Σηκώθηκε λίγο απότομα. Έχει αργήσει, πού χρόνος για πρωινό. Το παιδί του ήταν ήδη στην κουζίνα και έπαιζε με το φαγητό του.
Αχ και να’ χα τα χρόνια σου.
Αλλά βέβαια, τι ανάγκη έχεις εσύ. Έχεις προβλήματα, υποχρεώσεις; Σχεδόν ένιωθε θυμό και ζήλια για το παιδί του.
-Εγώ φεύγω, γρύλισε. Πιες γρήγορα το γάλα σου και έρχεται η Στέλλα να σε πάει σχολείο.
-Πάλι η Στέλλα; Δε θέλω ρε μπαμπά. Η πόρτα έκλεισε.
Ημερολόγιό μου,
Στοίχημα ότι ο μπαμπάς μου δεν άκουσε καν τι του είπα. Τόσες μέρες του φωνάζω για να στολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο και τίποτα. Καμία προθυμία. Δε βρίσκει χρόνο, λέει. Προχτές τον είχα ακούσει να λέει στο τηλέφωνο “Ο χρόνος είναι χρήμα”. Μα τι θα πει αυτό; Η γιαγιά του τού είχε πει πως ο χρόνος είναι ό,τι πιο πολύτιμο δώρο δίνεται στον άνθρωπο. Άραγε να εννοούσε πως είναι λεφτά; Και ποιος θα του λύσει την απορία τώρα που η γιαγιά είναι βαριά άρρωστη και ο μπαμπάς δεν έχει χρόνο για κουβέντες; Πάντως όχι η Στέλλα, η οποία για κάποιο περίεργο λόγο κάθε φορά τσαντίζεται που της λέω πως είναι πολύ μεγάλη και άρα δεν έχει πολύ χρόνο. Αλλά το τελειωτικό χτύπημα έγινε την περασμένη βδομάδα όταν είπα στο μπαμπά πως εκείνη δεν ασχολείται καθόλου μαζί μου και τις προάλλες έφυγε και με άφησε μόνο μου στο σπίτι. Ο μπαμπάς μόλις το άκουσε έγινε έξαλλος, και κάτι είπε πάλι για χρήματα στη Στέλλα. Η Στέλλα τότε μου ζήτησε συγνώμη και μου υποσχέθηκε πως δε θα με ξαναφήσει μόνο μου. Ωστόσο, όταν ξαναβρεθήκαμε μόνοι μας δεν μπορώ να πω πως μου μιλούσε το ίδιο ευγενικά. Γενικά, πολύ περίεργη συμπεριφορά.
Τέλος πάντων. Μπαίνει ο Δεκέμβρης αύριο, μας είπε η δασκάλα. Όλο και πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Οι φίλοι μου κάθε μέρα αλλάζουν γνώμη για το δώρο που θα ζητήσουν από τον Άγιο Βασίλη. Είμαι σίγουρος πως οι μισοί από αυτούς θα καταλήξουν να παίζουν με το κουτί. Εγώ δεν έχω ιδέα τι θέλω. Ο μπαμπάς ανέκαθεν, από τότε που πέθανε η μαμά, μου έπαιρνε συνέχεια παιχνίδια. Ποτέ δεν κατάλαβα τι τον είχε πιάσει ξαφνικά. Τις περισσότερες φορές κιόλας μου τα έφερνε με δάκρυα στα μάτια. Τέτοια συγκίνηση που μου έπαιρνε παιχνίδια! Ε, λοιπόν τα βαρέθηκα.
Έκανε μια παύση. Βγάζει ένα χαρτί αλληλογραφίας με ένα αγγελάκι ζωγραφισμένο πάνω του που του χάρισε η Δώρα χτες στο σχολείο. Θα γράψει τώρα γράμμα στον Αη-Βασίλη.
Αγαπημένε μου άγιε Άγιε Βασίλη,
Συγνώμη για το λάθος πιο πάνω αλλά η κυρία Καίτη μας είπε σήμερα πως γράφεσαι με κεφαλαία -δεν κατάλαβα και πολύ γιατί-. Και άμα γράψω λάθος το όνομά σου ίσως δεν μου κάνεις τη χάρη που θα σου ζητήσω γιατί θα νομίζεις πως δε διαβάζω. Για να εξηγηθώ από την αρχή, μην αγχώνεσαι! Δε θα σου ζητήσω δώρο, και πιστεύω πως με τέτοια κρίση σου κάνω μεγάλο καλό. Το γιατί δε θέλω δώρο το ξέρεις, άγιος είσαι, μπορείς να διαβάσεις τη σκέψη μου.
Ας μην τα πολυλογώ, θέλω μια μεγάλη χάρη. Δεν έχω καταλάβει πολύ καλά γιατί ο χρόνος είναι χρήμα, όμως ξέρω πως είναι πολύτιμος. Και για αυτό θα ήθελα να σου ζητήσω λίγο περισσότερο. Ξέρω πως δεν μπορείς να τον γυρίσεις πίσω και να ξαναδώ τη μαμά μου ούτε μπορείς να αλλάξεις το μπαμπά μου. Άγιος Βασίλης είσαι, όχι μάγος. Όμως υποσχέσου μου πως φέτος τα Χριστούγεννα δεν θα τα περάσω κλεισμένος στο δωμάτιο μου όπως κάθε χρόνο, θα περάσω περισσότερο χρόνο με ανθρώπους γύρω μου, έστω και την Στέλλα. Υποσχέσου μου πως έστω για λίγες μέρες θα μου δώσεις μια τρυφερή έκδοση του μπαμπά, που θα με ακούει και θα ασχολείται μαζί μου. Δεν έχουν σημασία τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα μελομακάρονα, τα τραγούδια και το τζάκι αν δεν υπάρχει αγάπη σε όλο το σπίτι. Μπορείς να το κάνεις, το ξέρω! Σ’ αγαπάω!!»
Γυρνάει από τη δουλειά και τι να δει; Το παιδί του αποκοιμήθηκε στην καρέκλα του γραφείου του. Μα τι έγραφε εκεί;
Το επόμενο πρωί ο Δημητράκης σηκώνεται να βάλει το γράμμα του στο φάκελο, μα πουθενά! Ο άτιμος ο Άη-Βασίλης το πήρε! Πηγαίνει στο σαλόνι και βρίσκει το μπαμπά του εκεί να ετοιμάζει τηγανίτες. Του σερβίρει, τον σηκώνει αγκαλιά και του λέει “Συγνώμη παιδί μου. Σ’ αγαπώ πολύ. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός”. Kαι πάλι είχε δάκρυα στα μάτια του, όπως όταν του έφερνε δώρα.
Μ’ αρέσει που ο Άγιος Βασίλης κάνει τέτοια πράγματα και παρόλα αυτά υπάρχουν συμμαθητές στην τάξη του που λένε πως δεν υπάρχει!
Και αυτό πως εξηγείται, ε, εξυπνάκηδες;
Τελικά, όμως πάλι δεν κατάλαβα τι ακριβώς είναι ο χρόνος.
Ο χρόνος είναι το μέσο για να είστε κοντά με τους ανθρώπους που αγαπάτε περισσότερο. Εκμεταλλευτείτε τον και μην σπαταλάτε λεπτό!
Και να θυμάστε! Το πνεύμα των Χριστουγέννων υπάρχει στις καρδιές σας, μόνο αν το πιστέψετε πραγματικά.
Πρόσφατα σχόλια