Αλήθεια, έχετε ποτέ αναρωτηθεί πώς οι άνθρωποι κάλυπταν τις ανάγκες τους για ψύξη και συντήρηση των τροφίμων πριν από την έλευση των ψυγείων; Εξυπηρετούνταν από τον παγοπώλη ή αλλιώς μπουζιτζή όπως τον έλεγαν, από την τουρκική λέξη buz (πάγος).
Ο παγοπώλης είχε τη δική του θέση ανάμεσα στους πλανόδιους πωλητές. Πουλούσε τον πάγο περιφερόμενος στις γειτονιές, γιατί εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ηλεκτρικά ψυγεία για τη συντήρηση των τροφίμων. Περιδιαβαίνοντας με το ειδικά διαμορφωμένο κάρο, την καρότσα ή το τρίκυκλό του γεμάτο παγοκολώνες που κατασκευάζονταν με ειδική διαδικασία σε ανάλογα εργαστήρια, τα παγοποιεία, τροφοδοτούσε όχι μόνο τα σπίτια αλλά και τα διάφορα μικρά μαγαζιά. Ο παγοπώλης φορούσε γάντια, για να μην παγώνουν τα χέρια του, μια ποδιά κάπως πλαστική για να μην παγώνει η κοιλιά του, γιατί αλλιώς θα είχε κάθε μέρα πρόβλημα στην κοιλιά του. Χειριζόταν έναν ειδικό γάντζο-κοπίδι με τον οποίο έπιανε τον πάγο, τον έκοβε και τον μετέφερε. Οι πάγοι τοποθετούνταν σε χτιστά ή ξύλινα ψυγεία εκείνης της εποχής (παγονιέρες). Εκεί διατηρούσαν τα τρόφιμά τους οι οικογένειες και είχαν και δροσερό νερό το καλοκαίρι.
Ο πάγος κατασκευαζόταν σε ειδικά εργοστάσια, τα παγοποιεία. Ως πρώτη ύλη για την κατασκευή του χρησιμοποιούσαν πόσιμο νερό, που ελεγχόταν από αστιάτρους, αμμωνία και αλάτι.
Με την ανάπτυξη της τεχνολογίας ο παγοπώλης εκτοπίστηκε και στη θέση του, όπως και του πάγου, διατίθενται πλέον τα ηλεκτρικά ψυγεία που μπορούν να καταψύξουν όλα τα τρόφιμα που θέλουμε.
