Πτυχίο διδασκαλίας Οικονομικών από τη ΣΕΛΕΤΕ. Εργάστηκα τρία χρόνια σε Τράπεζα στη Λάρισα και παραιτήθηκα. Αμέσως μετά εργάστηκα σε λογιστήριο τοπικής εταιρίας για τέσσερα χρόνια απ΄ όπου επίσης παραιτήθηκα. Σήμερα ασχολούμαι με τη ραπτική!».

Η Παρασκευή Στρατή, Λαρισαία, είναι από τους νέους εκείνους της χώρας μας που πήρε μια τολμηρή απόφαση ζωής, μέσα στη συγκυρία της οικονομικής κρίσης, ανακαλύπτοντας μία διέξοδο που ούτε τη φανταζόταν όταν σπούδαζε Οικονομικά.

Μαθήτρια λυκείου τής έλεγαν ότι τα οικονομικά είναι το μέλλον.

«Ήταν μόδα για την εποχή μου η σχολή που επέλεξα να σπουδάσω. Οι περισσότεροι ήθελαν τότε να την ακολουθήσουν, διότι μας έλεγαν ότι έχει σίγουρη αποκατάσταση…», εξηγεί η Παρασκευή, από τις φοιτήτριες εκείνες που τελείωσε τις σπουδές της χωρίς ούτε ένα χρόνο καθυστέρησης!

Με πείσμα και υπομονή, επί έξι συναπτά έτη ήταν πάνω από βιβλία και σημειώσεις, για τα αποκτήσει περισσότερα προσόντα για την αγορά εργασίας.

Πράγματι εργάστηκε στο αντικείμενο για χρόνια, μέχρι που …εμφανίστηκε μπροστά της μια ραπτομηχανή! Μια παλιά, ποδοκίνητη «SIΝGER». Ήταν της γιαγιάς της, που μετά τον θάνατό της η οικογένεια την κράτησε ως κειμήλιο.

Σαν πρόκληση, την έπιασε στα χέρια της και την επεξεργαζόταν θέλοντας να τη μάθει. Μία θεία της, που ήξερε εμπειρικά από ραπτική, αναλαμβάνει να της δείξει πώς δουλεύει. Από τότε αρχίζει η …αντίστροφη μέτρηση για τα Οικονομικά!

Ήταν οι συγκυρίες; Ήταν η δύσκολη εποχή της οικονομικής κρίσης;

Ήταν ότι δεν την ικανοποιούσε το επαγγελματικό αντικείμενο, με τα λογιστικά βιβλία και τους αριθμούς;

Ήταν ότι διαπίστωσε πως μέσα σε αυτό, δεν έβρισκε ενδιαφέρον και τις αποδοχές που θα έπρεπε να είχε με τα τόσα χρόνια σπουδών;

Ό,τι και αν ήταν τελικά, αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να διαπιστώνει, μετά από χρόνια, ότι θέλει να κάνει κάτι άλλο, από αυτό που σπούδασε και προχωρά σε στροφή 180 μοιρών, αναλαμβάνοντας το ρίσκο, αναμφίβολα δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από τόλμη!

«Έχω βρει τον εαυτό μου μέσα σε αυτό… Μακάρι να το είχα ανακαλύψει πιο μπροστά. Αλλά απ΄ την άλλη σκέφτομαι: Άξιζαν τον κόπο, τόσα χρόνια σπουδών, τόσα έξοδα; Όμως τελικά κάνω αυτό που μου αρέσει: δημιουργώ!», μας λέει η Παρασκευή.

Η ιδέα που συνέλαβε ήταν πρωτότυπη: Ένα σύγχρονο παιδικό μοδιστράδικο, στη Λάρισα!

Η ανταπόκριση του κόσμου δε, ήταν άμεση και υπάρχει ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον, καθώς η δουλειά της, έχει κερδίσει τις καλύτερες εντυπώσεις.

Η ΡΑΠΤΟΜΗΧΑΝΗ ΚΑΙ Η ΤΣΑΝΤΑ…

Δεν ήταν μόνο η παλιά ραπτομηχανή που έδωσε το έναυσμα να ασχοληθεί η Παρασκευή με την ραπτική, αλλά και μια γυναικεία χειροποίητη τσάντα, που είδε σε ένα ταξίδι της στο εξωτερικό.

«Ενθουσιάστηκα μόλις την είδα…», μας λέει και συμπληρώνει: «Σκέφτηκα, ότι μπορώ να τη φτιάξω και εγώ. Η ραπτομηχανή με περίμενε, ήταν το πρώτο αντικείμενο που έκανα και ακολούθησαν άλλα τόσα για τις φίλες μου. Συνέχιζα για χρόνια να μαθαίνω ραπτική και κάθε Χριστούγεννα έφτιαχνα χειροποίητα δώρα στους συγγενείς και φίλους μου (ποδιές, μαξιλάρια, κασετίνες, γάντια, κασκόλ κ.α.), μέχρι που αποφάσισα να πειραματιστώ σε παιδικά ρούχα για την κόρη μου.

Έτσι άρχισα την αναζήτηση τεχνικών κοπτικής ραπτικής στο διαδίκτυο. Έβλεπα και δημιουργούσα. Πήγα και για μαθήματα ραπτικής σε μια μοδίστρα αλλά παράλληλα παρακολουθούσα και μαθήματα πατρόν, σε μια σχολή στο διαδίκτυο».

Το επόμενο βήμα ήταν να δημιουργήσει μια ιστοσελίδα, με τις δημιουργίες της. Ήταν η στιγμή που το χόμπι, έγινε δουλειά.

«Αποφάσισα να μην κρύβομαι άλλο και να βγω στην αγορά με αυτό που ξέρω να κάνω, με αυτό που είμαι», τονίζει και μας παρουσιάζει πώς προέκυψε η επιλογή του χώρου του καταστήματος: «Έβλεπα το κατάστημα από καιρό πριν, όταν ήταν ραφείο και έλεγα. Φαντάζεσαι να κάνω εδώ το δικό μου ραφείο; Το είδα μια μέρα, κλειστό. Ο ράφτης το είχε αφήσει. Τυχαίο; Θα συνέχιζα την ιστορία του χώρου, στο ίδιο αντικείμενο».

Της Λένας Κισσάβου/ Φωτ.: Βασίλης Ντάμπλης