ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΥΡΚΑΓΙΑΣ

Πηγή: WWF

Απώλεια και υποβάθμιση της βλάστησης. Πλέον της απευθείας καταστροφής της βλάστησης, μπορεί να υπάρξει και σημαντική υποβάθμισή της. Για παράδειγμα, όταν ένα δάσος καεί επανειλημμένα σε σύντομο χρονικό διάστημα, εξαντλείται η ικανότητά του να αναγεννάται φυσικά με αποτέλεσμα σταδιακά να αντικαθίσταται από χαμηλότερη/ θαμνώδη βλάστηση ή ακόμα και από φρύγανα.

Απώλεια ειδών πανίδας και των βιοτόπων τους. Οι πυρκαγιές επηρεάζουν άμεσα τους πληθυσμούς των ζώων, αλλά έμμεσα καταστρέφουν τις περιοχές που διαβιούν, που κρύβονται και τρέφονται. Ως αποτέλεσμα μειώνονται οι πληθυσμοί ή μετακινούνται σε νέες περιοχές πιο κατάλληλες.

Απώλειες γόνιμου και παραγωγικού εδάφους. Με το κάψιμο του φυλλοτάπητα όπως και μέρους του «χούμου» (το προϊόν της αποσύνθεσης των φυτικών υπολειμμάτων), η μεγαλύτερη απώλεια είναι το χάσιμο των ιόντων αμμωνίου (NH4) και νιτρικών (NO3), από τα οποία εξαρτάται η καλή αύξηση των δέντρων.

Διάβρωση του εδάφους και αύξηση των πλημμυρικών φαινόμενων. Όταν καίγεται το δάσος είναι επόμενο να αυξάνεται ο κίνδυνος διάβρωσης του εδάφους αλλά και να γίνονται πιο έντονες οι πλημμύρες. Αυτό συμβαίνει γιατί χάνονται τα δέντρα, τα οποία έχουν την ιδιότητα να συγκρατούν την ορμή του νερού αλλά και ν’ απορροφούν μέρος αυτού. Το φαινόμενο είναι έντονο στην Ελλάδα που οι βροχές είναι συνήθως σύντομες και καταρρακτώδεις. Επίσης χωρίς τη βλάστηση μεγάλη ποσότητα νερού φτάνει στο έδαφος και καταλήγει στις κοίτες των ρεμάτων. Τα ρέματα εξαιτίας κυρίως των ανθρώπινων επεμβάσεων δεν αντέχουν τις μεγάλες ποσότητες νερού και λάσπης, αφού οι κοίτες τους δεν έχουν τόσο μεγάλη χωρητικότητα για να συγκρατήσουν τον όγκο των όμβριων υδάτων, με αποτέλεσμα να υπερχειλίζουν και να έχουμε τα γνωστά πλημμυρικά φαινόμενα.

Ερημοποίηση: Η ερημοποίηση θεωρείται σήμερα μια σημαντική απειλή υποβάθμισης της γης των Μεσογειακών χωρών. Περισσότερο από το ένα τρίτο του ελλαδικού χώρου βρίσκεται σε υψηλό κίνδυνο ερημοποίησης ή έχει ερημοποιηθεί. Ηερημοποίηση ως φυσική διεργασία είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων (μεταξύ τους και οι δασικές πυρκαγιές) που δρουν είτε μεμονωμένα είτε αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Η κυριότερη διεργασία ερημοποίησης είναι η διάβρωση των εδαφών, η οποία αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο υποβάθμισης των λοφωδών περιοχών. Η διάβρωση επιφέρει δραστική μείωση του βάθους του εδάφους και συνεπώς του διαθέσιμου ύδατος για την ανάπτυξη των φυτών, της γονιμότητας και της παραγωγικότητας των εδαφών

καθώς και της βλάστησης. Οόρος ερημοποίηση δεν θα πρέπει να συγχέεται με την δημιουργία ερήμων. Ασφαλώς, οι περιοχές που πλήττονται και από την ξηρασία σταδιακά ερημοποιούνται με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς, όμως η εσφαλμένη αποκλειστική σύνδεση της ερημοποίησης με την ξηρασία, οδηγεί πολλές φορές σε αναίτιο εφησυχασμό. Η εξέλιξη της ερημοποίησης δεν γίνεται άμεσα αντιληπτή, ενώ οι μεταβολές που επιφέρει συμβαίνουν απότομα.