Η Ελλάδα (στην καθαρεύουσα Ελλάς), με επίσημη συνταγματική ονομασία Ελληνική Δημοκρατία, είναι χώρα της νοτιοανατολικής Ευρώπης στο νοτιότερο άκρο της Βαλκανικής χερσονήσου. Συνορεύει στα βορειοδυτικά με την Αλβανία, στα βόρεια με τη Βόρεια Μακεδονία και τη Βουλγαρία και στα βορειοανατολικά με την Τουρκία.
Η αρχαία Αθήνα (Ἀθῆναι στην αττική διάλεκτο) ήταν πόλη-κράτος της αρχαίας Ελλάδας και μία από τις σημαντικότερες πόλεις του αρχαίου κόσμου γενικότερα. Τα όρια της περιλάμβαναν το μεγαλύτερο τμήμα της σημερινής Αττικής. Οι Αθηναίοι κυριαρχούσαν μέσω του ισχυρού τους στόλου σε έναν μεγάλο αριθμό ιωνικών αποικιών στα νησιά του Αιγαίου και στα παράλια της Μικράς Ασίας.
Η Τριπολιτσά ήταν την εποχή εκείνη το σημαντικότερο διοικητικό, στρατιωτικό και οικονομικό κέντρο της Πελοποννήσου με ιδιαίτερη στρατηγική σημασία, καθώς ήλεγχε τις οδούς προς τις άλλες μεγάλες πόλεις της Πελοποννήσου. Η σημερινή πρωτεύουσα της Αρκαδίας ιδρύθηκε ως Τρίπολις[9] περίπου τον 14ο αιώνα στη θέση τριών ερειπωμένων οικισμών: της Μαντίνειας, της Τεγέας και των Αμυκλών ή του Παλλαντίου[10] και ήδη από το 1786 ήταν έδρα του βιλαετιού του Μοριά με διοικητή τον Πασά του Μορέως.
Ξημέρωνε του Άγιο Λιός γιορτάσιμη ημέρα
Κύπρος για σένα θάνατος σπαθιά και ξένα χέρια
χύμηξε δαίμονας κακός με τρόμο και φοβέρα
κλαίει απόψε η Παναγιά μοιρολογούν τ᾽αστέρια.
Ιούλης μήνας νύχτα καυτή……… λαύρα λιοπύρι
παρασκευής ξημέρωμα μοιραίο Κύπρος για σένα
ύπουλα εισέβαλε ο εχθρός τον θάνατο να σπείρει
φωνές χαμός φωτιά κορμιά στο χώμα απλωμένα.
Τ᾽αεροπλάνα σύννεφα στον ουρανό τον βάψαν γκρίζο
μοιάζει σαν Πάσχα φωτοβολίδες παντού στη γή
κλαμένα μάτια φόβος τα ζώνει Θεέ μου τι αντικρύζω;;
η Κύπρος στις φλόγες, βοήθα Χριστέ μου αιμορραγεί.
Σε ποιό βουνό να τρέξω εγώ σε ποιό δεντρί να σκύψω
π᾽έχω μάνα αδερφή κύρη γυναίκα γιούς και μια θυγατέρα
poihmata kypros
σε ποιό ξωκκλήσι να ταχτώ κι ο δόλιος να τους κρύψω
που σκίζεται ο ουρανός ηχούν σειρήνες στον αγέρα;;
“Ο αποχαιρετισμός της μάνας”
Μισεύεις για την ξενιτιά και μένω μοναχή μου,
σύρε παιδί μου στο καλό και σύρε στην ευχή μου.
η στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οι δρόμοι,
για χάρη σου ν’ ανθοβολούν και τα λιθάρια ακόμη.
και το ποτήρι της χαράς ποτέ να μη στραγγίζεις.
Να πίνεις και να ξεδιψάς και να ‘ναι αυτό γεμάτο,
σα να ‘ναι η βρύση από ψηλά κι εσύ να ‘σαι από κάτω.
δίχτυα πολλά κι οξόβεργες θα στήσουνε για σένα.
Παιδί μου, αν εμένανε πάψεις να με θυμάσαι,
με δίχως βαρυγκώμηση συχωρεμένος να ‘σαι.
ωστόσο και πάλι θα ‘μαι πρόθυμη, συχώρεση να δώσω.
Μ’ αν την πατρίδα απαρνηθείς που τη λατρεύουμε όλοι, Συνέχεια
