Του Αναστασίου Τασινού
Στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στις 12 Σεπτεμβρίου 1999, η δημοσιογράφος Ολυμπία Λιάτσου, στο άρθρο της “Πολιτικέ, που δίδασκες”, έγραψε: «Από τα έδρανα της Βουλής βγάζουν “μαχαίρια” για το καλό της δημόσιας εκπαίδευσης. Στην πράξη όμως αυτοδιαψεύδονται, αφού δεν εμπιστεύονται οι ίδιοι το δημόσιο σχολείο: Ανεξαρτήτως παράταξης, οι πολιτικοί, κατά παράδοση, όταν πρόκειται για το μέλλον των παιδιών τους ψηφίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη ναι στα ιδιωτικά σχολεία…..»
Στη συνέχεια του άρθρου αναφέρονται οι πολιτικοί των τεσσάρων κομμάτων της εποχής εκείνης (μηδέ εξαιρουμένου και του τότε Υπουργού Παιδείας), που για την εκπαίδευση των παιδιών τους είχαν επιλέξει το Ιδιωτικό Σχολείο. Στο τέλος του άρθρου αναφέρεται και η μειοψηφία των πολιτικών, που είχαν επιλέξει το Δημόσιο Σχολείο.
Θα ήθελα παρακάμπτοντας την ονοματολογία να σχολιάσω την ουσία αυτού του άρθρου. Πιστεύω ότι οι πολιτικοί, ανεξαρτήτως αν ανήκουν στην κυβερνητική παράταξη ή στην αντιπολίτευση, θα έπρεπε να σέβονται έναν άγραφο νόμο, που θέλει τα παιδιά τους να βρίσκονται στη Δημόσια Εκπαίδευση από το Νηπιαγωγείο έως το Πανεπιστήμιο. Η τήρηση αυτού του άγραφου νόμου προσδίδει στη Δημόσια Εκπαίδευση μεγαλύτερο κύρος και επιπλέον καλυτερεύουν και οι σχέσεις των πολιτικών με τους πολίτες.
Η αντίφαση ότι αγωνίζομαι ως πολιτικός για το Δημόσιο Σχολείο, αλλά το παιδί μου το στέλνω ως γονέας στο Ιδιωτικό Σχολείο, δεν περνάει απαρατήρητη από τους πολίτες. Σε μια τέτοια περίπτωση ο λόγος των πολιτικών γίνεται αδύναμος, πλήττεται η αξιοπιστία του, ανεξαρτήτως των καλών προθέσεων που μπορεί να έχει.
Αν όλοι οι πολιτικοί επέλεγαν το Δημόσιο Σχολείο για τα παιδιά τους, πιστεύω ότι η Δημόσια Εκπαίδευση σήμερα θα ήταν σε καλύτερο δρόμο. Θα βίωναν και οι ίδιοι από πρώτο χέρι τα κακώς κείμενα και θα είχαν κι ένα λόγο παραπάνω να ενδιαφερθούν για τη διόρθωσή τους. Διαχρονικά, όμως, οι περισσότεροι πολιτικοί προτιμούν τα Ιδιωτικά Σχολεία για τα παιδιά τους.
Σε καμιά περίπτωση δεν τάσσομαι κατά της Ιδιωτικής Εκπαίδευσης. Τη θεωρώ, όμως, λαθεμένη οικογενειακή επιλογή για τους πολιτικούς, οι οποίοι πρέπει να διδάσκουν τους πολίτες διά του παραδείγματος. Το δρόμο που οι ίδιοι χαράσσουν στη Δημόσια Εκπαίδευση, πρέπει πρωτίστως να τον εμπιστεύονται για τα παιδιά τους.
Το μέλλον της πατρίδας μας ακουμπά στην Εκπαίδευση και η ενδυνάμωσή της αποτελεί την καλύτερη επένδυση για το έθνος μας. Μετά, όπως λέει ο λαός, «το νερό θα μπει στ` αυλάκι».
Η σημερινή πολύπλευρη κρίση βαραίνει λίγο-πολύ τους περισσότερους της γενιάς της μεταπολίτευσης, που είχαν θέσεις ευθύνης στο δημόσιο βίο. Σε συνδυασμό βέβαια και με άλλες συγκυρίες, που δεν είναι του παρόντος άρθρου να αναφερθούν, μας έφεραν στη σημερινή δύσκολη κατάσταση. Το μάρμαρο όμως της κρίσης το πληρώνουν, ως συνήθως, αυτοί που δε φταίνε.
Είναι ολοφάνερο ότι οι χρόνιες παθογένειες της Δημόσιας Εκπαίδευσης, όπως ο κομματισμός, ο παραταξιακός συνδικαλισμός, η αναξιοκρατία, το μονοπώλιο του ενός βιβλίου (πολλές φορές κακογραμμένου) και οι καταλήψεις, την έχουν οδηγήσει στο σημερινό αδιέξοδο. Η συντεχνιακή αυτή λογική κυριάρχησε για δεκαετίες σε όλο το δημόσιο τομέα, πλήττοντας τη συνοχή του κοινωνικού ιστού. Είναι ανεπίτρεπτο τα στελέχη των δημόσιων οργανισμών να επιλέγονται με πελατειακές σχέσεις!!! Καιρός να εκσυγχρονίσουμε το κράτος μας. Δεν πάει άλλο!
Επιτέλους τα πολιτικά κόμματα πρέπει να αφήσουν τη Δημόσια Εκπαίδευση έξω από το πεδίο των κομματικών αντιπαραθέσεων. Από κοινού να επεξεργαστούν ένα εθνικό σχέδιο ανόρθωσής της, που απαραιτήτως να περνάει μέσα από την αξιολόγηση και την αξιοκρατία. Διαφορετικά δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα στη Δημόσια Εκπαίδευση. Γνωρίζω πολύ καλά ότι η υπερκομματική αυτή πρόταση ακούγεται για τη σημερινή πραγματικότητα ανεδαφική και ρομαντική. Για το όραμα, όμως, μιας καλύτερης αυριανής Ελλάδας ακούγεται ρεαλιστική και απαραίτητη.
Αργήσαμε πολύ να υλοποιήσουμε τις αυτονόητες μεταρρυθμίσεις, που απαιτεί η Δημόσια Εκπαίδευση. Το τρένο της Ευρώπης προχωρά και εμείς αμπελοφιλοσοφούμε στον παλαιοκομματικό σταθμό. Τουλάχιστον να μη χάσουμε άλλο χρόνο! Μας αξίζει μια καλύτερη Δημόσια Εκπαίδευση! Μπορούμε να την οικοδομήσουμε όλοι μαζί!
Ιωάννινα 1 Νοεμβρίου 2013
Αφήστε μια απάντηση