Ένα δάκρυ στο δρόμο με τις λεύκες
Ο μικρόκοσμός μου στη Σιάτιστα και μάλιστα στη γειτονιά μου δεν είναι πια ο ίδιος. Άλλαξε απροσδόκητα την 30η του Σεπτέμβρη, όταν με το αμαξάκι μου προσπάθησα να μπω από τη διασταύρωση του Αγίου Αθανασίου στο «δρόμο με τις λεύκες», όπως ονόμαζα την πρώην είσοδο των παλαιών Λ.Υ.Β.
Τρεις από τις πέντε συνολικά καταπράσινες εντυπωσιακές λεύκες που στόλιζαν το αριστερό κράσπεδο, γίνονταν κομμάτια με ανώτερη εντολή και με πολλές εύλογες δικαιολογίες. Η καταδικαστική ετυμηγορία εντυπωσιακή, όπως και σε όλα τα ιστορικά εγκλήματα που τελέστηκαν στο παρελθόν? Θα μπορούσαν να επινοηθούν κι άλλα επιχειρήματα: π.χ. ενοχλητικά αλλεργιογόνες, έφραζαν με τα φύλλα τους τα λούκια των σπιτιών?
Αναρωτιέμαι, βέβαια, γιατί τόση βιασύνη? Εδώ κι έξι τουλάχιστον χρόνια ορθώνεται γυμνή μια ξερή λεύκα δίπλα από το αρχοντικό Κανατσούλη, που την ονομάσαμε με τους μαθητές και τις μαθήτριές μου το έτος 2002 «νεκρό γίγαντα». Ζητήσαμε από το Δήμο να φροντίσει για το κόψιμο, επειδή με το πέσιμό της πιθανά θα προκαλούσε ζημιά στο αρχοντικό Κανατσούλη ή στην οικία του πρωτοπρεσβύτερου Θεοδωρόπουλου ή κάποιο άλλο χειρότερο ατύχημα. Ωστόσο, ο «νεκρός γίγαντας» στέκεται ακόμη εκεί, εντυπωσιακά αγέρωχος, άξιος θαυμασμού!!!
Ο λόγος που τώρα γράφω την «ωδή» μου για τις τρεις λεύκες είναι όχι για να καλέσω σε απολογία κάποιον (γνωρίζω άλλωστε την επιχειρηματολογία), αλλά για να τιμήσω τα τρία περήφανα δέντρα που ομόρφαιναν ως τώρα την καθημερινότητα όλων μας και γι΄ αυτό τα ευχαριστώ.
Στα χρόνια της παρουσία τους στη χλωρίδα της Σιάτιστας χάρισαν στην ατμόσφαιρα τεράστιο όγκο οξυγόνου! Ανέκοπταν τη σφοδρότητα των βόρειων ανέμων κι επηρέαζαν το μικροκλίμα του γύρω χώρου. Χάριζαν στους περίοικους τη δροσιά τους και τον παχύ τους ίσκιο το καλοκαίρι, καθώς και την καταπράσινη ομορφιά τους, κάνοντας εμάς τους λιγότερο τυχερούς να τους μακαρίζουμε για την τύχη τους να ζουν στη σκιά αγέρωχων δέντρων, όπως η ελιτίστικη κοινωνία των Αθηνών στις επαύλεις του Παλαιού Ψυχικού. Ποιος από μας πρόσεχε αν πίσω από την ομορφιά των δέντρων κρύβονταν επαύλεις ή παράγκες;
Κι όταν ερχόταν το φθινόπωρο μάς χάριζαν την ωραιότερη εντύπωση! Τα φύλλα όλων των δέντρων γίνονταν σιγά σιγά κατακίτρινα κι αρνούνταν να πέσουν για μέρες. Ο «δρόμος με τις λεύκες» χρωματιζόταν χρυσαφένιος μέχρι τον ουρανό! Μόνο ο δυνατός άνεμος θα έκανε τα όμορφα κατακίτρινα φύλλα τους να στροβιλιστούν αργά στον αέρα, γεμίζοντας το δρόμο ομορφιά! Κι αναρωτιόμασταν όλοι κι ευγνωμονούσαμε το Θεό, καθώς και τα φανταράκια που τις φύτεψαν γι΄ αυτήν την εξαίσια εικόνα φθινοπωρινής ομορφιάς που αντικρίζαμε κάθε χρόνο και δεν τη χορταίναμε, ενώ ζούσαμε στην αποψιλωμένη Σιάτιστα!
Αλλά και τώρα οι νεκρές λεύκες θα συνεχίσουν να προσφέρουν! Η καταπράσινη φυλλωσιά τους φαντάζομαι πως θα αποτελέσει τροφή κάποιων ζώων. Και βέβαια, στη διάρκεια του ψυχρού χειμώνα θα χαρίσουν σε κάποιους τυχερούς ζεστασιά συνοδευόμενη με εξαίσια μυρωδιά ξύλου, καθώς θα καίγονται σε κάποιες σόμπες ή ακόμα καλύτερα σε κάποια τζάκια?
Τώρα πια αναμένω δυστυχώς με πολλή αγωνία την προγραμματισμένη αισθητική παρέμβαση του Δήμου στη διαμόρφωση του αύλειου χώρου του 1ου Δημοτικού Σχολείου. Ζητώ να μην πειραχθούν τα δέντρα του κήπου. Επιπλέον, να μην κοπούν τα εντυπωσιακά αειθαλή λιγούστρα – οι θάμνοι που πήραν ύψος δέντρων, δημιουργώντας άλσος και που αποτελούν έναν όμορφο «πράσινο πνεύμονα». Οπωσδήποτε, να μην πειραχτεί ο εντυπωσιακός πλάτανος που αποτελεί πια ένα «μνημείο φύσης» του τόπου μας.
Κάνω αυτές τις υποδείξεις, γιατί έχω κατατρομάξει με μερικές δήθεν αισθητικές παρεμβάσεις που καταλήγουν να είναι επεμβάσεις αποψίλωσης από ντόπια φυτά – συχνά σύμβολα της ιστορίας του τόπου μας – και που απλά αποτελούν εισαγωγές ξένων προς τη χλωρίδα του τόπου φυτών. Γι΄ αυτό καλώ τους υπεύθυνους να ενεργήσουν με ευαισθησία.
Και θα κλείσω με μια κουβέντα του πατέρα μου: «Για να κόψει κάποιος ένα δέντρο, πρέπει να έχει φυτέψει νωρίτερα δύο.»
Στέφου Ζωή