του Λάμπρου Βλάχα (Γ΄1)

Στην Αυστραλία

    Ησυχία επικρατούσε στην τάξη του Α΄4. Τα παιδιά γράφανε τεστ στο μάθημα της Ιστορίας αλλά το μυαλό του Γιώργου μόνο εκεί δεν ήταν. Πλησίαζε ο αγώνας του. «Πρόκριση», έλεγε. Αν τα πήγαινε καλά, θα ντυνόταν στα μπλε και θα ακολουθούσε την Εθνική Ομάδα στην Αυστραλία. Τρομερή η Αυστραλία! Την ονειρευόταν μήνες τώρα. Ο αγώνας του ήταν σε δύο μέρες. Θα έπρεπε να ταξιδέψει μέχρι τη Θεσσαλονίκη από την Αθήνα. Μακρύς ο δρόμος … Φαντάσου πόσο θα ήταν μέχρι την Αυστραλία!

    Έγραψε άλλη μία ερώτηση του τεστ και συνέχισε να σκέφτεται. Οι περισσότεροι συμμαθητές του ή τον κορόιδευαν ότι δεν θα τα καταφέρει ή τον περνούσαν για τρελό. Μόνο μία κοπέλα πίστευε σε αυτόν. Ελπίδα πρέπει να τη λέγανε. Και φυσικά η οικογένειά του – όχι η βιολογική, αν και ήταν κι αυτή σημαντική· τους συναθλητές του πλέον τους έβλεπε σαν αδέρφια. Αχ, πόσα είχαν περάσει μαζί! Και ο μεγάλος πατέρας ήταν ο σοφός προπονητής, σπουδαίος αθλητής στα νιάτα του. Τώρα είναι γελαστός, στρουμπουλούλης και σοφός σαν γέροντας! Σε όλα τα θέματα, όχι μόνο στα αγωνίσματα. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, ναι, αυτός ήταν ο καλύτερος πατέρας που γνώρισε ποτέ.

    Η ώρα τελείωσε. Ο Γιώργος γυρίζει σπίτι του και αρχίζει να πακετάρει τα πράγματά του. Σταματάει στα παπούτσια του. Αυτά τα παπούτσια … είχαν περισσότερα χιλιόμετρα απ’ το σαραβαλάκι του παππού του! Έριξε ένα χαμόγελο και τα έβαλε μέσα. Στο λεωφορείο άκουσε δυο ανθρώπους να λένε: «Πού πάει το φτωχαδάκι;». Χαμογέλασε αλλά δεν αντέδρασε. Είχε μάθει από καιρό να κρατάει τα πάντα μέσα του.

    Έπειτα από λίγες ώρες έφτασε στο στάδιο. Απίστευτο! Δεν είχε γνωρίσει κανονικό στάδιο και τώρα είχε την τύχη να βρίσκεται στο Καυταντζόγλειο σε όλο του το μεγαλείο. Είδε το πρόγραμμα των αγώνων. Σε λίγο έτρεχε. Κάποιος άλλος αθλητής τον ρώτησε σε τι αγωνιζόταν. «Τετρακόσια μέτρα», του απάντησε ο Γιώργος. «Πφφ», χασκογέλασε ο άλλος και έφυγε.

    Το άγχος του είχε αποκορυφωθεί. «Οι αθλητές των τετρακοσίων μέτρων να εισέλθουν στο στάδιο!» Πήγε για να κάνει ζέσταμα και λίγο μετά βρισκόταν στη γραμμή εκκίνησης. Ένιωθε ότι δεν μπορούσε να κουνήσει τα πόδια του. «Λάβετε θέσεις!», φώναξε ο υπεύθυνος της εκκίνησης. Ο Γιώργος πήρε θέση μουδιασμένος. «Έτοιμοι!» Έριξε ένα τελευταίο βλέμμα στην κερκίδα. Δεν το πίστευε, οι φίλοι του ήταν εκεί! Και κάποιος άλλος ήταν εκεί, εκείνη η κοπέλα … Του έκλεισε το μάτι. Ξαφνικά μια φωτιά άναψε μέσα του. «Μπαμ!»

    Τα πόδια του έφυγαν μόνα τους. Σαν σίφουνας διέσχιζε το γήπεδο και πέρναγε τους αντιπάλους του. Από τις κερκίδες άκουγε τους συναθλητές του να φωνάζουν και να τον ενθαρ-ρύνουν. Εκατό μέτρα έμεναν. Είδε τον προπονητή του να ουρλιάζει στις κερκίδες του τερματισμού. Έτσι στρουμπουλούλης που ήταν του φάνηκε πολύ αστείος. Ο αέρας στα μαλλιά του ήταν αναζωογονητικός. Τερμάτισε, ήταν πρώτος! Κοίταξε το χρονόμετρο: 47’92’’. Τα είχε καταφέρει!

    Οι φίλοι του και ο προπονητής του όρμησαν απ’ την κερκίδα και τον αγκάλιασαν. Και εκείνη η κοπέλα, η Ελπίδα, είχε πάει κοντά του. «Σε ευχαριστώ», της είπε, «που ήσουν δίπλα μου». Η Ελπίδα του έκλεισε το μάτι και απάντησε: «Ποτέ δεν εγκαταλείπω ανθρώπους σαν εσένα».

   Το βράδυ σήκωσαν για μία τελευταία φορά τα ποτήρια τους. «Στην Αυστραλία!», «ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ», φώναζαν όλοι μαζί.

Με αφορμή το θέμα του διηγήματος, δείτε επίσης σκηνές από την ταινία Chariots of Fire (1981), που αναφέρεται στον αγώνα δύο δρομέων να κατακτήσουν το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924, με μουσική του Β. Παπαθανασίου, βραβευμένη με Όσκαρ. (Μ.Π.)