Οι εκλογές τέλειωσαν. Τα αποτελέσματα είναι ήδη γνωστά σε όλους. Οι δυνάμεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στηρίζουν την αντιεκπαιδευτική πολιτική πέτυχαν εν μέρει το στόχο τους: εξευτέλισαν και απαξίωσαν κάθε έννοια μαζικής διαδικασίας ώστε να μη συζητηθούν ενοχλητικά ζητήματα για τις θέσεις και το ρολό τους. Έτσι, η παρωδία της Γενικής Συνέλευσης τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες. Αντίθετα, στο εκλογικό κέντρο ήταν από νωρίς όλοι εκεί για να παίξουν το ρόλο που ξέρουν καλά: του πολιτικάντη αλιέα ψήφων.

Μέσα σ? αυτή την κατάσταση πολιτικής αφασίας κατάφεραν οι μεν να κρατήσουν δυνάμεις και οι δε να κάνουν ένα καλοκαιρινό δώρο στην πολιτική τους προϊσταμένη η οποία θα μπορεί εκ του ασφαλούς να λέει πως μετά από μεγάλους απεργιακούς αγώνες η φιλοκυβερνητική παράταξη δεν εισέπραξε το κόστος.

Μέσα σ? αυτές τις αντίξοες συνθήκες οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ κατάφεραν να βγουν ενισχυμένες χάρη στις ξεκάθαρες θέσεις μας αλλά και την συνεπή στάση μας σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς που πέρασε.

Η άνοδος της Ταξικής Ενότητας Εκπαιδευτικών, εκτός των άλλων, ήταν κι ένα ράπισμα σε όλους τους ψιθυριστές που υπόγεια διέδιδαν φήμες εναντίον του ΠΑΜΕ είτε προσπαθούσαν να εμφανιστούν εκείνοι ως? εκπρόσωποι του για να ψαρέψουν σε θολά νερά.

Σε πείσμα αντιπάλων και «φίλων» η Ταξική Ενότητα Εκπαιδευτικών κερδίζει σταθερά έδαφος και την αποδοχή των συναδέλφων.

Μετά από χρόνια εξέλεξε αντιπρόσωπο στη ΓΣ της ΔΟΕ.

Η για λίγους ψήφους απώλεια της έδρας στο ΔΣ δεν μας πτοεί καθώς έχουμε αποδείξει πως από οποιαδήποτε θέση δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για την αλλαγή πορείας του κλάδου σε αγωνιστική-διεκδικητική κατεύθυνση. Κι αυτό θα κάνουμε με ακόμα μεγαλύτερη ένταση τη χρονιά που έρχεται.

Θα θέλαμε να χαιρετίσουμε τους συναδέλφους που έδωσαν μαζί μας τη μάχη της αλλαγής των συσχετισμών και να τους καλέσουμε να πυκνώσουν τις γραμμές μας. Χαιρετίζουμε επίσης όλους εκείνους που καλοπροαίρετα εναπέθεσαν την εμπιστοσύνη τους σε άλλα «λιμάνια» και τους θυμίζουμε πως δεν αρκούν οι κορώνες περί «ενότητας» και «αγωνιστικότητας», χρειάζεται καθημερινά και η απόδειξη (η οποία για άλλη μια φορά δεν ήρθε). Όλους αυτούς τους θεωρούμε εν δυνάμει συμμάχους μας.

Ας είναι βέβαιοι πως θα μας βρουν και πάλι δίπλα τους στους μικρούς ή μεγάλους αγώνες.

ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Ιούνης 2007

Αποθήκευσε το σαν έγγραφο

ΟΤΑΝ

αποκαλύπταμε ποια εκπαίδευση επιβάλλει η ΕΕ στις «πειθαρχημένες» κυβερνήσεις μας, ΟΛΟΙ μάς απαντούσαν: «Είστε υπερβολικοί?».

ΟΤΑΝ,

πρωτοστατώντας στους αγώνες, αποκαλύπταμε ότι η απεργία ήταν «μοντελάκι» για τα παιχνίδια των δημοτικών εκλογών, ΟΛΟΙ, ομόφωνα, αναφωνούσαν: «Τορπιλίζετε τον αγώνα?».

ΣΗΜΕΡΑ

όμως, όλα φάνηκαν καθαρά όπως τα έλεγε το Π.Α.ΜΕ:

Η ΑΠΕΡΓΙΑ χρησιμοποιήθηκε για τις προεκλογικές ανάγκες του ΠΑΣΟΚ.
Αμέσως μετά τις εκλογές, ο ρόλος της έληξε!!!

ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ έκαναν τη δουλειά τους. Η Ν.Δ και το ΠΑ.ΣΟ.Κ, το βράδυ των εκλογών, δήλωναν αμφότεροι νικητές!

Η «Αγωνιστική Συσπείρωση» (ΝΑΡ-ΣΕΑΜ) και η «Ένωση Εργαζομένων» (ΚΟΕ), αφού στήριξαν σθεναρά και το πλαίσιο της ΠΑΣΚ και το προεδρείο της στο Σύλλογο, «μετρούν» τις τηλεοπτικές εμφανίσεις και τις φωτογραφίες τους σε «πρώτο πλάνο». Πολλά λόγια για ηρωισμούς, λίγα για την ταμπακέρα ?

Η ΠΑΙΔΕΙΑ

τώρα έχει καθαρό στόχο: Αυτόν που θέλουν οι μεγάλες επιχειρήσεις:

Φτηνούς και «ευέλικτους» εργάτες!!!

ΜΟΡΦΩΣΗ; ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ; ΑΠΟΨΗ; = επικίνδυνα για τα κέρδη!!!

Όλα τα μέτρα του υπουργείου εκεί στοχεύουν:

ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ = ιδιωτικοποίηση, δηλαδή:

Χρηματοδότηση Σχολείων από Δήμους- Γονείς- Επιχειρήσεις.

Τα Προγράμματα θα είναι τοπική υπόθεση ( άλλο στη

Δραπετσώνα, άλλο στην Εκάλη-άλλο στον Πελεκάνο, άλλο στα Ζαρουχλέικα) και όπως ορίζει ο χρηματοδότης!!!

Διορισμοί, από τους Δήμους (με το απαραίτητο ρουσφέτι)

ΔΙΑΘΕΜΑΤΙΚΗ = λίγο απ? όλα.

«πληροφορία», αντί για γνώση.

« επικοινωνία», αντί για μόρφωση και σκέψη.

«απασχόληση» (κάπου- κάπου), αντί για σταθερή εργασία, μεροκάματο και

ασφάλιση.

ΕΥΕΛΙΚΤΗ ΖΩΝΗ = είσοδος των επιχειρήσεων στην εκπαίδευση (με το αζημίωτο φυσικά)

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ = μελετημένα γι? αυτό το σκοπό. Αντιεπιστημονικά και επιζήμια. Στόχος: η «οικειοθελής» εγκατάλειψη του Σχολείου για τα παιδιά των φτωχών οικογενειών
Η διαμόρφωση υποτακτικών συνειδήσεων στο κεφάλαιο.

?όταν όλα κραυγάζουν για το πού πάμε:

Τα ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΑ, με την εντατικοποίηση και την ιδιωτικοποίηση, ακολουθούν την πορεία των παιδικών σταθμών (πέρασαν στους ΟΤΑ απ? το 2001).

O ΘΕΣΜΟΣ των ΩΡΟΜΙΣΘΙΩΝ , επεκτείνεται ραγδαία, κι αύριο θα είναι ο κανόνας. (Σε αυτούς που ΠΑΣΚ ? ΔΑΚΕ ? Συνεργασία στερούν να ψηφίσουν στη ΔΟΕ και στο Σύλλογο Δασκάλων στην Πάτρα, δεν τους θεωρούν συναδέλφους).

Τα ΧΡΗΜΑΤΑ των ασφαλιστικών ταμείων κλέβονται με τους νόμους που ψήφισαν οι γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις. Όλοι τους συμφωνούν (στην ΑΔΕΔΥ μόνο το Π.Α.ΜΕ είπε όχι σε κάθε μορφής τζόγο).

Το ΑΡΘΡΟ 16. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι υπέρ της κατάργησης του. Ο ΣΥΝ κατά της κατάργησης, αλλά ΥΠΕΡ της αναγνώρισης των ΚΕΣ (παραρτημάτων των ξένων πανεπιστημίων) ως ιδιωτικών ΑΕΙ. Δηλαδή, και στο ληστή ψωμί και στο χωροφύλακα χαμπέρι?!!!

Συνάδελφοι,

Μας γνωρίζετε. Από πολλά χρόνια,

για τις ολοκληρωμένες θέσεις μας για την Παιδεία, με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
για την πολιτική μας στάση και τοποθέτηση σταθερά δίπλα στους εργαζόμενους και το λαό,
για τον πάντα καθαρό και ανοιχτό μας λόγο.

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΠΡΟΪΟΝ ΑΓΩΝΩΝ, ΜΕ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ:

1. ΕΝΑΣ λαός, ΜΙΑ Παιδεία. Ίδια για όλους, χωρίς διαχωρισμούς.

2. ΣΧΟΛΕΙΟ ενιαίο 12/χρονο υποχρεωτικό. Αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν. ΜΟΡΦΩΣΗ πρώτα και ύστερα επάγγελμα.

3. ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ 2/χρονο. Υποχρεωτικό, δωρεάν, με δίκτυο ΔΗΜΟΣΙΩΝ παιδικών κέντρων.

4. 15% του προϋπολογισμού για την παιδεία?ΟΧΙ λόγια.

5. ΣΤΑΘΕΡΗ εργασία για όλους. Κατάργηση του θεσμού των αναπληρωτών και ωρομισθίων. Διορισμοί με νέα ενιαία επετηρίδα. Μείωση ωραρίου.

6. ΔΑΣΚΑΛΟΣ καλά αμειβόμενος. (=καλή παιδεία).Πρώτος μισθός 1800, 30 χρόνια εργασίας. Σύνταξη 55 για τις γυναίκες ? 60 για τους άνδρες.

7. ΔΑΣΚΑΛΟΣ μορφωμένος. (=καλή παιδεία). Επιμόρφωση 7000 το χρόνο ΑΝΤΙ για αξιολόγηση- υποτέλεια.

8. ΑΚΥΡΩΣΗ των σημερινών μέτρων που δημιουργούν ΗΜΙΜΑΘΕΙΣ, «ευέλικτους» εργάτες (αποκέντρωση-διαθεματική-ευέλικτη ζώνη), ΑΠΟΣΥΡΣΗ των νέων βιβλίων. Αντικατάσταση τους με βιβλία που να υπηρετούν την επιστήμη και τις λαϊκές ανάγκες.

Η μόνη ΑΛΗΘΕΙΑ:

Μόνο με μια πολιτική που υπηρετεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, είναι δυνατό να γίνουν πράξη στο σύνολό τους τέτοια μέτρα. ΑΝΟΙΧΤΑ και ΚΑΘΑΡΑ.

ΕΔΩ να πάρει θέση ο καθένας. ΕΤΣΙ να κριθεί.

Όλα όσα αναφέραμε δείχνουν ότι σε αυτή τη μάχη ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης– ΠΑΣΟΚ-ΕΕ δεν υπάρχει μέσος δρόμος.

Αυτό τον προσανατολισμό έρχεται να κάνει πράξη το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, πρωτοστατώντας στην οργάνωση της πάλης των εκπαιδευτικών, στην κοινή δράση με όλη την εργατική τάξη και το λαό.

Στις 6 Ιούνη η ενίσχυση του ΠΑΜΕ, η εκλογή αντιπροσώπων της Ταξικής Ενότητας Εκπαιδευτικών στη ΔΟΕ και η εκπροσώπηση στο ΔΣ του Συλλόγου δε θέλουν?συζήτηση!

ΕΚΛΟΓΕΣ 6 ΙΟΥΝΗ 2007

Για το Σύλλογο Δασκάλων & Νηπιαγωγών Πάτρας

ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ

ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΑΚΕ ? ΠΑΣΚ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ.

Στη συνεδρίαση της 16^ης/5/2007 του Δ.Σ. της ΔΟΕ, η ΠΑΣΚ και η ΔΑΚΕ, με κοινή τους απόφαση, απαγορεύουν στους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς να είναι ισότιμα μέλη με δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι στους δασκαλικούς συλλόγους.

Συγκεκριμένα οι εκπρόσωποι αυτών των παρατάξεων, απέρριψαν την πρόταση για ισότιμη συμμετοχή των ωρομισθίων στα σωματεία των δασκάλων ? Νηπιαγωγών που κατέθεσε ο εκπρόσωπος της ΕΣΑΚ ? ΔΕΕ, επικαλούμενοι αστήρικτα επιχειρήματα και απειλώντας ότι ενδεχόμενη τέτοια συμμετοχή των ωρομισθίων θα την πολεμήσουν καταφεύγοντας σε ενστάσεις. Εμμέσως δηλαδή θέτουν ζήτημα ενστάσεων για όλους που δεν πληρούν τους τυπικούς νομικούς όρους για συμμετοχή στους συλλόγους όπως είναι οι αναπληρωτές που με βάση το νόμο 1264 δεν είναι μόνιμοι και συνεπώς δεν έχουν τυπικά το δικαίωμα να είναι μέλη των συλλόγων. Στην πράξη όμως και μετά από επιμονή της ΕΣΑΚ ? ΔΕΕ εδώ και 25 χρόνια οι αναπληρωτές de facto και παρά την αντίρρηση και τότε αυτών των ίδιων παρατάξεων, είναι ισότιμα μέλη των συλλόγων και καλώς είναι.

Έτσι αυτές οι παρατάξεις όχι μόνο αποκαλύπτονται ως οι κατ? εξοχήν διασπαστές της ενότητας των συναδέλφων, σιγοντάροντας της κυβέρνηση στο αντεργατικό ??διαίρει και βασίλευε?? αλλά και γίνονται και κυβερνητικοί αβανταδόροι στην πολιτική ομηρία και στην πολύμορφη στυγνή εκμετάλλευση των ωρομισθίων που εργάζονται με μεσαιωνικούς εργασιακούς όρους.

Εμείς, οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, καλούμε τους ωρομίσθιους, παραμερίζοντας τις αντεργατικές αποφάσεις των ΔΑΚΕ ΠΑΣΚ, de facto να συμμετάσχουν με δικαίωμα ψήφου στις εξελισσόμενες τώρα εκλογοαπολογιστικές Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων γιατί για μας αυτό που προέχει είναι η ουσιαστική ενότητα όλων αλλά και γιατί οι περισσότερο θιγόμενοι συνάδελφοι μας ωρομίσθιοι δικαιούνται και να έχουν πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα μέσα σε ενιαία συνδικαλιστικά όργανα που θα πρωτοστατούν για το δικαίωμα στη σταθερή μόνιμη με πλήρη δικαιώματα εργασία για όλους τους συναδέλφους και πρώτα και κύρια για τους ωρομίσθιους.

Άλλωστε εκτός από την ουσιαστική πλευρά του ζητήματος που θέσαμε παραπάνω και η ΑΔΕΔΥ στο προηγούμενο συνέδριο της αλλά και στην πρόσφατη οργανωτική διάσκεψη της, σε σχετική πρόταση των ταξικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ, αποφάσισε, έστω ως κατεύθυνση, την εγγραφή όλων των εργαζομένων στο δημόσιο, ανεξάρτητα από εργασιακή σχέση, στα ενιαία σωματεία των μονίμων δημοσίων υπαλλήλων ως ισότιμα μέλη τους.

Τα ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους συνάδελφους μόνιμους και συμβασιούχους, αναπληρωτές και ωρομίσθιους, όλους που πονούν για την πραγματική ενότητα του κλάδου, να καταδικάσουν αυτές τις αντεργατικές, συντεχνιακές, ελιτίστικες, και διασπαστικές και εχθρικές πρακτικές των ΔΑΚΕ ? ΠΑΣΚ, υπερψηφίζοντας τις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών για να δυναμώσει και για να γίνει πιο αποτελεσματική η πάλη μας και για το δικαίωμα της μόνιμης με πλήρη δικαιώματα εργασίας για όλους.

ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Μάης 2007

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ

Η ΕΣΑΚ – ΔΕΕ τα τελευταία χρόνια κατήγγειλε με τον πιο έντονο τρόπο την άρνηση ουσιαστικά των πλειοψηφιών σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ να δεχτούν στους Διδασκαλικούς Συλλόγους και στις ΕΛΜΕ ως μέλη, με πλήρη δικαιώματα, τους ωρομίσθιους συναδέλφους.

Θεωρήσαμε και θεωρούμε απαράδεκτη αυτή τη στάση που, εκτός των άλλων, αντιμετωπίζει τους ωρομίσθιους συναδέλφους ως εκπαιδευτικούς β΄ κατηγορίας, υπονομεύει την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, διευκολύνει την κυβέρνηση στην υλοποίηση του δόγματος «διαίρει και βασίλευε» στο χώρο των εκπαιδευτικών και καλλιεργεί συντεχνιακές αντιλήψεις, διασπώντας και αποδυναμώνοντας τους αγώνες. Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν μια τέτοια στάση αναλαμβάνουν τεράστιες και ιστορικές ευθύνες.

Στην 73η Γ.Σ. της ΔΟΕ (Ιούνης 2004) καταθέσαμε την παρακάτω πρόταση με την υπογραφή 120 περίπου αντιπροσώπων:

?Οι ωρομίσθιοι συνάδελφοι είναι εκπαιδευτικοί, κατεξοχήν θύματα της ίδιας αντιεκπαιδευτικής – αντιλαϊκής πολιτικής την οποία βιώνουμε όλοι (μόνιμοι, αναπληρωτές, ωρομίσθιοι, αδιόριστοι), όπως και το Δημόσιο Σχολείο, στο οποίο η μόρφωση υποβαθμίζεται για λογαριασμό της κατάρτισης, η γνώση εξοβελίζεται σε όφελος των ασύνδετων πληροφοριών με τις οποίες βομβαρδίζονται οι μαθητές, ο λειτουργικός αναλφαβητισμός καλπάζει, οι εργασιακές σχέσεις ανατρέπονται και η μονιμότητα αμφισβητείται, υπονομεύεται και σιγά – σιγά καταργείται. Απαιτείται λοιπόν να παλέψουμε ενωμένοι για την κατάργηση των ωρομισθίων και αναπληρωτών, εναντίον του συνόλου της αντιεκπαιδευτικής και αντιλαϊκής πολιτικής, την προβολή και διεκδίκηση των αιτημάτων που πηγάζουν από τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, τις δικές μας ανάγκες και απαιτήσεις.

Με βάση τα παραπάνω, οι αντιπρόσωποι της 73ης ΓΣ της ΔΟΕ αποφασίζουν:

Η Γ.Σ. με ευθύνη των ηγεσιών της πλειοψηφίας απέρριψε την πρόταση και παρέπεμψε το θέμα στις?καλένδες: Αποφάσισε δηλ. τον ορισμό διαπαραταξιακής επιτροπής για την περαιτέρω ?διερεύνηση του θέματος!!..

Στο 32^ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ στην ομιλία του ο εκπρόσωπος της ΤΑΞΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ τόνισε:

«Σήμερα έρχεται εδώ μια εισήγηση από την πλειοψηφία που κάνει μισό βήμα σε σχέση με την εγγραφή των εργαζομένων στα σωματεία. Κάνει μισό βήμα. Εμείς θέλουμε και θα επιμείνουμε και θα το βάλουμε πρόταση ξανά, να εγγράφονται άπαντες, ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι με μερική απασχόληση, με ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, να εγγράφονται όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι στα σωματεία, να έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν το σωματείο τους» (πρακτικά 32^ου οργανωτικού καταστατικού συνεδρίου ΑΔΕΔΥ, σελίδα 21).

Με βάση και την προηγούμενη τοποθέτηση κατατέθηκε για ψηφοφορία η παρακάτω πρόταση από την παράταξή μας στην ΑΔΕΔΥ:

«Δικαίωμα εγγραφής στα δημοσιοϋπαλληλικά συνδικάτα έχουν όλοι οι εργαζόμενοι σε εργασιακούς χώρους του δημοσίου, στους εποπτευόμενους απ? το δημόσιο εργασιακούς χώρους, στα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και στους ΟΤΑ, ανεξάρτητα από τις εργασιακές σχέσεις και την μορφή απασχόλησής τους». (πρακτικά 32ου οργανωτικού καταστατικού συνεδρίου ΑΔΕΔΥ, σελίδα 49).

Αυτή η πρόταση της παράταξής μας στην ΑΔΕΔΥ, καταψηφίστηκε από ΠΑΣΚ ? ΔΑΚΕ ? ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Έτσι όλοι αυτοί αποκάλυψαν για μια ακόμα φορά την ταύτισή τους με όλους εκείνους που θέλουν τους εργαζόμενους διαιρεμένους και χωρίς δικαιώματα για να μπορούν να τους ελέγχουν και να τους χειραγωγούν.

Η πρόφασή τους γι αυτήν την καταψήφιση, ήταν η απαγορευτική διάταξη όσον αφορά στο δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι που υπάρχει στον νόμο 1264/1982 για τους μη μόνιμους εργαζόμενους. Πρόκειται όμως για πρόφαση γιατί όταν υπάρχει η πολιτική βούληση, τέτοιες αντεργατικές διατάξεις ξεπερνιούνται, όπως συνέβη και με τους αναπληρωτές συναδέλφους που, αν και γι αυτούς ισχύει η ίδια απαγορευτική διάταξη εντούτοις, με πολιτικοσυνδικαλιστική απόφαση, είναι ντε φάκτο μέλη των Συλλόγων μας. Και τότε, γι αυτήν την απόφαση, είχε πρωτοστατήσει η παράταξή μας που απειθαρχώντας στο νόμο, προώθησε εγγραφές αναπληρωτών σε μια σειρά Συλλόγους. Και τώρα στην πράξη μπορούμε και πρέπει να υπερβούμε τις νομικές απαγορεύσεις για τους ωρομίσθιους.

Η ΕΣΑΚ – ΔΕΕ αμετακίνητη στη θέση της για κατάργηση των ωρομισθίων και αναπληρωτών και μαζικούς – μόνο μόνιμους – διορισμούς στην εκπαίδευση από την επετηρίδα, για κάλυψη του συνόλου των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, επιμένει στην πρόταση εγγραφής, ως μελών με πλήρη δικαιώματα, στα πρωτοβάθμια σωματεία των ωρομισθίων συναδέλφων.

ΟΙ ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ ΤΩΡΑ – ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΠΑΠΛΩΜΑΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Μέλος του Δ.Σ. της ΔΟΕ

Σε πρόσφατη ανακοίνωσή τους οι Παρεμβάσεις ?Κινήσεις ?Συσπειρώσεις Π.Ε. που αυτοχαρακτηρίζονται «ανεξάρτητες, αυτόνομες, αγωνιστικές» κ.ά. επανέρχονται δριμύτερες στις εκτιμήσεις τους και αυτοδιαψεύδονται. Πιο συγκεκριμένα επισημαίνουμε τα εξής:

· Ματαίωση της αναθεώρησης του άρθρου 16: όπως είναι γνωστό η παρούσα βουλή δεν αποφασίζει τις αναθεωρήσεις, απλά ψήφισε αναθεωρητικές διατάξεις για την επόμενη. Κατά συνέπεια δεν μπορεί κανείς να μιλάει για ματαίωση της αναθεώρησης του άρθρου 16, αφού αυτή θα ακυρωθεί από τους επικείμενους αγώνες, που πρέπει κατά τη γνώμη μας να έχουν παλλαϊκά χαρακτηριστικά και συμμετοχή για να μπορούν να ακυρώσουν συνολικά τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Παρεμβάσεις θεωρούν νίκη του εκπαιδευτικού κινήματος τους τακτικούς ελιγμούς του ΠΑΣΟΚ και τα υποτιθέμενα ρήγματα στο μέτωπο κυβέρνησης -αντιπολίτευσης.

· Για να μπορέσουν οι αγώνες να είναι πολιτικά και κοινωνικά αποτελεσματικοί και στην ουσία ανατρεπτικοί, θα πρέπει να στρέφονται με τα αιτήματά τους κατά της πολιτικής της Ε.Ε., της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ που την υλοποιούν πιστά. Κάτι τέτοιο, δε συνέβη με τον δυναμικό αγώνα του κλάδου, αφού δεν αναδείχτηκαν τα μεγάλα ζητήματα της αποκέντρωσης, της ευέλικτης ζώνης, του περιεχομένου των νέων βιβλίων, της αξιολόγησης της σχολικής μονάδας, των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και άλλων ταξικών μέτρων διαφοροποίησης των σχολείων και αλλαγής του όποιου ενιαίου περιεχομένου της γνώσης, που έρχεται να υποκατασταθεί από τις χρηστικές, ευέλικτες πολυδιαβαθμισμένες δεξιότητες, που η Ε.Ε. προωθεί σε όλο το φάσμα των εκπαιδευτικών συστημάτων των χωρών μελών της.

· Οι εκτιμήσεις της ανακοίνωσης κινούνται και πάλι στη λογική του αντινεοφιλελεύθερου μετώπου, στη θριαμβολογία για ρωγμές στο μπλοκ εξουσίας, στην αδιέξοδη τακτική: «μαζί με την ΠΑΣΚ για να επανέλθει ο πολιτικός της φορέας στην κυβερνητική εξουσία για να εφαρμόζει μιαν άλλη εκδοχή της ίδιας αντιλαϊκής- αντιεκπαιδευτικής πολιτικής».

· Δεν αρκεί να ζεις στιγμές μιας απεργίας από το μέλλον, αλλά επιβάλλεται να προετοιμάζεις μεθοδικά τους μετωπικούς αγώνες του μέλλοντος για πραγματική σύγκρουση και ανατροπή.

· Η ανακοίνωση βέβαια δεν ξεχνά να επιτεθεί στην ΕΣΑΚ -ΠΑΜΕ και να την κατηγορεί για υπονόμευση των αγώνων και αδιέξοδα με πινελιές για τα δομημένα ομόλογα. Απομονωμένες και εχθρικές τελικά είναι οι δυνάμεις αυτές που πολύ όψιμα επικαλούνται τα ζητήματα της αποκέντρωσης (μη χάσουν την πελατεία στα νηπιαγωγεία), το πόρισμα του ΕΣΥΠ, τις ΣΔΙΤ, την ευέλικτη ζώνη, τους χορηγούς, την αξιολόγηση ,τα νέα βιβλία, ζητήματα που το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, πρωτεργάτης των αγώνων και αιμοδότης της απεργίας, πάλεψε και παλεύει ανυποχώρητα στις απεργιακές Γενικές Συνελεύσεις και μαζικούς φορείς προσπαθώντας να αλλάξει το πλαίσιο και το περιεχόμενο των αγώνων. Δυστυχώς, είναι πολύ πικρό να δικαιώνεται τώρα, που η αποκέντρωση χτυπά την πόρτα των νηπιαγωγείων και τα νέα βιβλία δημιουργούν αναστατώσεις, ενώ το ευέλικτο ταξικό μοντέλο εκπαίδευσης προχωρά. Είναι πολύ σκληρό να ομολογείς ότι οι σχετικές με τα παραπάνω θέματα πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ κατά την διάρκεια του απεργιακού αγώνα συνάντησαν την αδιαφορία ή και την εχθρότητα των Παρεμβάσεων. Εκ των υστέρων αυτές δείχνουν να μετανοούν και να θέλουν να απεγκλωβιστούν από την ΠΑΣΚ και το κοινό εκπτωτικό τους πλαίσιο, μόλις τώρα, λίγο πριν την 76^η Γ.Σ. του κλάδου για ευνόητους λόγους. Εξάλλου στην ΟΛΜΕ η ΠΑΣΚ και όχι μόνο (ΣΥΝ- ΠΑΡ)τηρούσαν στάση παρατηρητή επί μήνες και συναισθηματικά μόνο στήριξαν τον αγώνα των δασκάλων και αυτό σκόπιμα. Οι ίδιες δυνάμεις στις δυο Ομοσπονδίες σε άλλη στάση και διάταξη. Και αυτό, ας γίνει μάθημα σε αυτούς που συμμαχούν με το μη κυβερνητικό πόλο του δικομματισμού αναπαράγοντας τα αδιέξοδα και διευκολύνοντας έτσι το μπλοκ εξουσίας. Βέβαια, η απόλυτη αυτονομία ορισμένων οδήγησε πρόσφατα στην αποπομπή των πολιτικών κομμάτων από το συνέδριο της ΔΟΕ, προς δόξαν και πάλιν της ακομμάτιστης και υπερκομματικής ΠΑΣΚ και των ανεξάρτητων από όλα Συσπειρώσεων.

Οι λογαριασμοί στο εκπαιδευτικό και συνολικά στο εργατικό κίνημα είναι ανοιχτοί και οι αγώνες που έρχονται θα ξεσπάσουν με άλλους όρους και χαρακτηριστικά, είτε το θέλουν μερικοί, είτε όχι. Πέρα από μεγαλοστομίες και φιλολογίες, μακριά από απεργιακά ένσημα παρατάξεων, με την ένταση της ταξικής πάλης και του αντίστοιχου πλαισίου προχωράμε στους αγώνες του μέλλοντός μας.

Έργο-λόγος-νόημα

Τα τελευταία χρόνια, στη συνδικαλιστική και εκπαιδευτική αρθρογραφία πολύ συχνά χρησιμοποιείται ο όρος «περιτύλιγμα» με διάφορους επιθετικούς προσδιορισμούς όπως φανταχτερό, λαμπερό κ.ά. Η συχνή χρήση της λέξης αποδεικνύει ότι ζούμε σε μια εποχή στην οποία «το παλιό και αντιδραστικό επανέρχεται περίτεχνα μεταμφιεσμένο σε προοδευτικό», όπως διαπιστώνει και ο Μπ. Μπρεχτ. Ακόμη, πολλοί είναι αυτοί που με νέες συσκευασίες σε παλιά υλικά προσπαθούν να συγκαλύψουν την ενσωμάτωση στο σύστημα και τη συναίνεσή τους με την κυρίαρχη πολιτική και να εμφανιστούν σαν η μόνη αγωνιστική και ανατρεπτική δύναμη στο χώρο των συνδικάτων. Με ανομολόγητο στόχο―μέσα απ? την παραπλάνηση και την θωπεία στο ατομικό θυμικό― να αποσπάσουν μικροπαραταξιακά κέρδη και να επιβιώσουν πολιτικά και συνδικαλιστικά. Τυπικό και ουσιαστικό δείγμα της περίπτωσης αυτής αποτελούν οι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ στο χώρο της εκπαίδευσης, όπου έχουν αναλάβει εξολοκλήρου σχεδόν την επίθεση και τη λασπολογία κατά της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ και του ΠΑΜΕ και μάλιστα τον τελευταίο καιρό, με ιδιαίτερη έξαρση, μανία και μικροπρέπεια. Το φαινόμενο αυτό μας είναι γνωστό από το παρελθόν και δε μας εκπλήττει, αντίθετα επαληθεύει τα λόγια του Άμλετ ότι τα άδεια δοχεία κάνουν το μεγαλύτερο θόρυβο, μα ευτυχώς αυτός δε διαρκεί πολύ. Όμως είναι επικίνδυνος, γιατί στις κρίσιμες στιγμές θολώνει τα αυτιά και το μυαλό των τίμιων ανθρώπων, με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να ενταχθούν στο εκπαιδευτικό ταξικό ρεύμα.

Η αιτία πάνω απ? όλα που προκαλεί τη μικροπαραταξιακή πολεμική του χώρου των ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ είναι η συνέπεια λόγων και έργων της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ και η υπεύθυνη στάση της, όπως επίσης και ο φόβος μήπως αποκαλυφθεί η συνεργασία τους με τις δυνάμεις του υποταγμένου συνδικαλισμού σε όλες του τις εκδοχές και σε επίπεδο κορυφής στις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες ΔΟΕ-ΟΛΜΕ. Κατά συνέπεια δεν είναι να απορείς που αναλώθηκαν τη χρονιά που μας πέρασε σε λίβελους εναντίον μας. Η ενορχηστρωμένη αυτή επίθεση έφτασε στο αποκορύφωμά της με δημοσίευμα των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ της ΠΕ (5/8/06) που μας κατηγορούσε για κήρυγμα υπονόμευσης της απεργίας της ΔΟΕ, με αφορμή το άρθρο της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ με την υπογραφή του συναγωνιστή Δελή Γιάννη και συνεχείς ανακοινώσεις υστερόβουλης κριτικής. Τώρα πια, με νηφάλιο τρόπο, αντικειμενικότητα και σχετική απόσταση από τα γεγονότα, στεκόμαστε στα κείμενα των στηριγμάτων της σοσιαλδημοκρατίας και συνοδοιπόρων του ΠΑΣΟΚ―όπως συνεχίζουμε να τους αποκαλούμε―για το ρόλο που διαδραματίζουν στη ΔΟΕ και την απροκάλυπτη συμμαχία τους με την ΠΑΣΚ ΠΕ.

Πιο ειδικά, στο κείμενο αυτό αρχίζουν να προβάλλουν το Μέτωπο παιδείας?εργασίας με βάση τις αποφάσεις του ΝΑΡ, αφού μέχρι τότε μιλούσαν για τη συγκρότηση του πανεκπαιδευτικού μετώπου, το οποίο φιλοδοξούσαν να μεταλλαχτεί σε πρωτοπορία του εργατικού κινήματος. Κανείς βέβαια δεν αρνιέται την αναγκαιότητα οι εκπαιδευτικοί σαν τμήμα της εργατικής τάξης να συνδεθούν οργανικά μαζί της και να συντονιστούν σε κοινούς αγώνες για αντεπίθεση στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Η διαφορά μας όμως στην αντίληψη γι? αυτή την υπόθεση είναι εξαρχής ξεκάθαρη και δικαιώνεται από τα πράγματα. Εμείς πρώτα μιλήσαμε για πανεργατικό-παλλαϊκό μέτωπο ρήξης και ανατροπής και για τα ζητήματα της παιδείας, εμείς εδώ και χρόνια υποστηρίζουμε ότι οι αντιδραστικές τομές στην εκπαίδευση απαιτούν παλλαϊκό μέτωπο παιδείας για την ακύρωσή τους. Για ποιους λόγους λοιπόν είναι αδιέξοδη αυτή η πολιτική μας αντίληψη, στην οποία πρόσφατα φαίνεται να προσχωρούν χλωμά και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ; Με τις πράξεις μας εξάλλου αποδείξαμε ότι συμμετέχουμε μαζικά στους όποιους κλαδικούς αγώνες προκηρύσσονται με τη δική μας διακριτή παρουσία ως ΠΑΜΕ, και αυτό «όχι για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο αλλά για να σμίξουμε τον κόσμο» στην πολιτική συνειδητοποίηση ότι και στην κοινωνία και στο συνδικαλιστικό κίνημα υπάρχουν δύο γραμμές, αυτή του συμβιβασμού και της υποταγής και η άλλη της ρήξης. Και αυτό για να γίνει ευρύτερα κατανοητό απαιτεί:

α) Ταξικό πλαίσιο αιτημάτων και όχι εκπτώσεις και διολισθήσεις, στις οποίες πρωτοστατούν οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, εμπλουτίζοντας τα διαχειριστικά πλαίσια διεκδίκησης και αποπροσανατολίζοντας έτσι τους όποιους αγώνες.

β) Μετωπικά-παλλαϊκά χαρακτηριστικά σύγκρουσης και ρήξης, συντονισμός και ταξικός προσανατολισμός του αγώνα.

γ) Η καλύτερη δυνατή προετοιμασία και οργάνωση των αγώνων με αυτούς τους όρους.

Αλήθεια, ποιοι αντιμετωπίζουν τους αγώνες σαν προεκλογικές καμπάνιες και σκοπιμότητες; Ποιοι συμπλέουν σ? αυτή τη λογική όπως πρόσφατα, το Σεπτέμβρη-Οκτώβρη του 2006, μπροστά στις δημοτικές-νομαρχιακές εκλογές; Εμείς που εδώ και χρόνια σε Γενικές Συνελεύσεις, Δ.Σ, συσκέψεις, ομιλίες, δραστηριότητες, καλούμε τους εργαζόμενους και μέσα και έξω απ? τα συνδικάτα σε συσπείρωση και κοινή δράση με το ΠΑΜΕ; Εμείς ή αυτοί και οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες των συνδικάτων, που το αρνούνται διαρκώς και επικαλούνται κομματικά καπελώματα; Είναι εύκολη η αναπαραγωγή στα λογοπαίγνια του ΝΑΡ, αλλά αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Σύμφωνα με την αντίληψή τους, αφού στο ΠΑΜΕ δρουν και κομμουνιστές, κάθε αγώνας που συντονίζει και συμμετέχει υποτάσσεται στους σχεδιασμούς του ΚΚΕ, διαφορετικά απαξιώνεται. Εύκολες συνταγές για αφελείς ή για αντικομμουνιστές με ετικέττα. Τελικά επιβεβαιώνονται οι εκτιμήσεις μας για την απεργία των δασκάλων, η οποία ανάμεσα στα άλλα εξυπηρέτησε το προεκλογικό ταμείο του ΠΑΣΟΚ. Τόσο το κλείσιμο της απεργίας όσο και οι αναιμικές κινητοποιήσεις της ΔΟΕ μετά απ? αυτό, δείχνουν με ποιο τρόπο συνέχισαν να αγωνίζονται οι απεργιακοί εταίροι (ΠΑΣΚ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) για το «επαναστατικό ιστορικό κοινό πλαίσιό» τους.

Κριτήριο για κάθε συνδικαλιστική παράταξη και κίνηση αποτελεί η πολιτική και πρακτική της, όχι μόνο στα ζητήματα της εκπαίδευσης αλλά και στα θέματα της οικονομίας, της κοινωνικο-πολιτικής δομής, σε άμεση συνάρτηση με το εκπαιδευτικό εποικοδόμημα. Αυτοί είναι που στα σίγουρα αγνοούν όλες αυτές τις παραμέτρους και επιδίδονται στην εξαργύρωση ψηφοθηρικών και εκλογικών γραμματίων, αυτοί δηλαδή οι εκπρόσωποι του δικομματισμού και οι συνεργάτες τους με «αριστερό ένδυμα» και δεξιό σώμα. Κατά τη γνώμη μας, τους αγώνες υπονομεύουν όλοι όσοι συνεργάζονται και ανακαλύπτουν την «ταξική συμμαχία» με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες του δικομματισμού (εργοδοτική ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και δυνάμεις της συναίνεσης σε ΔΟΕ-ΟΛΜΕ).

Η προσπάθεια πάλι, να ταυτιστεί η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ με τη ΔΑΚΕ είναι γελοία, και μάλιστα μέσα από στοιχεία κεντρικού άρθρου της εφημερίδας «Καθημερινή». Αλήθεια, ρωτάμε τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, εμείς δίνουμε υλικό στη Ν.Δ. και τους αρθρογράφους του αστικού Τύπου να αναφέρονται σε «συντεχνιακές αντιπαραθέσεις και μήνες λογικής και συγκράτησης» στους αγώνες; Εμείς που πρωτοστατούμε για να κορυφωθεί η ταξική πάλη και οι ταξικές συγκρούσεις; Ας μας απαντήσουν από ποιον αγώνα απουσιάσαμε; Μήπως στο συνταξιοδοτικό, στα εργασιακά, στις τράπεζες ,στην Ολυμπιακή, στον ΟΤΕ, στα αγροτικά, στα ναυτεργατικά, στα εκπαιδευτικά, από ποιον; Περιχαρακωμένη λοιπόν, δεν είναι η δική μας στάση, αλλά οι συνεργασίες κορυφής και παρασκηνίων, με δικομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και η συναπόφαση για αγώνες, που εμπεριέχουν τον κίνδυνο της ενίσχυσης των προεκλογικών παιχνιδιών του δικομματισμού και της διευκόλυνσης των αναδιαρθρώσεων μέσα από θολά πλαίσια και αποπροσανατολισμούς.

Αλήθεια πρώτη

Η απόφαση του συνεδρίου της 75^ης Γ.Σ., ήταν ξεκάθαρα, μια πρώτη απόπειρα συγκρότησης κεντροαριστερής συμμαχίας και στη ΔΟΕ (ΠΑΡ-ΠΑΣΚ) και αυτό το γεγονός αποτυπώνεται στα κοινά εκπτωτικά πλαίσια και των δύο εκπαιδευτικών ομοσπονδιών. Είναι αλχημεία να μιλάνε για αποφάσεις που στηρίξαμε και μεις, στο Δ.Σ της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ, για να μας εξομοιώσουν με τα έργα και το δικό τους κατήφορο, αφού αυτές οι αποφάσεις αφορούν συνήθως διώξεις, καταγγελίες, τοπικά προβλήματα κ.ά. δευτερεύοντα ζητήματα. Ας μας βρουν όμως μιαν απόφαση ιδεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα που προσυπογράψαμε με την ΠΑΣΚ, όπως αυτοί. Δεν υπάρχει ούτε μία.

Εμείς περιορίζουμε τον ενεργό ρόλο των εκπαιδευτικών; Εμείς που επίμονα ζητάμε και παλεύουμε για επιτροπές αγώνα από τα κάτω και πρωτοβουλίες βάσης; Στο συγκεκριμένο θέμα (απεργιακές επιτροπές), εκτιμήσαμε ότι με την υπάρχουσα δομή στη ΔΟΕ και στα πρωτοβάθμια, έπρεπε τα Δ.Σ. να αναλάβουν πρωτοβουλίες ανάδειξης απεργιακών επιτροπών από τις Γ.Σ., σε μια αντικειμενικά δύσκολη, γραφειοκρατική και χρονική συγκυρία, προετοιμασίας για αγώνες. Σε καμιά περίπτωση δεν είπαμε να γίνουν τα ίδια τα Δ.Σ απεργιακές επιτροπές ή να τις χειραγωγήσουν, αλλά να μην εμποδιστούν οι συλλογικές εκφράσεις και διαδικασίες βάσης απ? αυτά. Οι απεργιακές επιτροπές, όπως ήταν φυσικό, μετατράπηκαν σε πολλές περιοχές σε απεργιακές επιτροπές του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών, γιατί κάποιοι―και ανάμεσά τους και στελέχη των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στη Θεσσαλονίκη και αλλού―καλούσαν τους εκπαιδευτικούς σε απεργία μόνο την ημέρα των συλλαλητηρίων και νομιμοποιούσαν με λόγια και έργα τη «θεωρία του ευέλικτου απεργού».

Φυσικά και ενοχλούνται οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ από τις αναφορές μας στην ανατροπή του καπιταλισμού. Κι αυτό γιατί το «κοινό πλαίσιο» ΠΑΣΚ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ ΠΕ κινείται στην πρακτική του αντινεοφιλελεύθερου μετώπου, το οποίο μπορεί να φτάσει μέχρι την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ ως συντηρητικής! Εμείς αντίθετα, μιλάμε πάντα για ριζικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές, για μιαν άλλη παιδεία και κοινωνία και θεωρούμε απαραίτητο η αναγκαιότητα της κοινωνικής αλλαγής να γίνεται συνείδηση των απεργών μέσα απ? τους διεκδικητικούς αγώνες και θέτουμε ανοιχτά ζήτημα εξουσίας και όχι μόνον ανατροπής. Η αντίληψη των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, ότι έτσι οι διεκδικητικοί αγώνες υποβαθμίζονται, είναι βαθύτατα οπορτουνιστική, γιατί αφαιρεί απ? αυτούς τα ταξικά χαρακτηριστικά και τους μετατρέπει σε διαχειριστικούς (κλασική λογική και πρακτική της Σοσιαλδημοκρατίας και του αντι-νεοφιλελεύθερου μετώπου). «Όποιοι μόνιμα και συνέχεια, μέσα στα συνδικάτα ζητούν με τα αιτήματα μόνο μεταρρυθμίσεις του συστήματος και όχι την ανατροπή του και δεν ανοίγουν το ζήτημα της εργατικής εξουσίας, σπέρνουν τη σύγχυση στη συνείδηση των εργαζομένων και υπονομεύουν την ταξική φύση των συνδικάτων ?, κινούνται στα βήματα του σοσιαλδημοκρατικού δρόμου και διασώζουν τον καπιταλισμό από τις σοβαρές κρίσεις του ?» (βλ. «Ο Λένιν για τα συνδικάτα», Σύγχ. Εποχή 1986).

Οι συντάκτες της κριτικής, φαίνεται να βαυκαλίζονται και να προσπαθούν να διατηρήσουν μια κάποια αξιοπρέπεια, όταν υπενθυμίζουν ότι στην 75^η Γ.Σ. δεν κατατέθηκε καμιά κοινή πλατφόρμα με την ΠΑΣΚ, ενώ έγινε ακριβώς το αντίθετο με διαβουλεύσεις και παρασκήνια.

Όμως το διεκδικητικό, κοινό πλαίσιό τους (αποσιώπηση διαθεματικότητας-αποσπασματικότητας, αντιφατικά αιτήματα για την αξιολόγηση, έλλειψη αναφοράς στο περιεχόμενο και το ρόλο των νέων βιβλίων, προαιρετικότητα της Ε.Ζ. κ.ά.), είναι από μόνο του, πολιτικά και ιδεολογικά φορτισμένο, ελλειμματικό και αποτελεί διολίσθηση στις θέσεις της ΠΑΣΚ και της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ. Το πιο εξοργιστικό και προκλητικό είναι η ολοκληρωτική εξάλειψη της «επιχείρησης Αποκέντρωση» από το πλαίσιο του ? «ιστορικού συμβιβασμού για τη δράση». Δεν τους απασχολούσε δηλαδή, η ιδιωτικοποίηση, η κατηγοριοποίηση και η ταξική διαφοροποίηση των σχολείων; Τώρα όμως, που η αποκέντρωση εισβάλλει στα νηπιαγωγεία, ξυπνούν απότομα από την ένοχη νάρκη τους.

Λίγα λόγια για τις διαθεματικές τους φαντασιώσεις και την Αποκέντρωση

Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ φαίνεται να συμφωνούν με τη «διαθεματικότητα» και να μισοδιαφωνούν με την Ε.Ζ., αφού η αντίθεσή τους σ? αυτές συνίσταται στις αντιρρήσεις που διατυπώνουν στη σελίδα 8 της αντιεισήγησης στην 75^η Γ.Σ. (Μάης 2006). Και πιο συγκεκριμένα:

· Στην ανυπαρξία υποδομής-χρηματοδότησης-διδακτικού χρόνου

· Στο διακοσμητικό χαρακτήρα του project

· Στο μίζερο 2ωρο (ας το κάνουμε 4ωρο)

· «Στην απουσία θεμάτων για την ανθρωπότητα ?»

· και με μόνο αρνητικό σημείο τη σύνδεση της Ε.Ζ. με την αξιολόγηση και την κατηγοριοποίηση.

Δεν θέλουν τελικά να έρθουν σε κάθετη ρήξη με το θεσμό της Ε.Ζ. και να ζητήσουν εδώ και τώρα τη συνολική του κατάργηση. Η μεσοβέζικη αυτή και αντιφατική θέση συνεχίζεται και στα κείμενα του Παιδαγωγικού Ομίλου για την Ε.Ζ. που μοιράστηκαν, στα οποία διαβάζει κανείς ότι «εγγενής αντίθεση της Ε.Ζ. είναι η δυνατότητα παιδαγωγικής αυτονομίας και παρέμβασης του εκπαιδευτικού, παρ? όλο τον διοικητικό και παιδαγωγικό έλεγχο που προωθείται μέσω του προγράμματος». Με άλλα λόγια, ενώ τα ΔΕΠΠΣ και τα ΑΠΣ έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα και αντιδραστικούς στόχους κατά τα άλλα ο εκπαιδευτικός ατομικά διαθέτει «ελευθερία επιλογής μέσων» για να τα υλοποιεί και μάλιστα κάτω απ? το δαμόκλειο σπαθί της Αξιολόγησης! Και στην ΟΛΜΕ τα ίδια παρεμφερή συνθέτουν και προβάλλουν. Αυτή η στάση τους, όπως κάθε τι, έχει αίτια:

α) Τις ταλαντεύσεις των πολιτικών και ιδεολογικών καθοδηγητών τους για τη Θεματική διδασκαλία στην ΕΣΣΔ (πείραμα Μπλόνσκι) και την ασυνάρτητη σύνδεσή της με την Ε.Ζ. στον καπιταλισμό (άλλο καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και άλλο σοσιαλιστική πείρα στην εκπαίδευση).

β) Το γεγονός ότι στο χώρο τους υπάρχουν πολλοί υπερασπιστές της Διαθεματικότητας και της Ευέλικτης Ζώνης και δεν θέλουν να τους χάσουν.

γ) Στην εκλογική επιδίωξη «ότι τσιμπήσουμε και απ? την ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ-ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ» (ΔΟΕ-ΟΛΜΕ), που διαφημίζουν με πάθος τη διαθεματική ευελιξία σε όλους τους τόνους, όπως και οι της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚ.

Όσον αφορά πάλι το μέγα ζήτημα της Αποκέντρωσης, οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΕ ανέσυραν όψιμα από τα συρτάρια τους παλιά σκονισμένη ιστορική μελέτη για την Αποκέντρωση και την κυκλοφορούν σαν πρόσφατο πόνημα του «Συντονιστικού των Νηπιαγωγών», κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία ?, χωρίς να καταλαβαίνει κανείς ποια είναι η στάση τους, υπέρ ή κατά της Αποκέντρωσης και αν η ουσία βρίσκεται στην απόσυρση της τροπολογίας Μ. Γιαννάκου μόνο ή στη συνολική ακύρωση της Αποκέντρωσης.

Ε! Ύστερα από όλα αυτά, έχουν και το θράσος να μας κατηγορούν για εκλογική εξαργύρωση των αγώνων, υποτίμηση των θέσεών μας και προεκλογικού χαρακτήρα συμμετοχή στις απεργίες. Αιδώς Αργείοι!

Αλήθεια δεύτερη:

Η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ προτείνει απεργίες και τις στηρίζει

Ας μην ξεχνούν ότι σε όλη τη διάρκεια της διετίας που πέρασε, η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ στο ΔΣ της ΔΟΕ αλλά και της ΟΛΜΕ πρότεινε έγκαιρα 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες, με τη λογική της κλιμάκωσης και της συνέχειας, χωρίς εμμονή στη μορφή αυτή, που καταψηφίζονταν και από τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ. Αυτές στη μεν ΟΛΜΕ συμπλέανε με τις δυνάμεις ΠΑΣΚ-ΣΥΝ εκτός από μας, ενώ στη ΔΟΕ πρότειναν 5νθήμερες σε αντιπαράθεση με εμάς. Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορεί να αναπτύξει δυναμική και να ψηφιστεί εύκολα καμιά αγωνιστική πρόταση με συνοχή και διάρκεια και να τορπιλίζεται έτσι η όποια προσπάθεια συντονισμού. Μέχρι που η ΠΑΣΚ στη ΔΟΕ αποφάσισε «να σώσει τα πράγματα και να επαναστατήσει»! Η κριτική στο πρόγραμμα δράσης της διακήρυξής μας αποτελεί διαστρέβλωση και στο σημείο για τις μορφές πάλης, αφού είμαστε ανοιχτοί στην πολυμορφία της δράσης, αλλά, όπως είναι αναγκαίο, προτάσουμε τους όρους προετοιμασίας (συνέχεια, κλιμάκωση, μετωπικά χαρακτηριστικά των κλαδικών αγώνων) και το αντίστοιχο πλαίσιο. Γι? αυτό, και με απόλυτο αίσθημα ευθύνης, καταλήγουμε στις αποφάσεις μας.

Αλήθεια Τρίτη

Το πλαίσιο της απεργίας των δασκάλων (Φθινόπωρο 2006) σε καμιά περίπτωση δεν έρχεται πραγματικά σε σύγκρουση με τον πυρήνα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και την καρδιά της κυρίαρχης πολιτικής. Γι? αυτό, με τη συμμετοχή μας στους αγώνες αντιπαραθέτουμε γραμμή και πλαίσιο ρήξης. Απαραίτητο όμως είναι να σταθούμε σε τρία ακόμη σημεία:

α) Το αίτημα για ενιαία 12χρονη εκπαίδευση (ΔΟΕ) ή 12χρονη χωρίς ενιαίο χαρακτήρα (ΟΛΜΕ), που χαρακτηρίζουν «ιστορικό» οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ. Αυτό οδηγεί σε μιαν εκπαίδευση με επιλογές, ζώνες μαθημάτων, διαφοροποιήσεις, στο όνομα μόνο ενιαία και στην ουσία γεμάτη ταξικές πολυτυπίες και διαβαθμίσεις, σαν το «Ενιαίο Λύκειο» του Γ. Αρσένη ή το «Ανοιχτό Σχολείο» του ΠΑΣΟΚ ή το «Ενιαίο-Πολυδύναμο=Πολυκλαδικό 12χρονο σχολείο» (ομάδα ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στην ΟΛΜΕ).

Οι προτάσεις αυτές θέλουν να μεταφέρουν την ταξική πολυτυπία της εκπαίδευσης και το διπλό-ανισότιμο σχολικό δίκτυο, μέσα σε ένα κατ? επίφαση ενιαίο σχολείο. Γι? αυτό και επιμένουμε στο ενιαίο 12χρονο σχολείο βασικής μόρφωσης, με ενιαίο περιεχόμενο, πρόγραμμα και στόχους.

β) Είναι αφελής έπαρση να κομπάζουν οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ και εδώ και παντού, ότι το «Όχι στη συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 16» περιλαμβάνεται στα αιτήματα των Ομοσπονδιών εξαιτίας τους. Το γεγονός ότι καταδικάζεται η αναθεώρηση αυτή και στις δύο εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, δεν οφείλεται στην πίεση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, όπως ισχυρίζονται για να δικαιολογήσουν τις υπόλοιπες αμαρτίες τους, αλλά στη συντριπτική πίεση της πλειονότητας των εκπαιδευτικών και της κοινής γνώμης όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις

γ) Είναι αστείο να ισχυρίζονται ότι τα αιτήματα αυτά, από μόνα τους απαντούν στο μπλοκ εξουσίας (Ε.Ε.-ΣΕΒ, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ), αφού δεν υπάρχει κανένα εισηγητικό πλαίσιο και καμιά πολιτική πλατφόρμα?κατά τη γνώμη τους?ενώ στην πραγματικότητα με τις προσθήκες που κάνουν σε «κοινά πλαίσια» συμβάλλουν στη διατύπωση και διάδοση διαχειριστικών θέσεων.

Τέλος, αυτό που καταλαβαίνει κανείς από εισηγητικά σημειώματα και κείμενα της ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, είναι ότι, ο μόνος εκφραστής της αντιεκπαιδευτικής-αντιλαϊκής πολιτικής είναι η γαλάζια μέγαιρα Ν.Δ. και η κυβέρνησή της, ενώ ολοένα εξαγνίζεται ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ και ενισχύεται η αντιπολιτευτική του τακτική για επάνοδο στην εξουσία και η εικόνα του ως ? «ευαίσθητου διαχειριστή» των αναδιαρθρώσεων. Η κριτική των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στο ΠΑΣΟΚ και στα δικά τους κείμενα έχει αισθητά ατονήσει, στο όνομα της αντινεοφιλελεύθερης αντιπαράθεσης (που και που το θυμούνται έντονα ?), λες και το ΠΑΣΟΚ και η ΠΑΣΚ δεν πρωτοστατούν κυνικά και προκλητικά σε νεοφιλελεύθερες επιλογές μαζί με τη ΝΔ και τη ΔΑΚΕ (σκανδιναβικό μοντέλο, φινλανδικό? ανασφάλιστη εργασία, Γαλλία, Λαύριο, Αξιολόγηση, Αποκέντρωση, κ.λπ.).

Αλήθεια τέταρτη

Εκείνο που πρέπει ανυποχώρητα να απαιτούμε σε μια εποχή εργασιακών ανατροπών, είναι η πλήρης και σταθερή εργασία των εκπαιδευτικών, που διασφαλίζεται μόνο μέσα από τη σύνταξη νέας, ενιαίας επετηρίδας. Διαφορετικά, ο ΑΣΕΠ, οι τοπικές επετηρίδες, η Αποκέντρωση θα οδηγήσουν τους συναδέλφους στο καθεστώς των δημοδιδασκάλων του μεσοπολέμου, να εκλιπαρούν δηλαδή με μιαν αίτηση στο χέρι τους Δήμους για ολιγόμηνες σύμβασεις, αντί πινακίου φακής.

Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, μαέστροι στην παραχάραξη και τη διγλωσσία, προσπαθούν στην κατά ΕΣΑΚ ρητορική τους να αποδείξουν ότι δεν απορρίπτουμε την προϋπηρεσία ως κριτήριο διορισμού και ότι αυτές είναι η μόνη κίνηση που θεωρεί ως μοναδικό κριτήριο πρόσληψης το έτος λήψης πτυχίου. Τους καλούμε να διαβάσουν πιο προσεκτικά την πρόταση της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ για το διορισμό των εκπαιδευτικών (Απρίλης 2004). Η πρότασή μας περιλαμβάνει δύο στάδια σύνταξης της επετηρίδας α) το αρχικό: κατά το οποίο πρέπει να λυθούν οι εκκρεμότητες και οι ανισοτιμίες των χρόνων της κατάργησής της. Γι? αυτό και προτείνεται ένα προσωρινό, δίκαιο σύστημα μοριοδότησης από το χρόνο απόκτησης του πτυχίου και τη συνολική προϋπηρεσία με αναγωγή στο υποχρεωτικό διδακτικό ωράριο. Μετά το πρώτο αυτό στάδιο ρύθμισης των ανισοτήτων, ακολουθεί το δεύτερο και τελικό με μόνο κριτήριο για το διορισμό των εκπαιδευτικών την ημερομηνία λήψης του πτυχίου τους. Στην κριτική τους οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ σκόπιμα παραλείπουν το δεύτερο και πιο ουσιαστικό μέρος της πρότασής μας. Ακόμη φαίνεται να έχουν ξεχάσει ότι στα Διοικητικά Συμβούλια των Ομοσπονδιών οι ίδιοι ψηφίζουν διορισμό των 18μηνιτών, μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών, ενώ και από τα επίσημα κείμενά τους εδώ και 7 χρόνια έχει εξαφανιστεί η λέξη επετηρίδα. Τάζουν με άλλα λόγια, διορισμούς σε όλους και παντού, χωρίς να προσδιορίζουν τον τρόπο και ούτε καν να κατονομάζουν την επετηρίδα, ιστορική κατάκτηση του κλάδου και επιθετικό αίτημα απέναντι στην ελαστικοποίηση των εργασιακών μας σχέσεων. Το ερώτημα στο οποίο πρέπει να μας απαντήσουν είναι γιατί προσυπογράφουν με τις παρατάξεις του δικομματισμού κείμενα-πλαίσια στα οποία δεν υπάρχει ίχνος από τη λέξη επετηρίδα και απουσιάζει το αίτημα για κατάργηση του ΑΣΕΠ. Μ? αυτό τον τρόπο εμπεδώνουν την αποσύνδεση πτυχίου-εργασίας και ενισχύουν τους μηχανισμούς πιστοποίησης τίτλων και προσόντων που προωθεί η ΕΕ.

Δε φτάνει κανείς να καυχησιολογεί για μάχες του ?90, του ?97 και ?98, που δεν τις έδωσε από μόνος του και να αυτοβαφτίζεται πρωτοπορία, γιατί σε τελική ανάλυση πρωτοπόρος είναι αυτός που λέει την αλήθεια και αγωνίζεται με πάθος και ανυποχώρητα γι? αυτήν. Ούτε κανείς μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι η παράταξή μας είναι η δύναμη εκείνη που χωρίς συμβιβασμούς και παλινωδίες, σε όλα τα επίπεδα και στα συνδικάτα και με το ΠΑΜΕ, αποκαλύπτει και αντιπαλεύει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση πληρώνοντας και αυτή το τίμημα που της αντιστοιχεί με διώξεις μελών της και αγωνιστών του ΠΑΜΕ, που συγκρούστηκαν με δυνάμεις καταστολής και σύρθηκαν στα δικαστήρια.

Σε γενικές γραμμές

Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, είναι ολοφάνερο ότι:

· Μοντάρουν, μαντάρουν και ευπρεπίζουν τα κείμενα του δικομματισμού στην επιφάνεια, αφήνοντάς τα ίδια στην ουσία.

• Η μικροτακτική, να προσθέτεις ένα μόνο θετικό αίτημα σε μια θύελλα άλλων αντιδραστικών, είναι σταγόνα στον ωκεανό. Γι? αυτό και θα έπρεπε να ντρέπονται για τη συμμετοχή τους στη σύνθεση των πλαισίων.

· Με τη στάση τους αυτή, δίνουν το άλλοθι στις κυβερνήσεις να υποστηρίζουν ότι «οι εισηγήσεις-θέσεις σε ΔΟΕ-ΟΛΜΕ είναι προϊόντα πολιτικού πλουραλισμού και τελικά θέσεις της πλειονότητας του κλάδου, που δημοκρατικά υλοποιούν ?». «Τις θέσεις σας υιοθετούμε, για 12χρονη εκπαίδευση και αναβάθμιση της Τεχνικής με τα ΕΠΑΛ» (Μ. Γιαννάκου, 12^ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, 2005)-Γ. Αρσένης: «Την πρόταση της ΟΛΜΕ για Ενιαίο Λύκειο υλοποιώ», (1997).

Για κάποιες αντιλήψεις και πρακτικές στη δράση

1. Ούτε λίγο ούτε πολύ, για τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ το κάθε κίνημα μπορεί να οδηγήσει σε επαναστατική κατάσταση, ανεξάρτητα από υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες. Αλλά πάνω απ? όλα, γι? αυτές, συνεπές κίνημα είναι η μορφή πάλης και μάλιστα η πιο ανεβασμένη (θεοποίηση-απολυτοποίηση), ανεξάρτητα από τις μάζες που συσπειρώνει ή τις προθέσεις τους.

2. Για να αντιπαρατεθούν στο ΠΑΜΕ δε διστάζουν να βαφτίζουν «νίκη του κινήματος» ακόμα και την αναδίπλωση του ΠΑΣΟΚ, που αποχώρησε από τη διαδικασία αναθεώρησης, δηλώνοντας ότι κατηγορηματικά είναι υπέρ της αναθεώρησης του Άρθρου 16 και πιέζοντας μ? αυτόν τον τρόπο να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις.

3. Από την υπερ-επαναστατική ρητορεία των δυνάμεων αυτών βλασταίνουν αυταπάτες, ότι τάχα μπορεί το εκπαιδευτικό κίνημα, αφού δυναμώσει και συνδεθεί με το εργατικό, να επιβάλλει έως και την ανατροπή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, χωρίς να απαντούν στο αν θα αλλάξει κάτι και τι στο επίπεδο της εξουσίας. Δεν απαντούν δηλαδή, μέχρι πού θα φτάσει η ανατροπή που ευαγγελίζονται, αφού οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σήμερα είναι απαραίτητες για την ύπαρξη και την επιβίωση του συστήματος. Εξάλλου, είναι κατανοητό ότι καμιά κυβέρνηση δεν θα παραδόσει εύκολα τα όπλα. Αν αποδειχθεί λοιπόν αδύναμη η κυβέρνηση της ΝΔ να εφαρμόσει τις αναδιαρθρώσεις, περιμένει έτοιμο στη γωνία το ΠΑΣΟΚ, να υλοποιήσει την ίδια πολιτική. Έτσι, είτε παραμένουν στην ψευδαίσθηση ότι μπορούν να ανατραπούν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις χωρίς αλλαγή εξουσίας, είτε εννοούν μιαν απλή κυβερνητική κρίση και εναλλαγή αστικών κομμάτων σε κυβερνητικό επίπεδο. Και στις δυο περιπτώσεις είναι φανερό ότι καλλιεργούν φρούδες ελπίδες, σύγχυση και αποπροσανατολισμό.

4. Απολυτοποιούν τις μορφές πάλης και ταυτίζουν το κίνημα με αυτές, αφαιρώντας απ? αυτό τη δυνατότητα ελιγμών, συντονισμού, ανασύνταξης δυνάμεων και τελικά ανοίγουν την πόρτα για τον εκφυλισμό του.

5. Και τέλος, επειδή οι δυνάμεις αυτές είναι ανύπαρκτες ουσιαστικά σε όλους τους υπόλοιπους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους, βλέπουν το εκπαιδευτικό κίνημα και την εκπροσώπησή τους στα Δ.Σ. των ομοσπονδιών, σαν τον απόλυτο «δοκιμαστικό σωλήνα» για την πολιτική τους γραμμή και τη συνδικαλιστική τους συνέχεια και επιβίωση.

Αντί επιλόγου

Απερίφραστα δηλώνουμε το αυτονόητο, ότι ναι είμαστε κριτές, κρίνουμε για να κριθούμε, μα όχι δικαστές. Αυτοί που έχουν την ευθύνη για την άμεση ή έμμεση στήριξη των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, τον αγοραίο αντικομμουνισμό, σε εποχές μνημονίων και ανάγκης ανασυγκρότησης και αλλαγής ρότας του εργατικού κινήματος, θα κριθούν και θα δικαστούν αμείλικτα από την ιστορία και την εργατική τάξη.

Αυτοί που μιλούν τώρα για «αριστερά της ήττας και της κομματικής περιχαράκωσης» μάλλον κοιτάζουν τον ίσκιο τους όχι το πρωί αλλά το απόγευμα, γιατί εδώ και είκοσι περίπου χρόνια τα ίδια επικαλούνται οι σοσιαλδημοκράτες που έχουν τα πρωτεία σ? αυτή την προπαγάνδα. Όσοι σήμερα έχουν το θράσος να αναφέρουν ότι οι αγωνιστές του ΠΑΜΕ δεν έχουν ήθος και αξιοπρέπεια, δίνουν τα διαπιστευτήριά τους στην αστική τάξη και το κατεστημένο, ότι μπορούν να είναι οι καλύτεροι υπηρέτες του συστήματος. Αυτοί οι ίδιοι, άλλοτε ηγετίσκοι των αστικών καναλιών και κονδυλοφόροι των εφημερίδων του και άλλοτε με δηλώσεις τους και προβοκατόρικες ενέργειες (όπως στην οργανωτική σύσκεψη της ΑΔΕΔΥ και σε κείμενά τους για το ΤΕΑΔΥ), είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε ακόμη πιο βρώμικες μεθοδεύσεις. Εμείς τους γυρίζουμε την πλάτη και δουλεύουμε για το μέλλον. Τους αφήνουμε να τραβήξουν μόνοι τους «το δρόμο για τα Σούσα», το συμβιβασμό με τον αστικό Αρταξέρξη, με φτηνό αντίτιμο τη σατραπεία των θέσεων στην αστική εκπαίδευση, τη δημοσιογραφία ή τους πολιτικούς θώκους.

Για μας δε μένει άλλος δρόμος απ? αυτόν που τίμια πορευόμαστε. Για μας κανείς δεν πρέπει να λείψει από το ραντεβού των αγώνων και τη συμβολή στη συνέχισή τους. Εκείνο όμως που απαιτεί πρωταρχικά το κίνημα είναι η συνέπεια λόγων και έργων και η ενίσχυση της ανειρήνευτης ταξικής πάλης, κινητήριας δύναμης της αλλαγής και της ιστορίας. Ο ζεστός λόγος από μόνος του, όταν είναι ασύμφωνος με τα έργα που εξαγγέλλει, γίνεται τραγούδι των Σειρήνων και σε ξεστρατίζει. Εκείνο που πιο πολύ χρειάζεται το σήμερα είναι η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις που πρωτοστατούν στον αγώνα, γιατί όπως γράφει ο Γιάννης Ρίτσος, «πάνω σε αυτή την εμπιστοσύνη χτίζονται τα σπίτια και το αύριο».

ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΑΣ ΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ΤΟ ΑΣΦΑΛΕΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

ΑΓΩΝΕΣ ΤΑΞΙΚΟΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ

Μάης 2007

Οι βιομήχανοι δεν κρύβουν τις προθέσεις τους!!

Τι σήμαιναν οι δηλώσεις του προέδρου του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, στο περιθώριο της δικομματικής κοκορομαχίας για τα ομόλογα, ότι πρέπει να συζητήσουμε το ασφαλιστικό; Δείτε:

«Εργαζόμενος ετών… 99!

Ένας μηχανικός αυτοκινήτων, στη Μεγάλη Βρετανία εξακολουθεί να εργάζεται παρότι είναι σήμερα 99 ετών! Ο Buster Martin, βετεράνος του Α? Παγκοσμίου Πολέμου επισκευάζει τα περίπου 100 φορτηγάκια μιας εταιρίας υδραυλικών κατασκευών. Βγήκε στη σύνταξη όταν ήταν 97 ετών, ωστόσο δεν… άντεξε και έκανε αίτηση στην εταιρεία όπου εργάζεται τώρα, αφού όπως είπε η ζωή του συνταξιούχου ήταν βαρετή.

?Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια ημέρα σκληρής δουλειάς. Μου αρέσει να λερώνω τα χέρια μου και θα εργάζομαι μέχρι να πεθάνω που νομίζω ότι θα είμαι τότε 125 ετών?, είπε ο Μartin. Ο ηλικιωμένος άντρας. ο οποίος τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα κλείσει τα 100 αναφέρει πως η καλή του υγεία οφείλεται στην καθημερινή άσκηση που περιλαμβάνει και έναν περίπατο στη βιβλιοθήκη.

Να τα χιλιάσει.

Με τέτοιες ειδήσεις ανακαλύπτεις πως

Η ζωή είναι Ωραία»

(Διαφήμιση της ΔΕΛΤΑ. Ο ιδιοκτήτης της, Δασκαλόπουλος, είναι πρόεδρος του ΣΕΒ)

Τέτοια οράματα έχουν για τη ζωή μας,

Γι αυτό κόπτονται για η ?δια βίου μάθηση? (=πρόωρη εγκατάλειψη σχολείου, διαφοροποίηση της εκπαίδευσης και υποκατάστασή της από κατάρτιση δεξιοτήτων και εφήμερων γνώσεων).

Το ζήτημα, συνάδελφοι, είναι: εμείς βρίσκουμε αυτή τη χαμοζωή ωραία;

Αν όχι τότε:

Καταδικάζουμε τις δυνάμεις (ΝΔ Και ΠΑΣΟΚ) που προεκλογικά συγκρούονται φραστικά, αλλά επιμένουν στη νομότυπη κλοπή των αποθεματικών των ταμείων (τζογάρισμα στο χρηματιστήριο).

Απομονώνουμε τις ηγεσίες ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ που συμμετείχαν στον ?κοινωνικό διάλογο? για την κατάργηση των εργασιακών- ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας.

Δεν εξουσιοδοτούμε την πλειοψηφία της ΟΛΜΕ να παζαρεύει συντεχνιακά κάποιο επιδοματάκι, την ώρα που εξελίσσεται μια επίθεση σε όλη η γραμμή της εκπαίδευσης και ης εργασίας, να ?συμπαραστέκεται? απλώς σε άλλους κλάδους με αποσπασματικές κινητοποιήσεις χωρίς πρόγραμμα, αιτήματα, κλιμάκωση και προοπτική. Κλαδάκι το κλαδάκι σπάει η ενότητα ης τάξης μας και λειτουργεί το «διαίρει και βασίλευε».

Παλεύουμε για την οικοδόμηση του ΠΑνεργατικού Αγωνιστικού ΜΕτώπου και στο χώρο των εκπαιδευτικών, γιατί κοινά είναι τα προβλήματα, κοινοί πρέπει να είναι Και οι αγώνες για να έχουν ισχύ κι αποτελεσματικότητα.

Ας τους δείξουμε ότι θυμόμαστε

την Πρωτομαγιά του Σικάγου…

Αγωνιζόμαστε για συνδικάτα χειραφετημένα από τις πολιτικές του κεφαλαίου.

Αντιστεκόμαστε στην ιδιωτικοποίηση σε όλες τις βαθμίδες, που δε σημαίνει μόνο ιδιωτική κερδοσκοπία αλλά και υποβάθμιση ης δημόσιας δωρεάν παιδείας.

Προβάλλουμε την ανάγκη για διεύρυνση της Βασικής – Γενικής Εκπαίδευσης για όλους, για Ενιαίο Δωδεκάχρονο Υποχρεωτικό σχολείο, πριν από οποιαδήποτε επαγγελματική επιλογή ή ειδίκευση, αναγκαία προϋπόθεση για αληθινά Ανώτατη κι αναβαθμισμένη Επαγγελματική Εκπαίδευση σε ?μεταλυκειακό? επίπεδο.

Διεκδικούμε πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς και στο 80% του τελευταίου μισθού.Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων ης ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Όχι στην ιδιωτική ασφάλιση και τα επαγγελματικά ταμεία. Πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα (και οφθαλμιατρική και οδοντιατρική κάλυψη) και πλήρη σύνταξη σε περίπτωση ανικανότητας.

Απαιτούμε να επιστραφούν στο Ταμείο μας όσα κλάπηκαν με νομότυπο ή μη νομότυπο Τρόπο. Καμιάς μορφής τζογάρισμα (βλ. χρηματιστήριο) και καμιά εκποίηση της κινητής και ακίνητης περιουσίας του ταμείου μας.

Για ν? αλλάξουμε τους συσχετισμούς

Ψηφίζουμε

ΕΣΑΚ- ΔΕΕ

Δες το σε pdf

ΝΑ ΑΠΟΠΕΜΨΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ,

ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΟΛΑΟΥΖΟΥΣ ΤΗΣ

Μ? αφορμή το οικονομικό σκάνδαλο στο ΤΕΑΔΥ, η διελκυνστίδα ανάμεσα σε πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις για τα ασφαλιστικά ταμεία συνεχίζεται και εντείνεται. Μέσα από αυτές τις αντιπαραθέσεις αποκαλύπτονται πολιτικές, διαπλοκές, προθέσεις, σκοπιμότητες και άλλα συναφή. Στο βαθμό που αυτά θα συνειδητοποιούνται από τους εργαζόμενους, υπάρχει δυνατότητα να δημιουργηθούν εκείνες οι προϋποθέσεις μιας δυναμικής που θα είναι ικανή να συμβάλει σημαντικά και για την αποτροπή νέων αντιασφαλιστικών σχεδιασμών και για την προώθηση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων και συνταξιούχων.

Είναι προφανές πως η κυβέρνηση, επιδιώκοντας να απαλλαγεί από το βάρος του συγκεκριμένου σκανδάλου και από τη φθορά που αυτό της δημιουργεί, αφού διέχυσε σε όλους τις δικές της ευθύνες, κατέφυγε τελευταία στον γνωστό ελιγμό της αποπομπής του υπουργού της. Έτσι ένα κατ? εξοχήν πολιτικό ζήτημα, το περιόρισε σε προσωπικές ευθύνες προσωπικών επιλογών, αφήνοντας στο απυρόβλητο τη γενικότερη γαλαζοπράσινη, δικομματική αντιασφαλιστική νομοθεσία και πολιτική του τζογαρίσματος και της κλοπής των αποθεματικών των ταμείων, υποσχόμενη μάλιστα ότι θα βάλει κανόνες καλής λειτουργίας στη νομότυπη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων.

Από την άλλη μεριά, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ως ή άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, ζητούσε επιμόνως την παραίτηση αυτού του υπουργού της ΝΔ, αφήνοντας και αυτή στο απυρόβλητο την κοινή τους πρασινογάλαζη αντιασφαλιστική πολιτική. Και τώρα που έγινε η αποπομπή του υπουργού, διατείνεται ότι θέλει να κυβερνήσει και να γίνει αυτή καλύτερος διαχειριστής της κοινής αντιασφαλιστικής τους πολιτικής. Από κοντά και οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων, της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚ, κινούνται στην ίδια ρότα, θέτοντας πάνω από τα συμφέροντα των εργαζομένων τα μικροκομματικά τους συμφέροντα.

Όμως ανέλπιστα (;)! όλες αυτές οι παραπάνω πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις, βρίσκουν αντικειμενικά συνηγορία και στήριξη από την τακτική των αυτοαποκαλούμενων ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ – ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ (ΝΑΡ, ΜΛ/ΚΚΕ, ΚΚΕ/μλ κλπ) που με ένα μπαράζ καθημερινών ανακοινώσεων σε διάφορους χώρους, δίνουν άλλοθι στην κυβέρνηση, λέγοντας ψευδώς ότι όλοι οι συνδικαλιστές εκπρόσωποι στο ΤΕΑΔΥ, ομόφωνα ψήφισαν και αποφάσισαν να αγοράσει αυτό το ταμείο μας, μέσω της εταιρείας ?ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ?, το γνωστό ομόλογο πάνω από την πραγματική του τιμή. Τα πρακτικά όμως της συνεδρίασης του ΔΣ του ΤΕΑΔΥ (25/7/2006) καθώς και η σχετική έκθεση των επιθεωρητών ελεγκτών (16/3/2007), αποδείχνουν ότι η ομοφωνία ήταν για αγορά του ομολόγου κάτω της τιμής του. Πρόκειται για σημαντική και κρίσιμη λεπτομέρεια γιατί εκ της παραβιάσεως αυτής της απόφασης και εκ της αγοράς του ομολόγου πάνω από την τιμή του, προκύπτει η κλοπή των 5 περίπου εκατομμυρίων ευρώ σε βάρος του ΤΕΑΔΥ. Αλλά ταυτόχρονα προκύπτουν και οι υπεύθυνοι που είναι ο τότε διορισμένος από την κυβέρνηση πρόεδρος του ΔΣ του ταμείου κ. Σημαιοφορίδης που σε συμπαιγνία με την ?ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ?, παραβίασαν την ομόφωνη απόφαση του ΔΣ του ΤΕΑΔΥ.

Επίσης, σκόπιμα αποσιωπούν οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ? ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ, ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ήταν οι μόνες που από το 1990 πρωτοστάτησαν για την κοινωνική ασφάλιση και από τότε μέχρι σήμερα έκαναν δεκάδες κινητοποιήσεις και καταλήψεις σε υπουργεία, στο ΙΚΑ, στο χρηματιστήριο και αλλού, όπου με γιγαντοπανώ ανέδειξαν το ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης και των ταμείων. Αποσιωπούν ακόμα, ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ήταν οι μόνες που εξαρχής αντιτάχθηκαν κατηγορηματικά στο τζογάρισμα των αποθεματικών των ταμείων μας.

Κρίνοντας όμως τις διάφορες πολιτικές δυνάμεις και τις συνδικαλιστικές παρατάξεις και από τις σημερινές προτάσεις τους για τα ταμεία, βλέπουμε ποιες και πώς συντελούν στη διαιώνιση αυτής της αντιασφαλιστικής πολιτικής. Στην ανακοίνωση της ΠΑΣΚ με ημερομηνία 23/4/2007 διαβάζουμε «το θεσμικό πλαίσιο αξιοποίησης των αποθεματικών του ΠΑΣΟΚ είναι ορθό και στη σωστή κατεύθυνση». Και τα λένε αυτά για το γνωστό πλαίσιο τζογαρίσματος των αποθεματικών στο χρηματιστήριο!!! Η ΔΑΚΕ από τη σκοπιά της δέχεται ως ορθό όλο το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΝ) σε ανακοίνωσή της στις 18/4/2007 γράφει: «να κάνουν τα ταμεία επενδύσεις σε ειδικά προϊόντα, όπως αμοιβαία ειδικού ασφαλιστικού σκοπού κλπ» δηλαδή τζόγος. Στην κοινή πρωτομαγιάτικη ανακοίνωση ΓΣΕΕ ? ΑΔΕΔΥ δηλ. της ΠΑΣΚ ? ΑΠ(ΣΥΝ), οι δύο αυτές παρατάξεις δεν ζητάνε την κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που ψηφίστηκαν πριν το 2004 ενώ συντάσσονται με τη συνέχιση του τζογαρίσματος των αποθεματικών των ταμείων. Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ? ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ στις πολλές αφοριστικές ανακοινώσεις τους είτε δεν κάνουν προτάσεις, είτε κατά περίπτωση και κατά χώρο κάνουν αντιφατικές προτάσεις (βλέπε ανακοινώσεις τους σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση αλλά και στο δημόσιο). Σε μερικές ανακοινώσεις τους, όσον αφορά στη διαχείριση της περιουσίας των ταμείων μας, αντιγράφουν κακέκτυπα τις προτάσεις του ΠΑΜΕ μιλώντας για αυτοδιαχείριση αλλά μαζί και εργατικό έλεγχο!!! Σε τελευταία ανάλυση όμως, ταυτιζόμενες με τις ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ, ΑΠ(ΣΥΝ), δεν θέλουν η διαχείριση αυτή να γίνεται από τους εργαζόμενους. Απλά αρκούνται σ? ένα «εργατικό έλεγχο των ταμείων μας» όπως λένε. Δηλαδή δέχονται!!! το κράτος να διαχειρίζεται την κινητή και ακίνητη περιουσία των ταμείων μας, τη δική μας περιουσία, να κάνει πολιτικές σε βάρος των ταμείων μας και να έρχεται ο εργατικός έλεγχος και να διαπιστώνει απλά τη νομότυπη και μη νομότυπη κλοπή!!! αλλά η κλοπή να γίνεται. Ο άκρατος καιροσκοπισμός, η εντυπωσιοθηρία και οι σκοπιμότητες τους, στο απόγειό τους, ενόψει μάλιστα και των επικείμενων συνεδρίων ΟΛΜΕ ? ΔΟΕ.

Όλες αυτές οι δυνάμεις του δικομματισμού, του πολιτικού τυχοδιωκτισμού και της ανευθυνότητας, συνιστούν μια επικίνδυνη παράμετρο και στο ζήτημα της κοινωνικής μας ασφάλισης και γιαυτό θα πρέπει να παραμεριστούν.

Για μας, για τις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, η κινητή και ακίνητη περιουσία των ταμείων, είναι ο ιδρώτας των εργαζομένων και γιαυτό δεν μπορεί να επαφίεται η διοίκησή της σε Διοικητικά Συμβούλια – κρατικά όργανα. Θα πρέπει αυτήν την περιουσία τους να την διαχειρίζονται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Στα πλαίσια αυτά εκτός από τις γνωστές, συνολικές ολοκληρωμένες προτάσεις μας για το ασφαλιστικό,

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

Να επιστραφούν όλα τα με οποιονδήποτε τρόπο κλεμμένα από τα ταμεία μας. Κανείς τζόγος και κανένα ρίσκο για την κινητή και ακίνητη περιουσία των ταμείων μας. Το κράτος να εγγυηθεί διαχρονικά την αγοραστική αξία αυτής της περιουσίας. Η διαχείριση αυτής της περιουσίας να γίνεται από διοικήσεις που κατά πλειοψηφία θα αποτελούνται από εκπροσώπους των εργαζομένων που θα ελέγχονται απόλυτα και θα καθοδηγούνται από εγγυημένες συλλογικές διαδικασίες του συνδικαλιστικού κινήματος.

Αυτοδίκαιη πλήρης σύγχρονη κοινωνική ασφάλιση στο επίπεδο των σύγχρονων αναγκών του εργαζόμενου. Συνταξιοδότηση στο 80% των τελευταίων μηνιαίων αποδοχών, στα 30 χρόνια εργασίας χωρίς όριο ηλικίας και χωρίς άλλα προαπαιτούμενα.

Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων και των νόμων τζογαρίσματος των αποθεματικών των ασφαλιστικών μας ταμείων που ψήφισαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Μάης 2007

Δεν πάει άλλο!

Με την αντιεκπαιδευτική πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που:

Μειώνει τις κρατικές δαπάνες για την παιδεία.

Απορυθμίζει τις εργασιακές μας σχέσεις.

Αποσυνδέει το πτυχίο μας από το επάγγελμα (βλ.διαγωνισμός ΑΣΕΠ).

Δεν ανεχόμαστε!

Να γινόμαστε «όμηροι» κυβερνητικών διοικήσεων και παρατάξεων.

Να μετατρέπεται το αυτονόητο δικαίωμά μας για εργασία, σε αντικείμενο ρουσφετιών και εκβιασμών.

Να ξοδεύουμε σχεδόν όλο τον πενιχρό μισθό μας στην περιπλάνηση από σχολεία σε σχολεία, από χωριό σε χωριό και από πόλη σε πόλη για να εξασφαλίσουμε την πολυπόθητη προϋπηρεσία?

Δεν εμπιστευόμαστε το μέλλον μας!

Στις ηγεσίες των ΔΟΕ-ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ, ΣΥΝ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) που:

Το μόνο που επιδιώκουν είναι να αυξήσουν τα ψίχουλα της αμοιβής της «ώρας-φασόν» των ωρομισθίων?

Η λογική τους καθιερώνει ουσιαστικά τη μερική απασχόληση, ενώ το αίτημα για «μαζικούς διορισμούς», «μονιμοποίηση» των αναπληρωτών και κατάργηση των ωρομισθίων που προβάλλουν δε λύνει το πρόβλημα καθώς θέτουν σαν κριτήριο διορισμού τη χρονική διάρκεια της απαράδεκτης εργασιακής σχέσης του αναπληρωτή, και οδηγώντας έτσι το αίτημα για μόνιμη και σταθερή εργασία σε ένα άγνωστο και απώτερο μέλλον?

Παίζουν με την αγωνία χιλιάδων συμβασιούχων, αφού έχουν ξεχάσει πολύ καιρό το αίτημα για κατάργηση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ και την επαναφορά μιας σύγχρονης επετηρίδας.

Αγώνας με το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών για

αποκλειστικά μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό!

Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών είναι το μόνο που με συνέπεια στήριξε και στηρίζει το αίτημα της επαναφοράς μιας ανανεωμένης και σύγχρονης επετηρίδας, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα, ότι η κατάργηση της επετηρίδας υπαγορεύθηκε από την Ε.Ε. και τον ΟΟΣΑ όχι για να αντιμετωπισθεί η ανεργία ή να επιλεγεί ο καλύτερος εκπαιδευτικός, αλλά για να απαξιωθούν τα πτυχία μας και να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή των εργασιακών μας σχέσεων. Απέναντι σε αυτή την πολιτική, διεκδικούμε:

Ενιαία εργασιακά δικαιώματα για όλους τους εκπαιδευτικούς ξεκινώντας από την εξασφάλιση μόνιμης και σταθερής εργασίας. Μέσα από μια σύγχρονη επετηρίδα με κριτήριο διορισμού την ημερομηνία λήψης πτυχίου.

Κατάργηση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ και του θεσμού των ωρομισθίων και αναπληρωτών και διορισμό μονίμου εκπαιδευτικού προσωπικού στη διάθεση του Υπουργείου Παιδείας για την κάλυψη των εκτάκτων και συνηθισμένων αναγκών.

Ενιαία μορφωτικά δικαιώματα για όλους τους εκπαιδευτικούς μέσα από παιδαγωγική επιστημονική εκπαίδευση των νέων αποφοίτων σε πανεπιστημιακές παιδαγωγικές σχολές με τμήματα αντίστοιχα στην ειδικότητα διδασκαλίας και τις εκπαιδευτικές ανάγκες κάθε ηλικιακής ομάδας. Τακτική ετήσια επιμόρφωση του συνόλου των εκπαιδευτικών στις ίδιες αυτές σχολές με απαλλαγή από τα διδακτικά τους καθήκοντα.

Πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα σε όλους τους εκπαιδευτικούς ανεξάρτητα από την εργασιακή τους σχέση.

Συνάδελφοι αναπληρωτές-ωρομίσθιοι

Ενισχύστε τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών με τη δράση σας και την ψήφο σας στην ΕΣΑΚ-ΔΕΕ και τους συνδυασμούς που στηρίζει το ΠΑΜΕ.

Ο ένας είχε «φούσκες». Ο άλλος έχει ομόλογα.

Ο ένας είχε «κότερα». 0 άλλος έχει κουμπάρους.

Ο ένας είχε Σαλαλέδες. 0 άλλος έχει «Πανάγους».

Ο ένας είχε υποκλοπές. Κι ο άλλος έχει υποκλοπές.

Ο ένας είχε από ναυπηγεία μέχρι Ιονική και ΟΤΕ. Ο άλλος έχει από ΑΓΕΤ μέχρι ΔΕΗ και ΟΤΕ.

Ο ένας είχε «Πόρτο Καρράς». Ο άλλος έχει «καρτέλ».

Ο ένας είχε «Σαμίνα» και «Δύστος». Ο άλλος έχει «Sea Diamond».

Ο ένας είχε διπύθμενα. Ο άλλος έχει μονοπύθμενα.

Ο ένας είχε «εθνικούς εργολάβους». Ο άλλος έχει «εθνικούς νταβατζήδες».

Κι ο ένας και ο άλλος, αυτοί οι «σπουδαίοι» απόγονοι του Περικλή, έχουν μετατρέψει ην Ακρόπολη σε έννοια χρηματιστηριακή, σε παρασύνθημα ης μίζας, σε σύμβολο ης αρπαχτής.

Ο δικός τους «χρυσός αιώνας» είναι μια αλυσίδα από χαμένες τετραετίες για τον ελληνικό λαό. Μια αλληλουχία και αλληλοδιαδοχή ης απάτης και ης εξαπάτησης, κατά τη διάρκεια των οποίων οι δυναστείες των πολιτικών τζακιών ης δικομματικής Ελλάδας εγγυώνται η διαιώνιση ης «χρυσής λαμογιάς»!

Στο συνήθη διαγκωνισμό τους για το ποιος Θα κινεί τα νήματα ης «εντιμότατης» διαχείρισης, αρχίσανε να μιλάνε για «βαλίτσες» και «κουκουλώματα». Ι-Ι μπόχα επανακάμπτει. Ισχυρή ένδειξη ότι «μυρίζουν» εκλογές.

Προσοχή! Κι ο ένας και ο άλλος άρχισαν να ψαρεύουν ψήφους…

Στέλνουμε μήνυμα

Αντίστασης

Απειθαρχίας

Αντεπίθεσης

Για την παιδεία των λαϊκών αναγκών

Ψηφίζουμε

ΕΣΑΚ-ΔΕΕ

Απάντηση στην κριτική της ΠΑΣΚ-ΠΕ

Τίποτα δεν έχει αλλάξει,

τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Σε κείμενο της Π.Α.Σ.Κ. εκπαιδευτικών ΠΕ που κυκλοφόρησε πρόσφατα επιχειρείται: α) επίθεση στο ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών μέσα από την δήθεν εκτίμηση ότι έχει αφήσει στο απυρόβλητο την κυβερνητική πολιτική, εκτίμηση που συμπλέει με τη λαϊκίστικη προπαγάνδα για «αριστερούς ψάλτες της δεξιάς» και β) γίνεται έντονη προσπάθεια με συγκεκριμένες αναφορές να εξιδανικευτούν οι επιλογές του ΠΑΣΟΚ στο χώρο της εκπαίδευσης με στόχο να διαφανούν οι ανύπαρκτες «μεγάλες διαφορές» του δικομματισμού στα ζητήματα της παιδείας. Κι όλα αυτά από την ΠΑΣΚ-ΠΕ που τα τελευταία χρόνια μαζί με τη ΔΑΚΕ διαμόρφωναν την πλειοψηφία στο ΔΣ της ΔΟΕ!!!

Η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα μαίνεται
με πράσινα σύννεφα και γαλάζιες καταιγίδες

«Όταν λένε σκανδιναβικό μοντέλο (ΠΑΣΟΚ) εννοούμε το φινλανδικό»

· Οι νόμοι για την αποκέντρωση και της εκπαίδευσης (2218 & 2240/1994) από τους υπουργούς Εσωτερικών και Παιδείας κκ.Σκανδαλίδη και Παπανδρέου, που με αυτούς όλοι οι εκπαιδευτικοί σαν δημόσιοι υπάλληλοι γίνονται νομαρχιακοί, ψηφίστηκαν από κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και εμπλουτίζονται ή υλοποιούνται μεθοδικά από τη ΝΔ. Ο νόμος 2218 μάλιστα, παρείχε άμεσα τη δυνατότητα στους δήμους να ιδρύουν νηπιαγωγεία! Αποκέντρωση της εκπαίδευσης σημαίνει ακόμα: διαφοροποίηση προγραμμάτων, κατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων, άμεση ή έμμεση ιδιωτικοποίηση και συνολικά ένα ακόμα πιο ταξικό μοντέλο εκπαίδευσης.

«Δεν θα παράγει το κράτος παιδεία. Το κράτος θα την αγοράζει εν ονόματι των παιδιών»

Γ. Παπανδρέου, 2006, Ομιλία στο Περιστέρι.

· Ο τριπλός νόμος 2986/2002 για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και των σχολικών μονάδων ψηφίστηκε τον Φεβρουάριο του 2002 από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και επιδιώκει την άσκηση πίεσης στους εκπαιδευτικούς και τη χειραγώγησή τους, έτσι ώστε να μετατραπούν σε όργανα εφαρμογής της κυρίαρχης πολιτικής για την εκπαίδευση. Η αξιολόγηση πάλι των σχολικών μονάδων δεν είναι τίποτε άλλο, από μια διαδικασία άνισης κατανομής των ολοένα και λιγότερων κρατικών πόρων στα υπό κατηγοριοποίηση σχολεία.

· Τα συνοδευτικά μέτρα της αποκέντρωσης και ταξικής διαφοροποίησης των σχολείων, που ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες τους στις επιχειρήσεις και τους χορηγούς (ευέλικτη ζώνη, διαθεματική προσέγγιση, ευρωπαϊκά προγράμματα) είναι πρωταρχικά επιλογές των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ (βλ. πιλοτικές εφαρμογές τους), μέτρα τα οποία σταδιακά και με συνέπεια εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ.

«Το αποκεντρωμένο φινλανδικό μοντέλο διασφαλίζει ποιότητα με την ανταγωνιστικότητα και η υπαγωγή των σχολείων στους δήμους δε σημαίνει ιδιωτικοποίηση»

Μ. Γιαννάκου, Σεπτέμβρης 2004, συνέντευξη.

«Όλα περνούν από την περιφέρεια, το δήμο και τα σχολικά συμβούλια. Όλα. Οι διορισμοί των εκπαιδευτικών, η επεξεργασία του εκπαιδευτικού προγράμματος»

· Τα νέα σχολικά βιβλία, προϊόντα της διευρυμένης αγοράς, με το αντιεπιστημονικό και σκοταδιστικό τους περιεχόμενο, είναι έργο που το ξεκίνησαν οι «πράσινοι» του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και του ΥΠΕΠΘ και το ολοκληρώνουν οι «βένετοι» στην ιπποδρομιακή αρένα του σχολείου της αγοράς και της αμάθειας, που γίνεται σιγά-σιγά παρόν.

· Η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών με την κατάργηση της επετηρίδας είναι εξ ολοκλήρου κατόρθωμα των τότε υπουργών παιδείας Γ. Παπανδρέου-Γ. Αρσένη. Εδώ ας θυμηθούμε τις δηλώσεις του πρώτου για την ανορθολογικότητα της επετηρίδας και την ανάγκη κατάργησής της. Η ΝΔ με μεγάλη ευχαρίστηση παρέλαβε τις «πράσινες λίστες ομηρίας» (πίνακες ΑΣΕΠ, αναπληρωτές, ωρομίσθιοι) και τις διαχειρίζεται επεκτείνοντας τις ελαστικές μορφές εργασίας και στην εκπαίδευση και διαιωνίζοντας την εργασιακή ανασφάλεια των εκπαιδευτικών και τον κατακερματισμό τους που επισφράγισε ο νόμος 2525/1997.

· Ο αντιασφαλιστικός-αντικοινωνικός οδοστρωτήρας ξεκίνησε με μηχανοδηγούς τους κ.κ. Γιαννίτση-Ρέππα και τους νόμους τους, που αξιοποιεί συστηματικά η ΝΔ, αγωνιώντας να εμφανιστεί στην ΕΕ σαν πιο έντιμος, πιο υπεύθυνος και καλύτερος διαχειριστής των εντολών της.

· Τέλος, οι αντιδραστικές συνταγματικές αναθεωρήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη δρομολογήθηκαν από το 1994 με προτάσεις του τότε υπουργού παιδείας Γ.Α. Παπανδρέου για αναθεώρηση του άρθρου 16 και παρόμοιες απόπειρες συνεχίστηκαν μέχρι και σήμερα, όπου παρόλους τους ελιγμούς (μετάθεση της συζήτησης, αποχώρηση) είναι ολοφάνερη η ταύτιση των δικομματικών εταίρων.

«Τα προγράμματα σπουδών να αντανακλούν τις ανάγκες της αγοράς εργασίας ? Δίαυλοι ανάμεσα σε επιχειρήσεις και φορείς κατάρτισης ? μέτρηση και αξιολόγηση των επιδόσεων των μονάδων»

Κ. Καραμανλής, Φθινόπωρο 2005, Βουλή.

«Το εκπαιδευτικό σύστημα θα αξιολογηθεί και πάλι από τον ΟΟΣΑ που είναι εξειδικευμένος σε αξιολογήσεις εκπαιδευτικών συστημάτων»

Γ. Παπανδρέου, 20/2/2004,
προεκλογική ομιλία του ΠΑΣΟΚ.

Για όλα αυτά η ηγετική ομάδα της Π.Α.Σ.Κ. ΠΕ φαίνεται να πάσχει από αμνησία και να την απασχολεί η αντιπαράθεση του ΠΑΜΕ με την κυβέρνηση. Σε όλα τα κείμενά του το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών αποκαλύπτει την ταύτιση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και χαρακτηρίζει ειδικότερα την ΔΑΚΕ (κατάπτυστη, αυθεντικό εκφραστή του κυβερνητικού συνδικαλισμού, προκλητικά υπονομευτική στους αγώνες), ενώ την καταγγέλλει για άσκηση πίεσης, εκφοβισμού και ανοιχτή απεργοσπασία (βλ. απεργιακά κείμενα του 2006, «10 λόγοι για να συνεχίσουμε τους αγώνες» Φεβρουάριος 2007, ανακοίνωση Μαρτίου 2007 κ.ά.).

Η ΠΑΣΚ φαίνεται να ανησυχεί για την ισοβαρή κριτική σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που ασκεί το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών και να απαιτεί απ? αυτό να εξαγνίσει και την ίδια και τον πολιτικό της φορέα από το αμαρτωλό παρελθόν τους, το ένοχο παρόν και μέλλον τους, μας καλεί με άλλα λόγια, να ρίξουμε νερό στο δικό τους μύλο.

Η πολιτική στάση του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών είναι στάση απεγκλωβισμού των λαϊκών δυνάμεων από τη δικομματική μέγγενη και δεν ευνοεί κανέναν πόλο. Γι? αυτό τους καλούμε να καταλάβουν ότι οι «αυριανιστικές πρακτικές» του 1989 δεν έχουν πέραση στο 2007. Εξάλλου, όπως είναι γνωστό, οι ενστάσεις του ΠΑΜΕ στις αποφάσεις για τις κινητοποιήσεις του φθινοπώρου του 2006 εστιάζονταν στο χρόνο έναρξης, στους όρους προετοιμασίας και συντονισμού, στον ταξικό προσανατολισμό, το πλαίσιο και το περιεχόμενο, που όπως φάνηκε, δεν είχαν διασφαλιστεί από την αρχή. Εντέλει διαψεύστηκε η μικροσυνδικαλιστική αντίληψη των διαχειριστών της απεργίας ότι σε προεκλογικές περιόδους μπορούμε να αποσπάσουμε κάτι χωρίς τις παραπάνω προϋποθέσεις. Γι? αυτό και αποτελεί αλχημεία και παραχάραξη η αποσπασματική παράθεση από άρθρο του Γιάννη Δελή σαν τοποθέτησή του στην 75^η Γ.Σ. της ΔΟΕ που αναφέρεται συνολικά σε όλα αυτά. Ακόμη, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, οι αγώνες σε προεκλογικές περιόδους και διαμορφώνουν πολιτικά αποκρυσταλλώματα και ενισχύουν «εκλογικά ταμεία», πολύ περισσότερο σε μία συγκυρία παρατεταμένα προεκλογική, συνδικαλιστικά και πολιτικά.

Και εμείς θυμίζουμε ότι ?

· Η κατάργηση του επιθεωρητή (Οκτώβρης 1981), πραγματικά έφερε ένα κλίμα ψυχολογικής ελευθερίας στα σχολεία, όμως η επαναφορά του καθώς και όλου του αυταρχικού συστήματος αξιολόγησης συντελείται με το νόμο 2986/2002 του ΠΑΣΟΚ. Ταυτόχρονα, το καθηκοντολόγιο (Οκτώβρης 2002) δόμησε την αυταρχική διοικητική πυραμίδα στην εκπαίδευση και μετέτρεψε τους συλλόγους διδασκόντων σε άβουλα όργανα επικρότησης αποφάσεων. Κάθε παιδαγωγική και δημοκρατική ελευθερία στο σχολείο καταργείται από το ΦΕΚ του καθηκοντολογίου.

· Ο νόμος 1264/1982 επέτρεψε την παραταξιακή κάθοδο, αλλά δεν είναι σε καμιά περίπτωση απλή αναλογική, αφού προβλέπει Α΄, Β΄, Γ΄, κατανομή και συχνά δεν επιτρέπει στις μικρές αλλά ευάριθμες σε ψήφους παρατάξεις να εκπροσωπούνται στα ΔΣ.

· Η ίδρυση παιδαγωγικών τμημάτων ήταν ώριμη ανάγκη της εποχής αφού οι Παιδαγωγικές Ακαδημίες ήταν από χρόνια ανεπαρκέστατες για την παιδαγωγική και επιστημονική προετοιμασία των δασκάλων. Εξάλλου, τα Παιδαγωγικά Τμήματα χρειάζονται πολλά ακόμα για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στο έργο τους.

· Το Ενιαίο Μισθολόγιο (1984) εξίσωσε τις αποδοχές των δασκάλων με κάποιους άλλους κλάδους, αλλά και αυτό το μισθολόγιο όπως και εκείνο του 1997 παρέμειναν στη συνείδηση των εκπαιδευτικών σαν «φτωχολόγια» και ιδιαίτερα το δεύτερο, το οποίο κατήργησε τα τρίμηνα (κατάκτηση της μεγάλης απεργίας του 1988) και καθήλωσε για χρόνια τις αποδοχές. Εξάλλου, πρωταρχικό αίτημα για τα οικονομικά-εργασιακά είναι οι αυθεντικές ΣΣΕ (Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας) σαν μόνος τρόπος διεκδίκησης και απόσπασης γενναίων αυξήσεων, πέρα από τα όποια ενιαία και ανισότιμα πλαφόν.

· Ο νόμος 1566/1995, παρά τις θετικές διακηρύξεις του, παρέπεμπε πολλά ζητήματα σε ΠΔ και εγκυκλίους, που στη συνέχεια χαλκεύτηκαν σε αρνητικές κατευθύνσεις.

· Το Ολοήμερο Σχολείο και Νηπιαγωγείο αποτελεί για μας ένα πείραμα με βαθιές ταξικές προεκτάσεις και παρά τις νέες οργανικές θέσεις έγινε πεδίο ανάπτυξης των «εργασιακών σχέσεων λάστιχο» (ωρομίσθιοι, συμπλήρωση ωραρίου από ειδικότητες κ.λπ.).

· Δεν μπορεί να κομπάζει κανείς για τη μείωση του ωραρίου των εκπαιδευτικών της ΠΕ, όταν φτάνουν στις 21 ώρες μετά τα 20 χρόνια δουλειάς, ενώ πάγιο αίτημα είναι η εξίσωση του ωραρίου τους με αυτό της δευτεροβάθμιας.

· Τα Διδασκαλεία και τα προγράμματα εξομοίωσης αποτελούν για μας παρωδίες επιμόρφωσης. Αντίθετα απαιτείται η ίδρυση πανεπιστημιακών παιδαγωγικών τμημάτων περιοδικής και ετήσιας επιμόρφωσης και για τους υπηρετούντες και για τους νέους εκπαιδευτικούς σε άλλη βάση.

· Τα ευρωπαϊκά και τα νέα αναλυτικά προγράμματα (ΔΕΠΠΣ-ΑΠΣ) είναι ο «δούρειος ίππος» για τη διαφοροποίηση των σχολικών προγραμμάτων και μονάδων και προωθητικοί μοχλοί της ιδεολογικής χειραγώγησης και επιφανειακών, ληξιπρόθεσμων μαθήσεων, προθάλαμοι εθισμού στη δια βίου κατάρτιση.

· Απαντάμε ότι το ζητούμενο δεν είναι μόνο αν η ΝΔ πήρε μέτρα υπέρ της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών―γιατί και σ? αυτήν την περίπτωση ο όποιος παραχαράκτης μπορεί εύκολα να εξιδανικεύσει τη μεταρρύθμιση Γ. Ράλλη (δημοτική γλώσσα, 30 μαθητές ανά τάξη, νέα βιβλία, κατάργηση όγκου γραφικής δουλειάς κ.ά.)―αλλά ποια πολιτική συνολικά εφαρμόζουν στην εκπαίδευση οι κυβερνήσεις, φιλολαϊκή ή όχι.

Τους θυμίζουμε:

· Ο νόμος 309/76 και 330 (εργατικός) καταργήθηκε από τη δυναμική του κινήματος και από την πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (1981) που δεν γινόταν να μην εκφράσει και το αίτημα και το όλο κλίμα για αλλαγή.

· Δεν αρκεί να μιλάμε για διορισμένες διοικήσεις, πρέπει να θυμόμαστε και την εποχή Ραυτόπουλου και το απεργοκτόνο άρθρο 4, που γέμισε τις αίθουσες και τις αυλές των δικαστηρίων από χιλιάδες συνδικαλιστές.

· Οι αποδοχές των εκπαιδευτικών είναι πενιχρές και δε γίνεται να αποδεχτούμε ότι έχουμε παντρευτεί την φτώχεια για όλη μας τη ζωή. Γι? αυτό και δεν διαπραγματευόμαστε επιδόματα και δόσεις.

· Ας μη θυμόμαστε επιλεκτικά τους 8000 απολυμένους της ΕΑΣ, αλλά και τις χιλιάδες εργαζομένων που απολύονται καθημερινά από τότε μέχρι και τώρα, με τους αντεργατικούς νόμους και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό των δικομματικών κυβερνήσεων, τη σκληρή λιτότητα και την αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική τους.

· Δεν πρέπει να ξεχνάμε τη δολοφονία Τεμπονέρα, αλλά και νάχουμε άγρυπνη τη μνήμη και στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, που έφερε τους εισαγγελείς στα σχολεία και γεμίζει ακόμα μαθητοδικεία, διαμορφώνοντας «σκοτεινή ατμόσφαιρα» καταστολής και βίας, εκτρέφοντας παρόμοια φαινόμενα. Εξάλλου, πρωτεργάτης της θεωρίας και της πρακτικής του «κοινωνικού αυτοματισμού» είναι και το ΠΑΣΟΚ. Όποιος ξεχνάει το παρελθόν είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει σε μια χειρότερη εκδοχή.

Ανθολόγιο της πρότασης του ΠΑΣΟΚ για «το ανοιχτό στην κοινωνία σχολείο»

· «Ένα μεγάλο μέρος των προγραμμάτων να καθορίζεται από τις εργοδοτικές οργανώσεις, να επιλέγεται εκπαιδευτικό υλικό και διδακτικό προσωπικό απ? αυτές»! (σελ. 69)

· «Να χρηματοδοτούν οι χορηγοί τις σχολικές υποδομές και να συμμετέχουν στην αξιολόγηση της σχολικής μονάδας» (σελ. 69)

· «Τα προγράμματα σπουδών πρέπει να είναι εξατομικευμένα, αλλά και η ευέλικτη ζώνη να καλύπτει το 70% του προγράμματος» («όπως προβλέπει η πρότασή μας για το ανοιχτό σχολείο, σελ. 29, 33»).
Μιλένα Αποστολάκη, εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 15/9/2006 (ξεκίνημα της απεργίας ?)

· «Το ανοιχτό σχολείο αποτελεί βασικό μοχλό για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας» (σελ. 39)

Ενώ ο Κ. Καραμανλής ισχυρίζεται:

«Η ανταγωνιστικότητα στην εκπαίδευση προωθεί την ανταγωνιστικότητα της εθνικής οικονομίας»

Ομιλία προς τον ΣΕΒ, 2006

Και ο Κ. Σημίτης διατυμπάνιζε:

«Η εκπαίδευση πρέπει να υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα της εθνικής οικονομίας»

Εισηγητική έκθεση στο νομοσχέδιο του 2525/97

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι!

Ούτε ίδιοι είμαστε όλοι, ούτε και φίλοι. Η ταξική πάλη δείχνει πάντα «με ποιους να πας και ποιους ν? αφήσεις». Εμείς δεν βλέπουμε τη λύση στο «αντι-νεοφιλελεύθερο μέτωπο», μέσα απ? το οποίο νεοφιλελευθερισμός και σοσιαλδημοκρατία διαφοροποιούνται τεχνητά, ενώ έχουν στην ουσία ταυτιστεί. Δεν διακρίνουμε τις παρατάξεις σε «συντηρητικές και δημοκρατικές» αλλά τις κρίνουμε ανάλογα με το ποια ταξικά συμφέροντα υπηρετούν. Η διαχωριστική γραμμή χαράζεται ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη, αφού δεν γίνεται να δουλεύεις σε δύο αφεντικά, και για το κεφάλαιο και για τον λαό. Δεν διακρίνουμε τα ΜΑΤ σε «γαλάζια και πράσινα», γιατί τα ίδια είναι που χτυπούν συνταξιούχους, εργάτες, εκπαιδευτικούς, φοιτητές, πολίτες, και στον ΑΣΕΠ με τα ληγμένα χημικά (1998) και στους πρόσφατους ψεκασμούς. Μόνον το παλλαϊκό μέτωπο για την παιδεία μπορεί να αποκρούσει και να ακυρώσει τις αντιδραστικές τομές στην εκπαίδευση και συνολικά εκβάλλοντας στο πλατύ αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, πανεργατικό μέτωπο να ανοίξει το δρόμο για ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές προς όφελος του λαού.

Εμείς δεν λειτουργούμε σαν «ψάλτης» του κυρίαρχου συστήματος και της πολιτικής του. Ας ψάξουν μόνοι τους οι ? ιερείς και οι ψαλτάδες του καπιταλιστικού ναού σε ποιο στασίδι θα σταθούν, σε ποιο ψαλτήρι θα βρεθούν, αμετανόητοι πάντα μονομάχοι για τη διαχείριση στο παγκάρι του φτωχού λαού και άγρυπνοι φρουροί στο θησαυροφυλάκιο του μεγάλου κεφαλαίου.

Συσπείρωση με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ η μόνη διέξοδος

Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι σε αυτήν τη μάχη ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΟΟΣΑ δεν μπορεί να υπάρξει μέσος δρόμος. Η μόνη προοπτική νίκης είναι να συμπαραταχθούμε με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ που έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με εκείνες που υποβαθμίζουν τη ζωή μας και υπονομεύουν το μέλλον μας και τον αγώνα μας.

Για να έχει ο αγώνας και οι θυσίες μας αποτέλεσμα πρέπει να γίνουμε περισσότεροι όσοι αμφισβητούμε το πλαίσιο και τα έργα των αφερέγγυων ηγεσιών σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ.

Αλλάζουμε τους συσχετισμούς. Παλεύουμε με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ για την παιδεία των σύγχρονων μορφωτικών λαϊκών αναγκών!

Μάρτιος 2007

ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Αποθήκευσε το σαν έγγραφο