Βασίλης Τασινός
Ιωάννινα 27 Ιουνίου 2016
Στις 4 Απριλίου 2016, δέχτηκα ένα απρόσμενο μήνυμα στο Ιστολόγιό μου από το Μάκη το Λουπέτη! Μου έγραψε: «Είμαστε μαζί φαντάροι. Σε παρακαλώ επικοινώνησε μαζί μου, γιατί πέρασαν 35 χρόνια και τώρα σε βρήκα»!
Με το Μάκη, γέννημα θρέμμα Ηλιούπολης, υπηρετήσαμε μαζί στο Στρατό, στο 507ο Μηχανοκίνητο Τάγμα Πεζικού, στο Λαγκαδά και στη Θεσσαλονίκη (1977 – 1979).
Τα χρόνια που πέρασαν, από το Μάιο του 1979 που απολυθήκαμε, είναι 37 και όχι 35, όπως εκ παραδρομής γράψαμε στα μηνύματα που ανταλλάξαμε! Χάσαμε το λογαριασμό με το Μάκη…
Είναι μεγάλη χαρά να επικοινωνείς μ’ έναν καλό σου φίλο μετά τόσα πολλά χρόνια! Κι η χαρά γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, όταν έρχεται και η στιγμή της αντάμωσης!
Ο Μάκης, επιστρέφοντας από το ταξίδι του από τη Λουμπλιάνα της Σλοβενίας, πέρασε από τα Γιάννενα μαζί με την κόρη του την Αγγελίνα για να με συναντήσει.
Την Κυριακή, 26 Ιουνίου 2016, στις οχτώ το απόγευμα, μπροστά στην πύλη του Πανηπειρωτικού Σταδίου Ιωαννίνων, μετά 37 χρόνια, πραγματοποιήθηκε η συνάντηση!!!
Κοινή μας διαπίστωση ήταν: «Υπό διαφορετικές συνθήκες, αν δεν είχαμε το ραντεβού στο συγκεκριμένο σημείο, ήταν αδύνατον να αναγνώριζε ο ένας τον άλλον»! Τα χρόνια που πέρασαν είναι πολλά… Απολυθήκαμε από το Στρατό 23 ετών και ξαναβρεθήκαμε στα 60!!! Ο μεγαλύτερος «εχθρός», τελικά, είναι ο συνομήλικος, γιατί στο πρόσωπο του βλέπεις την ηλικία σου! Τα γκριζαρισμένα μαλλιά, τα λίγα κιλά παραπάνω και οι ρυτίδες στο πρόσωπο, συνθέτουν ένα διαφορετικό λουκ, που δυσκολεύει πολύ την αναγνώριση! Πώς να μην θυμηθείς το λαϊκό τραγούδι :
«Βρήκα στην Αμφιλοχία
το Σταμούλη το λοχία…
ο πιο ανίκητος εχθρός
είναι, λοχία, ο καιρός.»
Στη συνέχεια πήγαμε στην ταβέρνα, «ΣΕΙΡΙΟΣ», και με τη συνοδεία οίνου ερυθρού και μουσικής, συζητήσαμε πολλά θέματα, καινούρια και παλιά. Βέβαια, τον περισσότερο χρόνο τον αφιερώσαμε στα χρόνια του Στρατού. Θυμηθήκαμε πολλά περιστατικά με πρωταγωνιστές εμάς τους δύο, τον Κώστα, το Μήτσο, το Χρήστο και πολλούς άλλους! Έπεσε πολύ γέλιο… Ο Μάκης έχει ένα μοναδικό τρόπο να αφηγείται τα γεγονότα! Ελπίζω να μην κουράσαμε την Αγγελίνα με τα στρατιωτικά μας ενθυμήματα! Πάντως, έδειχνε ενδιαφέρον για τις αφηγήσεις μας!
Παρόλο που ο Μάκης και η Αγγελίνα κουβαλούσαν την κούραση ενός μεγάλου ταξιδιού, παραμείναμε στην ταβέρνα μέχρι τα μεσάνυχτα! Ούτε που καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα! Τελικά, πήγαμε για ύπνο γεμάτοι ικανοποίηση για την ωραία βραδιά που περάσαμε!
Το πρωί της Δευτέρας πήραμε την ανηφόρα για την καφετέρια, «ΦΡΟΝΤΖΟΥ ΠΟΛΙΤΕΙΑ», για να απολαύσουμε το καφεδάκι μας, βλέποντας από ψηλά τα Γιάννενα και τη λίμνη!
Στην καφετέρια συναντηθήκαμε με τη φίλη της Αγγελίνας την Ελένη και το σύζυγό της τον Παύλο, και περάσαμε ένα ευχάριστο πρωινό!
Όμως, όλες οι καλές στιγμές κάποτε τελειώνουν! Ο Μάκης έπρεπε να συνεχίσει το ταξίδι του προς τη Λευκάδα, τον τόπο καταγωγής τού πατέρα του. Τους αποχαιρέτησα συγκινημένος, εκφράζοντας την επιθυμία για την πραγματοποίηση και μιας δεύτερης συνάντησης με όσο το δυνατόν περισσότερους φίλους από την 126η Σειρά, του Λόχου Υποστηρίξεως, του 507ου Μηχανοκίνητου Τάγματος Πεζικού!
Μάκη και Αγγελίνα, θα ήθελα να σας ευχαριστώ και μέσα από το Ιστολόγιό μου για τη μεγάλη χαρά που μου δώσατε με την επίσκεψή σας στα Γιάννενα!
«Πάλε καλαίς αντάμωσαις, πάλε ν’ ανταμωθούμε», όπως λέει και το δημοτικό τραγούδι της Ηπείρου!
Αφήστε μια απάντηση