• Κόκκινα αυγά

Τα αβγά βάφονται την Μεγάλη Πέμπτη η οποία είναι η ημέρα του Μυστικού Δείπνου, όπου ο Χριστός πρόσφερε άρτο και κρασί ως συμβολισμό για το σώμα Του και το αίμα Του, έτοιμος να θυσιαστεί για να ελευθερώσει τον κόσμο από τα δεσμά της αμαρτίας.

Η χριστιανική παράδοση θέλει τα αυγά, σύμβολο της γονιμότητας και της έναρξης ενός νέου κύκλου ζωής, να βάφονται κόκκινα, γιατί συμβολίζουν το Αίμα του Χριστού.

Σύμφωνα με μία εκδοχή η Παναγία πήρε ένα καλάθι αυγά και τα πρόσφερε στους φρουρούς Του Υιού της, ικετεύοντάς τους να μην τον βασανίσουν. Όταν τα δάκρυά της έπεσαν πάνω στα αυγά, τότε αυτά βάφηκαν κόκκινα.

Λένε ακόμα πως το αυγό συμβολίζει τον τάφο του Χριστού που ήταν ερμητικά κλειστός, όπως το περίβλημα του αυγού, αλλά έκρυβε μέσα του τη «Ζωή», αφού από αυτόν βγήκε ο Χριστός και αναστήθηκε.

Μία άλλη προσέγγιση συνδέει το κόκκινο χρώμα με τη Μαρία Μαγδαληνή. Όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας ενημερώθηκε για την Ανάσταση του Χριστού, θεώρησε τόσο απίθανο το γεγονός, “όσο και το να βαφτούν τα αυγά κόκκινα”. Η Μαρία Μαγδαληνή τότε, χρωμάτισε μερικά αυγά κόκκινα και του τα πήγε για να του επιβεβαιώσει το γεγονός.

Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, η Μαρία η Μαγδαληνή πήγε στον Τιβέριο Καίσαρα και του ανακοίνωσε ότι αναστήθηκε ο Χριστός. Εκείνη την ώρα κάποιος κρατούσε δίπλα από τον Αυτοκράτορα ένα καλάθι αυγά. Ο Τιβέριος Καίσαρας, είπε στην Μαρία Μαγδαληνή ότι, εάν αυτό που λέει, είναι αλήθεια, τότε τα αυγά, από άσπρα που είναι, να γίνουν κόκκινα. Όπερ και εγένετο.

• Κάψιμο του Ιούδα

Σύμφωνα με το έθιμο αυτό, τα παιδιά αφού φτιάξουν το ομοίωμα του Ιούδα, το περιφέρουν από σπίτι σε σπίτι και ζητούν κλαδιά. Αυτά θα τα χρησιμοποιήσουν την Μεγάλη Παρασκευή μετά την περιφορά του Επιταφίου, όπου βάζοντάς τους φωτιά θα «κάψουν» τον Ιούδα.

Μόλις αρχίζει να σουρουπώνει στη Δράμα, παραμονή της Αγίας Βαρβάρας, από κάθε δρόμο της πόλης, μέσα από τις γειτονιές, ξεχύνονται γονείς με παιδιά, ομάδες παιδιών από συλλόγους και σχολεία, παρέες φίλων.

Όλοι έχουν έναν προορισμό: τις πηγές της Αγίας Βαρβάρας, τα νερά της Αγίας Βαρβάρας, τη λίμνη της Αγίας Βαρβάρας.

Όπως κι αν ονομάσεις το υδάτινο φυσικό πάρκο, που τιμάται στη μνήμη της προστάτιδας και πολιούχου της ακριτικής αυτής πόλης στην Ανατολική Μακεδονία, η ουσία είναι μία. Η τήρηση ενός εθίμου που χάνεται στο βάθος του χρόνου. Ενός εθίμου που συνοδεύουν θρύλοι και παραδόσεις που χάνονται στα βάθη της ιστορίας και έχει τις ρίζες του στην περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, παραμονή της μεγάλης αυτής γιορτής, τα νερά των πηγών της Αγίας Βαρβάρας, που σχηματίζουν μια μικρή λίμνη μέσα σε μια κατάφυτη έκταση, μπροστά στην ομώνυμη εκκλησία της Αγίας, δέχονται εκατοντάδες χάρτινα καραβάκια, φορτωμένα με τις δεκάδες ευχές των παιδιών που τα κατασκεύασαν. Είναι τα περίφημα καραβάκια των ευχών, που αυτό το βράδυ θα πλεύσουν στα νερά της λίμνης δημιουργώντας μια πανέμορφη εικόνα, γεμάτη νοσταλγία και συγκίνηση. 

Παιδιά κάθε ηλικίας όλες τις προηγούμενες μέρες κατασκεύασαν με πολλή όρεξη, μεράκι και προπάντων φαντασία το δικό τους μικρό ή μεγάλο καράβι από ανακυκλωμένα υλικά. Έγραψαν επάνω την ευχή τους, το στόλισαν με πολύχρωμες ζωγραφιές, ελληνικές σημαίες και ξύλινες κατασκευές, του έβαλαν κεράκια και το έριξαν στα νερά της λίμνης για ένα ταξίδι γεμάτο ελπίδες και προσδοκίες. Να πραγματοποιηθούν οι ευχές τους, να διατηρηθεί το έθιμο, να μείνουν ζωντανές οι παραδόσεις των προγόνων.

Κάθε χρόνο γύρω από τα νερά της Αγίας Βαρβάρας οι γενιές θα συνομιλήσουν μεταξύ τους.

1. Τα παιδιά
2. οι γονείς
3. οι παππούδες 
4. οι γιαγιάδες.

Όλοι παρόντες, για να αναβιώσουν το έθιμο αυτό που χάνεται στη μακρά ιστορική παράδοση της Δράμας.