Κωνσταντίνος Καβάφης «Τείχη»

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω. 

Οι στίχοι του Καβάφη, επίκαιροι όσο ποτέ.

Τα τείχη είναι γύρω μας. Πάντα. Τα χτίζουμε ή μας τα χτίζουν άλλοι. Σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβουμε. Ο αποκλεισμός, η στέρηση της ελευθερίας, ο εγκλωβισμός μας σε κοινωνικά στερεότυπα συχνά μας πιέζουν και νιώθουμε φυλακισμένοι. O φόβος μας θολώνει το μυαλό.

Τα τείχη υπάρχουν για να τα γκρεμίζουμε.

Είναι τόσο πολλά όσα έξω έχουμε να κάμουμε.