Του Αναστασίου Τασινού
Στο 8ο Δημοτικό σχολείο Ιωαννίνων ήμουν διευθυντής για πέντε χρόνια. Κάθε χρόνο επισκεπτόταν το σχολείο μου φοιτητές από τα Παιδαγωγικά τμήματα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων για να παρακολουθήσουν διδασκαλίες των δασκάλων ή για να διδάξουν οι ίδιοι συγκεκριμένα μαθήματα.
Από τις επισκέψεις αυτές μου έμεινε ζωηρά στη μνήμη η συμπεριφορά ενός φοιτητή, ο οποίος ήταν γνωστός μιας δασκάλας του σχολείου μου. Ο φοιτητής, όπως μου είπε η δασκάλα, εξαιτίας κάποιου σοβαρού προβλήματος δεν μπορούσε να διδάξει την προγραμματισμένη εβδομάδα στο σχολείο μου και με παρακάλεσε, εκ μέρους του, να μετατεθούν οι διδασκαλίες την επόμενη εβδομάδα. Ικανοποίησα αμέσως το αίτημά του.
Οι άλλοι φοιτητές δίδαξαν τα μαθήματά τους κανονικά και το μεσημέρι της Παρασκευής ήρθαν στο γραφείο μου για να τους δώσω βεβαίωση πιστοποίησης ότι ήταν συνεπείς στις διδακτικές τους υποχρεώσεις. Μεταξύ αυτών ήταν και ο γνωστός φοιτητής της δασκάλας, ο οποίος ήθελε και αυτός βεβαίωση, χωρίς όμως να έχει πραγματοποιήσει τις διδασκαλίες του. Αξίζει να αναφέρω αυτολεξεί το διάλογο που είχα μαζί του:
– Εσύ, θα έρθεις την άλλη Παρασκευή να σου δώσω τη βεβαίωση, αφού πρώτα κάνεις όλες τις διδασκαλίες.
– Μα, δε σας είπε η δασκάλα ότι έχω σοβαρό πρόβλημα και δεν μπορώ να κάνω τις διδασκαλίες;
– Εμένα άλλα πράγματα μου είπε η δασκάλα. Την ερχόμενη εβδομάδα, αν δεν είσαι συνεπής στις διδακτικές σου υποχρεώσεις, βεβαίωση δεν πρόκειται να σου δώσω.
– Ξέρετε εγώ είμαι συνδικαλιστής και στο Πανεπιστήμιο ψηφίζω για την εκλογή του Πρύτανη.
– Και για την εκλογή του Υπουργού Παιδείας να ψηφίζεις, βεβαίωση δεν πρόκειται να σου δώσω, αν δεν κάνεις τις πρακτικές ασκήσεις, που απαιτούν οι σπουδές σου.
Ο συνδικαλιστής-φοιτητής αναγκάστηκε να κάνει τις προβλεπόμενες από το Πανεπιστήμιο πρακτικές ασκήσεις και μετά του έδωσα τη βεβαίωση. Αφού έφυγε, είπα στους εκπαιδευτικούς ότι ο συνδικαλιστής-φοιτητής δεν είχε καμιά αναστολή να χρησιμοποιήσει τη γνωστή του δασκάλα, βάζοντας στο στόμα της λόγια, που ποτέ δεν είπε. Χαριτολογώντας έκλεισε η συζήτηση, λέγοντας ότι ο φοιτητής αυτός θα πάρει «διδακτορικό» στο συνδικαλισμό.
Δυστυχώς, ο αρνητικός συνδικαλισμός κυριαρχεί σήμερα στην κοινωνική ζωή και αρκετές φορές καθορίζει τη στελέχωση των δημοσίων υπηρεσιών. Το συγκεκριμένο φοιτητή τον βλέπω μετά μερικά χρόνια, αν συνεχιστεί η αναξιοκρατία στο Δημόσιο, υψηλόβαθμο στέλεχος της εκπαίδευσης να δημιουργεί προβλήματα αντί να επιλύει! Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι τους στίχους του Μιχάλη Κατσαρού: «Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναΐδείς, θα τους γνωρίσεις πάλι, άλλον θα λένε Κωνσταντή κι άλλον Μιχάλη.»
Δυστυχώς, οι Κωσταντήδες και οι Μιχάληδες σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που απουσιάζει η αξιοκρατία, έχουν το πάνω χέρι σε θέσεις ευθύνες. Αριβίστες, χωρίς ουσιαστικά προσόντα, αποχτούν δια της πλαγίας οδού τα τυπικά προσόντα και με τις γνωριμίες που διαθέτουν, έχουν μεγάλο προβάδισμα στην ιεραρχία της εκπαίδευσης. Και εδώ μπαίνει το θεμελιώδες ερώτημα: Τι μπορούν να προσφέρουν αυτά τα στελέχη, που όπως γράφει ο ποιητής Δροσίνης, αναρριχούνται σαν «του κισσού το πλάνο ψήλωμα σε ξένα αναστηλώματα δεμένο»; Η απάντηση είναι μονολεκτική: Τίποτε. Το χειρότερο όμως είναι ότι τα στελέχη αυτά αναπαράγουν τον εαυτό τους, όταν κληθούν να αξιολογήσουν υποψηφίους σε θέσεις ευθύνης. Έτσι, κάπως, ναρκοθετείται ο κοινωνικός ιστός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Χρειαζόμαστε έναν υγιή συνδικαλισμό, που να προωθεί την αξιοκρατία, τις μεταρρυθμίσεις και τις αλλαγές, ώστε να δούμε άσπρη μέρα στην εκπαίδευση.
Ιωάννινα 2 Απριλίου 2013
Αφήστε μια απάντηση