζητάμε, είμαστε ΕΜΕΙΣ. Όταν στηρίζω τη ζωή μου στο ψέμα, στην εξαπάτηση, στο βόλεμα, στην αναζήτηση της ασφάλειας με κάθε μέσον, τότε θα ζω μέσα σ’ έναν κόσμο ψεύτικο, απογοητευτικό και βρώμικο. Όσο βαρύ κι αν είναι αυτό που θα σας πω, ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ.
Όταν εμείς σταματήσουμε να συμμετέχουμε στα παιχνίδια των φοβισμένων, των ανασφαλών και των αρπακτικών, ακόμα και με το όποιο προσωπικό κόστος, τότε μόνο ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Το παιχνίδι δεν παίζεται ΠΟΤΕ από έναν. Όταν εμείς δεν συμμετέχουμε στο παιχνίδι τους, από το δικό μας φόβο μήπως χάσουμε, τότε ο κόσμος θα γίνει καλύτερος.
Τελικά, όλοι μας θαυμάζουμε εκείνους που στέκονται όρθιοι, μπροστά στο οποιοδήποτε εμπόδιο και «ξαναχτίζουν απ’ την αρχή, με εργαλεία που είναι φθαρμένα» όπως λέει και ο Κίπλινγκ στο ποίημα του «Εάν».
Ας μάθουμε όταν δεχόμαστε την όποια επίθεση ή αρνητική συμπεριφορά ή άσχημο γεγονός, εμείς να στέλνουμε κατανόηση και αγάπη. Δεν εννοώ με αυτό να γίνουμε θύματα. Κάθε άλλο. Απλά να μάθουμε αντί να ανταποδίδουμε τα ίδια και να γινόμαστε ίδιοι, να κατανοούμε. Να καταλάβουμε επιτέλους ότι όλοι αυτοί που κάνουν τον κόσμο να μην μας αρέσει είναι φοβισμένοι ή πονάνε. Ακριβώς όπως κι εμείς όποτε φερθήκαμε άσχημα, είτε στον εαυτό μας είτε σε κάποιον άλλον, ήταν μια στιγμή που πονάγαμε ή φοβόμαστε.
Έχουμε ιερό χρέος να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο και θα τον κάνουμε όταν κάνουμε τον εαυτό μας καλύτερο. Όταν δώσουμε με τις πράξεις μας, στον εαυτό μας και στον κόσμο αληθινή αγάπη, πίστη, ελπίδα και όραμα. Όταν μας κάνουμε παράδειγμα για τα παιδιά, τους φίλους και την κοινωνία μας.
Ας κάνουμε λοιπόν τους εαυτούς μας άξιους θαυμασμού και όχι άξιους λύπησης…
