Τα συναισθήματα στο Δημοτικό

Τα συναισθήματα είναι ένα μεγάλο και σπουδαίο κομμάτι για τη ζωή μας. Λέγοντας συναισθήματα εννοούμε τη χαρά, τη λύπη, το θυμό, την αγάπη, το μίσος, τον ενθουσιασμό,το φόβο, τη φιλία, τη ζήλια, την απογοήτευση, τη μοναξιά, την ικανοποίηση…Είναι συναισθήματα που ο καθένας από εμάς αισθάνεται, κάθε τόσο, ή μπορεί να παρατηρήσει στους άλλους. Τα παιδιά επίσης βιώνουν τέτοια συναισθήματα σε καθημερινή βάση και τα χρησιμοποιούν στις καθημερινές αλληλεπιδράσεις με τους άλλους.

Τα συναισθήματά μας ορισμένες φορές γίνονται ανεξέλεγκτα σε μας τους ενήλικες, πόσο μάλλον στα παιδιά. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα τους καθώς και τα συναισθήματα των άλλων. Να μάθουν να βρίσκουν τρόπους να τα ελέγχουν, να μάθουν να χρησιμοποιούν τα συναισθήματά τους στις αλληλεπιδράσεις τους με τους συμμαθητές τους, με τρόπο που θα τα βοηθάει να πετυχαίνουν τους στόχους τους και να διατηρούν τις φιλίες τους, δηλαδή να μάθουν ποια συναισθήματα είναι σημαντικά σε κάθε περίσταση, να μάθουν πως να τα εκφράζουν, ούτε υπερβολικά ούτε μέτρια.
Η συναισθηματική αγωγή έχει ενταχθεί στο δημοτικό μέσα από δράσεις στην Ευέλικτη Ζώνη και παίζει σπουδαίο ρόλο στην επίτευξη αυτών των στόχων.

Δραστηριότητες που μπορούν να ολοκληρωθούν στην τάξη.

Κάνουμε συζήτηση για τα συναισθήματα που μπορεί να μας προκαλέσουν διάφορες καταστάσεις στην καθημερινή μας ζωή.

Παρατηρούμε εικόνες παιδιών και προσπαθούμε να καταλάβουμε τα συναισθήματά τους με βάση τις εκφράσεις του προσώπου, και τους πιθανούς λόγους που μπορεί να αισθάνονται έτσι.

Προσπαθήσαμε να μιμηθούμε με τις εκφράσεις του προσώπου μας τα βασικά συναισθήματα (χαρά, λύπη, θυμός, φόβος, ενθουσιασμός, έκπληξη) και παρατηρήσαμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη.

Διαβάζουμε βιβλία που μιλούν για τα συναισθήματα και τα ζωγραφίζουμε.

Παίζουμε με το ρολόι των συναισθημάτων. Βάζουμε τον δείκτη στο συναίσθημα που νιώσαμε και αιτιολογούμε. Το παιχνίδι αυτό εμπλουτίζει την προφορική τους έκφραση.

 

 

Σχολικός Εκφοβισμός

Σύμφωνα με τον ορισμό «Ο σχολικός εκφοβισμός είναι η σκόπιμη και συνειδητή επιθυμία να βλάψουμε τον άλλο και να τον/την υποβάλλουμε σε κατάσταση πίεσης» (Tatum και Tatum, 1992). Το να νιώθεις λοιπόν την επιθυμία να βλάψεις κάποιον και το να προβείς στην πράξη είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα (Rigby, 2002). Ένας/μια μαθητής/τρια εκφοβίζεται ή θυματοποιείται όταν εκτίθεται επανειλημμένα και κατά τη διάρκεια κάποιου χρονικού διαστήματος σε αρνητικές πράξεις από έναν ή περισσοτέρους μαθητές (Olweus, 1993). Ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι καθοριστικός. Θα πρέπει να ενθαρρύνει την ανοιχτή συζήτηση για συμπεριφορές μη αποδεκτές, να ενθαρρύνει τους μαθητές του να αναφέρουν επεισόδια θυματοποίησης, να ενισχύει το αίσθημα της ομάδας μέσα από συνεργατικές δραστηριότητες που ευνοούν την ανάπτυξη δεσμών και ταυτίσεων μεταξύ των παιδιών, να δίνει έμφαση στην ανάπτυξη της ενσυναίσθησης για τους άλλους, να προωθεί την ενθάρρυνση ενός ήπιου κλίματος, αλλά και ενός δομημένου πλαισίου λειτουργίας μέσα στη τάξη, να ενθαρρύνει τους μαθητές του να εκφράζονται και να μην φοβούνται να μιλούν, να αναπτύξει στρατηγικές βοήθειας του παιδιού-θύματος και τέλος να ενισχύσει τη συνεργασία/συμβουλευτική εποπτεία από ειδικούς για την υποστήριξη των παιδιών-θυμάτων και παιδιών-δραστών.