Σύμφωνα με τον ορισμό «Ο σχολικός εκφοβισμός είναι η σκόπιμη και συνειδητή επιθυμία να βλάψουμε τον άλλο και να τον/την υποβάλλουμε σε κατάσταση πίεσης» (Tatum και Tatum, 1992). Το να νιώθεις λοιπόν την επιθυμία να βλάψεις κάποιον και το να προβείς στην πράξη είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα (Rigby, 2002). Ένας/μια μαθητής/τρια εκφοβίζεται ή θυματοποιείται όταν εκτίθεται επανειλημμένα και κατά τη διάρκεια κάποιου χρονικού διαστήματος σε αρνητικές πράξεις από έναν ή περισσοτέρους μαθητές (Olweus, 1993). Ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι καθοριστικός. Θα πρέπει να ενθαρρύνει την ανοιχτή συζήτηση για συμπεριφορές μη αποδεκτές, να ενθαρρύνει τους μαθητές του να αναφέρουν επεισόδια θυματοποίησης, να ενισχύει το αίσθημα της ομάδας μέσα από συνεργατικές δραστηριότητες που ευνοούν την ανάπτυξη δεσμών και ταυτίσεων μεταξύ των παιδιών, να δίνει έμφαση στην ανάπτυξη της ενσυναίσθησης για τους άλλους, να προωθεί την ενθάρρυνση ενός ήπιου κλίματος, αλλά και ενός δομημένου πλαισίου λειτουργίας μέσα στη τάξη, να ενθαρρύνει τους μαθητές του να εκφράζονται και να μην φοβούνται να μιλούν, να αναπτύξει στρατηγικές βοήθειας του παιδιού-θύματος και τέλος να ενισχύσει τη συνεργασία/συμβουλευτική εποπτεία από ειδικούς για την υποστήριξη των παιδιών-θυμάτων και παιδιών-δραστών.