3o Γυμνάσιο Άνω Λιοσίων

Ήταν ένα κρύο και βροχερό χειμωνιάτικο απόγευμα του 1891 όταν ο καναδός Τζιμ Νέισμι, ο νεαρός γυμναστής του κολεγίου Σπρίνκγφιλντ της Μασαχουσέτης, καθόταν προβληματισμένος στο γραφείο του. Σκεφτόταν πως θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα παιχνίδι για να παίζουν οι μαθητές του σε κλειστό χώρο και ταυτόχρονα να είναι ενδιαφέρων και θεαματικό. Η ώρα περνούσε και άρχισε να απογοητεύεται. Εκνευρισμένος πέταξε στο καλάθι των σκουπιδιών ένα τσαλακωμένο χαρτί, που όση ώρα σκεφτόταν, το ταλαιπωρούσε στα χέρια του. Το χάρτινο μπαλάκι μπήκε στο καλάθι και τότε ο Νεοσμίθ πετάχτηκε όρθιος και σκέφτηκε που θα στήριζε το νέο παιχνίδι. Θα ήταν λοιπόν ένα παιχνίδι με μπάλα.

Πώς το παιχνίδι θα γινόταν ανταγωνιστικό; Σκέφτηκε να βάλει ένα κουτί στο πάτωμα και να έριχναν εκεί οι παίκτες τη μπάλα, αλλά αυτό ήταν ανέφικτο, καθώς οι αμυντικοί θα στεκόταν μπροστά και το παιχνίδι θα γινόταν τραχύ. Έτσι αποφάσισε Συνέχεια →

Ο σχολικός εκφοβισμός, είναι ένα χαρακτηριστικό που συναντά κανείς –αν όχι σε όλα – σε πολλά σχολεία.  Παιδιά – αλλά και καθηγητές –προσβάλλουν τους μαθητές, με αποτέλεσμα εκείνα να φοβούνται να μιλήσουν, να κοινωνικοποιηθούν.  Αυτό θα πρέπει να σταματήσει γρήγορα, έτσι ώστε το κάθε παιδί να αποκτήσει την αυτοπεποίθηση του.  Και κυρίως, να σταματήσει τώρα, γιατί στις εποχές που ζούμε πρέπει να είμαστε ενωμένοι.

Η ανεργία είναι μια κατάσταση που μαστίζει την κοινωνία του σήμερα και απελπίζει καθημερινά όλο και περισσότερους ανθρώπους. Παγκόσμιο φαινόμενο, άγει τους κατοίκους αυτού του πλανήτη να αναρωτιούνται για το μέλλον τους. Σήμερα όλο ένα και περισσότεροι νέοι δηλώνουν αβέβαιοι για το αν θα μπορέσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, όχι μόνο πάνω στον τομέα στον οποίο είναι ειδικευμένοι, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη θέση εργασίας προκύψει. Εξαιτίας αυτής της αβεβαιότητας όλο και περισσότεροι νέοι συσσωρεύουν θυμό και αγανάκτηση, ως προς τους υπεύθυνους που δημιούργησαν αυτό το αίσθημα ανασφάλειας, ώστε αρκετοί από αυτούς να προβαίνουν σε αντικοινωνικά φαινόμενα. Αναμφίβολα εμείς ως μαθητές αλλά και ως νέα μέλη της άνισα κατανεμημένης αυτής κοινωνίας, συνεχίζουμε να επιδιώκουμε τους στόχους μας γιατί μόνο έτσι θα βγούμε από αυτό το αδιέξοδο!!!

Καλό θα ήταν οι μαθητές – όλων των τάξεων – του σχολείου να δανείζονται βιβλία, έτσι ώστε να λύνεται η γλώσσα τους στο διάβασμα, να μαθαίνουν περισσότερα για τον κόσμο και προπάντων, να χρησιμοποιούν λέξεις και προτάσεις σε εκθέσεις τους, γραπτά ή διαγωνίσματα.  Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να απευθυνθούν στον καθηγητή που είναι υπεύθυνος.  Γυρνώντας, βέβαια, πάντα πίσω το βιβλίο/α που δανείζονται!!!