Τέτοιο κολοκύθι πρώτη μου φορά πρόσεξα ότι υπάρχει. Περίεργο το μέγεθός του, η μορφή του και κυρίως το χρώμα του. Μας το άφησε ο γείτονας ο κυρ-Γιώργος, “πάρτε το” μας είπε και το άφησε στο πεζούλι, συνεχίζοντας τον δρόμο προς το σπίτι του.
“Τι κάνεις με αυτό;”, ρώτησα τον φίλο μου αν και ήξερα -έτσι πίστευα- την απάντηση. Σκέφτηκα ότι κάπου θα το κρεμάσουν ως διακοσμητικό, άντε το πολύ-πολύ να μπει σε κάποια φρουτιέρα για μερικές μέρες ή και βδομάδες…
Δεν πήρα απάντηση, προφανώς γιατί αυτή ετοιμαζόταν στο μυαλό του φίλου μου. Η συνέχεια σε …στιγμιότυπα.
-
- Το κολοκύθι βρήκε …τον μάστορα του
-
- Το καθάρισμα
-
- Κράτημα, κόψιμο και βλέμμα από τον …σεφ!
-
- Το κομμάτια καθαρισμένα.
-
- Ξύσιμο με τρίφτη μπαλαρίνα
-
- Ο κλασσικός τρίφτης επί το έργον.
-
- Προσθέτουμε αυγά, λίγο λάδι, γάλα, αλεύρι και αρκετή ζάχαρη !
-
- Ο σεφ… ελέγχει, καθόλου διακριτικά.
-
- Το ταψί, συνεχίζει δέχεται -χωρίς διαμαρτυρία- την προσφορά μας
-
- Ο φούρνος… αναλαμβάνει να συνεχίσει το έργο
-
- Χρώμα ε! Κεχριμπάρι
-
- …και με παγωτό για να απογειωθεί η γεύση !
Ηθικόν δίδαγμα : Η γνωστή απάντηση “κολοκύθια” που ακούμε να χαρακτηρίζει τα λεγόμενα ή γραφόμενα κάποιου -θεωρώντας τα ασήμαντα, πάει …περίπατο! Δοκιμάστε αν δεν με πιστεύετε…
.
